5. ความอดทนมีที่สิ้นสุด(2)

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ โอ้ย โอ้ย เพี๊ยะ เพี๊ยะ ตุบ ตุบ ตุบ โอ้ย ตุบ เพี๊ยะ

“กรี๊ดดดดดดดดด” จบด้วยฝากรอยเท้าส้นสูง 3 นิ้วถีบลงบนยอดอกอิแฟนต้าลงไปกองกับพื้นพอสู้ไม่ได้ก็เอาแต่ร้องกรี๊ดๆ อย่างกับหมาบ้าโดนน้ำร้อนลวก ฉันชี้หน้าแล้วตะโกนใส่หน้านางสุดเสียงอย่างสุดทนเพราะตอนนี้ฉันควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่แล้วมันจบแล้วกับความอดทนที่ทนถูกกระทำฝ่ายเดียวมาตลอดหลายปี

“ที่กูไม่สู้ไม่ใช่เพราะกูกลัวมึง แต่กูไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่มึงไม่ยอมจบเองนะอิแฟนต้า อย่าคิดว่ากูจำไม่ได้ว่ามึงกับแม่มึงทำอะไรกับกูไว้บ้าง แน่จริงก็มาสู้กันซึ่งๆ หน้าอย่าทำเหมือนหมารอบกัดอีกเพราะถ้ากูกัดกลับมึงจะรับไม่ไหว”

“แก แก อีนังลูกเมียน้อย” เมียน้อยหรอเมียน้อยแล้วไงเมื่อก่อนฉันอาจจะเจ็บแต่ตอนนี้มันเกินคำนั้นมาแล้วคำว่าลูกเมียน้อยมันทำอะไรอิของขวัญไม่ได้อีกแล้ว

“แล้วยังไงกูกับมึงต่างกันตรงไหน อ้อ! ต่างกันตรงที่กูได้มรดกเพราะกูมีสายเลือดของเขาครึ่งหนึ่งส่วนมึงแค่ลูกติดเมียน้อยแล้วยังอยากจะได้ของของเขาอีกอีหน้าด้าน” พูดจบฉันก็สะบัดหน้าออกจากตรงนั้นทันทีไม่อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว เดินออกไปแบบไม่มีจุดหมายในใจคิดอยู่อย่างเดียวว่าขอให้ออกไปจากตรงนี้ให้ให้เร็วที่สุดไปที่ไหนก็ได้ขอแค่ไปจากผู้หญิงคนนี้ก็พอ

“อ้าวของขวัญมึงจะไปไหน” ไอเก้าเพื่อนต่างคณะเดินผ่านมาพอดีฉันไม่สนใจหรอกว่ามันมาทำอะไรแถวนี้สนแต่แก้วน้ำในมือมันต่างหากว่าแล้วก็ขอแล้วกันกำลังหิวน้ำอยู่พอดี

“อิขัวญเหล้ากู” ฉันส่งแก้วเปล่าคืนมันมันก็ชักช้าไม่รับไปสักทีฉันเลยยัดคือนใส่มือมันไปแล้วเดินจากไปไม่สนเสียงเรียกกับสีหน้าเหวอๆ ของมัน

วันนี้วันซวยของฉันอีกแล้วใช่มั้ยทำไมต้องมาเจออิผู้หญิงบ้าๆ อย่างอิแฟนต้าด้วยวันศุกร์ของฉันทำไมมันไม่สุขเลย คิดแล้วยังโมโหไม่หายเลยอยากจะกลับไปกระทืบซ้ำอีกสักรอบให้สาสมกับสิ่งที่มันเคยทำไว้กับฉัน

“คุณ คุณ” ฮะเสียงใครอะ แล้วเขาเรียกใครเรียกฉันหรือเปล่า อยากรู้ก็ต้องหันไปดูสิคะ

โห...ใครอะโคตรหล่อเลย ใช่เลย..นี่แหละพ่อของลูกที่ของขวัญตามหา นี่ฉันตายแล้วใช่มั้ย ฉันกำลังอยู่บนสวรรค์แล้วมีเทวดามารับใช่มั้ย ใช่ต้องใช่เทวดาแน่ๆ คนธรรมดาไม่มีทางหล่อได้ขนาดนี้แน่นอนหล่อที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเลย

“คุณ คุณ”

“...” ยิ้มสิคะยิ้มหวานที่สุดในชีวิตส่งให้ท่านเทวดา โอ้ยถ้าชีวิตจริงอิของขวัญเจอผู้ชายแบบนี้นะยอมถวายหัวให้เลยค่ะ

“โทรศัพท์คุณดัง ดังตั้งนานแล้วคุณไม่ได้ยินหรือไง” โห...เทวดาหงุดหงิดได้ด้วยหรอแต่ถ้าจะหงุดหงิดแล้วยังหล่อขนาดนี้ของขวัญให้อภัยได้ค่ะแล้วก็ขอเสนอตัวไว้อยู่ใกล้ๆ จะคอยทำให้หงุดหงิดทั้งวันทั้งคืนเลยค่ะ

“เทวดาหล่อจัง”

“เทวดาอะไรของคุณเนี่ยสติดีหรือเปล่าวะเนี่ย โทรศัพท์คุณดังไม่ได้ยินหรือไง” ใบหน้าหล่อๆ ยุ่งมากกว่าเดิมทั้งสีหน้าและแววตาที่รำคาญของเขาทำให้ฉันเริ่มขมวดคิ้วสงสัยอะไรคือโทรศัพท์ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์หรอ สายตาเริ่มมองรอบตัว แหะๆ ไม่ใช่สวรรค์จริงๆ ด้วย แต่นี่คือข้างถนนชัดๆ เสียงรถยิ่งชัดขึ้นๆ พยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยสติอันน้อยนิดไอเก้าแก้วที่ไอเก้าถือมันคือเหล้าไม่ใช่น้ำเปล่า โอ้ย...น่าอายมั้ยเนี่ยมึงยังไม่ตายแต่มึงเมาค่ะอิของขัวญ คนเดินผ่านไปผ่านมามองอย่างกับฉันเป็นตัวประหลาด อยากจะตะโกนถามไปเหมือนกันนะว่าไม่เคยเห็นคนสวยเมาหรือยังไงคะแต่ติดที่อิของขวัญไม่มีแรงแล้วค่ะตอนนี้แค่ทรงตัวให้อยู่ยังยากเลยเหอะ

ติด ติ ดิด ติด ติ ดิด เออโทรศัพท์ฉันดังจริงๆ ด้วยแหะ

“จะรับได้ยัง” คนหล่อหน้าแล้วดุอะรับก็ได้เห็นแค่ผู้ชายหรอกนะถึงยอมรับสายเนี่ย

“รับ รับค่ะ รับแล้วค่ะ” ฉันกดรับสายทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ดูว่าใครโทรมา แต่ก็เดาไม่ยากเวลาแบบนี้จะมีสักกี่คนที่จะโทรมา

“ว่าไงมึง”

(อิแรดมึงอยู่ไหน) แม่งจะประสานเสียงกันทำเชี้ยไรวะเสียงดังลั่นทะลุลำโพงออกมาจนคนแถวนี้หันมามองกันอีกแล้วเนี่ย แล้วใครเปิดโฟนวะเนี่ยเสียงโคตรดังเลย