4. ความอดทนมีที่สิ้นสุด(1)

“อะไรของมึงวะไอเชี้ยสิงห์”

“กูไม่ชอบดูหนังสดกูชอบแสดงเอง มึงจะพาไปหรือจะให้กูพาเข้าห้องกู”

“เออไอสัส” แม่งเอ้ยกูบอกดีๆ เสือกด่ากูกลับอีกนะไอเพื่อนเวร

แล้วพวกมันทั้งสี่ก็พากันสลายตัวไปชั้นสามอย่างรวดเร็วเข้าห้องใครห้องมันที่ผับนี้มีทั้งหมด 3 ชั้น ชั้นบนสุดคือชั้นสามไม่ใช่ใครจะขึ้นไปได้นะที่นั่นมีไว้สำหรับให้พวกผมลากเหยื่อเข้าไปเชือดเท่านั้นชั้นนั้นมีทั้งหมด 7 ห้อง ห้องแรกเป็นห้องทำงานเล็ก และที่เหลืออีก 6 ห้องเป็นห้องเชือดของพวกผมทั้งนั้น เป็นของผมและเพื่อน 5 ห้องเพราะกลุ่มผมมีกันอยู่ 5 คนแบ่งกันคนละห้องลงตัวพอดีและอีกหนึ่งห้องเป็นของเจ้าของผับเขา

ผมบอกไปหรือยังนะว่าผับนี้พวกผมทั้ง 5 คนเป็นแค่หุ้นส่วนคนละ 10% เท่านั้นคนที่มีหุ้นมากที่สุดหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งคือเจ้าของผับนั่นแหละเขาเป็นรุ่นพี่ของพวกผมเอง และที่พี่มันชวนพวกผมมาร่วมหุ้นด้วยก็เพราะพวกผมเป็นตัวดึงสาวๆ ให้มาเที่ยวได้ยังไงล่ะ พอผู้หญิงมาผู้ชายก็แห่กันตามมาเหมือนฝูงผึ้ง แต่จริงๆ แล้วผมว่าพี่มันแต่งร้านสวยบรรยากาศโคตรดี แสง สี ลงตัวเพลงก็ดีมากกว่า คนก็เลยแห่มากันแน่นร้านทุกคืนไม่ว่าวันไหนคนก็ไม่เคยลดน้อยลงเลย

ผมไม่เคยพาผู้หญิงออกนอกร้านเลยนะ ถ้าเจอข้างนอกก็แค่แวะโรงแรมข้างทางสถานที่ผมไม่เกี่ยงขอแค่ได้เอาเป็นพอ ถึงผมจะหมกมุ่นในกามแต่ผมก็รักและหวงพื้นที่ส่วนตัวของผมนะครับไม่มีใครที่จะเข้ามาในชีวิตส่วนตัวของผมได้แม้แต่ครอบครัวหรือกลุ่มเพื่อนก็เข้าไม่ได้ถ้าผมไม่อนุญาต

“ขวัญไหวไหมมึง” จิจ้าเพื่อนชายใจคุณแม่เพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มถามฉันมันคงเห็นท่าทางไม่เหมือนเดิมของฉันแหละของขวัญไม่ได้เมานะแค่ไม่เหมือนเดิมเท่านั้นเอง ยอมรับเป็นคนชอบเที่ยวแต่ไม่ชอบดื่ม เป็นคนดื่มไม่เก่งในกลุ่ม 4 คน คนที่จะเมาไปเฝ้าชักโครกก่อนใครนั่นคือฉันเอง

“มึงเป็นไรวะกินเอาๆ ไม่พูดไม่จา” ฉันละเกลียดความช่างสังเกตของนานามันจริงๆ

“กูเมาว่ะกูไปห้องน้ำก่อนนะ” ฉันตอบแล้วลุกจะเดินไปเข้าห้องน้ำตามที่พูด

“ปะกูไปด้วย” ปูเป้ทำท่าจะลุกไปกับฉันแต่ฉันรีบปฏิเสธเกรงใจเพื่อนมันนั่งอยู่ในสุดแถมสภาพก็ไม่ได้ต่างอะไรกับฉันหรอกง่ายๆ คือเมากันหมดทุกคนแล้ว

“ไม่ต้องๆ กูยังไหว” รีบเดินออกจากตรงนั้นทันทีตอนนี้ฉันอยากออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ถ้าหายตัวได้ฉันก็อยากหายไปจากตรงนี้นะ ที่จริงฉันไม่ได้เมานะจะให้เมาได้ยังไงดื่มไปแค่แก้วเดียวนอกนั้นโค้กล้วนๆ ไม่มีอะไรผสมเลย ฉันแค่อยากออกมาหาที่ระงับสติอารมณ์สักหน่อยแค่นั้น

“ถึงขนาดต้องแอบมานั่งร้องไห้คนเดียวเลยหรอ น่าสงสารจังเด็กน้อย” ขวับ! ฉันหันไปมองตามเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง แฟนต้าสาวเปรี้ยวในชุดเดรสรัดรูปสีดำเธอเป็นคนที่สวยมาก หุ่นก็ดีมากดีจนฉันเองยังนึกอิจฉาเลยทั้งตัวที่เห็นก็มีดีแค่นี้แหละ

“.....” ขอมองบนได้มั้ย รำคาญคนอุตส่าห์หนีออกมาแล้วแท้ๆ ยังจะหน้าด้านตามออกมาทำไมก็ไม่รู้

“สู้ไม่ได้ก็ยอมซะสิ ฮ่าฮ่าฮ่า” แฟนต้าหัวเราะอย่างกับนางมารร้ายในละครทีวี คิดเหรอว่าคนอย่างอิของขวัญจะยอม ที่ผ่านมาที่ฉันไม่พูดไม่ตอบโต้ก็เพราะยังเห็นแก่แม่กับป้าอยู่หรอกนะ แต่ความอดทนของคนเราก็มีวันสิ้นสุดลงเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ และวันนี้ความอดทนของฉันมันหมดลงแล้วอิของขวัญจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ อีกต่อไปแล้ว ตาต่อตา ฟันต่อฟัน สู้อย่างมากก็แค่ตายดีกว่าทนให้ใครก็ไม่รู้มาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีความเป็นคนของ

พรวด ฉันลุกขึ้นสายตาลุกเต็มไปด้วยไฟที่อยากจะให้แผดเผาคนตรงหน้าให้มอดไหม้ให้เป็นผุยผงแล้วบดขยี้ด้วยรองเท้าส้นสูงราคาตลาดนัดด้วยตัวอิของขวัญเอง

“อ๊ะ! โอ้ย!” เสียงผู้หญิงตรงหน้าร้องออกมาเสียงหลงพร้อมกับมือฉันกระชากผมผู้หญิงที่สวยแต่รูปข้างในเน่าเฟะอย่างแรงโดยไม่ปล่อยให้เธอได้ตั้งตัวเลยสักวินาทีเดียวมืออีกข้างที่ว่างก็เหวี่ยงไปกระทบหน้าขาวๆ ที่หนากว่าตึกสิบชั้นถ้าเบาๆ เธอคงไม่รู้สึกแต่ใส่เต็มแรงขนาดนี้หวังว่าเธอคงจะรู้สึกเจ็บขึ้นมาบ้างนะอิแฟนต้าบูด

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ โอ้ย โอ้ย เพี๊ยะ เพี๊ยะ ตุบ ตุบ ตุบ โอ้ย ตุบ เพี๊ยะ