บทที่9.จบตอน

ทางด้านปานชนกที่กลับเข้ามาในห้องพักของตัวเองก็กำลังนั่งเหม่อลอยมือเรียวลูบหน้าท้องที่ยังคงแบนราบอยู่ของตนเบาๆ ใบหน้าสวยเศร้าสร้อยดวงตางามมีน้ำใสๆ คลออยู่

“แม่สัญญาว่าจะดูแลหนูให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร หนูจะเกิดมาเป็นลูกของแม่และมีพ่อ..” หญิงสาวบอกตัวเองเบาๆ แม้ในใจจะหนักอึ้งกับสิ่งที่ทำลงไป เธอเองไม่ได้อยากจะทำให้อัจฉรียาพรคิดมากและคิดว่าคนฉลาดๆ อย่างอัจฉรียาพรคงจะเข้าใจอะไรๆ ได้ง่าย

มันอาจจะเหมือนว่าเธอเข้ามาแทรกกลางระหว่างชีวิตคู่ของทั้งสอง แต่เพราะเธอไม่มีทางเลือกและคิดว่าหากเธออยู่ที่นี่ใครอีกคนจะไม่กล้ามาวุ่นวายกับตน เหมือนว่าเธอเห็นแก่ตัวที่ใช้สิงหราชเป็นเกราะกำบังแต่เธอมองไม่เห็นใครอีกแล้วที่จะช่วยเหลือเธอได้และเธอเชื่อว่าที่นี่เป็นที่ที่จะทำให้เธอกับลูกปลอดภัย ใครจะว่าเธอเห็นแก่ตัวก็ยอมแต่ลูกของเธอก็จำเป็นต้องมีพ่อ แม้ว่าพ่อที่แท้จริงของเขาไม่ต้องการก็ตาม

สิงหราชบอกว่าจะช่วยรับรองบุตรให้เธอและจะช่วยเหลือเธอจนกว่าจะคลอด หลังจากนั้นเธอจะพยายามหาช่องทางขยับขยายออกไป และเพื่อให้ตัวเองหลบรักษาแผลใจให้แข็งแกร่งกว่านี้อีกสักหน่อย ปานชนกยอมรับว่าหากเธอจะต้องออกไปเผชิญโลกภายนอกเพียงลำพังตอนนี้เธอคงไม่สามารถอยู่ได้ เพราะเธอไม่ได้มีแค่ตัวเอง แต่คนในท้องของเธอก็ต้องการการดูและและต้องเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ดี อย่างน้อยๆ ตอนที่เธอคลอดเธอก็อยากอยู่ท่ามกลางคนรู้จักและได้อยู่กับคนที่เธอไว้ใจ...

“ฉันขอโทษนะยายเด็กอ้วน แต่ลูกฉันก็ต้องการพ่อเหมือนกัน..” หญิงสาวบอกตัวเองเบาๆ แต่ปานชนกไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เธอทำนั้นจะทำให้อีกคนเจ็บปวดไม่น้อยเลยทีเดียว...

ทางด้านสิงหราชกับชัชก็กำลังเผชิญปัญหาอย่างเคยคาดคิดมาก่อนล่วงหน้าว่าอาจจะเกิดขึ้นแม้ว่าพวกเขาจะวางแผนกันไว้อย่างดีแต่ก็มีจุดผิดพลาด เมื่อ นายธงชัย กับพรรคพวกอีกสามคนที่ถูกเขาฟ้องด้วยข้อหาฉ้อโกงนั้นไม่ยอมจบง่ายๆ พวกนายธงหลบหนีจากการจับกุมไปได้และตอนนี้ก็กำลังต่อรองกับเขาอยู่ด้วยการขู่จะวางเพลิงโกดังสินค้า ดีที่เขาได้บอกเรื่องนี้กับทางครอบครัวไว้ก่อนว่าให้ดูแลอัจฉรียาพรให้ดีเพราะกลัวนายธงชัยกับพวกจะใช้เธอเป็นเหยื่อ รวมไปถึงปานชนกด้วย แม้จะคิดไว้ว่านายธงชัยกับพวกจะใช้โกดังเก็บสินค้าเป็นข้อต่อรองจึงหาวิธีป้องกันไว้แล้ว แต่ไม่คิดว่าพวกมันจะใช้ศรัญรัตน์เป็นตัวประกัน และคราวนี้เองทำให้สิงหราชเห็นความเปลี่ยนไปของเพื่อนรักเมื่อชัชมีท่าทางห่วงสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้นมาก

“ยายเด็กบ้านี่วุ่นวายไปเสียทุกเรื่อง” ชัชสบถอย่างหัวเสีย

“ดูเหมือนน้องรันของนายนี่จะร้ายไม่เบานะ” สิงหราชพูดเป็นนัย

“ใช่ร้ายมาก”

“ฉันก็ว่าร้ายที่ทำให้นายกินไม่ได้นอนไม่หลับ” สิงหราชหัวเราะเบาๆ จนชัชต้องหันมาถลึงตาใส่

“เออ ขำ ขำมาก หน้าสิ่วหน้าขวานยังมาขำ”

“ก็นิดหนึ่งน่า.. ว่าแต่คนของเราพร้อมรึเปล่านี่”

“พร้อม ทนายก็พร้อม” พวกนายธงชัยยึดพื้นที่โกดังสินค้าไว้และขู่ว่าหากพวกเขาไม่เซ็นยกหุ้นบริษัทให้จะเผาโกดังและจะฆ่าศรัญรัตน์ที่พวกมันจับไปเป็นตัวประกันแล้วยังห้ามไม่ให้แจ้งความด้วย โดยเอาความปลอดภัยของศรัญรัตน์มาต่อรอง ซึ่งเรื่องนี้พวกมันส่งข้อเสนอมาตั้งแต่ที่ทำการประท้วงเรื่องเงินโบนัสไม่สำเร็จเพราะความชั่วของพวกมันถูกเปิดเผยขึ้นเสียก่อน พนักงานที่เข้าร่วมประท้วงด้วยกลัวความผิดเลยถอนตัวและพอใจกับข้อเสนอที่พวกเขาให้ไป ทำให้พวกนายธงชัยไม่พอใจจึงวางแผนจะวางเพลิงโกดังสินค้าและจับตัวเลขาหน้าใสไปเป็นตัวประกัน ตอนนี้ชัชเป็นห่วงแม่สาวน้อยจอมแก่นที่ต่อล้อต่อเถียงกับเขามาตลอดเวลาที่เธอมาฝึกงาน วันนี้เป็นวันที่ศรัญรัตน์ฝึกงานเสร็จสิ้นพอดีด้วย

“ตอนนี้คนของเราที่ปลอมตัวไปเป็นลูกน้องของไอ้ธงชัยบอกว่าน้องรันปลอดภัยดี พวกมันยังไม่กล้าทำอะไร” สิงหราชบอกเรียบๆ ขณะดวงตาคมมองไปยังโกดังเก็บสินค้าที่พวกมันจับตัวศรัญรัตน์ไว้ ห้องทำงานเล็กๆ ซึ่งดัดแปลงจากตู้คอนเทนเนอร์ยังเปิดไฟสว่างและมองเห็นศรัญรัตน์นั่งอยู่บนเก้าอี้ ซึ่งพวกเขาต่อรองว่าหากอยากได้ตามที่ขอก็ต้องให้เห็นว่าศรัญรัตน์ปลอดภัยเช่นกันซึ่งพวกนายธงชัยก็ยินยอมจะทำตามข้อเสนอ

“ฉันว่าเรารีบปิดจ๊อบเถอะ คิดถึงเมีย ป่านนี้ไม่รู้จะงอนรึเปล่า” ชัชพยักหน้าช้าๆ รับรู้เรื่องราวของสิงหราชดีว่าเป็นอย่างไรและตัวเขาเองก็เห็นใจเพื่อนอยู่ไม่น้อยที่ต้องเสียสละมาช่วยทั้งที่ตัวเองก็มีปัญหาคาราคาซังอยู่

“โอเค ไปจัดการให้จบ..” แล้วชัชก็โทรศัพท์หานายธงชัยเพื่อนัดแนะการทำสัญญากัน...

ในขณะเดียวกันทางด้านอัจฉียาพรก็รับรู้ถึงสาเหตุที่สิงหราชต้องไปกรุงเทพฯ ด่วนทั้งที่เพิ่งจะกลับมาได้ไม่กี่ชั่วโมงในใจนั้นทั้งห่วงทั้งกังวลสารพัดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับจนทำให้คนรอบข้างเป็นห่วงเมื่อเธอทั้งอาเจียนและเป็นลมแม่เลี้ยงเกศราจึงต้องบังคับพาเธอมาหาหมอ และนางก็ได้รู้ว่าตอนนี้อัจฉรียาพรท้องแล้วสร้างความยินดีให้กับนางและสามีมากแต่อัจฉรียาพรขอให้เก็บเรื่องนี้ไว้ก่อนอย่าเพิ่งบอกสิงหราช

“คุณแม่อย่าเพิ่งบอกพี่สิงโตนะคะ”

“ทำไมล่ะลูก พี่เขาจะต้องดีใจแน่ๆ”

“อิ่มอุ่นไม่อยากให้พี่เขากังวลค่ะ ยิ่งมีปัญหาอยู่แบบนี้เดี๋ยวจะเสียสมาธิ” อัจฉรียาพรบอกเหตุผลที่แท้จริงส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งนั้นเธอขอเก็บไว้ในใจ

“แม่คิดว่าหนูกำลังคิดมากเรื่องหนูนก”

“อิ่มอุ่นเคารพการตัดสินใจของพี่สิงโตค่ะ ไว้พี่สิงโตกลับมาอิ่มอุ่นจะบอกเขาเอง” หญิงสาวบอกแต่หลบตาผู้สูงวัย แม่เลี้ยงเกศราถอนใจเบาๆ แล้วลูบเรือนผมสลวยของศรีสะใภ้อย่างอ่อนโยน

“แม่เองก็ยังไม่ได้ถามอะไรสิงโตมากนักแต่คิดว่าคงมีเรื่องอะไรบางอย่างที่พวกเขายังไม่พร้อมจะบอกเรา อิ่มอุ่นอดทนอีกนิดหนึ่งนะลูก รอให้พี่เขากลับมาอธิบายให้ฟัง” เหมือนแม่เลี้ยงเกศราเองก็เข้าใจว่าเธอรู้สึกอย่างไรจึงปลอบให้อัจฉรียาพรคลายความกังวลใจ

“ค่ะ..” หญิงสาวตอบสั้นแล้วยิ้มให้นางบางๆ

“เอาล่ะ พักผ่อนเถอะ แม่จะให้น้องกระต่ายมาอยู่เป็นเพื่อน ยายตัวยุ่งวันนี้ไม่มีเรียน” อัจฉรียาพรพยักหน้าช้าๆ แล้วหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย

แม่เลี้ยงเกศราหันกลับมามองคนที่หลับไปด้วยความอ่อนเพลียแล้วถอนใจเบาๆ ด้วยอาบน้ำร้อนมาก่อนและเข้าใจลูกผู้หญิงด้วยกันดี นางรู้ว่าอัจฉรียาพรกำลังคิดเรื่องปานชนกอยู่ แต่นางเองก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการกลับมาของปานชนกและสิงหราชเองก็ยังไม่ได้พูดอะไรมากกว่าที่บอกว่าปานชนกจะมาพักที่นี่เป็นการชั่วคราว และนางก็ดูออกว่าปานชนกกำลังท้องอยู่เช่นเดียวกัน แต่ปานชนกท้องกับใคร และมีเหตุผลใดที่มาที่นี่

และดูเหมือนว่าทั้งสิงหราชกับปานชนกมีอะไรปิดบังทุกคนอยู่...

ทางด้านสิงหราชกับชัชก็กำลังเจรจากับนายธงชัยอยู่อย่างคร่ำเคร่งเมื่อนายธงชัยได้คืบจะเอาศอกและไม่ยอมปล่อยตัวศรัญรัตน์ง่ายๆ และดูเหมือนว่าพวกมันก็มองสาวน้อยคนสวยตาเป็นมัน

“แค่นี้เองเหรอ...”

“แค่นี้ของแกมันคือหุ้นของบริษัททั้งหมดรวมไปถึงเงินสดอีกห้าสิบล้านนะ” สิงหราชพูดเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้มีความกังวลใจอะไร พวกนางธงชัยเข้าใจว่าสิงหราชคงไม่เสียดายสิ่งที่จะเสียให้พวกตนเพราะสิงหราชร่ำรวยมหาศาลอยู่แล้ว ดังนั้นพวกมันจึงอยากจะได้อีกสักหน่อย อยากได้เนื้อหวานๆ ไว้เคี้ยวเล่น

“ก็น่าพอใจอยู่กับสิ่งที่ได้ แต่ขออีกหน่อยก็แล้วกันไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว” นายธงชัยชายวัยกลางคนที่ยังคงดูดีอยู่ ใบหน้าคมคายมีแววหล่อเหลาในลักษณะที่เรียกว่า ป๋า หรือ เสี่ย ที่ยังหล่อเหลานุ่มแน่นร่างสูงโปร่งไม่มีพุงย้วยทำให้มีพนักงานสาวๆ หวังจะไต่เต้าด้วยการทอดกายให้เขาเชยชมแลกกับการเลื่อนตำแหน่งในตอนที่นายธงชัยเป็นผู้ช่วยของนายเกรียงไกร

“ในเมื่อเสร็จธุระแล้วก็ปล่อยคนของฉันเสียที เท่าที่ผ่านมาก็เสียเวลามามากแล้ว” ชัชพูดขึ้นทำให้นายธงชัยหัวเราะเบาๆ

“ตอนนี้พวกแกก็ได้อย่างที่ต้องการแล้ว ดังนั้นทุกอย่างก็จบ ปล่อยเลขาของเราได้แล้ว”

“แหมๆ คุณสิงโต คุณชัช มีเนื้อหวานๆ สวยๆ ใสๆ แบบนี้ก็แบ่งกันจะเป็นไรไป ผมว่าพวกคุณคงเคี้ยวเบื่อแล้ว เอากลับไปก็โละทิ้งเปล่าๆ ยกเธอให้พวกผมดีกว่า รับรองจะดูแลอย่างดีพาจะไปเที่ยวสวรรค์เลยด้วย” นายธงชัยพูดพลางยื่นมือมาลูบแก้มใสของศรัญรัตน์ สาวน้อยเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจแต่พูดไม่ได้เมื่อปากถูกปิดไว้ด้วยเทปหนา แต่ดวงตาของสาวน้อยวาวโรจน์ด้วยความเกลียดชังแค้นเคือง

“แหม ดุเสียด้วย คงจะอร่อยน่าดูไม่งั้นพวกคุณคงไม่ยอมจ่ายเพื่อแลกกับนังหนูตัวน้อยนี่” นายธงชัยจับจุดพวกเขาถูก สิงหราชกับชัชพยักหน้าให้กันอย่างรู้ทันพวกมัน

“โอเค แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าคนของพวกนายจะยกเลิกการวางเพลิงโกดังของฉัน” ชัชถามทั้งที่รู้แล้วว่า คนของนายธงชัยอีกสองคนนั้นโดนรวบตัวไปแล้วด้วยฝีมือคนของเขาแล้วสวมรอยว่ารอคำสั่งจากนายธงชัยอยู่ ซึ่งนายธงชัยผู้ไม่รู้ชะตากรรมกำลังลำพองคิดว่าตนถือไพ่เหนือกว่าสิงหราชกับชัช

“เดี๋ยวผมโทร. ไประงับคำสั่งแล้วให้มันมาที่นี่” นายธงชัยบอกพร้อมทั้งโทร. ไปบอกลูกน้องของตนไม่นานลูกน้องของนายธงชัยก็เข้ามา ด้วยความที่พวกมันสวมเสื้อผ้าสีดำมิดชิดและสวมหมวกไหมพรมปิดบังหน้าตาทำให้นายธงชัยไม่ทันสังเกตและไม่รู้ว่าคนที่เข้ามานั้นเป็นคนของชัชซึ่งแฝงกายเข้ามา และนายธงชัยก็มั่นใจว่างานนี้ต้องสำเร็จเมื่อเขามีเพื่อนเป็นสารวัตรของสถานีตำรวจในพื้นที่เขตนี้ และงานครั้งนี้มีส่วนแบ่งให้เพื่อนตำรวจคนนี้ด้วยนั่นเอง เมื่อคิดว่ามีพวกเป็นตำรวจทำให้นายธงชัยมั่นใจว่าแผนของตนต้องสำเร็จ แต่เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า...

“ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อย ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ฮ่าๆ” นายธงชัยหัวเราะร่วน ในขณะที่สิงหราชกับชัชทำท่าจะเดินออกไปโดยปล่อยให้ศรัญรัตน์อยู่ที่นี่ต่อไป

สาวน้อยตาโตด้วยความหวาดกลับร่างเล็กดิ้นเร่าด้วยความตื่นตระหนกหากไม่ถูกมัดมือมัดเท้าติดกับเก้าอี้ศรัญรัตน์ไม่มีทางนิ่งเฉยแบบนี้แน่ๆ ชัชปรายตามองเธอเล็กน้อยแล้วส่งสายตาดุๆ ไปให้ทำให้เธอหยุดดิ้นได้แต่มองเขาตาขุ่น

“เดี๋ยวก่อน..” ชัชหยุดเดินแล้วพูดขึ้น นายธงชัยที่กำลังชื่นชมสิ่งที่ได้รับหันมามองอย่างสงสัย

“มีอะไร”

“ความจริง ฉันเองก็ยังไม่เบื่อยายเด็กนี่สักเท่าไหร่ ขอร่วมวงด้วยก็แล้วกัน แต่ฉันขอเล่นก่อนนะ” ชัชพูดขึ้น นายธงชัยหัวเราะร่วนด้วยความพอใจ

“แหม ไม่นึกว่าคุณชัชก็มีอารมณ์นี้ด้วย”

“สิงโตนายไปก่อนนะ เดี๋ยวตามไป”

“ตามสบายเพื่อน..” สิงหราชกับทนายประจำบริษัทเดินออกไปเหมือนไม่ใส่ใจปล่อยให้ชัชอยู่กับพวกนายธงชัย

ชัชเดินไปหาสาวน้อยที่เงยหน้ามองเขาตาโตแววตาตาของศรัญรัตน์มีความหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อยเมื่อเขาเคลื่อนไปใกล้ นายธงชัยหัวเราะชอบใจที่เห็นเหยื่อสาวมีความหวาดหวั่น เขาชอบนักเวลาที่เห็นเหยื่อตัวน้อยตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวซึ่งบางครั้งเขาก็มักจะให้ลูกน้องเล่นบทโจรข่มขืนกับหญิงสาวแล้วเขาจะเล่นบทผู้ชมและถ่ายคลิปวิดีโอไว้แล้วค่อยร่วมวงย่ำยีเหยื่อเมื่อถ่ายคลิปวิดีโอจนพอใจแล้ว ครั้งนี้ก็เช่นกัน แถมผู้เล่นก็เป็นชายหนุ่มที่มีชื่อเสียงด้วย เขาจะถ่ายคลิปไว้แบล็กเมล์ชัชได้อีกทอดหนึ่งด้วยอะไรจะเหมาะเจาะถึงเพียงนี้ นายธงชัยคิดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง

“หึหึ เตรียมตัวดีๆ ล่ะสาวน้อย..” ชัชก้มกระซิบชิดใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ศรัญรัตน์ขนลุกด้วยความหวาดกลัวเพราะไม่เคยเห็นชัชในมุมนี้มาก่อน

“ทำตัวให้เป็นปกติอย่าโวยวายเข้าใจไหม..” ชัชลากเก้าอี้ไปชิดผนังในขณะที่ก้มกระซิบบอกสาวน้อยตรงหน้าเบาๆ พอได้ยินกันสองคนเพื่อไม่ให้นายธงชัยรู้ตัวเพราะเสียงเก้าอี้ดังกว่าเสียงกระซิบของเขาแล้วชายหนุ่มก็หันไปส่งสัญญาณกับคนของตน

ปุ๊บๆๆๆ เมื่อพาศรัญรัตน์หลบพ้นวิถีกระสุนแล้วคนของเขาก็กระหน่ำยิงนายธงชัยกับพวกอีกสองคนทันทีโดยที่ชัชโอบกอดร่างเล็กไว้พร้อมทั้งใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนปิดหน้าเธอไว้ไม่ให้เห็นภาพอันโหดร้ายตรงหน้า...

“ปิดจ๊อบ..” สิงหราชซึ่งรออยู่ด้านนอกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นชัชอุ้มศรัญรัตน์ออกมา สาวน้อยหลับใหลเพราะฤทธิ์ยาสลบอย่างอ่อนที่ชัชตั้งใจใช้กับเธอเพื่อไม่ให้ศรัญรัตน์มีโอกาสต่อต้านหรือโวยวายเพราะชัชรู้ฤทธิ์แม่สาวน้อยในอ้อมแขนดีว่าเธอจอมพลังและสู้สุดใจขาดดิ้นแค่ไหน...

“เคลียร์พื้นที่ให้เรียบร้อย อย่าให้เหลือซาก ชัชบอกลูกน้องของตนเสียงเข้มใบหน้าหล่อเหลาที่มีแววอ่อนโยนเสมอนั้นเรียบเฉยเย็นชา..

สองหนุ่มเดินกลับขึ้นรถของตนแล้วขับออกไปมุ่งสู่บ้านของใครของมัน...

“ชอบคุณมากครับนายที่ทำให้ผมมีโอกาสแก้แค้น” สันต์ คนสนิทและเป็นคนขับรถเป็นบอดีการ์ดของชัชด้วยนั้นเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไร ถือว่าฉันชดใช้ให้นายและตอบแทนที่นายเคยช่วยเหลือฉัน..”

“ครับ..”

สันต์ เป็นเพื่อนรุ่นน้องที่เคยเรียนร่วมสถาบัน แต่อยู่ๆ สันต์ก็หายตัวไปและไม่ได้เรียนต่อทั้งทางบ้านก็ถูกไฟไหม้ พ่อแม่ตายในกองเพลิงส่วนพี่สาวของเขาหายตัวไป ซึ่งชัชมารู้ภายหลังว่า สายใจ พี่สาวของสันต์ถูกพวกของนายธงชัยตามมาทวงหนี้แล้วทำร้ายพ่อแม่ของสันต์จนสลบและฉุดสายใจไปข่มขืนแล้วยังเผาบ้านของสันต์จนวอดวายทำให้พ่อแม่องสันต์ซึ่งถูกทำร้ายจนสลบตายในกองเพลิงในขณะที่สันต์ออกมาทำงานพิเศษ

สันต์กลายเป็นคนไร้บ้านและไม่ได้เรียนต่อ และเก็บงำความแค้นไว้ในใจตลอดมาแต่ไม่สามารถทำอะไรนายธงชัยได้ จนเมื่อวันหนึ่งเขาได้เจอกับชัชและบังเอิญที่ชัชมีอำนาจมากพอที่จะจัดการกับนายธงชัยได้ และชัชได้หยิบยื่นโอกาสดีๆ ให้สันต์ ให้เขาได้เรียนต่อให้งานทำ คอยหยิบยืนสิ่งดีๆ ให้เสมอด้วยเห็นกันมานานและชัชได้รับรู้ถึงความยากลำบากของสันต์และความเจ็บปวดในใจของเขา สันต์รักและเทิดทูนชัชมากเพราะเขามีชีวิตใหม่ได้เพราะชัชหยิบยื่นโอกาสให้...

และเวลาที่สันต์รอคอยมานานก็มาถึง สันต์มองกระจกส่องหลังเห็นไฟที่ลุกโชติช่วงท่วมตู้คอนเทนเนอร์แล้วก็ระบายยิ้มบางๆ อย่างสาแก่ใจ เขายิงนายธงชัยกับพวกที่ขาเพื่อไม่ให้พวกมันหนีได้และเพื่อให้มันได้รับรู้ถึงความทุกข์ทรมานยามถูกเพลิงแผดเผา... คนชั่วๆ จะปล่อยให้ตายดีๆ ก็ไม่ได้ และจะปล่อยให้เป็นไปตามกระบวนการยุติธรรมก็ช้าเกินไป... บางทีศาลเตี้ยก็เหมาะกับการกำจัดคนชั่วๆ มากกว่าศาลใดๆ