เพียงฝันพรรณราย

ด้วยคิดว่าคนผู้นี้เป็นถึงอ๋องคงจะสามารถไล่ไม่ให้อาศัยพักพิงที่แห่งนี้ อีกทั้งยังกลัวว่าเหล่าหยาที่พาลู่เสียนเข้ามาจะมีความผิด

“ที่อื่นมากมายทำไมเหล่าหยาพาเจ้ามาอยู่ที่นี่”หมายถึงตำหนักเย็นที่โดดเดี่ยว

“ลู่เสียนคิดเองว่าใต้เท้าเหล่า คงอับจนหนทางไม่รู้จะเอา ลู่เสียนไปไว้ที่ไหนที่นี่รกร้าง ไร้คนจับจองจึงให้ลู่เสียนได้พักพิงชั่วคราว”

คำว่าใต้เท้าที่ลู่เสียนใช้เรียกเหล่าหยา ทำให้อ้ายหลีอ๋องรู้ได้ทันทีว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งสองห่างเหินกันเพียงใด อมยิ้มด้วยความรู้สึกโล่งใจ

18ปีผ่านมาพบหญิงงามมาก็มากแต่ไม่เคยถูกใจใครเท่ากับลู่เสียนที่เห็นนางเพียงครั้งแรกอ้ายหลีอ๋องถึงกับตะลึงตาค้างเลยทีเดียว

“เข้าใจแล้วลู่เสียน เหล่าหยาที่ข้าเคยรู้จักเขาก็เป็นคนดีมีเมตตา ก็คงสงสารที่เจ้าไร้ที่พักพิงอย่างเจ้าว่าเอาเป็นว่าข้าช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แลกกับการที่ข้าจะแวะเวียนมาที่นี่เพื่อพบเจ้าบ้างจะได้ไหม”ลู่เสียนก้มหน้ามองพื้น ด้วยเข้าใจความหมายในคำพูดของอ้ายหลีอ๋องได้ดียิ่งนัก

“ได้ไหม ลู่เสียน”

วังหลวง ห้องบรรทมของ อ้ายหลงเปียงหลัว

“ข้าต้องการเจ้า”สะดุ้งสุดตัว เอื้อมมือคลำไปบนแท่นนอนว่างเปล่า กวาดตามองเหมือนกับกำลังมองหาร่างอวบอั๋นที่เขาเคยกอดก่าย ไม่ใช่ฝันพรรณราย ชัดเจนในความคิดคำนึง อ้ายหลงเปียงหลัวกุมขมับนางไม่ใช่ฝันในเมื่อ เขาฝันถึงนางในทุกคืนความฝันนั้นชัดเจนขึ้นในทุกๆ วัน

ขันทีหนุ่มเข้ามาข้างใน

“ตาม อ้ายหลีอ๋องให้ข้าที”

"เช่นดังฝันเช่นนั้นหรือ"ความสันพันพี่น้องเหนียวแน่นไร้ความขัดแย้งหลายเรื่องคุยกันแบบเปิดเผย

"ข้าเห็นนางในความฝันแต่รสรักยังหวานล้ำจนข้าเผลอร้องคราง"อ้ายหลียกมือขึ้นลูบปลายคางอย่างใช้ความคิด

" อาจเป็นภูตผีหรืออาจเป็นนางจิ้งจอกเพราะโบราณกล่าวไว้นางจิ้งจอกมักใช้อิทธิฤิทธิ์ล่อหลอกจนฮ่องเต้หลงใหล"อ้ายหลีคิดไปไกล

“นางจิ้งจอกอย่างนั้นหรือแสดงว่านางมีตัวตนอยู่จริงๆ อย่างน้อยก็เป็นนางจิ้งจอก”

“ท่านพี่ เอ่อ เอ่อได้เสพสมกับนางจนหนำใจแล้วเหตุใดไยต้องเก็บนางไปฝัน เห็นได้ชัดว่านางมีผลต่อจิตใจของฝ่าบาทยิ่งนักเอาอย่างนี้ ข้าจะคอยอารักขาจับตาดูยามที่ท่านหลับใหลเผื่อว่าวันไหนนางจะแวะมา”ความอยากรู้อยากเห็นมีมาก

“ไม่แวะมา ที่ผ่านมาเกือบสองเดือน ข้าฝันถึงนางทุกค่ำคืน”อ้ายหลีทำท่าทีครุ่นคิด

“อืมน่า ประหลาดใจยิ่ง"กำลังคิดว่าจะเล่าเรื่องที่พบลู่เสียนให้อ้ายหลงฟังแต่เกรงว่า ที่สัญญากับลู่เสียนเรื่องเก็บงำเรื่องนี้เป็นความลับจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป

“กุ้ยเหรินของท่านกำลังตั้งครรภ์อาจเป็นไปได้ว่าท่านห่างหายเรื่องนี้ไปเสียนานจึง..จึงเพ้อฝันถึงนางในฝันที่ท่านอยากเจอ”พูดไปเสียอีกทาง

“ตามหมอหลวงดีไหม ให้เขาหาทางรักษาอาการป่วยของข้า”ขอความเห็น

“ฮ่องเต้ป่วยมักเป็นเรื่องใหญ่ ท่านลองวาดภาพนางมาให้ข้าช่วยตามหาจะดีไหม”

“เกรงว่าจะกระทบจิตใจของฟางหรงหากนางรู้ว่าข้าตามหาหญิงอื่นในขณะที่นางตั้งครรภ์”

“เอาเป็นว่าวาดมาให้ข้าเพียงคนเดียวข้าจะเก็บรูปนางไว้เป็นความลับ ท่านก็รู้ว่าท่านปรึกษาถูกคนแล้ว”อ้ายหลงถอนหายใจยาว

จวนขันทีอาวุโสจ้านกงกง

“อีกไม่นานนางจึงคลอด ระหว่างนี้ฝ่าบาทสรรหายาบำรุงกุ้ยเหรินไม่กินถึงกับโยนทิ้งจะว่าไปฟางหรงก็เอาแต่ใจยิ่งนักยิ่งรู้ว่าฝ่าบาทเอาใจ ข้าจึงแอบนำยาบำรุงเหล่านี้มาให้เจ้าซึ่งล้วนมีแต่ของดีดี ไปให้นางกินเสียอย่างน้อยหากองค์ชายถือกำเนิดมีอ้วนถ้วนแข็งแรงฝ่าบาทยิ่งจะดีพระทัย”

“นางตอนนี้ก็แข็งแรงดีอีกอย่างงานเล็กน้อยที่นางทำล้วนทำให้สุขภาพดี"

“เจ้าจงประคบประหงมนางให้จงหนักเรื่องนี้จะพลาดไม่ได้ ในมื่อลักษณะของนางเหมาะที่จะถือกำเนิดทารกเพศชาย ข้าวางแผนมาเนิ่นนาน ท่านหมอบอกหรือไม่ว่านางจะกำหนดคลอดเมื่อไหร่กัน”เหล่าหยาจำได้แม่นยำ

“ไม่เกินเดือนชีเยว่” (กรกฎาคม) ”

“อืมดีแล้ว ตอนนี้ไทเฮาทรงพระประชวร เรื่องราวในวังหลังล้วนไม่มีคนคอยควบคุม แต่ก็ยังหนักใจ ฟางหรงนางมักจะทำตัวมีพิรุธเดินเหินไม่เป็นอย่างที่สอน พอท้องโตขึ้นหน่อยข้าเกรงว่าจะไม่แนบเนียนเท่าที่ต้องการ”

“ฟางหรงยังเด็กพ่อบุญธรรมอย่าได้ถือสานาง”ออกตัวแทนน้องสาว

“ข้าไม่ถือสานางเจ้าก็รู้ดี เจ้ากับฟางหรงข้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆ แต่เป็นฟางหรงที่มักเอาแต่ใจ จึงต้องคอยปรามนางให้มากหน่อย”

“เหล่าหยาซาบซึ้งน้ำใจท่าน”