จุดเปลี่ยน

หนึ่งเดือนผ่านไป

ลู่เสียนโก่งคออาเจียนอย่างบ้าคลั่งทั้งๆ ที่ไม่ได้มีอะไรตกถึงท้อง

"กินยานี่เสียแล้วเจ้าจะดีขึ้น"ร่างสูงของเหล่าหยายื่นยาเม็ดในมือให้ลู่เสียน ที่บัดนี้ซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด

“ขอบคุณใต้เท้า”รับเอายา แก้คื่นเหียนมาใส่ในปากเพียงครู่เดียวก็รู้สึกว่าดีขึ้น

วังหลวง

"นางตั้งครรภ์แล้ว"เหล่าหยาประสานมือตรงหน้าขันทีชรา

"ดี..ดี เป็นเรื่องดี ดำเนินการตามแผนต่อไป ฝ่าบาทไม่ทรงระแคะระคายเรื่องที่ผ่านมา อีกทั้งข้าสบอกว่าเป้นแค่เพียงความฝัน" เหล่าหยา ถอนหายใจคนที่น่าสงสารคือลู่เสียน หนึ่งเดือนผ่านมานี้ ได้ใกล้ชิดกับนางทำให้เขาเห็นว่าลู่เสียนน่าสงสารเพียงใด

"นางเองก็ยังคงสูญเสียความจำ แต่แปลกเสียจริงนางไม่เคยเอ่ยปากถามด้วยซ้ำว่าตัวเองตั้งครรภ์ได้อย่างไรเพียงแต่อยู่อย่างสงบปราศจากปากเสียง" อดที่จะพูดถึงลู่เสียนเสียไม่ได้

"ดีแล้ว ยาสลายความทรงจำชนิดนี้หากไม่พบกับเหตุการณ์ที่กระตุ้นความทรงจำไม่มีทางที่จะฟื้นความจำได้ ข้าไม่ไว้ใจผู้ใดให้ดูแลนางนอกจากเจ้าเหล่าหยา อย่า ไ้เผลอสงสารหรือเห็นใจนาง"ประสานมือตรงหน้า

"คงต้องนำนางเข้ามาในวังหลวงเพื่อดูแลครรภ์อย่างดีจนกว่าจะถึงเวลา"หมายความอย่างนั้นจริงๆเรื่องสับเปลี่ยนตัวต้องทำอย่างรัดกุม

"ตำหนักเย็นเป็นที่ซ่อนตัวอย่างดีให้นางเร้นกายที่นั่น ข้าจะอ้างบัญชาฝ่าบาทไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้ตำหนักเย็นเจ้าก็เพียงจับตานางไว้ให้ดีไม่ให้นางหนีไป"เหล่าหยาประสานมือจากไป

ห้องทรงอักษร

"ฝ่าบาทหมอหลวง ตรวจดูอาการของกุ้ยเหรินหลังจากที่ทรงประชวรกินไม่ได้ บัดนี้มีข่าวมงคล"เว้นระยะให่อีกคนสงสัยใคร่รู้

"ว่ามา"

"กุ้ยเหรินฟางหรงทรงพระครรภ์ได้หนึ่งเดือนแล้ว"รอยยิ้มผุดที่ริมฝีปากของอ้ายหลงเปียงหลัวดวงตาเป็นประกายด้วยความปีติ ลุกขึ้นจากแท่น

"เตรียมของกำนัล ไม่สิยาบำรุง ไม่สิ อาหารบำรุง ข้าต้องเตรียมสิ่งใดก่อน กงกงท่านคิดว่าข้าควรเตรียมสิ่งใดก่อนจึงดี"ขันทีชราจ้านกงกงยิ้ม

"ฝ่าบาทต้องทรงระงับอาการตื่นเต้นก่อนจึงดี สิ่งของเหล่านั้นมีผู้ที่รับผิดชอบอยู่ก่อนแล้ว ฝ่าบาทเพียงแค่ รอที่จะแต่งตั้งกุ้ยเหรินเป็นฮองเฮา"

"จริงของท่านดีที่จ้ายังไม่ได้แต่งตั้งชินอ๋องเชื่อคำพูดของกงกง ลูกข้าจะต้องเป็นไท่จือเท่านั้น"ดวงตาหมายมาดดังที่พูด

ตำหนักเย็น

“พักที่นี่ก่อน รอจนกว่าจะคลอด”เหล่าหยาพูดขึ้น ลอบมองสีหน้าของอีกคนแต่ก้ไม่พบสิ่งใดในนั้น

“ขอบคุณใต้เท้าหากไม่พบใต้เท้า ลู่เสียนคงอับจนหนทาง”แววตาสำนึกในบุญคุณของเหล่าหยายิ่งนัก

“อย่าได้เกรงใจ”เหล่าหยา รู้สึกผิดในใจยิ่งนักจึงเพียงแค่พูดบอกนางไม่ให้กังวล

“มีงานอะไรที่ข้าพอจะรับใช้ใต้เท้าได้บ้าง”เหล่าหยาถอนใจยาว หนักใจไม่น้อยแต่ก้อดสงสารนางไม่ได้หญิงนางหนึ่งทั้ที่ตั้ครรภ์ควรมีสามีคอยดูแลปกป้องแล้วนางเหตุใดต้องออกมาเร่หาทำงานแลกข้าว

“เจ้ากำลังตั้งครรภ์ อย่าได้หักโหมแค่เพียงพักให้คลอดเสียก่อน ระหว่างนี้เช้าเย็นข้าจึงนำอาหารมาให้ และกำชับไม่ให้เจ้าออกไปจากที่นี่ รั้งอยู่ที่นี่จนกว่าจะคลอด”คำพูดที่อ่อนโยนและห่วงใยนั้น ลู่เชียนซาบซึ้งใจไม่น้อยอย่างน้อยยามที่ลำบากยังมีคนเห็นใจ

“ลู่เสียนเข้าใจแล้ว ใต้เท้ามีบุญคุณยิ่งนัก เช่นนั้นลู่เสียนจะเก็บกวาดที่นี่เสียใหม่ระหว่างนี้จะได้ไม่เบื่อที่ต้องอยู่เฉยๆ ”

มีเพียงคำขอบคุณและสำนึกบุญคุณยิ่ง ไม่ปริปากถามเรื่องของนาง เพียงแค่เอ่ยปากถามชื่อของนางกับเหล่าหยาก็เท่านั้น นางล้วนทำตัวดี ไม่ก่อปัญหาให้วุ่นวาย

ช่างไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเพียงหมากของคนผู้มักใหญ่ใฝ่สูงในวังหลวงที่ใช้นางเป็นเครื่องมือไต่เต้าขึ้นสู่จุดสูงสุด