ความเป็นมา

ลมหนาวโชยต้องผิวกายมีที่เปลือยเปล่า ร่างในส่วนที่ถูกทาบทับไว้ร้อนรุ่มจนชื้นเหงื่อ ส่วนที่ถูกละเลยกับเย็นเฉียบราวน้ำแข็ง

“ปล่อย ปล่อยข้า….."ริมฝีปากบางถูกประกบปิดไว้แน่น กลิ่นสุรารสเลิศคละคลุ้งไปทั่วแท่นนอน

“ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันไปเถิด”

“ข้าจะทะนุถนอมเจ้า”พูดเพียงแค่นั้นก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเนียนกลิ่นกายหอมกรุ่น ผิวเนื้อเนียนนุ่มอวบอัด กดเอวลงไปบนเอวบาง ร่างเล็กดิ้นทุรนทุรายน้ำตาไหลพราก มือบางกอดรัดร่างใหญ่ไว้แน่นเจ็บแสนเจ็บ คนตัวใหญ่ขยับตัวขึ้นลง สุขสมจนแทบสำลักในเมื่อกลีบบุปฝาช่างบีบรัดคับแน่น แม้จะเมามายทว่าสุขสมยิ่งนัก สนมคนใหม่ช่างตราตรึงใจกายเพียงนี้

พายุสงบลงแล้ว ร่างใหญ่ทิ้งตัวลงนอนบนแท่นนอนหนา หลับใหลไม่ได้สติทั้งเมามายและเมื่อยล้าจากบทรักสุขสมเมื่อครู่

“นำตัวนางออกไปฟ้าใกล้จะสางแล้ว”เสียงแหบของใครบางบางคนสั่ง ลู่เสียนถูกหิ้วตัวออกไปจากแท่นบรรทม

“กลืนยานี่เสีย”ยาถูกยัดเข้าไปในปาก ร่างกายอ่อนเพลียบอบช้ำอย่างที่สุด ลู่เสียนกลืนยาเม็ดนั้นลงคอเสียอย่างว่าง่าย ในเมื่อคมกระบี่ห่างคอหอยเพียงน้อยนิด ตอนนี้จะเหลือสิ่งใดให้คิด แม้แต่ร่างจะขยับกายยังแทบไม่เหลือแล้ว

"ฝ่าบาท"เสียงหวานละมุนที่ข้างหู อ้ายหลงเปียงหลัวขยับกายบนที่นอนมือไขว่คว้าหาร่างอวบอั๋นที่กอดก่ายเมื่อคืนกลิ่นกายหอมยังติดที่ปลายจมูก รสรักยังไม่จางหายไปเป็นภาพจำที่ขัดเจน

"นางไปไหนเสีย"เอ่ยปากขึ้นเป็นประโยคแรกในตอนที่ตื่นขึ้นมา จากอาการเมามายและเมื่อยล้า

"ฝ่าบาทพูดถึงใครกัน"ขันทีชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"สนม คนเมื่อคืน"รอยยิ้มบางๆที่ริมฝีปากของขันที่ชรา

“ฝ่าบาทเมามายไม่รู้สึกองค์เอง เมื่อคืนนี้ไม่มีสนมคนไหนได้ถวายตัวกระหม่อมให้นางกำนัลเช็ดตัวแล้วก็กลับออกไปกระหม่อมเป็นคนปิดประตูทั้งสามชั้นยืนยันว่าไม่มีใครเจ้าไปในห้องบรรทม"

อ้ายหลงเปียงหลัวขมวดคิ้วเป็นความฝันกระนั้นหรือ

"ข้าคงฝันไป"ตัดบทเพราะรู้ว่าหากจ้านกงกงยืนยันเช่นนั้นก็ไม่อาจโต้เถียง

"เช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ สุราดื่มมากไปมักทำให้เกิดฝันพรรณรายคล้ายความจริง กระหม่อมให้นางกำนัลชงชาสร่างเมาให้ฝ่าบาทเชิญดื่มพ่ะย่ะค่ะ"

เลื่อนชามาตรงหน้า ร่างสูง ใบหน้าคมเข้มทว่าผิวกับขาวสะอาดตาเฟหมือนกับหลุดมาจากภาพวาดของเทพเซียน

ขันทีหนุ่ม สาวผมที่รุงรังแล้วเกล้าม้วนจนเรียบร้อยใบหน้ากลับงดงามราวอิสตรี

"ฝ่าบาทเสนาฟง ยื่นฎีกากดดันเรื่องแต่งตั้งชินอ๋องเพราะเห็นว่าฝ่าบาทไม่ทรงมีรัชทายาทสืบบัลลังก์เสียที"

อ้ายหลงเปียงหลัววางถ้วย ชาในมือลงบนโต๊ะอย่างแรง หลายอย่างที่กดดันเขาแทบจะเรื่องสุขสมในชีวิตไม่พบ

"กดดันทำไมกัน เรื่องเช่นนี้เป็นความผิดของข้าหรือไร"

พลันกลับคิดถึงร่างอุ่นใต้ร่างเขาเมื่อคืน หากนางมีตัวตนจริงๆ เขาคงแวะเวียนหานางทุกค่ำคืน ลักษณะของนางช่างเหมาะที่จะมีทายาท เพราะอยู่ในวัยสาวเต็มตัว

"อ้ายหลีเปียงหลัวกลับจากประพาสป่าล่าสัตว์หรือยัง"

"อ้ายหลีอ๋อง ตอนนี้อยู่ที่ท้องพระโรงกำลังหารือกับขุนนาง"อ้ายหลงพยักหน้าขึ้นลง

"บัญชาออกไป อ้ายหลีเปียงหลัวรั้งตำแหน่งชินอ๋องเสียตั้งแต่บัดนี้เป็นตนไป"ขันทีชราทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้า

"ฝ่าบาทเรื่องนี้เห็นทีจะต้อง ระงับยับยั้งไว้ก่อนด้วยตอนนี้ไทเฮาทรงพระประชวรจัดงานมงคลเสียงพลุและประทัดจะทำให้ไทเฮาทรงสะดุ้งตกใจ"อ้ายหลัวเปียงหลัวถอนหายใจ

"ก็ไม่ต้องจัด แค่ให้อ้ายหลีรับตำแหน่งไปก็เท่านั้น"

"ฝ่าบาทโปรดไตร่ตรอง"

"จะให้ทำอย่างไรจะไม่แต่งตั้งก็ไม่จบเรื่องราวที่ข้าแบกรับในตอนนี้น่าหวั่นใจยิ่งนัก"ฏีกาส่งเข้ามาไม่เว้นแต่ละวัน เป็นไปในทิศทางเดียวกันคือให้เขา แต่งตั้งซินอ๋องหรือไม่ก็ แต่งตั้งสนมนางในเพิ่ม แต่จะทำอย่างไรได้เขาเบื่อเรื่องวังหลังอีกทั้งหญิงงามที่ถูกคัดตัวเข้ามาล้วนไม่เคยถูกใจแล้วยัง ไม่เคยมีใครเป็นพิเศษในใจ ไม่เคยสัมผัสซึ่งความรักก็คงไม่ผิด