ตอนที่ 5 ข้อตกลง

พ่อบ้านฟู่รับคำสั่งจากเจียงซื่อแล้วก็ให้สาวใช้มาบอกกล่าวซ่งเมิ่งเหยาให้เตรียมตัว ซึ่งนางก็เตรียมตัวอยู่ทุกคืนวันอยู่แล้ว และยังจำได้ทุกอย่างตอนที่ซ่งฮูหยินให้กู้มามามาสอนนาง ว่าสาวใช้อุ่นเตียงมีหน้าที่ต้องทำอย่างไรบ้าง นางส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนเดินออกจากเรือนของตน ไม่คิดว่าตนเองจะต้องมาทำงานแบบนี้ ถึงแม้ตอนอยู่ที่โลกเดิมจะทำธุรกิจที่ทุกคนมองว่ามีความล่อแหลมอยู่บ้าง แต่นางก็ไม่เคยให้ลูกน้องรับงานแบบนี้ เพราะบริษัทของนางมีกฎระเบียบที่เคร่งครัด หากรู้ว่าใครรับงานแบบนี้คนผู้นั้นย่อมโดนให้ออก เพราะนางอยากรักษามาตรฐานบริษัทของตนเอาไว้

         “คุณหนูดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าคะ” เถาซูเหวินบอกเจ้านาย เพราะนางเองก็ไม่รู้ว่าท่านโหวมีนิสัยเป็นอย่างไรบ้าง

         “อืม!” ซ่งเมิ่งเหยารับคำแล้วเคาะประตูหน้าห้อง จากนั้นจึงเปิดประตูเข้าไป

         เท้าน้อย ๆ ที่กำลังจะก้าวออกชะงักเล็กน้อย เมื่อมองเห็นบุรุษรูปงามที่นั่งจิบชาอยู่บนตั่งตัวยาวอย่างสง่าผ่าเผย แผ่นหลังเครียดเคร่งเหยียดตึงอย่างเป็นธรรมชาติ มือข้างหนึ่งยังถือหนังสือค้างไว้ เพียงแค่มองด้านข้างเขายังหล่อขนาดนี้

         ชายผู้นั้นเหลือบมองมาที่นางครู่หนึ่งด้วยแววตาเรียบนิ่ง ก่อนดวงตาจะขยายขึ้นและฉายแววโกรธขึ้ง ในจังหวะนั้นเองที่ถ้วยชาในมือหนาลอยมาที่นางด้วยความเร็วสูง

         ฟิ้ว!

         พร้อมกับเสียงพูดอย่างเดือดดาล “ไสหัวออกไป”

         หมับ!

         และซ่งเมิ่งเหยาก็มือเร็วเช่นกัน นางคว้าถ้วยชานั้นไว้ทันพอดี แต่ไม่นานก็มีแจกันลอยมาอีก

         หมับ!

         วางแจกันลงบนพื้นยังไม่ถึงหนึ่งลมหายใจ หมอนอิงก็ปลิวมาอีก

         หมับ!

         และอีกหลายอย่างที่เขาเขวี้ยงใส่นาง แต่ซ่งเมิ่งเหยาก็รับไว้ได้ทั้งหมด นางเหนื่อยหอบพร้อมเอ่ยกับเขา

         “หยุด หยุดก่อนเจ้าค่ะข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” พร้อมกับเสียงหอบแฮ่ก ๆ

         ฟ่านอวิ๋นซีรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่ซ่งเมิ่งเหยารับสิ่งของทุกอย่างที่เขาเขวี้ยงไปได้ทั้งหมด ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำได้เช่นนี้ กระนั้นความโกรธก็ยังไม่คลายลง

         “ใครส่งเจ้ามา” รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังถาม ถ้าไม่ใช่ท่านแม่ของเขาแล้วจะเป็นใครได้อีก

         “ท่านโหวลองเดาดูสิเจ้าคะ” ซ่งเมิ่งเหยายังทำท่ายียวนคนตรงหน้า

         “ข้าไม่เดา ออกไป!” เขาตวาดลั่นจนสาวใช้ด้านนอกที่แอบฟังอยู่หลายคนตกใจ และแอบเอาใจช่วยซ่งเมิ่งเหยาอยู่เงียบ ๆ

         “ชู” นิ้วเรียวขาวยกขึ้นแตะปากบอกให้เขาเบาเสียงพลางเดินเข้าไปใกล้เขาอีก เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีอะไรจะปาใส่นางได้แล้ว เหลือเพียงตั่งนั่งเท่านั้นที่เขาจะยกขึ้นปาได้ “เรามาตกลงกันดีกว่าเจ้าค่ะ” นางเข้าใจแล้ว ว่าเหตุใดชายผู้นี้ถึงยังไม่ยอมแต่งภรรยาสักทีทั้งที่เป็นบุตรชายคนโต คงเป็นเพราะกลัวสตรีกระมัง ดี เช่นนั้นก็เข้าทางนางพอดี นางก็ไม่อยากทำงานสาวใช้อุ่นเตียงเช่นกัน

         ซ่งเมิ่งเหยากวาดสายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่เกรงกลัวพลางคิดในใจ หล่อเหลาปานนี้ถ้าไม่แต่งภรรยาสักคนคงน่าเสียดายแย่

         “เจ้ามองอะไร”

         นางชะงักครู่หนึ่งแล้วพูดออก “ไม่มีอะไร ข้าเพียงแค่มีข้อเสนอให้กับท่านโหวเท่านั้น”

         “ข้อเสนออะไร เจ้ามีสิทธิ์มาต่อรองกับข้าอย่างนั้นหรือ”

         นางยกมือขึ้นกอดอกด้วยท่วงท่าปลอดโปร่งพลางกล่าวออกเสียงเรียบเรื่อย “ในเมื่อนายท่านไม่ต้องการให้ข้าเป็นสาวใช้อุ่นเตียงข้าก็พอมีวิธี และรับรองว่าท่านแม่ของท่านจะไม่รับสาวใช้อุ่นเตียงมาให้ท่านอีกเลย” และวิธีนี้ก็เป็นวิธีที่นางจะหาเงินไถ่ตัวเองได้ด้วย

         “อย่างไร” ฟ่านโหวเอ่ยถามด้วยความสนใจ นางจะมาไม้ไหนกันแน่

         ซ่งเมิ่งเหยาจึงกระซิบบอกเสียงเบา ถึงแผนการของนาง

         คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น วิธีของนางเขาไม่เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน

         “ข้ารับรองได้ว่าท่านต้องพอใจแน่”

         “มั่นใจถึงเพียงนั้น?”

         “ย่อมเป็นเช่นนั้น”

         “แล้วทำไมข้าต้องจ่ายค่าแรงให้เจ้าด้วย”

         “ก็ข้าทำงานให้ท่าน ข้าก็ย่อมต้องได้รับค่าแรงสิเจ้าคะ อีกอย่างข้าต้องหาเงินไถ่ตัวเองด้วย หรือท่านไม่อยากช่วยข้า”

         “ค่าแรงช่างแพงนัก”

         “ค่าแรงวันละหนึ่งร้อยอีแปะ ท่านก็บอกว่าแพงแล้ว ทีพวกท่านกินอาหารวันละหลายร้อยตำลึงเล่า ไม่แพงกว่าค่าแรงของข้าหรือ” ถ้าเทียบกับโลกเดิมที่นางจากมาราคาต่างกันอย่างลิบลับ

         ก็จริง! วันละหนึ่งร้อยอีแปะแลกกับอิสรภาพของเขาย่อมถือว่าคุ้มค่า “ตกลง ข้ายอมทำตามที่เจ้าว่า”

         “แบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย” ซ่งเมิ่งเหยายิ้มกรุ้มกริ่ม ไม่คิดว่าตนจะหาวิธีหาเงินไถ่ตัวเองได้เร็วขนาดนี้ อาจจะใช้เวลาหน่อย แต่ก็คุ้มค่าเพราะนางไม่ต้องเปลืองตัวอะไรเลย ก็เหมือนทำงานตอนที่อยู่โลกเดิมเท่านั้น หากเขาติดใจในฝีมือของนางก็อาจจะมีเงินพิเศษเพิ่มมาได้ คิดแล้วดวงตาก็ทอประกายวาววาม

เมื่อเขาตกลงแล้วนางจึงเดินไปบอกเถาซูเหวินให้ไปนำจิงโหยวกลิ่นที่นางต้องการมาให้นางสักสองสามขวดซึ่งซ่งเมิ่งเหยาเคยนำออกมานวดให้ตนเองตอนอาบน้ำ เพราะอยู่ในห้องของเขานางจึงไม่สะดวกนำออกมาจากมิติ

คนงามเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งแล้วบอกเขาเสียงเรียบนิ่ง “ถอดเสื้อออกเจ้าค่ะ” มือยังง่วนอยู่กับการจัดเก็บของที่เขาเขวี้ยงใส่นาง

“เจ้าว่าอะไรนะ” เขาถามหน้าตาตื่น

นางอดขำกับท่าทางตื่นตระหนกของเขาไม่ได้ “ถอดเฉพาะเสื้อคลุมอย่างเดียวก็ได้เจ้าค่ะ วันนี้ข้าจะนวดให้ท่านเพียงเท้า แขนขาและบ่าไหล่เท่านั้น”

ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าเขาจึงลดอาการหวาดระแวงลง สตรีผู้นี้ช่างน่ากลัวยิ่ง อยู่ในห้องหับกับบุรุษสองต่อสองยังไม่มีท่าทีเหนียมอายเลยสักนิด อีกทั้งยังกล้าสั่งให้เขาถอดเสื้ออีก เกิดมาเขาไม่เคยพบเจอใครที่เป็นเช่นนี้ ท่านแม่ก็ช่างสรรหามาให้เขา เท่าที่เจอมาถือว่าคนนี้แปลกสุด