ตอนที่ 8 ติดตามไปทำภารกิจ (2)

คนสองกลุ่มแยกจากกันตามเวลาเดินทางเดิมของฮูหยินผู้เฒ่า นอกจากอิ๋นจื่อที่ต้องตามซ่งเว่ยเหลียงไปแล้ว ยังมีอี้หงที่ติดตามไปคอยดูแลนางอีกหนึ่งคน เมื่อส่งรถม้าของฮูหยินผู้เฒ่าออกจากประตูเมืองแล้วซ่งเว่ยเหลียงมุ่งหน้าขึ้นเหนือทันที จากเยี่ยเฉิงไปจวี้ลู่อย่างน้อยๆ ต้องใช้เวลาสี่ถึงห้าวัน

ซ่งเว่ยเหลียงนั่งบนหลังม้าคู่กับอิ๋นจื่อ นางกระอักกระอ่วนใจยิ่ง แต่รู้ว่าเขาเร่งเดินทาง จะเรื่องมากขอรถม้าไม่ได้

“ข้าขี่ม้าไปกับอี้หงก็ได้”

“เงียบเถอะ” เขาตอบเสียงสะบัดน้อยๆ ขณะที่กระชับสองแขนโอบอิ๋นจื่อให้แนบแน่นขึ้น

อิ๋นจื่อก็เงียบเสียงตามที่เขาบอก นางนั่งไม่สบายสักนิดเพราะอยู่ในท่าตะแคงข้าง สองมือจับอกเสื้อเขาไว้ขยับสะโพกพยายามหาท่าทางที่ไม่ทำให้ตัวเองเหน็ดเหนื่อยนัก

ซ่งเว่ยเหลียงชะลอฝีเท้าม้าพร้อมทั้งตะโกนบอกสองคนที่ตามมาด้านหลัง “เสี่ยวเส้า! พวกเจ้าล่วงหน้าไปก่อน” รอจนคนทั้งสองควบม้าผ่านไปจนลับตาแล้วเขาจึงพาม้าเข้าข้างทาง กระโดดลงจากหลังม้า จูงมันไปผูกใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งและตวัดร่างอิ๋นจื่อขึ้นพาดบ่า

“คุณชาย! ท่านจะทำอะไร”

ซ่งเวยเหลียงไม่พูดแต่ก้าวสวบๆ เข้าไปในพงหญ้าสูงถึงเอวถอดผ้าคลุมไหล่ปูลงไปและผลักอิ๋นจื่อให้นอนทันที หญิงสาวตื่นตะลึงสองมือยันอกเขา

“ข้ากำลังรีบ!” เขาปลดสายรัดอกชุดของอิ๋นจื่อและก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นทันที ขบเม้มติ่งหูเล็กเรื่อยลงมาที่ปลายคาง ต่ำอีกนิดก็เนินอกนุ่มและวกขึ้นไปประกบริมฝีปากบดจูบคลอเคล้าขยับริมฝีปากพัวพันกับนาง ปลายลิ้นชำแรกแทรกเข้าไปกวาดไล้ฟันขาวที่เรียงตัวเป็นระเบียบและสอดลึกไปกระหวัดเกี่ยวพันกับลิ้นเรียวเล็กหอมหวาน เพราะในป่าบริเวณนั้นเงียบมาก เสียงดูดดึงของริมฝีปากทั้งสองจึงดังไม่น้อย จังหวะการหายใจของคนทั้งสองถี่เร็วขึ้น

“อือ ข้า...” อิ๋นจื่อรู้ว่าเขารีบ รีบแล้วมาทำกับนางอย่างนี้ทำไม นางไม่ได้เรียกร้องให้เขาทำสักหน่อย พยายามผลักเขาออกยังไงก็ไม่เป็นผล จนต้องล้มเลิกความคิดเพราะนางถูกจูบจนวิงเวียนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว

ซ่งเว่ยเหลียงถลกเสื้อตัวยาวขึ้นและรั้งกางเกงสองชั้นลงต่ำเล็กน้อยให้ท่อนเนื้ออวบใหญ่ออกมาอวดความผงาดง้ำอยู่ตรงหน้า อีกมือรั้งด้านบนของชุดสีฟ้าอ่อนให้ลงไปอยู่ใต้ราวนมนุ่มขาวราวหิมะแรกฤดู ผลอิงเถา[5] เล็กๆ สีแดงกำลังยั่วยวนตาเขาให้มองแล้วมองอีก เขาเหมือนคนกระหายหิวมานาน จึงก้มลงไปครอบครองอิงเถาสีแดงขบกัด ปาดลิ้น รัวเลีย ดูดดื่มเต็มกำลัง

[5] ผลอิงเถา คือ ผลเชอรี่

“อ๊ะ คุณชาย เบาหน่อย เบาๆ เจ็บ” อิ๋นจื่อหดกายเล็กน้อยเมื่อเขาลงฟันกับยอดอก แต่ถูกมือใหญ่ดันหลังให้นางแอ่นอกกลับขึ้นมาอย่างเดิม

เสื้อผ้าทั้งสองหลุดลุ่ย แต่ก็ยังติดกายอยู่ครบ กระโปรงสีฟ้าอ่อนถูกถลกขึ้น ตามมาด้วยกางเกงตัวในถูกรั้งลงและรูดออกให้พ้นปลายเท้า นอกจากนั้นเสื้อผ้าส่วนอื่นก็ยังคงติดกายอยู่ เขาจับสองขานางแยกออก แทรกกายเข้าไปบดเบียดลำเนื้อกับความอ่อนนุ่ม

ที่เริ่มชื้นแฉะ ปลายนิ้วลูบไล้บนเนินเนื้อและติ่งกระสัน ถูไถอยู่ไม่นานร่องหลืบก็หลั่งรินเปียกเปื้อนปลายนิ้วเพิ่มขึ้น

ซ่งเว่ยเหลียงขยับกายอีกครั้ง เขานั่งคุกเข่า ตรึงสะโพกของอิ๋นจื่อให้สูงขึ้นและสอดแทรกความอวบใหญ่เข้าไปในร่องเล็กคับแคบ ดันพรวดเดียวจนหมดลำอวบ

“อา!”

สองเสียงครางออกมาพร้อมกัน สะโพกสอบเริ่มขยับโยก เขาก้มลงไปหาเนินอกที่หลงใหล ดูดเม้มสลับสองข้าง อิ๋นจื่อก็แอ่นให้เขาด้วยความหลงลืม อาจเพราะห่างหายกันมาเกือบเดือน เมื่อเจอกันแล้วย่อมมีอารมณ์กระหายอยากมากกว่าปกติ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังตับๆ พร้อมกับพงหญ้าสั่นไหวรุนแรงและเสียงครางที่เล็ดลอดออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า

“คุณชาย” เสียงเรียกอ่อนนุ่มแหบสั่น เพราะถูกกระแทกจนเจ้าตัวหัวสั่นหัวคลอนไปหมด

“ข้าต้องรีบ” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า เพิ่มแรงอัดกระแทกจนเกิดความกระสันเสียวถึงขีดสุด ภายในอุ่นคับแน่นบีบรัดเขาจนแทบหยุดหายใจ ธารน้ำหลั่งรินจากจุดเชื่อมประสานไม่หยุด

“อ๊าส์ คุณชาย ไม่ไหว ไม่เอาแล้ว อ๊ะๆ” อิ๋นจื่อตัวเกร็งกระตุกเสร็จสมไปด้วยเวลาอันรวดเร็ว นางถูกเขากระทุ้งจนเอวแทบหัก แต่ถึงกระนั้นก็สุขสมเปรมปรีดิ์ใบหน้าเคลิ้มลอย

ซ่งเว่ยเหลียงอัดกระแทกรัวเร็ว เน้นย้ำต่ออีกหลายครั้งและดึงท่อนลำออกมาปลดปล่อยน้ำกามใส่พงหญ้าด้านข้าง เพราะเขาไม่อยากให้อิ๋นจื่อเลอะเทอะ ลมหายใจเขาเหนื่อยหอบ กลิ่นฝนวสันต์อบอวลรอบกาย เขาก้มลงไปตรงหว่างขาเรียวงาม มองบุปผาฉ่ำแดงและหยาดน้ำที่หลั่งริน เขาไม่คิดอะไรมากก็ก้มลงไปดูดร่องลึก ดื่มกินอย่างกระหายอยาก ปาดลิ้นเลียทำความสะอาดทุกซอกมุม อิ๋นจื่อแทบกรีดร้อง สองมือดันศีรษะเขาเพื่อให้หยุด นางเพิ่งสุขสม เขาก็ลงมืออีกแล้ว ปลายลิ้นร้อนชื้นตวัดเลียไปมาจนนางทนไม่ไหวกายสั่น ภายในบีบรัดกระตุกตอดครั้งแล้วครั้งเล่า หลั่งรินน้ำหวานให้เขาดื่มกินเพิ่มขึ้นอีกหลายอึก

“พอแค่นี้ก่อน” เขาลุกขึ้น ใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากและดึงนางขึ้นนั่ง ช่วยจัดเสื้อผ้าให้ จัดแจงทุกอย่างเสร็จแล้วก็อุ้มนางขึ้นม้า อิ๋นจื่อแข้งขาสั่น อ่อนแรงไปหมด เขาจับนั่งท่าไหนก็ท่านั้น ไม่นานก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว