ตอนที่ 5 หลี่ซื่อกับแผนการร้าย (1)

วันถัดมาทุกคนต้องตื่นเช้าเพื่อออกเดินทางไปยังสุสานบรรพชนสกุลซ่งที่ชานเมืองทางฝั่งตะวันออก นั่งอยู่ในรถม้าราวหนึ่งชั่วยามและเดินขึ้นเขาอีกระยะหนึ่งก็ถึง พ่อบ้านซูพาบ่าวไพร่มาปัดกวาดและจัดที่ทางไว้ก่อนแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่านำจุดธูปเริ่มการเซ่นไหว้ด้วยข้าวของที่จัดมาครบครัน ปิดท้ายด้วยการเผากระดาษเงินกระดาษทอง

หลังลงจากสุสาน ฮูหยินผู้เฒ่าพาทุกคนไปกินอาหารที่โรงเตี๊ยมชื่อดังของเมืองเยี่ยเฉิง พ่อบ้านซูได้แจ้งไว้ก่อนแล้วว่าต้องจัดอาหารเจขึ้นโต๊ะเท่านั้น

กลับถึงจวน บ่าวไพร่ออกมารอรับที่หน้าประตู รวมทั้งซีเสวี่ยด้วย ซีเสวี่ยในสายตาคนอื่นก็คือหญิงงามคนหนึ่ง ความสูงก็สูงกว่าหญิงสาวทั่วไปเล็กน้อย ท่าทางสุภาพถ่อมตน

ทว่าสายตาที่มองอิ๋นจื่อนั้นมีความพิเศษบางอย่างที่อิ๋นจื่อก็บอกไม่ได้ ตั้งแต่อิ๋นจื่อตามฮูหยินผู้เฒ่ามาที่นี่เมื่อหลายปีก่อน ซีเสวี่ยก็มองนางเช่นนี้แล้ว แต่ก็ไม่ได้เข้ามาพูดคุยตีสนิทด้วย

หลี่ซื่อตรงไปหาซีเสวี่ย คว้ามืออีกฝ่ายจูงมือกันกลับเรือนไปต่อหน้าทุกคน อิ๋นจื่อมองสาวใช้ข้างกายตนที่มองหลี่ซื่อกับซีเสวี่ยเดินไปพร้อมกันด้วยท่าทางหวาดกลัว แต่ก็อยากรู้อยากเห็นอยู่ด้วย นางสะกิดอีกฝ่ายให้เก็บสายตากลับและเดินไปส่งฮูหยินผู้เฒ่ากลับเรือนกลางก่อนจะกลับเรือนพักของตนบ้าง

ในเรือนข้างหลี่ซื่อกับซีเสวี่ยปิดประตูกำลังนอนเกยทับกันที่ตั่งนอนริมหน้าต่าง คนหนึ่งนอนหงายเอนหลังพิงหมอน คนหนึ่งอยู่ในอ้อมแขนหันข้างไปซบอกซีเสวี่ย

“เจ้าว่านางเด็กอิ๋นจื่อนั่นมองเจ้าแปลกๆ หรือ?”

“ข้าคงคิดมากไปเอง”

“ฮึ หากไม่ใช่ฮูหยินผู้เฒ่าให้ท้าย มีหรือนางจะอยู่ดีถึงทุกวันนี้ได้” หลี่ซื่อเงยหน้าขึ้นมองใบหน้างามเกลี้ยงเกลา “เจ้าก็สนใจนาง?”

“ไม่ใช่ ข้าแค่รู้สึกว่านางอาจจะจับพิรุธเรื่องของเราสองคนได้แล้ว”

“ปิดปากนางซะก็สิ้นเรื่อง”

“ฆ่าหรือ?”

“ชีวิตน้อยๆ ของนางสกุลซ่งก็มอบให้อยู่แล้ว เจ้าอยากจะลองดูหน่อยหรือไม่ นางเด็กนี่รับใช้สามีข้าอยู่ที่เรือนอักษรทุกวัน ต่อให้สองคนนั้นพูดว่าไม่มีอะไรกัน ใครจะเชื่อ! แม้แต่ข้าก็ไปวุ่นวายที่เรือนอักษรของเขาบ่อยๆ ไม่ได้”

“ดูท่าอาเจี๋ยจะไม่ชอบใจอิ๋นจื่อมาก เช่นนั้นซีเสวี่ยจัดการให้ดีหรือไม่”

“ซีเสวี่ยจะจัดการยังไง?” หลี่ซื่อสอดมือเข้าไปในสาบเสื้ออีกฝ่าย ลูบไล้แผ่นอกเรียบตึงสะกิดปลายยอดสีน้ำตาลอ่อนรัวเร็วอยู่หลายครั้งและเปลี่ยนข้างทำเช่นเดียวกัน

“ต้องทำลายชื่อเสียงก่อนเป็นไง?”

“ซีเสวี่ยอยากเล่นละครเป็นโจรเด็ดบุปผาหรือ? ห้ามจริงจังเล่า เสร็จกิจแล้วค่อยโพนทะนาออกไปให้รับรู้กันให้ทั่ว ข้าก็อยากจะดูน้ำหน้านางเหมือนกัน ชอบเสแสร้งให้คนอื่นสงสารดีนัก”

หลี่ซื่อลุกขึ้นพลิกกายขึ้นนั่งคร่อมลำตัวซีเสวี่ย แกล้งบดสะโพกกับต้นขาเขาหลายครั้งจนซีเสวี่ยต้องประคองสะโพกงอนงามและช่วยถลกกระโปรงขึ้น คลายชุดด้านบนของนางให้ตัวเองได้เชยชมความอวบอิ่มที่มองเท่าไรก็ไม่เบื่อ

“ก่อนเจ้าจะกลับ ข้าจะเป็นโจรเด็ดบุปผาอิ๋นจื่อให้ก็แล้วกัน”

“ดี” หลี่ซื่อยิ้มขณะที่ยกสะโพกขึ้น ปลดสายรัดเอวและถลกชุดของซีเสวี่ยขึ้นไปกองอยู่บนหน้าท้องหมด มือเรียวลูบไล้ลำผงาดเพื่อปลอบประโลมมัน รูดขึ้นลงหลายครั้ง ทั้งยังยิ้มยั่วและค่อยๆ ขยับสะโพกนั่งทับลำอวบใหญ่ ช่องทางบุปผาเปียกชื้นบดทับมันจนนอนราบ นางรูดสะโพกไปหน้าทีหลังที เนื้อนวลเนียนบดเคล้าส่วนหัว รูเล็กๆ หลั่งน้ำใสออกมา ยืนยันว่านางทำให้มันทรมานได้

“อ่าส์ๆ บดลงมาแรงอีก” ซีเสวี่ยหงายหน้าครางเสียงยาว สองมือลูบขยำสะโพกหลี่ซื่อไปด้วย

“เมื่อคืนข้ายังไม่อิ่มนัก หากวันนี้ไม่ต้องตื่นเช้า ข้าคงไม่ปล่อยเจ้าลงจากเตียงหรอก”

“คุณชายใหญ่ไม่ทำให้หรือ เหตุใดอาเจี๋ยถึงกระหายเช่นนี้”

“นานวันเข้าก็เบื่อกันไปบ้าง” หลี่ซื่อไม่ได้พูดว่านางอยากทำกับท่อนลำอวบใหญ่ของเขามากกว่าและติดใจมันจนถึงวันนี้ ลำอวบแข็งผงาดทะลวงเข้าไปในร่องหลืบทีทำเอานางกายสั่นสะท้าน ยิ่งมันขยับเข้าออกครูดช่องทางภายในและลากเอากลีบเนื้อปริปริ้นออกมายิ่งกระสันเสียว นางติดใจท่อนใหญ่และชมชอบยิ่ง ไม่สนว่ามันจะทำให้บุปผาหลืบลึกของนางหย่อนคล้อยแต่อย่างใด

“ใส่เถอะ ให้ข้าเข้าไปในตัวเจ้า” ซีเสวี่ยเจอท่าทางยั่วยวนของหลี่ซื่อถึงกับกายสั่น อยากสอดซุกเข้าไปในร่องอุ่นเต็มที