ตอนที่ 3 สุขสมใต้ต้นอู๋ถง (2)

“อือ คุณชาย ช้าหน่อย ช้าๆ คะ คุณ... ชาย อ๊าส์ๆ” อิ๋นจื่อแหงนหน้าลำตัวแอ่น ปลายเท้าจิกลงดิน สองมือกำแขนเสื้อซ่งเว่ยเหลียง ส่งเสียงหอบหายใจและเสียงครางแผ่วเบาแทบจะเหมือนลูกแมวน้อย

“คุณชาย ละเว้นอิ๋นจื่อสักครั้งเถอะ ไม่ไหวแล้ว” อิ๋นจื่อเอ่ยกับเขาเสียงสั่น ซ่งเว่ยเหลียงยังรัวนิ้วชักเข้าออกรัวเร็ว เขาขยับมาซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้มจนเป็นรอยแดงจางๆ และก็รอฟังเสียงอ้อนวอนรัญจวนใจของนางต่อไป เพราะเขาไม่คิดหยุดมือ

เขาดึงมือนางนำมันไปลูบไล้ยังระหว่างขาตน ท่อนลำแท่งอวบใหญ่กำลังแข็งขึง เพียงแค่ปลดปล่อยมันออกจากพันธนาการมันก็คงผงาดพร้อมจะโลดโผนโจนทะยานเข้าไปในหลืบร่องอุ่นชื้นของนางแล้ว

อิ๋นจื่อเห็นว่ายิ่งขอร้องก็ยิ่งถลำลึก จึงไม่ได้เอ่ยปากขอร้องเขาอีก นางลูบลงไปยังส่วนแข็งขึงตามการนำพา ใจสั่นหวิว กายสั่นระริก นางจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาใช้แท่งหยกลำใหญ่นี้สอดเข้าไปในกายนาง มันคือฝันร้ายที่เจ็บปวดแสนสาหัส นางฉีกขาด แต่เขายังแทรกมันเข้าออกสุขสมไปหลายครั้งจนนางหมดสติไป หลังจากนั้นเขาใจดีหน่อยที่เล้าโลมเตรียมความพร้อมให้นางก่อนจะสอดแท่งหยกเข้าไป แต่ถึงกระนั้นจนถึงวันนี้นางยังคับตึงและจุกท้องตลอดที่เขาแทรกกายเข้ามา นางเป็นคนตัวเล็ก ทั้งร่างผอมบาง ไหนเลยจะรับแรงกระแทกอันน่าอึดอัดจากเขาได้ แต่ซ่งเว่ยเหลียงก็คือซ่งเว่ยเหลียง เขาอยากได้อะไรต้องได้ นางจึงต้องก้มหน้ารับชะตากรรมเรื่อยมา ทว่ามันไม่ได้ทรมานเพียงอย่างเดียว เขาทำให้นางสุขสมได้ทุกครั้งและไม่ยากเกินจะรับมือเลย

“อ๊ะ...” อิ๋นจื่อสะดุ้งเมื่อเขาชักนิ้วออกมาบดขยี้ตุ่มเนื้อเหนือเนินบุปผาแทน “คุณชาย” นางเรียกซ่งเว่ยเหลียงด้วยเสียงแหบแห้ง

เขาประกบริมฝีปากลงมาบดเคล้า ดูดริมฝีปากอิ่มสีชมพูและสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปกวาดต้อนหยอกล้อลิ้นเรียวเล็ก ในโพรงปากนางหอมหวาน เขามักเมามันอยู่กับจุมพิตครั้งแล้วครั้งเล่า จูบเท่าไรก็ไม่เบื่อ จูบจนนางหายใจลำบากนั่นแหละถึงจะยอมถอนปากออก

“เสร็จสมให้ข้าดูสักครั้งสิแล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป” เขากระซิบเสียงพร่า สอดนิ้วกลับเข้าไปในร่องหลืบอีกครั้ง คราวนี้เป็นสองนิ้ว เมื่อช่องทางถูกขยายจนคับแน่น ทั้งยังรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมานิดๆ อิ๋นจื่อก็ไม่มีเวลาไปคำนึงถึงสิ่งใดอีกแล้ว นางขยับสะโพกไปตามนิ้วยาว ตอบรับแรงกระแทกรัวเร็วจนหลืบเร้นหลั่งรินน้ำหวานออกมาเปรอะมือใหญ่ ในหลืบลื่นเหนียวและอุ่นจัดทั้งยังตอดกระตุกเป็นบางครั้ง

ใบหน้าเขาซุกซบซอกคอขาวผ่อง ริมฝีปากขบเม้มสลับกับไล้เลียจนต้นคอนางเปียกชื้นไปหมด

อิ๋นจื่นกายสั่น แม้นางไม่ปล่อยเสียงครางให้หลุดลอดออกมา แต่นางก็หายใจหอบหนักถี่กระชั้นขึ้น ตัวเกร็ง หยัดลำตัวขึ้นจนสะโพกลอยเหนือพื้นตามติดนิ้วเรียวยาวร้ายกาจไปทุกที่ เสียงแจ๊ะๆ จากการรัวกระแทกและน้ำหวานหลั่งไหลออกมามากล้น ช่วยให้บรรยากาศใต้ต้นอู๋ถงหอมหวานและกำลังล่องลอย

“คุณชาย อ๊าส์ เร็วอีก อ๊าส์ๆ อ๊ะๆ” ในที่สุดนางก็ตัวเกร็งกระตุกปลดปล่อยเสียงครางแผ่วเบากรอกช่องหูเขา ภายในร่องเร้นลับบีบรัดจนนิ้วเขาแทบขาด สองแขนกอดลำคอแกร่ง ซุกใบหน้ากับซอกคอเขา

“ดีมาก” ซ่งเว่ยเหลียงเอ่ยชมเสียงแหบแห้ง ถอนนิ้วออกมาส่งมันเข้าปากตัวเอง ดูดกลืนความหอมหวาน “หวาน เจ้ายังหวานเหมือนทุกครั้ง อิ๋นจื่อ เจ้าไม่เหมือนใคร ไม่มีทางเหมือน”

อิ๋นจื่นยังอยู่ในภวังค์ความหอมหวาน นางไหนเลยจะได้ยินสิ่งที่เขาพูด ไม่รู้ว่าที่เขาพูดหมายความว่าอย่างไร แต่นางได้ยินเสียงเขาแหบแห้ง เหมือนเขาพยายามอดกลั้นไม่จับนางกดลงพื้นและกระหนำแทงด้วยอาวุธกลางกาย

นางถูกซ่งเว่ยเหลียงบดจูบอีกครั้ง เคล้าคลอแผ่วเบา นุ่มนวลกว่าเมื่อสักครู่มาก นางเลยขยับริมฝีปากตอบรับเขาอย่างพออกพอใจ จนเขาผละออกเผชิญหน้ากันระยะเอื้อมมือ

ซ่งเว่ยเหลียงเรือนกายสูงโปร่งภายใต้อาภรณ์สีแสงจันทร์กับเรือนผมยาวสยายที่ไม่ได้เกล้ารวบ เขาเหมือนกับปีศาจร้าย ดวงตาทั้งสองแดงก่ำกับรอยยิ้มแสนเย็นยะเยือกในเงามืดอันชั่วร้าย แต่อิ๋นจื่อกลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เหนือกว่านั้น เหมือนนางเห็นประกายหวานล้ำจากแววตาของเขา แม้อยากจะมองให้ชัดแต่จนใจที่บริเวณนั้นมืดเกินไป

ซ่งเว่ยเหลียงก็ยังยิ้มอยู่ในความมืดนั้น มองใบหน้างามขาวผ่องอยู่กลางความมืดและก้มลงไปจูบซอกคอนางครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ช่วยนางแต่งตัวและนั่งลงสงบจิตสงบใจอยู่ใต้ต้นอู๋ถงต่อไป