ตอนที่ 15 น้ำเย็นฉ่ำ (1)

อิ๋นจื่อถูกซ่งเว่ยเหลียงบดจูบและขบเม้มจนมึนงงอีกครั้ง ทั้งสองผ่านช่วงเวลาวสันต์ไปแล้วครั้งหนึ่งและยังอยู่บนเรือกลางสระบัว ตอนนี้เรือน้อยค่อยๆ ตะแคง น้ำเริ่มเข้ามามากขึ้นจนกระโปรงของนางเปียกหมดแล้ว

“เรือจะจมแล้ว” เสียงแหบอ่อนระโหยโรยแรงเอ่ยขึ้นเมื่อเขาถอนปากออก

“เปียกอยู่แล้วจะกลัวทำไม” ว่าแล้วเขาก็พลิกกายลงจากเรือ ตูม! ร่างสูงจมลงไปในน้ำ เห็นเพียงแต่อาภรณ์ไหวยวบยาบและผมสีดำสยาย สักพักเขาโผล่ขึ้นมา ผมแนบลู่กับใบหน้าและลำคอ เขาดึงแถบเชือกรัดผมออก โยนมันขึ้นมาให้นาง อิ๋นจื่อก็ตามไปคว้าไว้จนเกือบตกน้ำ

ซ่งเว่ยเหลียงยิ้มขำ เขาคว้าข้อมือบางหมับเข้าและออกแรงเพียงเล็กน้อยร่างบางก็หล่นตูมลงมาในน้ำเช่นกัน

“น้ำลึก! ข้าว่ายน้ำไม่เป็น คุณชาย” นางตะเกียกตะกายคว้าเรือแต่ซ่งเว่ยเหลียงพามือนางมาเกาะไหล่เขาแทน

“เจ้าจะตกใจทำไม ดูนี่” เขายืนตัวตรง อิ๋นจื่อจึงเห็นว่าน้ำสูงแค่ระดับอกเขาเท่านั้น นางเลยลองหยั่งเท้ายืนขึ้น ใต้น้ำทั้งเย็นและมีอะไรมากมายก็ไม่รู้ได้ เพียงแต่มีเขาอยู่ด้วย นางเลยใจกล้าขึ้นหน่อย เมื่อยืนเต็มความสูง ระดับน้ำก็สูงถึงคอนางพอดี ยังไงก็ลึกไปสำหรับนาง

“ขึ้นฝั่งดีกว่า” นางขยับมาเกาะเรือพยายามดันมันเข้าฝั่ง

“เจ้าก็กลัวไปหมดทุกอย่าง แม้แต่น้ำแค่นี้ก็ไม่กล้าอยู่ต่อแล้วหรือ ข้าพาเจ้าไปกลางสระดีหรือไม่ ตรงนั้นน่าจะลึกกว่านี้” ซ่งเว่ยเหลียงเย้านางเล่น

อิ๋นจื่อไม่มองเขาอีก พยายามดันหัวเรือกลับทางเดิม พวกนางพายเรือเก็บฝักเม็ดบัวไม่ไกลจากฝั่งเท่าที่คิด เพียงครึ่งเค่อ[8] นางก็พาเรือเข้าฝั่งได้แล้ว ซ่งเว่ยเหลียงเดินตามมาช้าๆ เสื้อด้านหน้าแบะออกเปิดเปลือยแผ่นอกแกร่ง

[8] 1 เค่อ เทียบเท่ากับ 15 นาที

เสื้อผ้าเนื้อบางแนบลู่ติดเนื้อ ทำให้เห็นถึงรูปร่างสมส่วนของเขาชัดเจน อิ๋นจื่ออดหน้าแดงไม่ได้ เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงเห็นว่าเขามองนางอยู่ สายตาเช่นนั้นทำให้นางขนกายลุกชัน นางหันกลับไปเอาฝักบัวทั้งหมดขึ้นฝั่ง เพียงแต่มันมีน้ำหนักมากไป ซ่งเว่ยเหลียงเลยคว้ามันไปกว่าครึ่ง เดินสวบๆ ขึ้นฝั่งไปก่อน

ตอนนี้ใกล้มืดแล้ว ลมแรงขึ้น แสงแดดสีส้มสาดส่องไปทั่วผืนฟ้า นกฝูงหนึ่งบินกลับรังพร้อมเสียงร้องเป็นระยะ

ซ่งเว่ยเหลียงวางฝักบัวและนั่งชันเข่าอยู่ตรงนั้น เมื่ออิ๋นจื่อขึ้นจากน้ำเดินเฉียดใกล้เข้าไป เขาตวัดร่างบางลงไปนอนและตามคร่อมทับด้วยความรวดเร็ว

“เจ้าไม่เห็นหรือไง เอี๊ยมไปอยู่ไหนเสียล่ะ”

อิ๋นจื่อก้มมองเสื้อตัวเอง ตอนนี้ถึงเข้าใจว่ายอดอกชูชันเม็ดเล็กๆ สีชมพูดันเสื้อตัวนอกอยู่ ผ้าเนื้อบางทำให้ยอดอกนั้นดูเด่นตาทีเดียว ส่วนเอี๊ยมก็ลงไปกองอยู่ที่เอว ดีที่มีแถบผ้ารัดเอวติดอยู่ยังที่เดิม ไม่อย่างนั้นเอี๊ยมของนางคงเลื่อนหลุดและหายไปนานแล้ว

นางดึงเอี๊ยมขึ้นแต่ถูกมือใหญ่คว้าไว้ทั้งยังดันชุดเปียกแนบกายเลื่อนหลุดจากไหล่เล็กนวลเนียนด้วยความรวดเร็ว

“เห็นร่างกายเจ้ากลางแจ้งเช่นนี้ดีจริง ชัดเจนยิ่ง” เขามองยอดอกนางอยู่พักหนึ่งก็ฝังใบหน้าลงกลางร่องอกนาง แลบลิ้นอุ่นร้อนเลียอยู่ตรงนั้น จากที่หนาวเหน็บเพราะแช่อยู่ในน้ำในช่วงบ่ายจัด ตอนนี้อิ๋นจื่อกลับร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง เขาช่างเป็นเตาอุ่นที่พร้อมจะไฟลุกพรึบขึ้นทุกเวลาจริงๆ

“คุณชาย จะมืดแล้ว” อิ๋นจื่อผลักสองไหล่หนา

ซ่งเว่ยเหลียงยกตัวขึ้น แต่ไม่สนใจคำพูดนาง เขากลับก้มลงปิดปากนาง ดูดเม้มบดเคล้า ปลายลิ้นสอดแทรกตามไรฟันเข้าไปควานหาความหอมหวาน กระหวัดเกาะเกี่ยวกับลิ้นเล็กที่ต่อต้านเขาอยู่บ้าง

“เป็นเด็กดีหน่อย ให้ข้าอีกครั้งแล้วค่อยกลับ” เสียงเขาเหมือนจะหงุดหงิดนิดๆ ที่นางไม่ยินยอมโดยง่าย อิ๋นจื่อลอบถอนหายใจและยอมโอนอ่อนผ่อนตามการปลุกเร้า

เขาถอนปากออก ซุกไซ้ใบหน้ากับลำคอขาวผ่องพร้อมทั้งปัดผมเปียกของนางให้พ้นทางด้วยสองมือ ติ่งหูถูกขบเม้ม ดูดดึงจนเกิดรอยแดง เพราะอยู่นอกจวน นางจึงแต่งตัวเรียบง่ายและไม่ใส่เครื่องประดับ ปกติหากเขาดูดเม้มติ่งหูนางก็มักจะเจอกับตุ้มหู เขาก็จะถอดมันออกก่อนจะเริ่มลวนลามนาง

ลำคอขาวมีรอยแดงจางๆ จากการบดเบียดใบหน้าและริมฝีปากที่เม้มเนื้อนุ่มที่คอนางอย่างพอใจ ลมหายใจเขาอุ่นร้อน จังหวะหายใจถี่เร็วขึ้นพร้อมลมที่พ่นออกมาหนักหน่วง

ท่อนลำเริ่มแข็งขึงบดเบียดอยู่กับต้นขาของนางจนรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนัก เสื้อผ้าที่เปียกก็ยังเสียดสี ส่งไออุ่นของร่างกายกันและกัน