ตอนที่ 11 ค่ำคืนวาบหวิว1 (2)

“ข้ากระหายนัก” เสียงแหบพร่ากดต่ำและก้มลงไปอีกครั้งตวัดลิ้นเลียตั้งแต่ข้างล่างรูจีบขึ้นมาถึงเนินหย่อมหญ้าประปราย กลืนกินรสชาติถูกปากเข้าไป ริมฝีปากเผยรอยยิ้มพอใจ เขาก้มลงไปอีกครั้ง ลากลิ้นเลียอยู่อย่างนั้นหลายครั้งจนหนำใจและฝังจมูกจมเข้าไปในร่องหลืบเร้นลับ ลิ้นยังขยับเลีย ปาดซ้ายที ขวาที

อิ๋นจื่อครวญครางเสียงดังไม่ขาด นางได้แต่ส่ายหน้าปลดปล่อยความกระสันเสียว สองมือเริ่มยกขึ้นลูบไล้ท้องน้อยขึ้นไปจนถึงเนินอิ่มนุ่มเด้งมือทั้งสอง กอบกุมมันไว้ บางจังหวะขยำนวดคลึงไปด้วย

ซ่งเว่ยเหลียงยกใบหน้าเปียกแฉะเพราะน้ำหวานสวาทขึ้น สองนิ้วเรียวยาวแหวกและสอดแทรกเข้าไปยังร่องหลืบคับแคบภายในนุ่มลื่นและอุ่นจัด ทั้งยังบีบรัดเป็นระยะ เขาควานนิ้วสำรวจภายในก่อนจะคว่ำมือลง งอนิ้วและชักลากน้ำเหนียวข้นออกมา ส่งสองนิ้วเขาปาก ตวัดลิ้นเลียเสียงแผล็บๆ

“ข้าชอบน้ำเจ้า” เสียงแหบพร่าเอ่ยไปพร้อมกับลิ้นที่ยังไม่หยุดเลียนิ้วตัวเอง สองนิ้วเดิมวกกลับลงไปอีกครั้ง คราวนี้เริ่มขยับชักเข้าชักออกในขณะที่เขาหงายมืองอนิ้วขึ้นไปด้วย

อิ๋นจื่อถูกจู่โจมทั้งภายในและภายนอกด้วยลิ้นที่กดย้ำอยู่ที่ติ่งกระสัน ร่างบางดิ้นพล่านอีกครั้ง เสียงร้องครางดังกว่าเดิม สองขาเต็มใจถ่างอ้ากว้าง สะโพกส่ายร่อนน้อยๆ ตามจังหวะชักเข้าออกของนิ้วยาวทั้งสอง เสียงอุ้งมือกระแทกกลีบบุปผาดังผับๆ น้ำใสๆ เริ่มหลั่งรินอาบเคลือบนิ้วยาวทั้งสอง มันไหลลงมายังอุ้งมือใหญ่ที่ขยับเข้าออกรัวเร็ว น้ำใสผสมกับน้ำลายของเขาเริ่มเหนียวข้นย้อยเยิ้มลงบนที่นอน

“ไม่ไหว อ่าส์ ไม่ไหวแล้ว อือ อ๊ะ” ร่างบางแอ่นเด้ง สองเท้าจิก ลำตัวเกร็งแน่น แล้วก็กระตุกรุนแรง ช่องทางภายในบีบรัด

ซ่งเว่ยเหลียงยังคงกดเน้นปลายลิ้นอยู่ที่เดิม นิ้วทั้งสองก็ยังชักเข้าออกไม่หยุดในจังหวะรัวเร็วสม่ำเสมอ อิ๋นจื่อที่เพิ่งเสร็จสมทานทนไม่ไหว สองมือจึงดันแผ่นอกตึงแน่นเป็นลอนนูนสวย ใบหน้าส่ายไปมา ริมฝีปากเผยอส่งเสียงครางประท้วง ลำตัวบิดเร่าๆ

“คุณชาย พอเถอะ อ๊าส์ ไปเอา ไม่เอาแล้ว อูย อ่าส์” ริมฝีปากอิ่มยังคงถูกซี่ฟันขบกัดไปพร้อมกับเสียงที่เปล่งออกมา

“ข้ายังกระหาย จะให้ข้าหยุดได้ยังไง” เขาพูดพร้อมทั้งลุกขึ้นนั่ง ดึงหมอนมารองใต้สะโพกนาง สองขาเรียวยังถ่างอ้าเช่นเดิม ด้วยเพราะสะโพกสูงไม่พอเขาเลยเอาหมอนอีกใบมาสอดเข้าไปใต้สะโพกนุ่ม เพียงก้มนิดเดียวก็ถึงเนินกระสัน ลิ้นตวัดเลียความฉ่ำแฉะกลืนกินน้ำคาวสวาทเข้าไปทั้งออกแรงดูดในร่องหลืบ ใบหน้าที่แนบติดบุปผาเร้นลับจึงเปียกเปื้อน กลิ่นกระสันอบอวลติดปลายจมูกโด่งตลอดเวลา

แผล็บๆ

เสียงเลียตวัดน้ำยังดังไม่หยุด ขณะที่อิ๋นจื่อเริ่มปั่นป่วนในร่องหลืบอีกครั้ง จึงส่งผลให้บุปผาเร้นลับผลิตน้ำหวานออกมาเพิ่มขึ้น คราวนี้น้ำมากล้นไหลหยดลงมาเป็นทางตามท้องน้อยและลงมาที่แอ่งใต้ฐานเต้าเพราะสะโพกนางยังกระดกสูง ลิ้นร้อนก็ตามเลียและกลืนกิน บางจังหวะยังแวะทักทายรูจีบด้านหลัง

“คุณชาย! มะ ไม่ ไม่เจ้าค่ะ ตรงนั้นสกปรกนัก อย่า อ่าส์ อย่า...” อิ๋นจื่อกระดกลำตัวส่วนบนขึ้นร้องห้ามเขา

ซ่งเว่ยเหลียงไม่สนใจ เขาลงลิ้นเลียต่อ ทั้งยังแทรกปลายลิ้นเขาไป แต่ก็เข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งชุ่นก็ถอยกลับและมากลั่นแกล้งบุปผาเร้นลับต่อ

อิ๋นจื่อหมดแรงจะห้าม ร่างอ่อนปวกเปียก ปรือตามองเขาผ่านความมืดสลัว ร่างสูงผงาดค้ำอยู่เหนือตน ไหล่กว้างทรงพลัง ผมหลุดลุ่ย ปอยผมยาวขยับไหวตามจังหวะที่เขาลงลิ้นปรนเปรอนาง อิ๋นจื่อรู้สึกว่าวันนี้เขาผิดปกติไปบ้าง แต่ก็ยังพูดจามีสติดี นางจึงไม่คิดมากและรอรับความทรมานแบบสุขสมต่อไป

“คืนนี้ข้าจะทำให้เจ้าหุบขาไม่ลง เจ้าต้องร้องอ้อนวอนขอความเมตตาไปจนเช้า”

“คุณชายโปรดยั้งมือด้วย อ๊าส์” นางก็แค่พูดไปอย่างนั้นเพราะรู้ว่าเขาเอาแต่ใจเพียงใด รอเขากินอิ่มเต็มที่ก็จะปล่อยนางไปเอง แต่ตอนนี้นางต้องตั้งสติ รอความกระสันที่กำลังเพิ่มขึ้นสูงอีกครั้ง

“อ๊ะ! คุณชาย ตรงนั้น ไม่” นางร้องขึ้นเสียงสั่น สองมือดันแผ่นอกแกร่ง ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บที่รูจีบถูกนิ้วเขาสอดแทรกเข้าไปกะทันหัน

“ไม่เอา ข้าเจ็บ อ๊าส์ๆ” อิ๋นจื่อร้องดังสุดเสียง หอบหายใจหนักหน่วงบางจังหวะยังขาดห้วง

ซ่งเว่ยเหลียงยิ้มมุมปาก เขาชอบใจ ยิ่งนางร้องดังเท่าไร เขายิ่งชอบ นางทรมานมากเท่าไร เขายิ่งเติมเต็มความกระสันให้เพิ่มพูนสูงขึ้นจนสามารถพานางไปสู่สวรรค์วิมานได้แล้ว เขาถึงจะพอใจ