ตอนที่8.เจ้าคงไม่คิดจะถลกหนังข้าหรอกนะ

แต่การวางท่าของนางกลับเรียกเสียงหัวเราะพรืดจากบุรุษตรงหน้า หลิวเข่อซิงทำปากยู่ใส่ แถมด้วยถลึงตาแต่หานหรงเหยากลับมองว่าช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน

“ช่างเถอะ” นางอ่อนใจที่ไม่สามารถทำให้มนุษย์ผู้หนึ่งยำเกรงนางได้ เอาเถิด สักวัน นางต้องเป็นปีศาจที่เพียงแค่เอ่ยชื่อผู้คนก็ต่างหวาดกลัวจนตัวสั่นงันงก

“เจ้าจะไปที่หอชมบุหลัน”

“อืม” นางพยักหน้ารับ ร่างกายกลับมาเป็นมนุษย์แล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรอีก

“ข้าช่วยเจ้า เจ้าไม่คิดจะตอบแทนบุญคุณข้าบ้างหรือ”

“ตอบแทนบุญคุณ?” นางทำเป็นไม่เข้าใจ จะว่าไปเขาก็พูดถูก พลังชีวิตของเขาช่วยให้นางคืนร่างมนุษย์ จากที่บรรดาศิษย์พี่เล่าให้ฟัง แต่พวกมนุษย์หาดีไม่ได้สักคน หรือว่าเขาเห็นนางในร่างจิ้งจอกแดงแล้วอยากได้หนังของนาง!

หานหรงเหยาเลิกคิ้วประหลาดใจ จู่ๆ จิ้งจอกตัวน้อยก็หน้าซีดกอดห่อผ้าแน่น กลายเป็นนางที่แสดงท่าทีหวาดกลัวเขา

“แม่นาง...เอ่อ เข่อซิง...เจ้า...”

“เจ้า...เจ้าเห็นตัวตนของข้าแล้ว” นางกอดห่อผ้าแน่นขึ้นข่มกายไม่ให้สั่นเทา

ชายหนุ่มเพิ่งนึกได้ว่า เป็นตนเองที่เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของนาง หากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ต้องเป็นเขาที่รับผิดชอบต่อนาง

“เจ้าคงไม่คิดจะถลกหนังข้าหรอกนะ”

“ถลงหนัง?”

เพียงเขาพูดทวนคำของนาง หลิวเข่อซิงก็ดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมห่อผ้า หานหรงเหยาลุกขึ้นตามหมายจะอธิบายเรื่องที่นางเข้าใจผิด แต่นางกลับวิ่งไปที่ประตูทันที เป็นจังหวะที่ประตูเปิดออกพอดี ร่างนางปะทะกับร่างแข็งแกร่งดุจกำแพงหินจนผงะไปด้านหลัง หากไม่มีมือแกร่งของหานหรงเหยาประคองไว้ทันเวลา นางคงหงายหลังศีรษะกระแทกพื้นไปแล้ว

“เกิดเรื่องใดขึ้น” ซุนเจ้าเฟิงถามอย่างงุนงง ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรมาชนร่างตนเลยสักนิด สหายรักกลับจากหอนางโลมทั้งที่ดื่มสุราไปไม่กี่จอก และเมื่อเขากลับมาถึงจวน ก็ได้ยินบ่าวไพร่พูดกันว่าหานหรงเหยามีซ่อนสตรีในห้องนอน เขาแปลกใจกับเรื่องที่ได้ยินจึงมาดูด้วยตนเอง

“เรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย” หานหรงเหยาประคองร่างนุ่มนิ่มที่ยกมือลูบปลายจมูกป้อยๆ ดวงตางดงามมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ นางคงเจ็บไม่น้อยที่ไปกระแทกกับกำแพงหินอย่างซุนเจ้าเฟิงเข้าให้

“เข้าใจผิด” นางถลึงตาใส่ “เจ้าจะบอกว่า เจ้าเห็นเนื้อหนังของข้าแล้วไม่คิดอะไรจริงๆ”

“เห็นเนื้อหนัง...” คราวนี้ซุนเจ้าเฟิงอ้าปากค้าง เอาล่ะ เขารู้ว่าหานหรงเหยาไม่ใช่นักพรตรักษาพรหมจรรย์ แต่สหายรักก็ไม่ใช่บุรุษที่เที่ยวเด็ดดอกไม้มาเชยชม ที่เขามั่นใจคือหานหรงเหยายังตัดใจจากคนรักเก่าไม่ได้

“ถือว่าข้ากับเจ้าไม่มีอะไรติดค้างกัน” นางสะบัดตัวออกจากมือที่อ่อนโยนคู่นั้นแล้วรีบวิ่งออกไปทันที ซุนเจ้าเฟิงเกรงนางจะชนเขาอีกจึงหลบทางให้ เขายืนมองร่างเล็กวิ่งจากไปแล้ว เขามองสหายที่ยังยืนเหม่ออยู่จึงโบกมือไปมาเรียกสติอีกฝ่าย

“หรงเหยา”

“ไม่มีอะไร แค่เรื่องเข้าใจผิด”

“อย่างนั้นรึ” เขาอยากถามแต่รู้ดีว่าคนอย่างหานหรงเหยาถ้าไม่อยากเล่าเรื่องใดต่อให้เค้นคอถามก็ไม่ยอมพูดแน่นอน “เจ้านี่ก็เหลือเกินจริงๆ ทิ้งข้าไว้ที่หอชมบุหลันผู้เดียว”

“หอชมบุหลัน...”

“เสียดายที่ไม่ได้พบแม่นางหลิวชิงเซียงเลย ได้ยินว่านางเล่นเพลงพิณได้ไพเราะยิ่งนัก”

หานหรงเหยาพึมพำนึกถึงเรื่องที่สนทนากับเจ้าจิ้งกจอกแดงตัวน้อย นางคงจะไปหาศิษย์พี่ของนางสินะ เขายื่นมือไปเตะไหล่ของซุนเจ้าเฟิงแล้วเอ่ยด้วยขึ้น

“เอาไว้ครั้งหน้า ข้าขอติดตามเจ้าไปหอชมบุหลันแล้ว”

ซุนเจ้าเฟิงประหลาดใจกับประโยคที่ได้ยิน นี่สหายของเขาถึงกับเอ่ยปากต้องการไปหอนางโลมด้วยตนเองเชียวหรือ? และที่เห็นคือใบหน้าระบายยิ้มอ่อนโยนที่เขาไม่ได้มานานแล้ว

อ่า...นางเป็นใครกันที่ทำให้หานหรงเหยากลับมายิ้มได้อีกครา.

หญิงงามอันดับหนึ่งอันดับหนึ่งแห่งหอชมบุหลันนามหลิวชิงเซียงกำลังยืนข่มโทสะอยู่หน้าประตูทางเข้าหอนางโลม

แม้หลิวชิงเซียงครอบครองความงามเกินคำบรรยาย แต่เวลานี้ทุกคนย่อมรู้ว่านางเปี่ยมไปด้วยไฟโทสะ จึงไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้ มือเรียวกอดอกนิ่งงันแต่ปลายนิ้วเคาะที่แขนของตนด้วยความหงุดหงิด

‘ข้าส่งเข่อซิงไปให้เจ้าอบรมสั่งสอน ในฐานะศิษย์พี่เจ้าก็เมตตาเอ็นดูนางสักนิดเถิด’

‘ทำไมท่านแม่ให้ข้าดูแลจิ้งจอกปัญญาอ่อนนั่น!’

‘ชิงเซียง...เจ้าเองก็เคยถูกผู้อื่นตราหน้าเป็นปีศาจชั้นต่ำมาก่อน เจ้าควรเข้าใจนาง’

‘ท่านแม่...’

‘วาจาเรียกข้าท่านแม่ ยังมีความเชื่อฟังหรือไม่’

‘ข้า...ข้าเข้าใจแล้ว’