ตอนที่17.นอนสองคนไม่เบียดกันเท่าไหร่หรอก

“ได้ พรุ่งนี้ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า หากมีของใช้อะไรที่เจ้าต้องการก็ซื้อมาพร้อมกัน”

“อื้ม ตกลงตามนี้ แล้วข้านอนที่ไหน” นางมองไปด้านใน

“ข้าเกรงว่าเจ้าจะกลายร่างให้ผู้อื่นเห็น เอาอย่างนี้ เจ้านอนเตียงใหญ่ของข้า ข้าจะไปนอนตั่งเอง”

หลิวเข่อซิงหันมามองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แม้เขานั่งอยู่ก็เห็นได้ชัดว่ารูปร่างสูงใหญ่ “ท่านตัวโตขนาดนี้ไปนอนที่ตั่งก็ปวดเมื่อยแย่ แต่เตียงท่านก็ใหญ่ นอนสองคนไม่เบียดกันเท่าไหร่หรอก”

“แค่กๆ”

“เป็นอะไรไป” นางเห็นเขาไอหนักจึงเข้าไปลูบหลังให้ “อาการกำเริบรึ ท่านไม่ได้กินยาหรอกหรือ?”

“กะ...กิน...กินแล้ว” เขาโบกมือไปมาให้นางรู้ว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว

“กินแล้วยังสภาพเช่นนี้ สู้ไม่กินจะดีกว่า” นางเบ้ปากใส่เขา “ยานั้นขมจะตาย ตัวเจ้าก็มีแต่กลิ่นยา ยามข้ากลืนพลังชีวิตเจ้าก็ได้กลิ่นยามาด้วย”

“นั้นสินะ กินมาเป็นสิบปีไม่เห็นดีขึ้น ไม่กินน่าจะดีกว่า” เขาคิดตามที่นางพูดก็คล้อยตามไปด้วย ท่านพ่อท่านแม่เสียเงินทองไปมหาศาลแต่ไม่อาจทำให้หัวใจของเขาดีขึ้นมาได้ ในเมื่อหนีความตายไม่พ้นก็ไม่รู้จะทรมานตัวเองไปเพื่อสิ่งใดอีก

“เชื่อฟังข้าแบบนี้ดียิ่ง” หลิวเข่อซิงยิ้มกว้างแล้วยื่นมือมาทาบที่หน้าอกซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจของเขา “หัวใจเจ้าเต้นแผ่วช้ามาก แบบนี้อยู่ได้ไม่นานจริงๆ อย่างไรก็ถนอมตัวเองด้วย ข้าไม่อยากให้เจ้าตายเร็วนัก ข้ามีความคิดว่าจะค่อยๆ กลืนกินพลังชีวิตของเจ้า ระหว่างนี้จะได้รู้จักมนุษย์อย่างพวกเจ้าไปด้วย”

คุยกันมาตั้งนาน เพิ่งเห็นว่านางมีความคิดอยู่เหมือนกัน หานหรงเหยาพยักหน้าเข้าใจแต่ยังยืนยันให้นางนอนที่เตียงและเขาไปนอนที่ตั่ง แม้เตียงจะกว้าง แต่ให้นอนกันสองคนนั้น เห็นที่ว่า...เขาทำไม่ได้แน่นอน

“ถ้าไม่นอนด้วยกัน ข้าไปนอนตั่งแล้วเจ้าเอ๊ยท่านไปนอนเตียง” นางพูดเหมือนตัดรำคาญ อยู่ในหุบเขาจื่อเซ่อนางถูกผู้อื่นชี้นิ้วสั่ง อยู่กับบุรุษผู้นี้ เขากลับเชื่อฟังนาง ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีอะไรเช่นนี้นะ!

หานหรงเหยาไม่รู้ความคิดของหญิงสาว เอ่อ...ปีศาจจิ้งจอกแดง ขอแค่ไม่ต้องนอนร่วมเตียงกับนาง เขายอมรับทุกข้อเสนอ

“ตกลงตามนี้ ประเดี๋ยวข้าจะให้คนยกเครื่องนอนมาให้ และสำรับอาหาร เจ้ากินข้าพร้อมข้าก็แล้วกัน”

“ได้”

“แล้วเวลาที่เจ้าต้องการกินพลังชีวิตของข้า ต้องไม่มีผู้อื่นเห็น”

“ได้” นางพยักหน้ารับ

หานหรงเหยาถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดก็ตกลงกับนางได้สำเร็จเสียที เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้หมายจะเดินไปสั่งการให้บ่าวไพร่ของจวนแม่ทัพจัดการยกเครื่องนอนมา แต่มือเรียวเล็กคว้าแขนเขาไว้ก่อน

“ข้าไม่ได้ไปไหนไกล แค่จะไปสั่งบ่าวคนอื่นเตรียมที่นอนให้เจ้า”

“เรื่องนั้นข้ารู้ ข้าจะไปเอาเองได้อย่างไร ข้าไม่รู้ที่เก็บเสียหน่อย” นางทำหน้าเหมือนตนเองฉลาดเหลือเกิน “ข้าแค่จะบอกว่า ครั้งหน้าถ้าข้ากินพลังชีวิต ห้ามสอดลิ้นเข้ามาในปากของข้า”

“เรื่องนั้น...”

เขาทำเรื่องน่าอายอย่างนั้นด้วยหรือ? เป็นไปไม่ได้น่า

“ความผิดครั้งแรกข้าอภัยให้ได้ ครั้งหน้าอย่าทำอีก”

นางอายุหนึ่งร้อยสิบหกปี นับว่าอายุมากกว่าเขา เรื่องแค่นี้ต้องทำใจกว้าง แต่นางไม่กล้าบอกความจริงว่า ยามลิ้นของเขาแตะลิ้นของนาง มันนำพาความรู้สึกแปลกประหลาดที่นางไม่เคยรู้จัก นางไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองรู้สึกมันคืออะไร รู้เพียงแค่นางต้องการอย่างไม่มีที่สิ่งสุด

แต่ต้องการสิ่งใดนั้นคืออะไร นางก็ไม่อาจเข้าใจตนเองได้.

อยู่ชายแดนมานาน ต่างรู้กันว่าที่ปรึกษาหานเป็นผู้รักสันโดษ น้อยครั้งที่จะพบเขาเดินซื้อของในตลาดเช่นวันนี้ และยิ่งต้องแปลกใจเมื่อข้างกายมีสตรีงดงามเดินเคียง ท่าทางอยากรู้อยากเห็นไปทุกสิ่งทำให้ใบหน้าที่มักจะเรียบนิ่งอยู่เป็นนิตย์ปรากฏรอยยิ้มที่ยากจะได้เห็น

หากไม่นับเรื่องสุขภาพแล้ว หานหรงเหยานับเป็นบัณฑิตรูปงาม รูปร่างสูงโปร่ง ดวงตาแฝงความอ่อนโยนที่ชวนให้สตรีเฝ้าถวิลหา แต่เพราะใช้ชีวิตนับถอยหลังรอวันตายทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ใครเล่าจะอยากเป็นม่ายแต่เยาว์วัย แต่ยามนี้ข้างกายบุรุษใกล้ตายผู้นั้นมีสตรีเกาะแขนกึ่งลากกึ่งจูงดูข้าวของสองข้างทาง

เดิมทีคิดแค่ซื้อข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวให้หลิวเข่อซิง แต่นางเหมือนเด็กที่เห็นสิ่งใดก็ใคร่รู้ไปเสียหมด นอกจากนางมาจากหุบเขาจื่อ เซ่อแล้ว นางยังเป็นจิ้งจอกแดงตัวน้อยที่แทบไม่เคยรู้จักมนุษย์ รวมทั้งสิ่งที่เรียกว่าตลาดเบื้องหน้านาง