ตอนที่ 9 อร่อยใช่หรือไม่เจ้าคะ

ณ ตำหนักจวี๋ฮวา

หลังจากซิงอีออกไปก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

“เป็นเช่นไรบ้าง”

จางเหว่ยเอ่ยถามผู้ช่วยหนิงเกาของตนที่เดินเข้ามา

“เป็นอย่างที่ท่านคาดการณ์ขอรับ พวกนั้นแอบสับเปลี่ยนเกลือและข้าวเป็นอาวุธทั้งหมด”

หนิงเการีบรายงานทันที

“ดักปล้นให้หมด”

ชายหนุ่มพูดเสียงดังอย่างโมโห

“ขอรับ”

หนิงเการับคำสั่งจากนั้นทำท่าคารวะและเดินออกไป

“เมื่อเจ้าอยากรนหาที่ตายข้าจะสนองให้”

จางเหว่ยกล่าวขึ้นเมื่ออยู่คนเดียว เพราะเขามีชื่อเสียงเรื่องความโหดเหี้ยม ไม่ว่าใครที่ขัดขวางเขาย่อมตายทั้งหมด และหากใครกล้ารุกรานเขาก็ฆ่าทิ้งทั้งหมดเช่นกัน ที่เขาต้องดักปล้นเช่นนี้เพราะเกลือและข้าวนั้นจะถูกส่งไปชายแดนเพื่อช่วยประชาชนที่ประสบภัยแล้ง แต่จื่อหยางองค์ชายสามกลับใช้โอกาสนี้ในการส่งอาวุธเพื่อสะสมกำลัง หากเขาดักปล้นเมื่อเรื่องตรวจพบย่อมต้องถูกตรวจสอบเป็นแน่

“เสด็จพ่อบุตรชายที่ท่านหวงแหน ข้าอยากเห็นสีหน้าท่านนัก ถ้าหากท่านรู้เรื่องนี้จะทำเช่นไร”

จางเหว่ยเอ่ยขึ้นพลางแสยะยิ้ม และเดินออกไปจากเรือน

.

ด้านซิงอีหลังจากออกมาจากตำหนักจวี๋ฮวาก็ตรงดิ่งไปที่โรงครัวทันที เพราะตอนนี้นางรู้สึกหิวเป็นอย่างมาก ไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานนอกจากกลิ่นมะเขือเทศที่ยังติดอยู่ในความทรงจำ ยิ่งชวนให้นางจะคลื่นไส้ แต่เมื่อนางมาถึงกลับไม่มีอาหารอะไรเหลือเลย

“อาหารหมดแล้วหรือเจ้าคะ”

ซิงอีเอ่ยถามพ่อครัวที่กำลังเก็บของให้เรียบร้อย

“นี่มันกี่ยามแล้ว เลยเวลาอาหารมามากแล้ว”

ชายวัย 40 กว่าปีที่เป็นพ่อครัวนามว่าเลี่ยงรุ่ย เอ่ยตอบหญิงสาว ซิงอีที่ได้ยินเช่นนี้ก็หน้าซีดเล็กน้อย เพราะอีกตั้ง 2 ชั่วยามถึงจะได้ทานมื้อต่อไป หากไม่กินตอนนี้นางไม่มีแรงทำงานเป็นแน่หญิงสาวมองไปรอบๆ พบว่ายังพอมีวัตถุดิบเหลือเล็กน้อย เพราะที่นี่ใช้วัตถุดิบทำอาหารสดใหม่ทุกวันจะมีคนออกไปซื้อวัตถุดิบมาไว้ทำ ฉะนั้นวัตถุดิบจะถูกเตรียมให้พอสำหรับทุกๆมื้อ และพอสำหรับทุกคน

“ต้องขออภัยที่ข้ามาช้า ข้าขอทำอาหารสักอย่างได้หรือไม่ ข้าเห็นว่ายังพอมีของเหลืออยู่เล็กน้อย แค่สักครู่เท่านั้นเจ้าค่ะ”

ซิงอีเอ่ยอย่างอ้อนวอน

“ได้ เห็นแก่ที่เจ้าพึ่งเข้ามาใหม่ แต่ครั้งหน้าไม่ได้เด็ดขาด”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

หญิงสาวพูดพลางโค้งตัวเล็กน้อย จากนั้นเดินเข้าไปสำรวจว่าเหลืออะไรบ้างที่นางสามารถนำมาทำเป็นอาหารได้ แต่สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับเต้าหู้ที่เหลืออยู่ จึงคิดว่าจะผัดเต้าหู้ทรงเครื่องกินก็น่าจะพอได้ แต่เสียดายที่ไม่มีเนื้อหมู แต่เท่านี้ก็ถือว่าดีมากแค่ไหนแล้ว

ซิงอีเริ่มจากการทำน้ำซอสสำหรับผัดก่อน หญิงสาวใส่ของที่พอมีอยู่และน้ำเปล่าลงไป ถึงจะไม่ครบตามที่นางเคยทำเพราะยุคโบราณเช่นนี้มีครบก็แปลก และก็มีเครื่องปรุงบางอย่างที่ลักษณะและรสชาติคล้ายๆกันสามารถนำมาแทนกันได้ เพราะมันอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเป็นเครื่องปรุงที่นางรู้จักดีในอนาคตเป็นแน่ เมื่อเห็นว่าซอสเข้ากันได้ที่แล้วจึงตักน้ำซอสที่ผัดมาพักไว้

“แค่ผัดเครื่อง เหตุใดถึงได้หอมขนาดนี้เชียว” พ่อครัวที่อยู่ข้างๆเอ่ยถามด้วยความสงสัย และเดินมาดูหญิงสาว

“แน่นอนเจ้าค่ะ สูตรนี้หากมีเนื้อหมูสักเล็กน้อยยิ่งทำให้อร่อยกว่านี้อีกเจ้าค่ะ”

ซิงอีเอ่ยอย่างมั่นใจ เมนูนี้ในโลกใบเก่านางทำกินบ่อยมากๆ

“เช่นนั้น เอาเนื้อหมูนี่ไป”

พ่อครัวหยิบเนื้อหมูสับให้หญิงสาวเล็กน้อย เขาเป็นพ่อครัวมานานยังไม่เคยเห็นการทำอาหารเช่นนี้ อาหารที่เขาทำก็นับว่าอร่อยแต่ไม่หอมอย่างที่นางทำ จึงทำให้อยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยขอบคุณ

จากนั้นใส่น้ำมันลงกระทะใส่กระเทียม ขิงสับลงผัดจนหอม แล้วจึงใส่หมูสับลงไปผัดจนสุก จากนั้นเทน้ำซอสที่เตรียมไว้แล้วลงไปต้มต่อจนน้ำซอสเดือด เติมแป้งมันที่ละลายน้ำแล้วลงในกระทะ คนเร็วๆให้แป้งมันสุกและไม่จับกันเป็นก้อน น้ำซอสจะเหนียวข้นขึ้น ใส่ต้นหอมซอยครึ่งหนึ่งลงไป ตามด้วยเต้าหู้อ่อน และน้ำมันงา ผัดคลุกเคล้าเบาๆพอให้เข้ากัน ก็เป็นอันเสร็จ ซิงอีตักใส่จานแบ่งเป็น 2 จาน หนึ่งจานสำหรับทานเองอีกจานสำหรับพ่อครัวที่อุตส่าห์แบ่งหมูมาให้นาง

“นี่ของท่าน ท่านลองชิมดูเจ้าค่ะ”

หญิงสาวพูดพลางยื่นให้พ่อครัว เลี่ยงรุ่ยรับมาจากนั้นใช้ตะเกียบคีบไปที่ก้อนเต้าหู้ตอนนี้มันชุ่มไปด้วยเครื่องปรุงที่นางผัด กลิ่นหอมจนทำให้เขาอยากลิ้มลองเป็นอย่างมาก ทันทีที่คีบเข้าปาก ชายหนุ่มถึงกับต้องหลับตาเคลิบเคลิ้มกับรสชาติ “อร่อยยิ่งนัก” เลี่ยงรุ่ยกล่าวกับตนเองในใจ

“อร่อยใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“อร่อยมาก เจ้าบอกสูตรนี้แก่ข้าได้หรือไม่”

พ่อครัวเอ่ยอย่างมีความหวัง หากนางบอกสูตรแก่เขาและทำให้คุณชายทาน คงต้องถูกตบรางวัลเป็นแน่ และอีกอย่างอาหารอร่อยเช่นนี้หากเขารู้สูตรก็นับว่าดีกับตัวเขาเป็นอย่างมาก ซิงอีที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย และก็รีบตีหน้าเศร้าหันหลังให้เลี่ยงรุ่ย

“ข้าก็อยากบอกท่านนะเจ้าคะ แต่นี้คือสูตรอาหารของบ้านข้า จะให้บอกท่านก็เกรงว่าท่านพ่อท่านแม่ที่อยู่บนสวรรค์ต้องโกรธข้าเป็นแน่”

หญิงสาวทำหน้าเศร้าพลางหันมาทางพ่อครัว

“มันก็จริงของเจ้า ข้าลืมคิดไป”

เลี่ยงรุ่ยพูดอย่างนึกได้