ตอนที่ 8 ข้าทำของตกไว้ในห้องอาบน้ำ

“เจ้าทำให้มันดีๆหน่อยได้หรือไม่”

จางเหว่ยตวาดใส่หญิงสาว

“ขออภัยเจ้าค่ะ”

ซิงอีสะดุ้งเล็กน้อย ในโลกใบเก่าถึงนางจะเป็นผู้จัดการดาราก็จริงแต่ไม่ได้ดูแลดาราชายสักหน่อย แถมตอนเจ้าฉากที่มึการถอดเสื้อของพระเอกก็เห็นผ่านแค่จอถ่ายทำเท่านั้น ไหนเลยที่จะเคยมาสัมผัสใกล้ๆเช่นนี้ หญิงสาวหลับตาข้างหนึ่งถอดชุดตัวในสีขาว เหลือแค่กางเกงตัวล่างเท่านั้น

จางเหว่ยเข้าไปนั่งในอ่างไม้ จากนั้นสูดความหอมของสมุนไพรต่างๆ ที่ทำมาจากดอกไม้

“เจ้ามัวยืนทำอันใด ให้ข้าอาบเองหรือ”

สิ้นคำชายหนุ่มซิงอีรีบเข้าไปหาชายหนุ่มทันที หญิงสาวสูดลมหายใจเจ้าลึกๆ เพื่อให้จิตใจสงบลง ซิงอีกำลังจะทาสมุนไพรที่ใช้อาบน้ำให้ชายหนุ่มก็ต้องตกใจกับบาดแผลมากมายบนตัวของเขา ที่มีทั้งรอยโดนฟัน รอยถูกธนูยิงไม่รู้กี่แผลต่อกี่แผล จนเผลอใช้นิ้วมือลูปไปที่แผลเป็นนั้น ชายหนุ่มที่เห็นหญิงสาวเงียบไปก็ไอออกมาเล็กน้อย ซิงอีจึงรู้สึกตัวและรีบขัดผิวให้ชายหนุ่มทันที แต่เมื่อมาขัดผิวที่ด้านหน้าของขายหนุ่มกับเห็นบาดแผลที่คาดว่าถูกธนูยิงเมื่อหลายวันก่อน ซึ่งยังไม่หายดีเลยแม้แต่น้อย และตอนนี้ก็โดนน้ำเสียด้วย

“ท่านไม่ควรให้แผลโดนน้ำนะเจ้าคะ”

ซิงอีเอ่ยเตือนชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว

“เจ้ายุ่งอันใดด้วย”

จางเหว่ยเอ่ยขึ้นอย่างรำคาญ

“ข้าเพียงเตือนท่านเพราะความหวังดีเท่านั้นเจ้าค่ะ”

ซิงอีพูดเสร็จก็รีบขัดผิว และอาบน้ำให้ชายหนุ่มจนเสร็จ จากนั้นบ่าวคนอื่นๆก็รีบเข้ามาแต่งกายให้ชายหนุ่มต่อ เพราะนางก็ไม่ถนัดเท่าไหร่หนัก ทำได้เพียงยืนดูอยู่ห่างๆเพื่อครั้งหน้าจะได้ทำเป็น

จางเหว่ยมองตนเองในกระจกเมื่อเห็นว่าเรียบร้อย ก็ไล่ให้บ่าวรับใช้ออกไป ซิงอีเองก็เดินออกมาจากเรือนจวี๋ฮวาพร้อมกับคนอื่นๆ เช่นกัน

“ที่แท้เขาก็ชอบดอกไม้และกลิ่นหอมนี่เอง”

ซิงอีกล่าวขึ้นพร้อมคว้าไปที่ถุงหอมแต่ก็พบว่ามันว่างเปล่า หญิงสาวจึงก้มหน้าดูที่ข้างเอว ซึ่งก็พบว่ามันหายไปจริงๆ

“ข้าต้องทำตกในห้องอาบน้ำในเรือนจวี๋ฮวาเป็นแน่”

หญิงสาวพึมพำกับตนเอง ตอนนี้นางกำลังลังเลว่าจะไปหาที่นั้นหรือว่าไปเสียค่าปรับกับพ่อบ้านหลิวดี แต่ตอนนี้นางไม่มีเงินเลยนี่สิ “เอาว่ะรีบไปหาแป๊บเดียวก็รีบออกมา ไม่เป็นอันใดหรอก” หญิงสาวกล่าวอย่างหมายมั่นกับตนเองในใจ

.

ภายในห้องอาบน้ำของเรือนจวี๋ฮวา

ซิงอีค่อยๆ ย่องเท้าให้เบาและเงียบที่สุดเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน และรีบหาถุงหอมอย่างรวดเร็ว หญิงสาวคลานหาบริเวณที่คาดว่าทำตก จนผ่านไปถึงครึ่งเค่อถึงเห็นว่าถุงหอม ของนางตกอยู่ใกล้อ่างไม้ ซิงอียิ้มกว่างออกมาเมื่อหาพบ และรีบออกมาจากเรือนทันที แต่ก่อนที่นางจะได้ก้าวเท้าออกจากห้องอาบน้ำ ก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่ร้องออกมาด้วยความทรมาน เพราะห้องอาบน้ำและห้องนอนติดกันหญิงสาวจึงได้ยินเสียงชัดเจน ซิงอีแอบเดินเข้าไปแอบดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นชายหนุ่มที่กำลังพันแผลอย่างทุลักทุเลอยู่คนเดียว หญิงสาวสังเกตบาดเเผลตรงที่ถูกธนูยิงมีเลือดไหลซึมออกมาจากผ้าพันแผล “เป็นไปได้เช่นไรแผลนั้นถูกยิงมาหลายวันแล้ว เหตุใดถึงมีเลือดไหลมาอีกได้” หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้หน้าเริ่มซีดเชียวและร้องออกมาด้วยความทรมาน

“ทำไมถึงไม่ให้คนอื่นมาทำแผลให้นะ”

หญิงสาวพึมพำออกมาเบาๆ โดยที่ไม่ให้ชายหนุ่มได้ยิน

“ใคร”

จางเหว่ยเอ่ยถามเสียงเข้มเมื่อได้ยินเสียงคน เขาที่มีวรยุทธระดับสูง เสียงใกล้แค่นี้ไม่สามารถรอดพ้นการรับรู้ของเขาได้

“ข้าเองเจ้าคะ” ซิงอีรีบเข้าไปหาชายหนุ่มทันที

“ใครให้เจ้าเข้ามา”

“พอดีข้าเผลอทำของตกไว้ ตอนนี้จะออกไปแล้วเจ้าคะ” ซิงอีรีบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรก็เดินออกไปทันที แต่จังหวะที่หญิงสาวกำลังจะเปิดประตูออกไปนั้น ก็ต้องหยุดฝีเท้าลง

“ให้ข้าทำแผลให้ท่านเถอะนะเจ้าคะ”

ซิงอีเอ่ยขึ้นอย่างกล้าหาญ จากนั้นเดินไปนั่งที่พื้นใกล้เตียงของชายหนุ่มทันที

“ไม่ต้อง” จางเหว่ยยังเสียงเข้มเช่นเดิม

“ข้าทำเป็นเจ้าค่ะ รับรองไม่เจ็บเป็นแน่”

ซิงอีพูดจบก็เอื้อมไปเเกะผ้าพันแผลที่ชายหนุ่มพันไว้ลวกๆ เผยให้เห็นบาดเเผลขนาดใหญ่ที่มีเลือดใหลออกมา ดูจากแผลนี้ทำคาดว่าชายหนุ่มไม่ได้ดูแลรักษามันอย่างดีเป็นแน่ ถึงได้สภาพแย่ลงเช่นนี้ เขาเป็นถึงเจ้าของจวนเหตุใดไม่ให้หมอมาทำแผลกัน ด้านจางเหว่ยที่เห็นหญิงสาวเช่นนั้นก็ห้ามไม่ทัน ทำได้เพียงมองนางที่กำลังทำแผลให้เขาอย่างตั้งใจ ซิงอีเริ่มจากล้างแผลให้สะอาด จากนั้นใส่ยาที่มีอยู่ลงไป ตอนที่หญิงสาวใส่ยาลงไปนั้น นางแอบชำเลืองมองผู้ชายตัวโตที่ตอนแรกทำท่าทางเหมือนจะฆ่านางทิ้ง แต่ตอนนี้ต้องทำหน้ายับเมื่อเทยาลงไป ซิงอีแอบยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยอย่างไม่ให้ชายหนุ่มรู้ตัวด้วยความสะใจ จากนั้นก็พันแผลให้เขาอย่างเรียบร้อย

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ” ซิงอีเอ่ยขึ้นเมื่อพันแผลและสวมใส่ชุดให้ชายหนุ่มเรียบร้อยดังเดิม

“อย่างเจ้าทำเป็นด้วยหรือ”

“ถึงข้าจะเป็นขอทานมาก่อน แต่เรื่องง่ายแค่การทำแผลเช่นนี้ข้าทำเป็นเจ้าค่ะ” ชายหนุ่มเพียงส่งเสียง หึ! ในลำคอนางกำลังแอบกล่าวหาว่าข้าทำไม่เป็นสินะ

“ออกไปได้แล้ว”

“เจ้าค่ะ” ซิงอีพูดพลางย่อกายเล็กน้อยน้อย จากนั้นเดินออกจากเรือนไป “หึ! พอหมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะ” ซิงอีกล่าวในใจและรีบไปทานอาหารเช้าเพราะตอนนี้นางรู้สึกหิวเป็นอย่างมาก เมื่อคืนนี้นางไม่ได้อันใดเลยเนื่องจากโดนชายหนุ่มสั่งห้าม