ตอนที่ 2 ฉันมาเป็นขอทานหรือเนี่ย

หลังจากเด็กหญิงคนนั้นถูกบ่าวรับใช้พาไปแล้ว หญิงสาวก็ก้มหน้ากินขนมแป้งทอดต่อด้วยความหิว เมื่อเธอกินจนอิ่มแล้วจึงเลือกที่จะกลับไปนั่งพักที่เดิม ตรงที่เธอสลบไป ซิงอีมองภาพตรงหน้าอย่างเหม่อลอย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ เธอมาอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไรกัน เธอย้อนอดีตมาอย่างนั้นหรือถึงได้มีผู้คนแต่งตัวเช่นนี้

“ฮัดชิ่ววว”

ซิงอีจามออกมาเสียงดัง และเอามือบีบจมูกของตัวเอง แต่แล้วเธอก็ต้องจามออกมาอีกครั้ง เธอมองดูมือทั้ง 2 ข้างที่เปรอะเปื้อนไปด้วยดินและคราบสกปรก

“อี๋…ทำไมฉันสกปรกแบบนี้เนี้ย”

ซิงอีพูดออกมากับตนเองเมื่อเห็นสภาพเธอในตอนนี้

จากนั้นมองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาที่สำหรับชำระล้างร่างกายที่สกปรกนี่ หญิงสาวเดินออกจากตลาดได้ไม่ไกลนัก ก็เจอเข้ากับลำธารน้ำใสสะอาด เธอจึงรีบวิ่งไปด้วยความเร็วจนทำให้ตัวเองล้มลง เพราะร่างกายที่อ่อนแออยู่และยังฟื้นตัวไม่ดีผ่านไปสักพักเธอจึงมีแรงลุกขึ้น ทำให้ตอนนี้สภาพเธอยิ่งแย่กว่าเก่า ผมเผ้าแข็งเป็นก้อน ฟูจนดูไม่ได้ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เนื้อตัวมอมแมม และยังมีแผลที่หัวเข่าจนมีเลือดไหลออกมาตอนที่เธอล้มเมื่อสักครู่ ชาวบ้านแถวนั้นที่เห็นหญิงสาวต่างวิ่งหนีกันหน้าตาตื่น

“ผีหลอก”

หญิงอายุราว50 ปีคนหนึ่งตะโกนออกมาขณะที่กำลังซักผ้า ผู้คนที่ได้ยินอย่างนั้นต่างวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง

“เดี่ยวก่อน ฉันไม่ใช่ผี”

ซิงอีพูดบอกแก่ทุกคน แต่ก็ไม่ทันเสียเเล้วตอนนี้บริเวณริมน้ำไม่มีใครเหลืออยู่เลยสักคน “ดีเหมือนกัน ฉันจะได้อาบน้ำ” ซิงอีคิดในใจ จากนั้นลงไปในบริเวณโขดหินตื้นๆ ใช้น้ำลูบหน้าตนเองให้สดชื่น และถูตามเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยคราบดินจนแทบมองไม่เห็นผิวตัวเอง ซิงอีใช้หินเล็กๆ ที่หาได้แถวนั้นถูคราบสกปรกออกจนหมด เผยให้เห็นสีผิวขาวอมชมพูเนียนสะอาด จากนั้นใช้น้ำล้างเส้นผมที่พันกันจนแข็งเป็นก้อน ใช้เวลาถึงครึ่งชั่วยามถึงจะแกะออกได้แต่ไม่สะอาดมากนักเพราะไม่มียาสระผมเหมือนอย่างในยุคที่เธอเคยอยู่ ทำได้เพียงใช้น้ำค่อยๆ ล้างเท่านั้นเมื่อล้างเนื้อตัวจนสะอาดสดชื่นแล้ว จึงก้มมองดูเสื้อผ้าที่ตนเองสวมใส่ พบว่ามันขาดจนปิดร่างกายไม่มิดแล้ว แต่ก่อนเนื้อตัวมอมแมม ถูกฝุ่นดินปกปิดผิวขาวไปจนหมด อีกทั้งยังเหม็นจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนอย่างก่อนแล้วทำให้เห็นเนื้อในส่วนที่ควรปกปิดไว้ตรงบริเวณรอยขาด ซิงอีมองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาสิ่งของมาปกปิดร่างกายไว้ แต่แล้วก็หันไปเจอเสื้อผ้าของชาวบ้านที่ตากทิ้งไว้

“ขอฉันยืมหน่อยนะ ไว้ฉันหาเงินมาได้แล้วจะจ่ายคืน”

ซิงอีพูดขึ้นพลางหันหน้าไปทางชาวบ้าน จากนั้นนำชุดที่ตากไว้มาสวมใส่ หญิงสาวรู้วิธีใส่ได้อย่างคล่องแคล่ว เพราะเธอเคยสวมใส่ให้นางเอกชื่อดังที่เธอดูแลอยู่เวลามีถ่ายงานหรือซีรี่ส์ที่เป็นชุดย้อนยุค หญิงสาวปัดๆ ตามเสื้อผ้าเล็กน้อยถึงจะดูเก่าแต่ก็ดีกว่าชุดขอทานที่นางใส่นั้น เมื่อผมแห้งจึงถักเป็นเปียยาวถึงกลางหลังอย่างเรียบร้อย ก่อนจะเดินไปนางรู้สึกกระหายน้ำเป็นอย่างมากเพราะขนมแป้งทอดนั้น จึงได้เดินไปทางลำธารบริเวณน้ำที่สะอาดๆ และก้มลงช้อนน้ำขึ้นมาก่อนและให้น้ำลูบหน้าอีกรอบ ขณะนั้นเองทำให้นางพึ่งสังเกตเห็นใบหน้าของนางตอนนี้ที่สะท้อนอยู่ในน้ำ

“นี่ตัวฉันงั้นเหรอ”

ซิงอีจับหน้าตัวเองอย่างสำรวจ ภาพที่สะท้อนอยู่ในน้ำคือ หญิงสาวใบหน้ารูปไข่ คิ้วเรียงตัวกันสวยขนตาหงอนยาวดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งรั้นเล็กน้อยได้รูป ปากบางทรงสวยแดงระรื่น

“หากฉันปั้นให้เป็นดารา รับรองดังจนฉุดไม่อยู่แน่ๆ”

ซิงอีกล่าวกับตนเอง แต่แล้วก็ต้องท้อใจ เพราะโลกที่เธอมาอยู่ตอนนี้ทำให้เธอกังวลเป็นอย่างมาก จากนั้นเดินคอตกออกจากลำน้ำ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้ออกไป เธอเห็นคนเกาะท่อนไม้ลอยน้ำมาใกล้ฝั่ง

“ตายแล้วหรือ”

ซิงอีพูดพึมพำกับตนเอง ก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นฝั่งทันที เพราะหากตายจริงก็น่ากลัวน่ะสิ

“อย่าพึ่งไป ช่วยข้าด้วย”

ชายหนุ่มที่ลอยมากับไม้พูดขึ้นเสียงแผ่วเบา

“คุณยังไม่ตายเหรอ”

หญิงสาวตะโกนถามเสียงดังเพราะเธอยังไม่แน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นคนหรือผีกันแน่ที่พูด แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา ได้ยินเพียงเสียงไอดังออกมา ซิงอีหันหน้าและเดินออกไป แต่สมองของเธอก็ยังไม่หยุดคิด “โอ๊ยยย ฉันยังไม่อยากเป็นคนดีตอนนี้ เอาตัวเองยังไม่รอดเลย” หญิงสาวบ่นในใจ แต่ก็ทำใจเดินจากไปทั้งอย่างนั้นก็ไม่ได้ ช่วยให้ขึ้นฝั่งได้พอ จากนั้นค่อยให้คนที่ผ่านมาช่วยแล้วกัน เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงมองหาไม้ยาวๆ มาเขี่ยชายหนุ่มที่เกาะอยู่กับท่อนไม้ลอยอยู่กลางน้ำให้มาใกล้ๆ ก่อนจะช่วยขึ้นมาบนฝั่งอย่างทุลักทุเล

“หนักชะมัดเลย”

ซิงอีบ่นออกมาอย่างเหนื่อยหอบ และสังเกตหน้าชายหนุ่มที่เธอช่วยมาก็ต้องเบิกตากว้างและเอามือปิดปาก ชายหนุ่มที่นางช่วยถึงแม้หน้าตาจะซีดเซียวแต่ก็ไม่สามารถปกปิดความหลาเหลาคมคายได้เลยสักนิด มีเสียงไอออกทำให้นางได้สติ ชายหนุ่มที่นอนอยู่ตรงบริเวณหน้าท้องด้านซ้ายมีธนูปักอยู่และมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

“เฮ้ออออ เลือดออกขนาดนี้ ไม่รอดแล้วล่ะ”

หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเสียดายเมื่อชายที่หล่อตรงหน้าอีกไม่นานก็คงตาย จากนั้นจับไปที่ตามเเขนเสื้อของชายหนุ่ม และก็เจอสิ่งของที่นางหาอยู่ หญิงสาวหยิบเหรียญที่คาดว่าจะเป็นเงินออกมาพวงหนึ่ง

“นี่ถือเป็นค่าที่ฉัน ไม่ใช่สิ ค่าที่ข้าช่วยเจ้าแล้วกันนะ”

ซิงอีพูดภาษาที่คิดว่าคนที่นี่ใช้พูดกันแบบที่เธอเห็นในตลาดเมื่อตอนกลางวัน

“ขอให้มีคนมาช่วยเจ้าเร็วๆ นะ”

หญิงสาวพูดพลางตบไปที่ไหล่ชายหนุ่มเบาๆ จากนั้นลุกขึ้นยืนและเดินออกไปทันที