ตอนที่ 1 อุบัติเหตุ

ณ กำแพงเมืองจีน

1 ใน 7สิ่งมหัศจรรย์ของโลก วัดความยาวของสิ่งก่อสร้างจากน้ำมือมนุษย์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก 21,196.18 กิโลเมตรครอบคลุมพื้นที่ 15 มณฑลทั่วประเทศ ขณะนี้มีกองถ่ายซีรี่ย์เรื่องหนึ่งกำลังมีการถ่ายทำอยู่

“กรี๊ดดดดหลี่เจี๋ย พวกเรารักคุณ หลี่เจี๋ยๆๆๆๆๆ” เสียงเหล่าเเฟนคลับตะโกนเรียกชื่อนางเอกสาวของตน

“ซิงอีเธอเดินเร็วๆ หน่อยฉันร้อน” หลี่เจี๋ยพูดเสียงเบากับผู้จัดการสาวของตน และเงยหน้ายิ้มทักทายเหล่าแฟนคลับที่มาให้กำลังเธอในการถ่ายทำซีรี่ส์ที่นี่ ฉากวันนี้เป็นฉากสุดท้ายก่อนที่จะปิดกล้อง จึงมีนักข่าวรวมถึงแฟนคลับมากมายเข้ามาได้ เมื่อนางเอกสาวเดินเข้ามาในกระโจมที่พักสำหรับแต่งตัวได้ ก็ถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญ

“เฮ้อออ ซิงอีขอน้ำหน่อย” ดาราสาวพูดด้วยความหงุดหงิด ซิงอีจึงวิ่งออกไปเอาน้ำมาให้ทันที เธอโดนหญิงสาวอารมณ์ร้อนใส่อย่างนี้เป็นประจำจนชินเสียเเล้ว ภาพลักษณ์ภานนอกเป็นนางเอกที่มากไปด้วยความสามารถ ใจเย็นพูดจาสุภาพ แต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเป็นคนอารมณ์ร้อน เอาใจยาก ขี้เหวี่ยงและโมโหง่ายมากๆ

“น้ำมาแล้วค่ะคุณหลี่เจี๋ย” ซิงอีรีบนำน้ำไปให้ดาราสาวทันที

“ช้าจริงๆ เลยเธอเนี้ย!”

“ขอโทษค่ะ"  ซิงอีกล่าวขอโทษเสร็จจึงเดินไปจัดเตรียมชุดที่เข้าฉากให้หญิงสาว แต่สาวตาก็ไปเหลือบไปเห็นมือถือที่ยื่นเข้ามาในกระโจมกำลังแอบถ่ายดาราสาวอยู่พอดี

“ใครน่ะ” ซิงอีตะโกนออกไปอย่างตกใจ และรีบวิ่งไปหาคนที่แอบถ่ายทันที

“ซิงอีเอาโทรศัพท์มาให้ได้” เสียงหลี่เจี๋ยตะโกนตามหลังหญิงสาวไป หากคลิปที่เธออารมณ์เสียเมื่อสักครู่หลุดรอดออกไปภาพลักษณ์ที่เธอพยายามรักษามานานได้ป่นปี้แน่ๆ และอาจจะทำให้ความนิยมของเธอลดลง

ด้านซิงอีวิ่งตามคนที่แอบถ่ายอย่างเหนื่อยหอบ

“แกคือพวกแอนตี้ไช่ไหม ลบคลิปเดี่ยวนี่นะ” ซิงอีตะโกนเสียงดัง

“ไช่แล้วจะทำไม” เสียงคนที่แอบถ่ายเป็นชายหนุ่มเพราะตอนนี้ปิดหน้าปิดตา และกำลังวิ่งบนกำแพงเมือง แต่แอนตี้คนนั้นก็ต้องสะดุดเข้ากับอุปกรณ์ถ่ายทำ จนทำให้ล้มลงไป ซิงอีที่เห็นเช่นนั้นก็ได้จังหวะ กระโดดไปทับชายคนนั้นทันทียื้อแย่งโทรศัพท์มาให้ได้ แอนตี้หนุ่มจึงได้โยนโทรศัพท์นั้นขึ้น หญิงสาวมองตามโทรศัพท์ที่กำลังลอยอยู่เหนืออากาศจากนั้นกระโดนไปรับโทรศัพท์ โดยที่ไม่ได้สนใจหรือมองที่พื้นเลย เมื่อมือเธอคว้าโทรศัพท์ได้จึงพึ่งรู้สึกตัวและมองไปที่พื้นด้านล่างปรากฏว่ามันคือเหวลึก

“กรี๊ดดดดดดดด….” ซิงอีกรี๊ดออกมาเสียงดังเมื่อร่างกายตกลงสู่ด้านล่างด้วยตวามเร็วสูง

ตู้มม!

เสียงร่างกายกระแทกกับพื้นน้ำเสียงดัง ทำให้ร่างของซิงอีจมลงไปใต้พื้นน้ำ หญิงสาวไม่มีแรงแม้แต่ขยับตัวเพราะความเร็วที่กระทบกับพื้นน้ำจากความสูงมากมายขนาดนี้ ร่างกายเธอบอบช้ำจนไม่เหลือชิ้นดี “ฉันยังไม่อยากตาย” ซินอี่พูดกับตัวเองจากนั้นหลับตาลงร่างของหญิงสาวค่อยๆจมลงไป ขณะที่หญิงสาวหลับตานั้นมีน้ำตาไหวออกมา น้ำตาหยดนั้นเปร่งแสงสีขาวเจิดจ้าลอยขึ้นมา

.

ซ่าาาา!

เสียงสาดน้ำเสียงดังพร้อมด้วยความเย็นเฉียบกระทบบนใบหน้าและตลอดทั้งตัวของหญิงสาว ซิงอีรู้สึกหนาวและเจ็บตามเนื้อตัวเป็นอย่างมาก แต่เธอไม่มีแรงขยับตัวหรือแม้แต่เปิดเปลือกตาขึ้น เธอได้ยินเสียงคนมากมายพูดคุยกันรอบๆตัวเธอ พลางคิดในใจว่า “ฉันยังไม่ตายหรือ แล้วทำไมโรงพยาบาลเสียงดังขนาดนี้กัน” แต่แล้วก็มีน้ำสาดมาที่ตัวเธออีกรอบ ทำให้หญิงสาวถึงแม้ว่าจะไม่มีแรงแต่ก็ต้องเปิดตาขึ้นทันที

“ออกไปเลยนะ อย่ามาอยู่หน้าร้านข้าสกปรก” เสียงของหญิงอายุราวๆ 60 ปีตวาดใส่เธอ ซิงอีตกใจเป็นอย่างมากจึงขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นหนี แต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่ลุกขึ้น เธอก้มมองสภาพของตนเอง ที่แต่งกายด้วยเสื้อขาดๆรุ่งริ่งตามเนื้อตัวมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด หญิงสาวยกมือสองข้างขึ้นดูด้วยความตกตะลึง แขนทั้งสองข้างรวมถึงทั้งตัวเธอผอมแห้งเป็นอย่างมาก

“ตกตะลึงอะไรของเจ้า รีบออกไปข้าเหม็น” เสียงของหญิงคนนั้นยังตะโกนด่าเธอไม่หยุด ซินอีจึงต้องใช้กำลังเฮือกสุดท้ายถีบตัวเองออกจากที่ตรงนั้น แต่ก็ทำได้เพียงคลานออกไปเท่านั้น เมื่อหาที่หลบจากผู้คนมากมายได้แล้วเธอก็หมดแรงอีกครั้งจนสลบไป

เวลาผ่านไปถึง2เค่อหญิงสาวจึงฟื้นขึ้นมาเพราะอาการหิว เสียงท้องเธอร้องดังออกมา ทำให้เธอต้องมองไปบริเวณรอบๆ พบว่าบ้านเรือนรวมถึงการแต่งตัวของคนที่นี้แต่งกายด้วยชุดจีนโบราณที่เธอเห็นตามทีวีหรือในกองถ่ายที่เธอทำงานอยู่ “หรือว่านี่คือกองถ่ายซีรี่ย์ย้อนยุคอย่างนั้นหรือ” ซินอีกล่าวกับตนเองในใจ จากนั้นใช้แรงที่มีอยู่หลังจากนอนสลบไปเดินเข้าไปในตลาดอีกครั้งเพื่อหากล้องว่าแอบซ่อนไว้ตรงไหน

“ขอโทษนะคะที่นี่คือกองถ่ายซีรี่ย์เรื่องอะไรคะ” ซิงอีเอ่ยถามชายพ่อค้าคนหนึ่ง

“พูดเรื่องอะไรของเจ้า ออกไปสกปรก” เสียงชายพ่อค้าตวาดออกมาและไล่หญิงสาว

“ที่นี่ใช่กองถ่ายไหมคะ” ซิงอีเดินไปถามอีกร้านหนึ่ง

“กองทง กองถ่ายอะไรของเจ้า ออกไปข้าเหม็น” แม่ค้าอีกร้านตวาดใส่เธออีกเช่นกัน ซิงอีถามแม่ค้าหลายต่อหลายร้านแต่ก็โดนตวาดกลับมาทุกร้าน จนตอนนี้เธอรู้สึกหมดแรงไปหมดแล้ว เธอเอามือกุมท้องด้วยความหิวและหาที่นั่ง ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าที่นี่ไม่ใช่กองถ่าย แต่ทุกอย่างคือของจริงทั้งหมดก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เธอเหลือบตาไปเห็นแป้งทอดที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถือ เธอสบตาเข้ากับเด็กหญิงคนนั้น แต่ก็ไม่ได้เอ่ยขอเพราะเธอไม่ได้อยากแย่งขนมของเด็ก แต่เด็กหญิงคนนั้นกลับเดินเข้ามาหาเธอและยื่นขนมให้ ซิงอีรับมาอย่างลังเล และกินด้วยความหิว

“คุณหนูเจ้าคะ อย่าไปยุ่งกับมันนะ มันสกปรก” บ่าวรับใช้นางหนึ่งรีบวิ่งมาอุ้มเด็กน้อยคนนั้นไปทันที