ตอนที่ 18 สตรีชั้นต่ำไม่คู่ควรรับใช้ท่าน

เสียงสายลมพัดผ่านเข้ามาในห้อง ทำให้เสียงกระดิ่งที่ตกแต่งอยู่ตรงหน้าต่างปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากการหลับใหล ซิงอีบิดขี้เกียจเล็กน้อยอย่างเกียจคร้าน ตลอด1 อาทิตย์ที่ผ่านมา นางใช้แรงกายแรงใจไปมากกับการเป็นผู้ช่วยของชายหนุ่ม การช่วยงานข้างกายก็เหนื่อยพอแรงแล้วยังต้องมารองรับอารมณ์อีก ดีนะที่โลกก่อนนางเป็นผู้ช่วยดารานางเอกชื่อดังจึงสามารถรับมือกับอารมณ์ไม่พอใจได้ หนิงเกาอยู่กับชายหนุ่มมานานขนาดนี้ได้อย่างไรกันนะ

พอคิดมาถึงตรงนี้ซิงอีก็ต้องหยุดคิดทันทีเพราะหากมัวแต่ทำตัวชักช้าเกรงว่าคงไปสายแล้วโดนบ่นอีกเป็นแน่ นางไม่อยากจะโดนหักค่าแรงหรอกนะ แค่โดนค่าปรับเรื่องถุงหอมก็ไม่มีเงินเหลือแล้ว จึงได้ลุกขึ้นไปอาบน้ำและแต่งตัวเตรียมไปหาชายหนุ่มที่เรือน

.

ณ เรือนจวี๋ฮวา

"เจ้าหายดีแล้วหรือ" จางเหว่ยที่นั่งบนเตียงพูดพรางเอ่ยถามผู้ช่วยคนสนิทของเขา

"ขอบคุณคุณชายที่เป็นห่วง ข้าหายดีแล้วขอรับ"

"เช่นนั้นก็ดีแล้ว"

"เรียนคุณชาย แม่นางซิงอีมาขอรับ" บ่าวรับใช้หน้าเรือนเอ่ยเสียงดังเข้ามาให้ห้อง

"เข้ามา" หลังจากได้รับอนุญาต ซิงอีจึงผลักประตูเข้ามาในห้อง กลับพบว่าหนิงเกาเองก็อยู่ด้วย

"คารวะคุณชาย คารวะท่านหนิงเกาเจ้าค่ะ" ซิงอีทำท่าคารวะจางเหว่ยก่อนที่จะหันไปทางหนิงเกา หนิงเกาเพียงส่งยิ้มกลับมาให้อย่างมีมารยาท "ให้ตายเถอะเป็นแค่ผู้ช่วยเหตุใดหน้าตาดีเช่นนี้ ละมุนเหลือเกิน" หญิงสาวกล่าวกับตนเองในใจขณะที่หนิงเกายิ้มให้

"แฮ่ม! วันนี้เจ้าไม่ต้องมาช่วยข้า หนิงเกากลับมาแล้ว เจ้ากลับไปทำหน้าที่ตนเองเถอะ"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อหญิงสาวเอาแต่มองผู้ช่วยของตนด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

"เจ้าค่ะ"

หญิงสาวพูดพลางเดินทอดน่องออกจากเรือนไป คิดจะใช้ก็ใช้พอหมดประโยชน์ก็ไล่ยังเห็นข้าเป็นคนอยู่หรือไม่

เพราะตอนนี้ปิ่นบนหัวของหญิงสาวเป็นปิ่นเงิน ฉะนั้นงานที่นางต้องทำหลังจากถูกลดตำแหน่งจากผู้ช่วยคือดูความเรียบร้อยภายในเรือน ไม่ว่าจะคอยรับใช้คุณหนู คุณชาย ซิงอีถือถาดขนมเดินเรียงแถวกับบ่าวรับใช้คนอื่นอีก 3 คนเพื่อนำไปที่ศาลาในสวนหย่อม

ทันทีที่นางมาถึงก็พบเข้ากับหญิงสาววัยกลางคน ถึงมีอายุแต่กลับมีเค้าโครงของความงามในตอนยังสาวหลงเหลืออยู่มาก

"คารวะเจียอิ๋น"

บ่าวรับใช้ที่มาพร้อมกับนางเอ่ยขึ้นพร้อมกันพลางย่อกายเล็กน้อย ก่อนที่จะนำขนมไปวางไว้ที่โต๊ะ และกลับไปยืนเรียงแถวเช่นเดิม เจียอิ๋นเหลือบตามองเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบขนมขึ้นมาทาน ต่อด้วยยกชาขึ้นดื่มมองบรรยากาศรอบข้างที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด ไม่นานก็มีผู้มาใหม่เดินมาทางศาลา หญิงสาวมองผู้ที่มาใหม่คือฟางเหนียงและมีบ่าวรับใช้ผู้ติดตามถึงสองคนเดินตามมาด้วย ฟางเหนียงเดินเข้าไปในศาลาขณะที่เดินผ่านหน้าซิงอีก็เหลือบมามองนางเล็กน้อย และเดินเลยไปหามารดาที่อยู่ในศาลา

"ลูกคารวะท่านแม่เจ้าค่ะ"

ฟางเหนียงย่อกายเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามมารดาของตน

"เจ้าลองซิมขนมนี่สิ แม่พึ่งให้คนทำไว้รอเจ้า"

เจียอิ๋นพูดพลางยื่นจานให้บุตรสาวของตน ซิงอีมองภาพสองแม่ลูกที่แสดงความรักต่อกัน ทำให้จู่ๆน้ำตากลับไหลออกมาดื้อๆเสียอย่างนั้น นางรู้สึกคิดถึงพ่อกับแม่ในโลกใบเก่าจนไม่อาจกลั่นอารมณ์ตนเองได้ นานแล้วไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไรบ้างจะทุกข์ใจเพียงใดหากรู้ว่านางประสบอุบัติเหตุ หญิงสาวรีบเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่กับไม่พ้นสายตาของฟางเหนียงที่มองนางอยู่

"ท่านแม่จำได้หรือไม่ เรื่องที่คุณชายจางเหว่ยรับบ่าวรับใช้นางหนึ่งมาเป็นผู้ช่วย"

"ใครหรือ"

เจียอิ๋นเอ่ยขึ้นถามบุตรสาวของตน นางจำได้ดีว่าวันนั้นบุตรสาวไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถึงขั้นออกปากให้ตนไปพูดกับจางเหว่ยให้ไล่นาง แต่ตนก็ไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้ เพราะแค่เรือนยังต้องพึ่งชายหนุ่ม และที่ตนสุขสบายแบบนี้ก็เพราะชายหนุ่มเองเช่นกัน ถึงเขาจะมีศักดิ์เป็นถึงป้า แต่ก็ยังไม่กล้าวุ่นวายหรือทำให้ชายหนุ่มต้องขุ่นเคืองใจ

"เป็นนาง" ฟางเหนียงพูดพลางหันไปทางซิงอีที่ไม่ได้สนใจสองแม่ลูก เพราะกำลังเช็ดคราบน้ำตาตนเองอยู่

"เจ้ามานี่หน่อย"

เหล่าสาวใช้และคนอื่นๆหันมาทางซิงอีเป็นตาเดียว หญิงสาวที่รู้สึกตัวก็รีบเดินเข้าไปในศาลา และยืนก้มหน้าอย่างเรียบร้อย

"ที่เจ้าร้องให้เมื่อสักครู่ คงเป็นเพราะคุณชายไล่ให้กลับมาเป็นบ่าวรับใช้ธรรมดาสินะ"

"เจ้าค่ะ"

ซิงอีตอบรับอย่างว่าง่าย ไม่อยากที่จะอธิบายว่าที่ตนได้ทำงานเป็นผู้ช่วยจางเหว่ยเป็นเพราะหนิงเกาลาพักเท่านั้น

"หึ เป็นแค่บ่าวรับใช้เดิมยังเคยเป็นแค่ขอทาน คนอย่างเจ้ายังไม่คู่ควรจะรับใช้พวกข้าเสียด้วยซ้ำ"

เป็นฟางเหนียงที่เอ่ยขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม ตอนที่นางกินขนมที่ตนทำเองกับมือครั้งตอนนำไปให้คุณชายจางเหว่ยชายในดวงใจ ภาพที่คุณชายมองซิงอีนั้นทำให้ฟางเหนียงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง

"ท่านแม่คนชั้นต่ำเช่นนาง ไม่คู่ควรที่จะรับใช้ท่านนะเจ้าคะ"

ฟางเหนียงพูดด้วยคำร้ายกาจแต่กลับใช้น้ำเสียงอ่อนโยนและอ่อนหวาน ทำให้ผู้คนแถวนั้นไม่รู้สึกว่านางพูดแรงเกินไปแต่กลับเห็นด้วยกับฟางเหนียงเสียอย่างนั้น ซิงอีที่ได้ยินถึงกับส่ายหน้าคนแบบนี้มีด้วยหรือ นางตีบทนางร้ายในคราบนางเอกแตกเสียยิ่งกว่าดาราที่นางดูแลเสียอีก

"เด็กๆข้ารู้สึกชุดข้าที่พวกเจ้าซักมิสะอาดเลยสักนิด เอาชุดข้าทั้งหมดให้นางสักซะ" ฟางเหนียงเอ่ยเสียงดัง

"ชะ..ชุดคุณหนูมีมากมายแถมทั้งอากาศยังหนาว ข้าเกรงว่านาง....." สาวใช้นางหนึ่งที่มาพร้อมซิงอีเอ่ยขึ้น แต่กลับถูกสายตาของฟางเหนียงส่งมาว่านางพูดมากจึงต้องเงียบปากไว้ ไม่เช่นนั้นอาจจะเป็นนางเองที่เป็นคนซักเสื้อผ้านั้นทั้งหมด

"พานางไป"

สิ้นคำฟางเหนียงสั่ง ซิงอีก็เดินตามบ่าวรับใช้ไปที่เรือนซักล้าง

"เจ้ามิทำเกินไปหน่อยหรือ นางพึ่งถูกปลดจากการเป็นผู้ช่วยคุณชายจางเหว่ย" เจียอิ๋ยเอ่ยเตือนบุตรสาวของตน

"ไม่หรอกเจ้าค่ะท่านแม่ หญิงแพศยาเช่นนางสมควรได้รับบทเรียน ท่านแม่อย่าสนใจเลยเจ้าค่ะ ทานขนมเถิด" ฟางเหนียงพูดพลางยื่นขนมให้มารดาของตน และมองไปทางที่ซิงอีเดินไปด้วยใบหน้าแห่งความสะใจ