ตอนที่ 15 สตรีผู้นั้นมันเป็นใคร

"ฟางเหนียงคารวะญาติผู้พี่เจ้าค่ะ" เสียงหวานเอ่ยทักทายชายหนุ่มที่หน้าประตูของเรือนรับรอง ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหล่าชาวบ้านรวมถึงบ่าวรับใช้ชายบริเวณนั้นต่างต้องตกตะลึงเมื่อพบเห็นรอยยิ้มของนาง ด้วยใบหน้าสวยหวานหยดย้อย กิริยาท่าทางเรียบร้อยดูสง่างามของนางล้วนมัดใจหนุ่มน้อยใหญ่ได้อย่างง่ายดาย

"เจ้ามีอันใดงั้นหรือ" จางเหว่ยมิได้ยิ้มตอบกลับ เพียงแค่ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงมาเล็กน้อยตามมารยาท ฟางเหนียงที่เห็นเช่นนั้นกลับไม่รู้สึกไม่พอใจอันใด เพราะปกติชายหนุ่มก็เป็นเช่นนี้ ตรงกันข้ามเอกลักษณ์เฉพาะตัวเช่นนี้กลับทำให้เขามีเสน่ห์มากขึ้น

"วันนี้ข้าทำขนมเอง จึงอยากนำมาให้ท่านลองชิมเจ้าค่ะ" หญิงสาวพูดพลางหันไปทางขนมที่อยู่ในกล่องใส่อาหาร จางเหว่ยเพียงพยักหน้าให้และเดินนำหญิงสาวไปที่ศาลากลางสระบัว ชายหนุ่มเดินไปได้แค่ 2 ก้าวก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อนึกอะไรขึ้นได้

"ตามมา" ชายหนุ่มพูดพลางหันหน้ามาทางซิงอีที่ยืนฟังพวกเขาตั้งแต่แรก

หญิงสาวชี้มาที่ตนอย่างมึนงง "แค่ไปกินขนมเหตุใดต้องให้ข้าไปเป็นก้างขวางคอด้วยเล่า" หญิงสาวกล่าวกับตนเองในใจก่อนที่จะเดินตามชายหนุ่มไปที่ศาลา ฟางเหนียงที่ได้ยินเช่นนั้น ถึงแม้จะรู้สึกขัดใจแต่นางทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างหญิงสาวผู้อ่อนโยนและใจดี

.

บริเวณสระกว้างมีดอกบัวแย่งกันเบ่งบานทำให้ผู้คนที่พบเห็นต่างเพลิดเพลินกับสีสันสวยงาม สะพานไม้ทอดยาวจนถึงกลางสระที่มีศาลาไม้ไม่ใหญ่และเล็กจนเกินไป ดูเงียบสงบเหมาะสำหรับนั่งพักผ่อน ภายในศาลามีโต๊ะตัวหนึ่งตั้งอยู่พร้อมด้วยเบาะรองนั่งอย่างดี จางเหว่ยเดินเข้ามานั่งก่อนทุกคน และตามด้วยฟางเหนียง นางหยิบขนมเฉียวกั่วและกุ้ยฮวาออกมาจากกล่องใส่อาหารที่บ่าวรับใช้ถืออยู่ หน้าตารวมถึงกลิ่นหอมของขนมที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆกลิ่นหอมที่ลอยออกมาทำให้ซิงอีที่ยืนอยู่ด้านหลังของจางเหว่ยถึงกับน้ำลายไหล

"ข้าทำขนมเฉียวกั่วและกุ้ยฮวา ท่านลองชิมดูนะเจ้าคะ" ฟางเหนียงพูดพลางเอื้อมมือไปรินชาให้ชายหนุ่มและตัวเอง จางเหว่ยหยิบขนมเฉียวกั่วขึ้นมา จากนั้นกัดไป 1 คำ ก่อนที่จะวางไว้คืน

"อร่อยหรือไม่เจ้าคะ"

"อื้ม รสชาติใช้ได้" จางเหว่ยพูดพลางยกชาขึ้นดื่มแต่กลับไม่ได้หยิบขนมนั้นมากินอีก

"เจ้ามาหาข้าเพียงแค่นำขนมมาให้เท่านั้นหรือ"

"เหนียงเอ๋อร์....." ฟางเหนียงอ้ำอึ้งเมื่อโดนชายหนุ่มถามตรงๆ นางเพียงแค่อยากหาเรื่องมาเจอหน้าเขาเท่านั้นเอง ถึงนางจะอยู่จวนเดียวกันกับเขา แต่เรือนแต่ละเรือนไม่เคยยุ่งเกี่ยวหรือมาวุ่นวายกันเลย ฟางเหนียงมองหน้าจางเหว่ยที่มีท่าทีอย่างกับไล่นางทางอ้อมก็ต้องอดกลั้นความรู้สึกที่อยากอยู่ต่อไว้

"เจ้าค่ะ" ฟางเหนียงเอ่ยตอบรับอย่างจำใจ

"เช่นนั้นก็กลับไปเถอะ"

"เช่นนั้นเหนียงเอ๋อร์ขอตัวกลับก่อน ท่านรักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ"

หญิงสาวพูดพลางลุกขึ้นย่อกายให้ชายหนุ่มเล็กน้อยเป็นการทำความเคารพ และเดินออกไปจากศาลา

"กินสิ"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบเมื่อมีเพียงแค่ซิงอีและจางเหว่ยอยู่ในศาลา

"ข้ากินได้หรือเจ้าคะ" ซิงอีเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"น้ำลายเจ้าจะหยดลงบนหัวข้าอยู่แล้ว"

ชายหนุ่มเอ่ยแซวหญิงสาวเล็กน้อย ซิงอีที่ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจและลงไปตรงฝั่งตรงข้ามของชายหนุ่ม ที่เบาะรองนั่งของฟางเหนียงนั่งเมื่อสักครู่ หยิบขนมทานอย่างเอร็ดอร่อย

ฟางเหนียงที่เดินไปได้สุดสะพานไม้หันกลับมามองชายหญิงที่อยู่ในศาลาก็กำมือแน่นด้วยความโมโหและอิจฉา

"มันเป็นใคร"

ฟางเหนียงเอ่ยถามบ่าวรับใช้

"บ่าวรับใช้ใหม่เจ้าค่ะ"

"ไปสืบเรื่องมันมาให้หมด"

ฟางเหนียงเอ่ยสั่งบ่าวรับใช้ของตนและสะบัดตัวเดินออกไป

.

บรรยากาศภายในศาลา

ซิงอีทานขนมที่ฟางเหนียงนำมาให้จางเหว่ยจนหมดอย่างลืมตัว แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเผลอทำตัวสบายต่อหน้าเขาก็อยากที่จะเขกหัวตัวเอง ดันมาเห็นแก่กินซะงั้น หญิงสาวมองไปทางชายหนุ่มที่นั่งดื่มชาด้วยท่าทางสบายๆ "เหตุใดวันนี้เขาอารมณ์ดีเช่นนี้ ไม่เห็นดุเหมือนอย่างทุกวัน" หญิงสาวกล่าวกับตนเองในใจ และลอบสังเกตอย่างระแวง แต่สายตาดันไปสะดุดรอยผื่นแดงที่คอของชายหนุ่ม

"คุณชาย ที่คอท่าน...." หญิงสาวเอ่ยทักทันทีอย่างตกใจ ชายหนุ่มรีบเอาเสื้อปิดทันทีและร้อนรนและลุกขึ้นเดินหนีไปที่ตำหนักจวี๋ฮวา

"เดี่ยวเจ้าค่ะคุณชายรอข้าด้วย ท่านแพ้ขนมหรือเจ้าคะ คุณชาย..." ซิงอีวิ่งตามชายหนุ่มไปด้วยเอ่ยถามไปด้วย

เมื่อมาถึงเรือนจวี๋ฮวาชายหนุ่มรีบผลักหญิงสาวไปที่ประตูที่ถูกปิดแล้ว จากนั้นใส่ฝ่ามือปิดปากของนางทันที

"หากเจ้ายังอยากทำงานที่นี่ต่อก็หุบปากของเจ้าไปซะ" จางเหว่ยตะคอกใส่หน้าหญิงและมองด้วยสายตาดุดัน

ซิงอีตัวเเข็งค้างอยู่กับที่ ชายหนุ่มจึงปล่อยมือจากปากหญิงสาวและเดินไปนั่งที่โต๊ะน้ำชา ก่อนที่จะยกชาขึ้นดื่มไปหลายรอบ หญิงสาวยังกลืนน้ำลายอยู่กับที่ไม่ขยับตัวไปไหน

"ออกไป วันนี้พอแค่นี้" ชายหนุ่มพูดเสียงเข้มโดยที่ไม่ได้หันมามองหญิงสาว ซิงอีที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจและรีบออกไปโดยเร็ว

"ใครอยู่ด้านนอก"

"ขอรับคุณชาย" บ่าวรับใช้ชายรีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"ให้คนมาเตรียมน้ำอาบให้ข้า"

"แต่นี้มันพึ่งที่.....ขอรับ" บ่าวรับใช้ถามคิดจะเอ่ยแย้งแต่ดูจากสีหน้าของชายหนุ่ม เลยเลือกที่จะทำตามคำสั่งก็พอ

บ่าวรับใช้เข้ามาเตรียมอ่างอาบน้ำเสร็จจึงคิดจะเดินเข้ามาช่วยถอดชุดของชายหนุ่มแต่กลับถูกไล่ออกไป ภายในห้องอาบน้ำสี่เหลี่ยม จางเหว่ยค่อยๆถอดชุดออกจนหมด เผยให้เห็นร่างกายกำยำสมชายชาตรี แต่ผิวที่เคยขาวนวลตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงช้ำเพราะผื่นขึ้นทั้งตัว ชายหนุ่มหยิบขวดยาสีใสออกมาจากกล่อง จากนั้นหยดลงไปที่อ่างอาบน้ำหนึ่งหยด และเข้าไปนอนแช่ด้านในอ่าง จางเหว่ยหลับตารู้สึกผ่อนคลายเมื่อสัมผัสกับน้ำที่อุ่น และสมุนไพรที่ตนหยดลงไปช่วยทำให้อาการคันจากผื่นแดงค่อยๆทุเลาลง

"เหว่ยเอ๋อร์เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง" เสียงของหญิงสาววัยกลางคนแต่ใบหน้ากลับอ่อนหวานดูอ่อนโยนและอบอุ่น

"เสด็จแม่ ลูกคันขอรับ" เสียงของเด็กชายวัย 12 ขวบเอ่ยขึ้นขณะที่นอนอยู่บนเตียง

"แม่ทายาให้เจ้าแล้ว ต่อไปนี้เจ้าก็อย่ากินอะไรที่มีงาผสมอยู่ด้วยเข้าใจหรือไม่"

"ข้าจะจำไว้" เด็กชายเอ่ยขึ้นและนอนไม่หลับไปเพราะพิษจากผื่นที่ขึ้นตามเนื้อตัว แต่จู่ๆภาพก็ตัดมาที่ฉากที่เด็กชายวิ่งเล่นอยู่ในสวนจนบังเอิญไปยืนหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง เด็กชายค่อยๆเดินก้าวเอื้อมมือเล็กไปผลักที่ประตู

"เหว่ยเอ๋อร์หนีไป อย่ามาอยู่ที่นี่" เสียงอันคุ้นเคยที่เด็กชายจำได้ดี ตะโกนออกมาจากในห้องนอนของตำหนัก

"เสด็จแม่ เสด็จแม่ขอรับ" เด็กชายรีบวิ่งไปตามเสียงทันที และพบเจ้ากับแม่ของตนที่นอนขดอยู่ด้านล่างเตียง มีเลือดอาบตัวบริเวณหน้าท้องมีมีดปักอยู่

"เสด็จแม่ ใครทำเสด็จแม่ขอรับ ฮื่อๆๆๆๆ" เด็กชายร้องออกมาเมื่อเห็นสภาพแม่ของตนที่ใบหน้าซีดเซียวและเลือดอาบตัว

"เหว่ยเอ๋อร์เจ้าฟังแม่นะ ต่อไปนี้เมื่อไม่มีแม่อยู่ข้างกายเจ้าแล้วเจ้าจงดูแลตัวเองให้ดี เจ้ารีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่ทุกคนจะมาเห็นและโยนความผิดให้เจ้าได้"

"ไม่เอา ข้าจะอยู่กับเสด็จแม่ ฮื่อๆๆๆ" เด็กชายร้องออกมาและกอดไปที่มารดาของตน มือขาวที่เปื้อนไปด้วยเลือดยื่นขึ้นมาจับที่แก้มของเด็กชายอย่างรักใคร่ และแย้มยิ้มให้กับบุตรชายของตนเป็นครั้งสุดท้าย

"แม่รัก..เจ้านะ..." สิ้นเสียงหญิงคนนั้นก็สิ้นใจไปทันที

"เสด็จแม่...ฮื่อๆๆๆ" เด็กชายร้องให้ออกมาอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ และคิดว่าจะดึงมีดออกให้มารดาของตน เพราะคิดว่ามีดนี้ทำให้มารดาของตนต้องตาย และขณะที่เด็กชายกำลังดึงออกมานั้น กลับมีทหารและผู้คนมากมายกรูเข้ามาในห้องทันที

"องค์ชายสองสังหารพระสนมกุ้ยเฟยเจ้าค่ะ" เสียงบ่าวรับใช้หญิงตะโกนลั่นห้อง จากนั้นก็มีทหารเข้ามาล็อกตัวเด็กชายออกไป

"ปล่อยข้า ข้าจะอยู่กับเสด็จแม่ข้าไม่ได้ทำ เสด็จแม่~~~" เด็กชายร้องให้เสียงดังเมื่อจู่ๆก็โดนดึงตัวออกไป

"เสด็จแม่!" จางเหว่ยอุทานเสียงดังและสะดุ้งตื่น พบว่าตนเองกำลังนอนอยู่ที่เตียงกว้าง ตอนนี้ตนเองแต่งกายเรียบร้อย ผื่นตามร่างกายก็หายไปจนหมดแล้ว ชายหนุ่มก้มมองผ้าพันแผลที่ถูกเปลี่ยนใหม่และพันไว้เรียบร้อย จากนั้นเหลือบตาไปเห็นจดหมายเล็กๆที่มีถ้วยยาทับอยู่

"หากท่านฟื้นแล้วก็ทานยาด้วยนะเจ้าคะ" ข้อความในจดหมายเล็กเขียนไว้แต่ไม่ได้ลงชื่อกำกับว่ามาจากใคร แต่ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเป็นใคร บ่าวรับใช้รู้หนังสือมีไม่มากนักส่วนหนิวเกาก็ลาพัก คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนาง ซิงอี ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปาก ถึงเขาจะขึ้นเสียงหรือโมโหใส่นางก็ยังมาช่วยเขาไว้เช่นนี้ จางเหว่ยยกยาขึ้นมาดื่มจนหมดและล้มตัวเองไปนอนอย่างเดิมเพราะอาการเพลีย ที่เขาไม่สามารถบอกใครได้ว่าตนนั้นแพ้งา เป็นเพราะว่าหากคนอื่นรู้ความลับหรือจุดอ่อนก็ยิ่งไม่เป็นผลดี ตอนที่เขาเห็นขนมที่ฟางเหนียงนำมาให้ก็รู้แล้วว่ามีงาผสมอยู่ แต่ตนต้องกินเพราะสัมผัสได้ว่าเห็นหนึ่งในชาวบ้านที่เข้ามาแอบดูอยู่ เขาคิดว่าชาวบ้านคนนั้นต้องถูกส่งตัวเข้ามาสังเกตการณ์แน่ ถึงทำตัวสบายๆนั่งข่มอาการคันและแสบร้อนตามร่างกาย ก่อนที่จะถูกหญิงสาวทักจึงรีบออกมา หลังจากนั้นจึงให้คนไปเก็บชาวบ้านคนนั้นซะ