ตอนที่ 13 การต่อรองราคาค่าแรง

ณ เรือนจวี๋ฮวา

ซิงอีเดินมาหยุดหน้าเรือนก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่และเดินเข้าไปหยุดที่หน้าประตูอีกครั้ง

"ข้าซิงอีมาแล้วเจ้าค่ะ"

หญิงสาวตะโกนอยู่หน้าเรือนเพื่อขออนุญาต ผ่านไปสักพักกลับไม่มีเสียงใดตอบกลับมาเลย

"ข้าเข้าไปนะเจ้าคะ"

ซิงอีพูดพลางเลื่อนบานประตูใหญ่เข้าไป เมื่อหญิงสาวเข้ามากลับพบว่าด้านในจุดแค่ตะเกียงไฟจุดเดียว ดูมืดมัวไม่สว่างเลยแม้แต่น้อย

"เหตุใดท่านมิจุดตะเกียงเจ้าคะ"

"ขี้เกียจ"

จางเหว่ยเอ่ยอย่างรำคาญเล็กน้อย หญิงสาวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่แอบมองบนเล็กน้อย

"เรียกข้ามามีอันใดให้รับใช้เจ้าคะ"

หญิงสาวเอ่ยถามถึงจุดประสงค์ทันที เพราะตอนนี้นางอยากกลับไปนอนเร็วๆแล้ว

"ทำแผลให้ข้า"

ชายหนุ่มพูดพลางเดินไปนั่งที่เตียงของตนเอง ซิงอีที่ได้ยินเช่นนั้นก็โล่งอกนึกว่าจะเรียกมาถามเรื่องที่นางรู้หนังสือเสียอีก จากนั้นเดินไปหยิบกล่องยาและเดินไปหาชายหนุ่มที่เตียง หญิงสาวเอื้อมมืออย่างกล้าๆกลัวๆไปถอดเสื้อของชายหนุ่มออก เผยให้เห็นแผ่นหน้าอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามขาวผ่อง

"ว๊าว ขาวจัง"

หญิงสาวคิดในใจอย่างห้ามใจตัวเองไม่อยู่ บรรยากาศในห้องมืดสลัวๆ ชายหญิงอยู่ในห้องนอนสองต่อสอง และยังอยู่ในสภาพเช่นนี้... ซิงอีเริ่มหน้าเเดงขึ้นมาแต่ก็มองไม่ชัดนักเพราะความมืด

"อะแฮ่ม~~~"

จางเหว่ยไอออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาว ทำให้ซิงอีรู้สึกตัวและรีบแสร้งหันหน้าหนีไปทางอื่น "นี่เจ้ากำลังคิดอันใดอยู่นี่ ท่องเอาไว้อันตรายๆ" หญิงสาวกล่าวกับตนเองในใจ

"เอ่อ ข้าว่าจุดตะเกียงเพิ่มอีกดีกว่าเจ้าค่ะ จะได้ทำแผลได้ถนัด"

ซิงอีพูดเสร็จก็ลุกขึ้นไปจุดตะเกียงเกือบทุกจุดภายในห้องจนทำให้สว่างไปทั่วอย่างกับตอนกลางวัน

"เจ้าจะจุดอันใดมากมาย กว่าจะดับหมดคืนนี้มิได้พักผ่อนกันพอดี"

ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย ปกติยามราตรีในเรือนจวี๋ฮวาแห่งนี้ เขามักให้คนจุดแค่1-2 ที่เท่านั้น

"จะได้เห็นบาดแผลท่านชัดเจนไงเจ้าคะ"

หญิงสาวพูดอย่างอธิบายแต่ชายหนุ่มเพียงส่ายหน้าให้นางเท่านั้น ซิงอีจึงเดินเข้ามาหาชายหนุ่มและเปิดผ้าพันแผลออก หญิงสาวทำแผลให้ชายหนุ่มอย่างตั้งใจใช้เวลาเกือบ 2 เค่อจึงพันผ้าให้เรียบร้อยเช่นเดียว

"หากท่านยังให้แผลเปียกน้ำเช่นนี้ คงอีกนานเจ้าค่ะกว่าจะหาย"

ชิงอีเอ่ยกล่าวเตือนชายหนุ่มอย่างมิเกรงกลัว

"อาบน้ำทุกวันย่อมต้องเปียก เจ้าพูดไม่คิด"

จางเหว่ยเอ่ยพลางจัดแจงชุดของตนเอง

"ท่านก็เช็ดตัวเอาสิเจ้าคะ หากปล่อยไว้เช่นนี้ย่อมทำให้ติดเชื้อเป็นแน่"

หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อนึกถึงเหล่าสมุนไพรที่ใช้อาบน้ำของเขา บางชนิดอาจเข้าไปทำให้แผลเกิดการอักเสบหรือติดเชื้อก็เป็นได้ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอันใดตอบกลับมา หญิงสาวจึงมิได้สนใจอีก ร่างกายก็มิใช่ของนางเหตุใดต้องสนใจด้วยทำหน้าที่ของตนเองก็เพียงพอแล้ว

แต่จู่ๆชายหนุ่มกลับยื่นตลับยามาให้หญิงสาว ที่นางรู้ว่าคือตลับยาเพราะว่ามันมีลักษณะเหมือนกันกับที่ผู่เย่วให้นาง หญิงสาวหยิบตลับยาที่ชายหนุ่มให้ พร้อมกับหยิบตลับยาในแขนเสื้อออกมาเทียบกันดู พบว่ามันเหมือนอย่างกับเป็นอันเดียวกัน

"ใครให้เจ้ามา"

ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะยานี้เป็นยาทาผิวชั้นดีที่ช่วยแก้อาการฟกช้ำ ราคาสูงและหายากนางไม่มีทางซื้อมันมาได้แน่

"สหายข้าให้มาเจ้าค่ะ"

"หึ!" ชายหนุ่มส่งเสียงอย่างหงุดหงิด ในจวนเเห่งนี้คนที่สามารถหายาให้นางได้คงไม่พ้นคนในเรืองรองเป็นแน่ เขาอุตส่าห์ทำดีให้ยานางปกติเขามิใจดีกับสาวใช้เช่นนี้ แต่เพราะตอนกลางวันเขาเผลอทำให้นางได้รับบาดเจ็บ ถึงเขาจะได้รับฉายาว่าโหดเหี้ยมแต่ก็มิได้ชมชอบการทำร้ายสตรีหรือคนที่มิผิดอันใด เมื่อตอนกลางวันเขาโมโหนางมากเกินไป เพราะเขามิชอบคนที่มีเรื่องปิดบัง

"หากไม่มีอันใดแล้ว ข้ากลับเรือนไปพักนะเจ้าคะ"

"เดี๋ยวก่อน"

"มีอันใดเจ้าคะ"

ซิงอีเดินเอายาไปเก็บแล้วเดินมาหาชายหนุ่ม

"ช่วงนี้หนิงเกาลาพัก ข้าขาดคนคอยช่วยงานพรุ่งนี้เจ้ามาช่วยงานข้าแทนเขาก่อน"

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบในจวนแห่งนี้มีคนรู้หนังสือเพียงไม่กี่คน เมื่อนางรู้หนังสือเขาจึงต้องการให้นางช่วยงาน และเพื่อพิสูจน์ว่านางเป็นสายที่ทางนั้นส่งมาหรือไม่ เพราะหากงานที่เขาให้นางทำรั่วไหลก็สามารถกำจัดนางทิ้งได้เลย

"สมองของข้ามีความรู้เพียงน้อยนิด เกรงว่าจะช่วยท่านมิได้หรอกเจ้าค่ะ"

หญิงสาวรีบเอ่ยปฏิเสธ นางไม่อยากอยู่ใกล้ชายหนุ่มมากที่สุดเพราะอยากรักษาชีวิตน้อยๆของตัวเองตอนนี้เอาไว้ เป็นผู้ช่วยเขาย่อมต้องอยู่ใกล้ชายหนุ่มตลอดเวลา หากนางเผลอทำอะไรผิดพลาดขึ้นมาแล้วถูกสั่งฆ่าทิ้งอีกจะทำเช่นไร หากเป็นอย่างนั้นนางไม่เอาหรอกนะ

"ตามใจเจ้า แต่ทุกครั้งที่หนิงเกาคอยช่วยงานนอกเหนืองานของเขา มักจะได้เงินส่วนต่างวันละ 2 เหรียญเงิน"

จางเหว่ยพูดด้วยท่าทีสบายๆพลางรินชาให้ตนเอง ซิงอีได้ยินเช่นนั้นก็ตาลุกวาว

"ไม่ได้จริงๆเจ้าค่ะ หากข้าไม่มีความรู้แล้วทำให้งานของท่านเสียหายจะทำเช่นไรล่ะเจ้าคะ"

"3 เหรียญเงิน" ชายหนุ่มเอ่ยพลางยกชาขึ้นดื่ม

"5 เหรียญเจ้าค่ะ"

ซิงอีพูดพลางยกนิ้วขึ้นมาทำท่าประกอบ ที่จริงนางสนใจตั้งแต่ได้ยินว่าได้เงินแล้ว แต่อยากต่อรองอีกนิด

"ให้แค่ 3 เหรียญเท่านั้น"

ชายหนุ่มพูดอย่างตัดบทมิให้ความหวังหญิงสาว

"3 เหรียญก็ 3 เหรียญเจ้าค่ะ ท่านมีอันใดอีกหรือไม่เจ้าคะ"

"มี..."

จางเหว่ยเอ่ยขึ้นอย่างลังเลเล็กน้อยว่าจะถามดีหรือไม่ หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยเพราะจู่ๆก็เงียบไปไม่กล่าวอันใดต่อ

"วันนี้เจ้าเปลี่ยนถุงหอมกลิ่นอันใด"

ชายหนุ่มถามออกมาในที่สุด ตอนทำแผลเขาได้กลิ่นหอมลอยออกมาจากตัวของหญิงสาว กลิ่นนี้เขาชอบมันยิ่งนักทำให้เขารู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย เขารู้สึกว่านางใช้กลิ่นนี้เป็นกลิ่นแรกตอนที่นางเป็นสาวใช้ปิ่นไม้ที่เข้ามาแทนสาวรับใช้นางอื่น แต่ตั้งแต่นางเปลี่ยนมาเป็นปิ่นเงินก็มิได้ใช้ถุงหอมกลิ่นอย่างวันนี้อีก

ซิงอีที่ได้ยินเช่นนั้นก็ก้มมองที่ข้างเอวพบว่า นางลืมนำถุงหอมติดมาด้วย เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จบวกกับรีบมาหาชายหนุ่มเพราะเรือนอยู่ไกลกันนัก หญิงสาวรีบหันข้างเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มเห็นว่านางลืมหยิบถุงหอมมา "ที่เขาถามเช่นนี้ไม่ใช่ว่าเขาเหม็นข้าหรอกนะ" หญิงสาวกล่าวกับตนเองในใจ ก่อนจะยิ้มแห้งให้ชายหนุ่ม

"กลิ่นเดียวกับสาวใช้นางอื่นนั่นแหละเจ้าค่ะ สงสัยถุงหอมข้ากลิ่นจะจางไป พรุ่งนี้ข้าจะเปลี่ยนใหม่นะเจ้าคะ"

ซิงอีรีบโกหกชายหนุ่มทันที

"ก่อนออกไปดับตะเกียบที่เจ้าจุดทั้งหมดด้วย"

"เจ้าค่ะ"

ซิงอีเอ่ยขึ้นจากนั้นรีบไปดับตะเกียงกว่า 20 ตัวที่ตนเองจุดไว้ ตอนนี้นางรู้แล้วว่าเหตุใดชายหนุ่มจึงว่านางที่จุดเยอะก็ตอนที่นางมาตามดับเองนี้แหละ

จางเหว่ยมองหญิงสาววิ่งไปมาเพื่อดับตะเกียง แต่แล้วสายตาของเขาก็ไปสดุดที่ข้างเอวนาง พบว่ามันไม่มีถุงหอมห้อยอยู่เลย นั่นก็แสดงว่ากลิ่นที่ว่าหอมเมื่อสักครู่คงเป็นกลิ่นตัวของนางสินะ ตอนที่นางมีแค่ปิ่นไม้ก็ยังมิได้ห้อยถุงหอมเพราะทำงานแค่นอกเรือนเท่านั้น ไหนท่าทีของนางที่แอบหันมิให้เขาเห็นข้างเอวเมื่อสักครู่อีก เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็ยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะนอนลงที่เตียง

"ข้าดับหมดแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวนะเจ้าคะ" ซิงอีเอ่ยบอกชายหนุ่มแต่ก็มิได้ยินเสียงใดตอบกลับมาเช่นเดิม "ช่างประหยัดคำพูดจริงๆ กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือเจ้าคะ" หญิงสาวกล่าวกับตนเองในใจ

"ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ" หญิงสาวเอ่ยไม่ดังมากจากนั้นจึงเลื่อนบานประตูและเดินออกไป