ตอนที่ 11 ผู้ใดส่งเจ้ามากันแน่

“ข้า…ข้า”

หญิงสาวอึกอักเล็กน้อย

“ตอบให้ดี หากภายหน้าข้ารู้ว่าเจ้าโกหกคงจะรู้นะว่าต้องเจออันใด”

ชายหนุ่มเอ่ยขู่หญิงสาวหน้าตาเฉย โดยที่ก้มหน้าอ่านตำราไม่ได้หันมามองหน้านางแม้แต่น้อย

“ข้า…ข้ารู้หนังสือเจ้าค่ะ”

ซิงอีตะโกนออกไปในขณะที่ก้มหน้าไปกับพื้น

“เจ้าเคยเป็นแค่ขอทานไยถึงรู้หนังสือ”

ชายหนุ่มพูดพลางลุกขึ้นเดินไปยังชั้นวางตำราด้วยท่าทางสบายๆ “นางจะแก้ตัวเช่นใด ขนาดชาวบ้านธรรมดายังหายากนักที่จะรู้หนังสือ” จางเหว่ยกล่าวกับตนเองในใจพลางยิ้มที่มุมปาก

“เอ่อ…คือว่าข้า…อ่อ! ข้าเคยเป็นขอทานอยู่หน้าสำนักศึกษา บางวันข้าก็แอบเข้าไปฟังได้ยินผ่านๆ มาบ้าง แต่ข้าไม่เก่งหรอกเจ้าค่ะ สมองอันน้อยนิดของข้าไหนเลยจะเทียบคนทั่วไปได้ ท่านอย่าเก็บมาใส่ใจเลยเจ้าค่ะ”

ซิงอีพูดพลางลุกขึ้นและรินชาเดินไปหาชายหนุ่ม จากนั้นยื่นชาให้เขาและแย้มยิ้มจนเห็นฟันขาว

“สำนักศึกษาที่ใดกัน ถึงแค่ได้ยินผ่านๆยังทำให้เจ้ารู้ได้ขนาดนี้”

“สำนักศึกษาทางตอนใต้เจ้าค่ะ”

“บอกชื่อสำนักมา!”

ชายหนุ่มออกคำสั่งเสียงเข้ม ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย “จะถามอันใดเยอะแยะขนาดนี้” ซิงอีกล่าวกับตนเองในใจ

“สำนักศึกษาจันทร์เจ้าเจ้าค่ะ เป็นสำนักศึกษาในบริเวณชายแดนท่านไม่เคยได้ยินหรอกเจ้าค่ะ”

หญิงสาวคิดชื่อสำนักศึกษามั่วๆ ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พลางยื่นชาไปให้เขาอีกรอบ

แป๊ะ!

เสียงของตำราที่ทำจากต้นไผ่กระทบลงบนชั้นเมื่อชายหนุ่มเก็บไว้ที่เดิม จากนั้นหันหน้ามาทางหญิงสาว จ้องมองไปที่ดวงตาของนางเพื่อหาว่าสิ่งที่นางพูดเป็นความจริงหรือไม่ และสาวเท้าเข้าไปหานางเรื่อยๆ “สำนักศึกษาจันทร์เจ้าอะไรของเจ้ากัน ดูก็รู้ว่านางโกหกชัดๆ” จางเหว่ยกล่าวกับตนเองในใจ ขณะที่สาวเท้าเข้าใกล้นางเรื่อยๆ เช่นกัน ซิงอีที่เห็นท่าทางของชายหนุ่มก็ขยับเท้าถอยหลังไปทีละก้าว แต่หญิงสาวก็ต้องรู้สึกสถานการณ์ตรงหน้าไม่ดีเอาเสียเลยเมื่อแผ่นหลังชนเข้ากับชั้นตำราอีกชั้นที่อยู่ด้านหลัง นางไม่สามารถถอยออกไปได้อีกแล้ว

“ใครส่งเจ้ามา”

ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวอีกครั้ง

“ไม่มีใครส่งข้ามาทั้งนั้นเจ้าค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยปฏิเสธด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย เพราะตอนนี้หน้าตาของชายหนุ่มน่ากลัวยิ่งนัก และหากว่านางไม่สามารถตอบคำถามเขาได้ คงต้องถูกฆ่าทิ้งเป็นแน่

“บอกมา!”

ปัง!

เพล้ง!

เสียงของฝ่ามือกระทบกับชั้นวางตำราเสียงดัง เมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็คว้าไปที่ข้อมือหญิงสาวที่กำลังถือถ้วยชาอยู่และยันไปที่ชั้นตำรา ทำให้ถ้วยชาที่เดิมถูกหญิงสาวถืออยู่ตกแตกกระจายที่พื้น น้ำชาร้อนๆ ตกลงไปราดที่ปลายเท้าเรียวยาวสวยของหญิงสาว ทำให้เดิมจากขาวผ่องจนเกิดสีแดงระเรื่อตรงบริเวณที่ถูกน้ำชาราดโดนเมื่อถุงเท้าผ้าสีขาวโดนน้ำจึงเห็นด้านในเนื้อผ้า ถึงจะรู้สึกแสบร้อน แต่ซิงอีก็ไม่กล้าที่จะส่งเสียงโอดโอย เพราะชายตรงหน้านางตอนนี้น่ากลัวเสียกว่า ใบหน้าของจางเหว่ยอยู่ห่างจากนางไม่มากสายตาคมกริบของชายหนุ่มมองทะลุผ่านดวงตาของนางเหมือนกับเขาสามารถรู้ทุกอย่างโดยที่นางไม่ทันได้บอก หญิงสาวรู้สึกกลัวและอึดอัดเป็นอย่างมาก เพราะนางก็ไม่รู้จะตอบชายหนุ่มได้เช่นไรเหมือนกัน แต่แล้วนางก็ได้ยินเสียงเรียกของสวรรค์เมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเรือนเข้ามา

“คุณชายขอรับ”

เสียงของชายหนุ่มที่เดินเข้ามาใหม่นามว่าป๋อเหลียนเอ่ยเรียก ทำให้จางเหว่ยรีบปล่อยมือออกจากหญิงสาว และเดินออกมาจากมุมห้อง ซิงอีที่เห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และรีบเก็บถ้วยชาที่แตก ออกไปจากเรือนทันทีโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตชายหนุ่ม

“มีอันใด”

จางเหว่ยเอ่ยถามผู้ช่วยของหนิงเกาที่เข้ามาหาตน

“ท่านหนิงเกาให้ข้ามารายงานแทนขอรับ”

“เหตุใดเขาไม่มาเอง มีปัญหาอันใดงั้นหรือ”

“การปล้นราบรื่นดีขอรับ แต่ท่านหนิงเกาได้รับบาดเจ็บจากการโดนธนูที่บริเวณหัวไหล่เล็กน้อย ตอนนี้กำลังทำการรักษาอยู่ขอรับ”

ป๋อเหลียนรีบเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มจึงพยักหน้า

“ให้เขาพักผ่อนสักอาทิตย์ ส่วนเจ้าไปคอยสังเกตการณ์ว่าทางนั้นเป็นเช่นไรบ้างหลังจากถูกปล้น และมารายงานข้า”

“ขอรับ เพียงแต่ว่า…”

“หากบ่าวไป ใครจะเป็นผู้ช่วยท่านขอรับ”

ป๋อเหลียนเอ่ยถามเจ้านายตน เพราะตอนนี้ท่านหนิงเกาก็ได้รับบาดเจ็บ เขาก็ต้องแฝงตัวเข้าวัง งานต่างๆไม่เหลือคนที่เจ้านายของตนไว้วางใจได้สักคน

“เจ้าไปเถอะ”

จางเหว่ยเอ่ยเสียงเรียบ และนั่งลงอ่านตำราต่อ

“ขอรับ”

ป๋อเหลียนที่เห็นเช่นนั้นก็ไม่อยากรบกวนเจ้านายของตนต่อจึงรีบออกไปจากเรือนทันที

จางเหว่ยอ่านตำราต่อได้ไม่นานก็เดินออกจากเรือนบ้าง