ตอนที่ 7 กลับไร่ภูอนันท์

หลังจากงานหมั้นผ่านพ้นไปด้วยดี ใกล้ถึงวันที่คุณปู่ อนันท์จะต้องกลับเชียงใหม่แล้ว ปานชีวันก็เกิดอาการงอแงขึ้นมาทันที

“คุณปู่ขา...ให้ปานกลับด้วยนะคะ ปานคิดถึงบ้าน”

“มันจะดีเหรอลูก” นายอนันท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“นะคะคุณปู่ ให้ปานกลับด้วยนะคะ” หล่อนอ้อนเสียงหวาน

“นี่คุณอย่าเซ้าซี้คุณปู่สิ เดี๋ยวคุณปู่ก็ไม่สบายใจหรอกเดี๋ยวท่านจะหาว่าที่นี่ดูแลคุณไม่ดี” คฑาวุฒิพูดขึ้น

“ปานไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย ปานก็แค่คิดถึงบ้าน...นะคะให้ปานกลับนะ ปานสัญญาว่าจะอยู่แค่ 2 อาทิตย์ครบกำหนดปานจะกลับทันที”

“อ้อนแบบนี้มีเหรอปู่จะไม่ใจอ่อน...กลับก็กลับแต่เราต้องทำตามสัญญานะรู้มั้ย สองอาทิตย์คือสองอาทิตย์จริงๆ นะห้ามเลทเด็ดขาด” ปู่อนันท์บอกกับหลานสาว

“อีกสามเดือนก็จะถึงงานแต่งของหนูแล้ว หนูต้องกลับ มาเตรียมตัวเข้าใจไหมลูก” ปู่อนันท์พูดพร้อมเอามือลูบผมหลาน สาว

“รับทราบค่ะคุณปู่” หล่อนยิ้มดีใจ

‘เวลาที่ปานชีวันอยู่กับคุณปู่หล่อนก็เหมือนเด็กสาวคนหนึ่งดูไม่มีพิษสง แต่เวลาอยู่กับเขานี่ช่างร้ายจริงๆ’ คฑาวุฒิคิด

“ตาวุฒิจะไปเชียงใหม่กับน้องไหม” ปู่มงคลถามเขา

“ช่วงนี้ผมงานยุ่งมากเลยครับคุณปู่ คงจะไปตอนนี้ไม่ได้ เอาเป็นว่าถ้าผมเคลียร์งานเสร็จเดี๋ยวผมจะตามไปทีหลังก็แล้วกันนะครับ” เขาตอบคุณปู่มงคลด้วยรอยยิ้ม

‘ใครจะอยากตามยัยเด็กนี่ไป ถ้าหล่อนไม่อยู่สักคนบ้านหลังนี้คงจะสงบดีพิลึก’ คฑาวุฒิคิดในใจ

และแล้ววันที่ปานชีวันต้องกลับไปที่ไร่ภูอนันท์ก็มาถึง หล่อนมีท่าทีดีใจจนออกนอกหน้า คฑาวุฒิอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้

“นี่คุณ! ดีใจให้มันน้อยๆ หน่อย อยู่ที่บ้านผมก็ไม่ได้แย่สักหน่อยออกจะสบายเกินไปเสียด้วยซ้ำ วันๆเอาแต่นั่งๆ นอนๆ” คฑาวุฒิกระซิบข้างหูหล่อน

“ไม่ได้แย่ก็ใช่ว่าฉันจะมีความสุขนี่คะ ตัวฉันอยู่ที่นี่ก็จริงแต่ใจฉันคิดถึงบ้านตลอดเวลา อีกอย่างฉันรู้ตัวดีว่าที่นี่มันไม่ใช่ที่ของฉัน”

“พูดเหมือนน้อยใจนะเรา” เขาแหย่

“ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องน้อยใจ ไปก่อนนะและอย่าได้คิดที่จะตามฉันไปเชียงใหม่เด็ดขาด บ้านฉันไม่ต้อนรับคนอย่างคุณ”

“ใครคิดอยากจะตามเธอไปกัน...ยัยตัวป่วน!” เขาบ่นไล่หลังปานชีวันที่กำลังเดินไปที่รถ

ปานชีวันกลับมาถึงไร่ภูอนันท์ หล่อนรีบลงจากรถแล้วทำท่าทางสูดอากาศเข้าปอด

“เฮ้อ~~~คิดถึงอากาศแบบนี้จังเลยค่ะคุณปู่” ปานชีวันพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงแจ่มใส

“ปานขอเข้าไปดูในไร่ก่อนนะคะ ไม่อยู่ตั้งหลายวันคิดถึงจะแย่” หล่อนพูดพลางก้าวขึ้นรถจักรยานยนต์คู่ใจแล้วขับเข้าไปในสวนส้มทันที

“มื้อเย็นบนโต๊ะอาหาร”

“อยู่ที่โน่นเป็นไงบ้างลูกเป็นเด็กดีไหม ดื้อกับพี่เขาหรือเปล่า” ปู่อนันท์ถามขึ้น

“โถ่! คุณปู่ขา ปานก็ต้องเป็นเด็กดีสิคะ จะทำให้คุณปู่ขายหน้าได้ยังไงกันคะ” ปู่อนันท์หัวเราะชอบใจกับคำตอบของหลานสาว

“คุณปู่...คุณพ่อคุณแม่คะ ปานขออนุญาตให้เพื่อนมาพักที่ไร่ของเรานะคะ”

“ได้สิลูก! บ้านเราก็ออกจะกว้างขวาง” คุณปู่อนันท์ตอบอย่างใจดี

“ขอบคุณค่ะ” หล่อนขอบคุณปู่อนันท์พร้อมยกมือไหว้

วันนี้ปานชีวันขับรถตู้ของทางไร่ไปรับกลุ่มเพื่อนของหล่อนที่สนามบินด้วยตัวเอง ทริปนี้มีทั้งหมด 5 คนรวมทั้งหล่อนด้วย เพื่อนๆ ของหล่อนต่างตื่นตาตื่นใจกับสวนส้มและธรรมชาติโดยรอบ ปานชีวันถ่ายรูปกับเพื่อนๆ แล้วโพสต์ลงในไอจี

“ยินดีต้อนรับทุกคนสู่ไร่ภูอนันท์นะคะ” ทุกคนในรูปยิ้มร่าเริงเหมือนแก้มจะฉีก โดยเฉพาะอคิณที่ยืนอยู่ข้างๆ ปานชีวัน

พอคฑาวุฒิกลับมาถึงบ้าน ในบ้านกลับดูเงียบเหงาจนผิดปกติ เอาเข้าจริงพอปานชีวันไม่อยู่ที่บ้านก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ทั้งๆ ที่แต่ก่อนไม่มีหล่อนทุกอย่างก็ดูปกติดี แต่วันนี้พอปานชีวันไม่อยู่ทำไมบ้านทั้งหลังมันเงียบเหงาแบบนี้

คฑาวุฒิเดินไปโต๊ะอาหารก็พบว่าพ่อกับแม่ของเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“วันนี้ผมไม่ทานข้าวนะครับ รู้สึกเหนื่อยๆ ขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะครับ”

“ยังหัววันอยู่เลยนะตาวุฒิ แม่หูฝาดไปหรือเปล่า วันนี้เราไม่ออกไปเที่ยวจริงๆ เหรอ” นางสิริอรถามบุตรชายเพื่อความแน่ใจ เพราะนางไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ลูกชายตัวดีพูด

“วันนี้ผมไม่ออกไปไหนหรอกครับ รู้สึกเพลียๆ อยากจะพักผ่อนมากกว่า” พูดจบคฑาวุฒิก็เดินขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้านโดยไม่ได้สนใจสายตาของทุกคนที่มองเขาอย่างแปลกใจ ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ

พอคฑาวุฒิอาบน้ำเสร็จเขาก็เดินมาที่เตียง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เขาอดไม่ได้ที่จะเปิดดูไอจีของปานชีวัน

รูปของปานชีวันที่ยิ้มอย่างมีความสุข หล่อนยืนอยู่ข้างผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นคืออคิณเขาจำได้ดี ในรูปมีทั้งหมด 5 คน แต่เหมือนเขามองไม่เห็นคนอื่นในรูปด้วยซ้ำ เขาสะสุดตาแค่

ปานชีวันกับอคิณแค่สองคนเท่านั้น

“ปานชีวัน! เธอมีคู่หมั้นแล้วนะ...ยังจะกล้าพาผู้ชายคนอื่นไปบ้านอีกเหรอ เธอนี่มันร้ายจริงๆ เลย” คฑาววุฒิบ่นอยู่คนเดียว สายตาก็จ้องอคิณที่อยู่ในรูปอย่างเอาเรื่อง

คนอย่างคฑาวุฒิไม่ดูไอจีของปานชีวันเฉยๆ หรอก มีเหรอคนอย่างเขาจะปล่อยให้หล่อนสมหวัง อยู่ๆ ข้อแม้ที่หล่อนเคยขอก็ผุดเข้ามาในหัวของเขา

“อย่าบอกนะว่าคนที่เธอจะคบด้วยคืออคิณ” เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขารีบคอมเมนต์ใต้รูปของหล่อนทันที

“ที่รัก...ถ้าพี่ทำงานเสร็จพี่จะรีบตามไปนะครับ”

คฑาวุฒินั่งยิ้มคนเดียวพลางมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ แค่ได้กวนประสาทหล่อนแต่นี้ เขาก็มีความสุขแล้ว

ตกดึกหลังจากที่แยกย้ายจากเพื่อนๆ แล้วปานชีวันก็เข้ามาในห้องนอนของตัวเอง หล่อนเปิดไอจีดูตามปกติ พอเห็นคอมเมนต์ของคฑาวุฒิก็ทำให้หล่อนหัวเสีย

“อีตาบ้านี่จะเอายังไงกับเรากันแน่ว่ะ มาไกลขนาดนี้ยังจะกวนประสาทเราอีก” หล่อนบ่นคนเดียว

อาทิตย์กว่าแล้วที่ปานชีวันกลับมาอยู่บ้าน สำหรับหล่อนแล้วที่บ้านมันช่างมีความสุขเหลือเกิน บ้านที่หล่อนคุ้นเคยหล่อนไม่อยากจะกลับกรุงเทพฯ แม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าทุกคนที่นั่นจะดีกับหล่อนแค่ไหนก็ตาม แม้กระทั่งคฑาวุฒิเอง ถึงเขาจะปากร้ายกับหล่อนแต่ก็ไม่เคยทำให้หล่อนไม่สบายใจ แต่เมื่อสัญญากับคุณปู่แล้วหล่อนก็คงต้องกลับไป