ซื้อตัว

7 วันต่อมา มนทกานต์อยู่ในร่างเว่ยซีอิงเริ่มปรับตัวได้ ร่างกายที่เคยอ่อนแอตอนนี้สามารถลุกเดินได้ปกติ รอยเขียวช้ำตามตัวของนางเริ่มจางลงมาก อันนี้ต้องยกความดีให้กับยาของท่านหมอเหลียงมันวิเศษมากจริง ๆ เพียงทาไม่กี่วันก็หายแล้ว ส่วนเรื่องที่นางข้ามมิติมาอยู่ในร่างของผู้อื่น นางตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตที่ได้มาอย่างเต็มที่และจะเป็น ‘เว่ยซีอิง’ อย่างเต็มตัว ดำเนินชีวิตตามชะตากรรมของเว่ยซีอิงคนเดิมไปก่อน แล้วค่อยหาทางหนีไปใช้ชีวิตที่ตนต้องการ นางไม่ได้ต้องการสิ่งใดนอกจากมีบ้านหลังเล็ก ๆ อยู่เพียงลำพังท่ามกลางธรรมชาติก็พอ นั่นแหล่ะคือความฝันอันสูงสุดทั้งในโลกนี้แล้วโลกก่อน นางเป็นคนรักธรรมชาติ รักสงบชอบเดินป่า ชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ อ่านนิยายมากจนเก็บเอาไปคิดเพ้อฝันว่าอยากเป็นเหมือนนิยาย อยากมีชีวิตสงบใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติ ไม่อยากมีใคร ไม่อยากมีภาระ เพราะในโลกก่อนหญิงสาวเป็นลูกสาวคนโตต้องรับภาระทุกอย่าง จะทำอะไรก็ต้องคิดถึงครอบครัวเสมอ ต้องคอยแก้ปัญหาต่าง ๆ นา ๆ ของครอบครัว ไม่มีชีวิตส่วนตัวเลย จึงทำให้มนทกานต์อยากออกมาจากตรงนั้น อยากอยู่คนเดียวโดยไม่ต้องพึ่งพาใครและไม่อยากให้ใครพึ่งพาด้วย ในเมื่อสวรรค์เป็นใจให้นางได้มามีชีวิตอีกครั้ง นางก็จะพยายามใช้ชีวิตที่ได้มานี้อย่างเต็มที่ ‘ต่อไปนี้ข้าคือเว่ยซีอิง' หลังจากหายดีแล้ว เว่ยซีอิงถูกพาตัวมาที่โรงพักทาสเพื่อรอให้เศรษฐีมาซื้อตัวไป ระหว่างที่นั่งรอหญิงสาวพยายามหาที่นั่งตรงกลางเพื่อให้เป็นจุดสนใจจะได้ถูกซื้อออกมาโดยเร็ว เว่ยซีอิงรอมาครึ่งค่อนวันยังไม่มีใครมาซื้อตัวนางเลย นางเริ่มท้อแท้ จู่ ๆ ก็มีชายวัยกลางคนอายุราว ๆ 40 ปีขึ้น เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ ยืนมองไปรอบ ๆ ห้องสี่เหลี่ยม จากนั้นใช้นิ้วชี้เรียกตัวทาสที่ต้องการจำนวน 10 คน เป็นชายวัยกลางคน 3 คน วัยหนุ่ม 2 คน หญิงวัยกลางคน 2 คนและหญิงสาววัยแรกรุ่น 3 คน ซึ่งรวมถึงตัวนางด้วย เว่ยซีอิงยิ้มดีใจที่มีคนซื้อตัวนางไป นางเริ่มมีหวังขึ้นมาทันที

“พวกเจ้าทั้งหมดที่นายท่านชี้ตัวลุกขึ้นแล้วเดินตามข้ามาทางนี้” ชายร่างผอมอีกคนที่เดินมาพร้อมกับชายวัยกลางคนเมื่อครู่กล่าว เหล่าทาสทั้งหมดที่ถูกซื้อตัวพากันเดินตามชายคนนั้นไปขึ้นเกวียนคันใหญ่ที่ถูกลากโดยม้าศึกตัวใหญ่ 2 ตัว เมื่อทุกคนขึ้นเกวียนครบหมดแล้ว ม้าก็เคลื่อนตัวลากเกวียนนั้นออกจากซอยแคบทันที มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกผ่านถนนที่เป็นเขตการค้ามากมาย

‘ว้าว โลกนี้น่าอยู่มากเลย บ้านเรือนเป็นไม้ การแต่งตัวก็เว้อวังเหมือนในซีรี่ย์จีนเลย อาหารก็ดูน่ากิน หิวแล้วอ่า’ เว่ยซีอิงมองข้างทางพร้อมคิดในใจ ‘จ๊อกกก ๆ ’ ท้องนางร้อง นางเอามือกุมท้องตนเอง ทำหน้าเสียดายมองขนมข้างทางอย่างเศร้าสร้อย

”นี่ ๆ ข้านามว่า จิงอี่ เจ้ามีนามว่าอันใด” หญิงสาววัยแรกรุ่น ใบหน้ากลมเล็ก ตาชั้นเดียวตัวโตกว่าเว่ยซีอิงเล็กน้อย คนที่ถูกซื้อตัวมาพร้อมกัน แนะนำตัวแล้วยิ้มให้กับเว่ยซีอิง

"เอ่อฉัน ขะ… ข้า มีนามว่า เว่ยซีอิง เรียกซีอิงเฉย ๆ ก็ได้” เว่ยซีอิงตอบไปพร้อมกับยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้า

“เจ้ารู้หรือไม่พวกเขาจะพาเราไปที่ใด” เว่ยซีอิงเอยถาม

“ข้าแอบได้ยินเขาพูดกัน ว่าคนที่ซื้อเราเป็นพ่อบ้านประจำจวนแม่ทัพ ข้าว่าเราต้องกำลังไปที่จวนแม่ทัพอย่างแน่นอน ช่างเป็นบุญของพวกเรานักที่ได้เป็นทาสในจวนของแม่ทัพ” จิงอี่กล่าวแล้วยิ้มตาหยี

“ข้าก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ” เว่ยซีอิงเอ่ยพร้อมมองไปตามข้างทาง ม้าที่กำลังเคลื่อนตัวไปช้า ๆ นางกำลังใช้ความคิดว่าเมื่อไปถึงจวนท่านแม่ทัพแล้ว นางต้องทำตัวอย่างไรพูดอย่างไร เพื่อให้นางมีชีวิตรอด เว่ยซีอิงนั่งคิดราว 2 เค่อ เกวียนก็หยุดวิ่ง จอดอยู่ด้านหลังจวนแห่งหนึ่ง ผู้คนต่างพากันลุกขึ้นเดินตามพ่อบ้านเข้าไปภายในจวน ส่วนเว่ยซีอิงถูกจิงอี่จูงมือเดินตามคนอื่นเข้าไปด้วย เดินมาถึงลานกว้างพ่อบ้านให้ทาสทุกคนมายืนเรียงกันหน้าเรือน เอ่ยถามชื่อทุกคน พร้อมทั้งชี้แจงกฎของจวน ชี้แจงหน้าที่ของแต่ละคน จากนั้นให้ทุกคนแยกย้ายกันไปพักตามห้องที่จัดเตรียมไว้ให้ เว่ยซีอิงถูกจัดให้ทำหน้าที่เป็นสาวใช้ในเรือนหลิ่งกวางพร้อมกับจิงอี่ เว่ยซีอิงไม่รู้ว่าเจ้าของเรือนคือใคร รู้แต่ว่าเป็นเรือนของคุณชายใหญ่ ซึ่งปกติแล้วคุณชายใหญ่ไม่ได้พักอยู่ที่จวน นานนานกลับมาจวนที ที่พ่อบ้านเร่งรีบหาซื้อทาสนั่นก็เป็นเพราะทราบว่าคุณชายใหญ่กำลังจะกลับมา และการกลับมาครั้งนี้จะอยู่นานหลายเดือนอีกด้วย จึงต้องหาสาวใช้มาดูแลเรือนและคอยรับใช้คุณชายใหญ่

เช้ามืดวันถัดมา เว่ยซีอิงถูกปลุกให้ตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำความสะอาดเรือนและรับฟังการดูแลเจ้าของเรือน จากป้าหลี นางเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูล นางสอนการเดิน การพูด การชงชา การปูเตียง การจัดห้อง การเช็ดถูทุกอย่าง เว่ยซีอิงกับจิงอี่เหนื่อยกับการเรียนมากตั้งแต่เช้ามืดยันค่ำ

“ข้าเหนื่อยมากเลย เฮ้อ เมื่อยแขนเมื่อยขาไปหมด จะอะไรกันนักหนาแค่การทำความสะอาด เหตุใดต้องเคร่ดครัดปานนั้น” จิงอี่บ่นพร้อมเอามือบีบนวดแขนขาตนเองไปด้วย

“เอาน่า ป้าหลีอยากให้พวกเราเก่ง ทำงานให้คล่องจะได้ไม่โดนลงโทษ อีกอย่างป้าหลีก็บอกแล้วว่าคุณชายใหญ่เป็นคนเนี๊ยบ เอ่อเข้มงวดน่ะ ทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบ ฉะนั้นเราต้องทำให้ได้ จะได้ไม่โดนลงโทษ เจ้าเข้าใจหรือไม่” เว่ยซีอิงพูดปลอบใจจิงอี่ อยากให้นางอดทน จิงอี่ก็หน้าสงสารจริง ๆ แหล่ะ เพราะทั้งวันจิงอี่ทำงานไม่เรียบร้อยสักอย่างทำให้โดนป้าหลีต่อว่าและลงมือตีบ้างในบางครั้ง ส่วนตัวนางเองนั้นไม่เรียบร้อยบ้างในบางครั้ง สุดท้ายก็ผ่านไปด้วยดี อาจเป็นเพราะในโลกก่อนนางเป็นคนขยัน ทำงานบ้านเองทุกอย่าง กับการทำความสะอาดเท่านี้ถือว่าเล็กน้อย แต่ลึก ๆ แล้วเว่ยซีอิงก็กังวล กลัวทำไม่ถูกใจคุณชายใหญ่ผู้นั้นเช่นกัน

“นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก” เว่ยซีอิงเอ่ยชวนจิงอี่ พอหันหน้าไปมองพบว่า จิงอี่หลับไปแล้ว

“หลับไปตอนไหนเนี๊ย หลับง่ายชะมัด เฮ้อ นอนดีกว่าเรา” บ่นจบเว่ยซีอิงล้มตัวนอนและหลับไปในที่สุด