สายใยในวันวาน 3 ถือว่าขอ(1)

พริกหวาน TALK

ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก…

เสียงเคาะประตูรัว ๆ ฉันรีบไปเปิดประตูทั้งที่มึนหน่อย ๆ เพราะวันนี้ขายดีกว่าปกติทำให้หมดเร็วมากและฉันเซ็งเกินกว่าจะเข้าร้านเหล้าจึงให้เพื่อนไปดูแค่สองคน ส่วนฉันเมาอยู่ที่ห้อง ห้องของฉันมักมีแอลกอฮอล์ติดไว้ตลอดเพราะชอบดื่มแก้เครียดแก้เซ็ง อย่างต่ำก็เบียร์ติดไว้สองลังและเหล้าหนึ่งลัง ฉันชอบดื่มเบียร์จึงเปลืองเบียร์มากกว่าเหล้า

“มา…” เส้นเสียงหดหายเมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือคนที่ทำให้ฉันไม่มีอารมณ์จะไปทำงานที่ร้าน

“เจ้พริกครับ เฮียเมามาก ร้องหาแต่เจ้พวกผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องพามาส่ง ฝากเฮียด้วยนะครับ” รุ่นน้องคนหนึ่งของเฮียกานต์เอ่ยด้วยสีหน้าแบ่งรับแบ่งสู้ เด็กพวกนี้เป็นคนที่สนิทคุ้นเคยกับฉันเป็นอย่างดี

“ไม่ใช่ขนส่ง ไม่รับฝาก เห็นฉันเป็นขนส่งหรือไง พากลับไปหาเมียเขานู่น”

“ไม่ไหวแล้วเจ้ เฮียหนักจะตายชัก พวกผมยังไม่ได้เก็บร้านด้วย ฝากเฮียด้วยนะ ลาครับ” เจมส์กับฟิวส์วางลูกพี่สุดที่รักไว้หน้าประตูแล้วรีบวิ่งหนีไป คนเมาจริงหรือแกล้งเมาก็ไม่รู้กำลังนั่งคุกเข่าต่อหน้าฉันพลางเงยหน้าส่งยิ้มหวานเยิ้ม

ฉันเมินเฉยด้วยการหันหลังเดินกลับเข้าห้องมานั่งดื่มเบียร์ต่อ ถ้าเมาจริงเดี๋ยวก็คลานเข้ามาแล้วปิดประตูนอนสลบหน้าประตูเหมือนเมื่อก่อนที่เราเคย ๆ แต่ถ้าแกล้งเมาเดี๋ยวก็ลุกเดินมาหาฉัน

รู้ไส้รู้พุงเพราะอยู่ด้วยกันมานาน เขาชอบใช้ไม้นี้ตลอด ไอ้เด็กพวกนั้นก็เดี๋ยวจะโดนดี เห็นว่าฉันไม่ไปที่ร้านก็เลยไม่เกรงใจ

“กินเบียร์ขนาดนี้เลยเหรอวะ” คนเมาลุกพรวดเดินเข้ามาในห้องเมื่อมองมาแล้วเห็นขวดเบียร์วางเกลื่อน ก็แค่สิบกว่าขวดจะโวยวายเสียงดังทำไม แต่ทำแบบนี้ก็ดีเพราะทำให้ฉันรู้ว่าเขาแกล้งเมา

ฉันถอนหายใจเมื่อต้องอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายแสนเลว ฉันนั่งกอดเข่าแทะเม็ดทานตะวันยี่ห้อหนึ่งซึ่งมีกลิ่นมะพร้าวหอม ๆ สายตามองไปที่ทีวี 50 นิ้ว ทีวีเครื่องนี้เขาซื้อมาไว้ดูบอลเมื่อห้าปีที่แล้ว

ตอนเขาแต่งงานแล้วเลิกกับฉันอย่างจริงจังฉันเคยคิดจะทุบทิ้ง แต่นึกไปนึกมามันก็น่าเสียดาย จึงคิดเอาไว้ว่าวันไหนร้อนเงินจะเอาไปจำนำหรือไม่ก็ขายทิ้งซะ

“แล้วแกะอะไรเลอะเทอะห้องแบบนี้” เขาบ่นพลางเดินไปหาไม้กวาดกับที่โกยขยะเพื่อมาจัดการเปลือกเม็ดทานตะวันที่ฉันทิ้งลงพื้น

ข้อดีอย่างหนึ่งคือเฮียกานต์เป็นคนสะอาดมาก ๆ ครั้งที่เคยอยู่ด้วยกันเวลาเขามาที่ห้องก็จะเก็บกวาดทุกอย่างแล้วก็เป็นคนซักผ้าตากผ้าให้ฉันตลอด

ส่วนข้อเสียของเขามันมากมายเหลือล้นจนกลบข้อดีของเขาจนหมด ทั้งอยากเอาชนะ เห็นแก่ตัว หลอกลวง หนักสุดก็เขารักเมียเขาจนไม่มีพื้นที่ให้รักฉัน เขาลืมรักของเขาเพียงเพราะรักผู้หญิงคนนั้น

หลายปีที่ฉันยอมเขาทุกอย่างเพราะรัก สุดท้ายแล้วฉันก็เป็นได้แค่พี่น้อง นึกถึงแล้วสะเทือนใจฉันจึงยกแก้วขึ้นดื่มเบียร์เย็น ๆ พอหมดขวดฉันก็ลุกไปหยิบขวดที่แช่ไว้ในตู้เย็นมาเปิดดื่ม และแกะเม็ดทานตะวันเข้าปาก ซึ่งตอนนี้มีถังขยะเล็ก ๆ ที่มีถุงดำซ้อนมาวางตรงที่ฉันแกะทิ้ง เฮียกานต์กำลังขนเสื้อผ้าของฉันลงเครื่อง

ฉันไม่ได้ซกมกนะ เขามันเจ้าระเบียบเกินไป แต่เขามีสิทธิ์อะไรมาวุ่นวายกับฉันแบบนี้ ทำไมถึงได้ทำตัวหน้าด้านทั้งที่เป็นฝ่ายทิ้งฉัน

“ถ้าไม่อยากให้เกลียดมากไปกว่านี้ก็ออกไป”

“เฮียรู้ว่าเฮียผิดกับหมวยมาก เฮียขอโทษที่เลือกแบบนั้น”

“อย่ามาพูดขอโทษ บอกแล้วไงว่าเลิกขอโทษสักที คำขอโทษมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น”

“โตเกียวไม่ใช่ลูกเฮีย”

มันเป็นเรื่องที่ฉันรู้อยู่แล้ว หน้าญี่ปุ่นขนาดนั้นจะเป็นลูกเฮียกานต์ได้ยังไง ทว่าเฮียกานต์เขาเชื่อเมียรักเขาที่สุด เชื่อว่าความลำบากที่ผ่านมาเป็นเส้นทางพิสูจน์รักแท้ อีกทั้งยังอยากเอาชนะพ่อตาหัวรั้น พูดง่าย ๆ ก็เพราะต้องการเอาชนะพ่อตาก็เลยไม่ลืมหูลืมตา ไม่สนคำทัดทานใครทั้งนั้น