สายใยในวันวาน 3 ถือว่าขอ(2)

“แล้วยังไง” มาบอกฉันทำไม

“มันคงเป็นกรรมที่เฮียทำเลวใส่หมวย เฮียก็เลยโดนหลอกให้เลี้ยงลูกคนอื่น”

“แล้วยังไง พูดมาทั้งหมดแค่ระบายใช่ไหม” เห็นฉันเป็นชักโครกหรือไง

“...”

“ถ้าแค่ระบายก็พูดไป พริกจะทน ๆ ฟัง แต่ถ้าพูดเพื่อให้พริกกลับไปพริกไม่กลับ พริกจะไม่เป็นของตายของเฮียอีกแล้ว”

“ของตายอะไร เฮียแค่...”

“ไม่ต้องคิดคำพูดสวยหรูมาโกหกพริก พริกไม่อยากฟัง และอยากบอกให้เฮียรู้ไว้ด้วยต่อไปอย่ามายุ่งกับพริกอีก เฮียจะเลิกกับมันหรือไม่เลิกพริกไม่สนใจ เฮียบีบให้พริกออกมาแล้วก็ถือว่าจบ เลิกทำตัวเป็นหมาหวงก้างสักที เลิกให้คนมาคอยตามพริก เลิกหาเรื่องคนที่มาจีบพริก ต่อไปพริกจะคบใครเฮียช่วยอย่าเข้ามายุ่ง พริกอายุ 33 ปีแล้วเฮีย พริกควรมีครอบครัว พริกอยากใช้ชีวิตของพริก ชีวิตที่ไม่มีเฮีย”

“...พูดจากใจหรือว่าเมาเลยใช้อารมณ์”

“ตั้งแต่เราเลิกกันครั้ง พริกก็ตัดใจจากเฮียเด็ดขาด เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่พริกอยากพูดมานานแล้ว พริกไม่ได้ใช้อารมณ์เลย พริกเคยงมงายรักเฮียมากเพราะว่าเมื่อก่อนเฮียดีกับพริก ปกป้องพริกตลอด ให้ความรักความอบอุ่น ความรู้สึกพวกนั้นทำให้พริกยอมเฮียเสมอไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ พริกคิดว่าพริกสำคัญที่สุดเดี๋ยวเฮียก็กลับมาหา แต่ว่าพริกลืมมองความจริงที่ว่าถ้าสำคัญที่สุด ถ้าเฮียรักพริกที่สุดเฮียจะต้องไม่ทำให้พริกเสียใจ ไม่ปล่อยให้พริกร้องไห้ ไม่ปล่อยให้พริกรอเฮีย ทั้งที่พริกทุ่มทั้งใจทั้งตัวให้เฮีย แต่ว่าเฮียไม่ใส่ใจมันเลย เฮียอยากแก้แค้นอยากเอาชนะอย่างเดียว แล้วจากนั้นมันยังไง เฮียต้องแต่งงานให้ได้เพราะมีลูกกับมัน เฮียอยากมีครอบครัวสุขสมบูรณ์ สุดท้ายเฮียมาบอกพริกว่าเด็กไม่ใช่ลูกเฮีย เพื่ออะไร ต้องการอะไร”

“ต่อไปนี้เฮียจะใส่ใจหมวยคนเดียว”

“เราไม่ต้องการ ไหน ๆ มันก็ไม่หย่ากับเฮีย เฮียก็ปรับตัวสิ ถึงเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกเฮีย แต่เฮียก็เห็นมาตั้งแต่เล็ก ๆ ถึงไม่ใช่สายเลือดแต่ก็รักไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“...คนที่เฮียรักมาตลอดคือหมวย หมวยเป็นคนเดียวที่เฮียรัก”

“หึ ต้องเชื่อเหรอ เอาจริงนะเมื่อก่อนพริกเชื่อเฮียทุกอย่าง แต่ตอนนี้คำพูดเด็กอนุบาลน่าเชื่อกว่าเฮียอีก”

“...”

“แต่ช่างเถอะ ถ้ารักพริกอย่างปากว่าช่วยออกไปจากชีวิตพริกที ถือว่าพริกขอ”

“...”

“ตอนนี้อาอี้อยู่ดีมีความสุข ต่อไปเฮียไม่ต้องใช้เรื่องอาอี้มาติดต่อพริกอีก พริกอึดอัดทุกครั้งที่เจอเฮีย พริกเสียใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องเก่า ๆ นึกถึงเรื่องที่พริกเคยโง่”

“...”

“กลับไป”

“...” เฮียกานต์มองหน้าเงียบ ๆ ไม่นานก็ลุกออกจากห้องไป

ครั้งนี้ฉันพูดอย่างจริงจัง เขาคงจะฟังคำขอของฉันมั้ง ก็จะถือว่าฉันหลุดพ้น ดี ดีแล้ว พูดกันให้เข้าใจแบบนี้ดีที่สุด ถ้ารู้ว่าพูดออกมาแล้วง่ายแบบนี้ฉันจะพูดให้ชัดเจนตั้งนานแล้ว

หนึ่งอาทิตย์ถัดมา ฉันจัดการเรื่องย้ายโรงเรียนของฮาจิเรียบร้อย ซื้อบ้านจัดสรรข้างบ้านของยลลี่ อยู่คอนโดไม่ค่อยจะสะดวกมันค่อนข้างไกลจากโรงเรียนใหม่ของฮาจิ

เวลา 15:55 น. หน้าโรงเรียน

“ไปเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างฮาจิ” ฉันถามลูกชายที่เปิดประตูเข้ามานั่งในรถ

“ก็ดีครับ”

“แต่สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”

“มันเพิ่งวันแรกเอง ไม่ต้องห่วงนะครับคนสวยจิไม่ย้ายที่เรียนแล้วค้าบ”

“จ้า” ย้ายรอบก่อนก็เห็นพูดแบบนี้ อีแม่ก็เชื่อลูกทุกรอบด้วยนะ

“ง่ะทำหน้าไม่เชื่อ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริง ๆ ครับ”

“จ้าลูกรัก แม่เชื่อ แล้วหิวปะ”

“มาก”

“กินอะไรดี ที่ห้างหรือร้านแถวบ้านหรือตลาด”

“ตลาดก็ดีนะจิอยากได้กางเกงใหม่ อีกอย่างไม่ได้เดินตลาดกับพี่พริกนานแล้วด้วย”

“ขอโทษที่พี่พริกไม่มีเวลานะจิ”

“ขอโทษทำไมจิไม่ได้โกรธอะไรพี่พริก”

“...”

“จิน่ะโตแล้วนะครับ ถึงจะเรียกว่าพี่แต่ความจริงพี่พริกคือแม่ ถ้าไม่มีพี่พริกจิจะโตมาได้ยังไง ถ้าพี่พริกเลือกเอาเด็กออกมีเหรอจิจะได้นั่งอยู่ตรงนี้ จิรักแม่ที่สุดนะ”

“ปลื้มใจจริง ๆ”

“ซึ้งใช่ไหมล่ะ”

“แน่นอนสินาน ๆ ลูกชายสุดที่รักจะพูดอะไรซึ้ง ๆ สงสัยเย็นนี้แม่จะเสียเงินที่ตลาดคลองถมเยอะ”

“รู้ทันลูกชายอีกแล้ว” ฮาจิหันมายิ้ม “พี่พริก”

“ว่าไง”

“พี่มีแฟนหรือเปล่า”

“หือ” ทำไมวันนี้ลูกชายถึงได้กล้าถามคำถามต้องห้ามพวกนี้กับฉันล่ะ

“พี่พริกคนสวยมีแฟนไหมครับ”

“ทำไมถึงถามแม่”

“ก็ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันไงครับ ถ้ามีพาเขามาเปิดตัวกับจิได้เลยนะ จิโอเค”

“จริงอะ ไม่หวงเหรอ”

“ก็หวง แต่อยากให้พี่พริกมีความสุข สรุปมีไหมครับ”

“ไม่มีค่า แค่ขายของ ดูแลร้านเหล้าแม่ก็แทบไม่มีเวลาให้ฮาจิเลย แม่จะไปหาปัญหามาเพิ่มทำไม ทุกวันนี้แม่มีฮาจิเป็นความสุขนะ”

“ว้าว ซึ้งกว่าจิอีก” รอยยิ้มที่สดใสของลูกคือความสุขของฉัน ถือว่าประสบความสำเร็จเรื่องเลี้ยงลูกอยู่นะ ฮาจิดูมีความสุข มีความสุขจริง ๆ

อยากให้ลูกมีความสุขแบบนี้ตลอดไปจัง แต่นี่เพิ่งจะเริ่มต้นช่วงวัยรุ่น ต่อไปจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ได้แต่หวังว่าลูกชายจะไม่สร้างเรื่องให้แม่คนนี้ปวดหัวจนเกินไป