2 หน้าที่ของลูกสาว

เสียงฝนปรอยเบาๆ นอกหน้าต่าง เสียงเข็มนาฬิกาเดินเป็นจังหวะช้าๆ ภายในห้องทำงานของประภาส วงศ์วิเศษกิจ บรรยากาศเคร่งเครียดและกดดัน แม้จะมีเพียงชายสูงวัยเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่ เขากุมขมับ ถอนหายใจหนักหน่วง ดวงตาหม่นหมองสะท้อนถึงความหนักใจที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

ประตูถูกผลักเข้ามา ลลิตา วงศ์วิเศษกิจ เดินเข้ามาด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย

หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสสีครีมเรียบหรู เรือนผมดำขลับปล่อยยาวสยายอย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าสวยหวานแฝงความอ่อนโยน เธอเป็นดั่งดวงใจของผู้เป็นพ่อ และวันนี้… เธอกำลังจะกลายเป็นหมากในเกมที่เธอไม่เคยขอให้เล่น

“พ่อเรียกหนูมาพบ มีเรื่องอะไรเหรอคะ” ลลิตานั่งลงตรงข้าม มองพ่อของเธออย่างสงสัย

ประภาสจ้องลูกสาวของตนเองอยู่นาน ก่อนจะหลุบตาลง มือขยับไปจับปากกาบนโต๊ะ ขยับไปมาอย่างลังเล

“พ่อ… มีเรื่องสำคัญจะบอกหนู”

“เรื่องอะไรคะ” ลลิตาเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ น้ำเสียงของพ่อเธอฟังดูเคร่งเครียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ประภาสสูดลมหายใจลึก ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ

“หนูต้องแต่งงาน”

ลลิตาชะงัก ดวงตากลมโตกระพริบอย่างไม่เข้าใจ “อะไรนะคะ”

“พ่อบอกว่าหนูต้องแต่งงาน” เสียงของประภาสกดต่ำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหนักใจ

ลลิตาส่ายหน้าช้าๆ พยายามประมวลผลสิ่งที่พ่อของเธอพูด “พ่อหมายความว่าไง หนูยังไม่ได้ตัดสินใจคบกับใครเลย แล้วจู่ๆ พ่อมาบอกให้แต่งงาน…”

เธอหัวเราะแห้งๆ “พ่อพูดเล่นใช่ไหม”

ประภาสไม่หัวเราะตาม ดวงตาของเขามีเพียงความจริงจัง

“ไม่ใช่เรื่องเล่น หนูต้องแต่งงานจริงๆ”

ลลิตารู้สึกเหมือนถูกกระชากลมหายใจ หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะ “แต่งกับใคร”

ประภาสหลบสายตาลูกสาวก่อนจะพูดออกมาช้าๆ

“วศิน อัครวรากร”

เพียงได้ยินชื่อนั้น หัวใจของลลิตาก็หล่นวูบ ดวงตาเบิกกว้าง “ว่าไงนะคะ!”

“หนูต้องแต่งงานกับวศิน”

“เป็นไปไม่ได้! พ่อจะให้หนูแต่งงานกับเขาทำไม!?” ลลิตาลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ดวงตาสั่นระริก ความตื่นตระหนกและปฏิเสธฉายชัดบนใบหน้า

เธอรู้จักชื่อ วศิน อัครวรากร ดี—ทายาทตระกูลอัครวรากร เจ้าของธุรกิจที่เติบโตอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ชายหนุ่มผู้ได้ชื่อว่าเป็นนักธุรกิจเลือดเย็น ไร้หัวใจ และที่สำคัญ… เขาคือลูกชายของชายที่พ่อของเธอเคยหักหลัง!

ลลิตาไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา เธอเติบโตมาในครอบครัวนักธุรกิจ รู้ดีว่าการแต่งงานบางครั้งก็เป็นเพียงหมากทางธุรกิจ แต่เธอไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเธอเอง

“พ่ออธิบายมานะคะ ทำไมต้องเป็นเขา” น้ำเสียงของลลิตาเคร่งเครียด

ประภาสลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปด้านนอก ฝนที่โปรยปรายทำให้บรรยากาศยิ่งอึมครึม

“เพราะถ้าหนูไม่แต่งกับเขา… บริษัทของเราจะไม่เหลืออะไรเลย”

หัวใจของลลิตาหยุดเต้นไปชั่วขณะ “หมายความว่าไงคะ”

“บริษัทของพ่อ… กำลังจะล้มละลาย”

เสียงของผู้เป็นพ่อแผ่วเบา แต่กลับกรีดลึกเข้าไปในหัวใจของลลิตา เธออ้าปากค้าง ดวงตาฉายแววตกใจ “ไม่จริง…”

“จริง” ประภาสพยักหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “พ่อพยายามทุกทางแล้ว แต่เราไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าเราไม่ยอมขายบริษัทให้วศิน เราก็ต้องเสียมันไปให้คนอื่น”

ลลิตานั่งลงช้าๆ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนคว้าง

“แล้วทำไมต้องมีเรื่องแต่งงานเข้ามาเกี่ยวด้วย” เธอถามเสียงแผ่ว

ประภาสนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบออกมาอย่างยากลำบาก “เพราะพ่อเป็นคนเสนอเอง”

ลลิตาหายใจติดขัด จ้องหน้าพ่อของเธอด้วยความไม่อยากเชื่อ “พ่อหมายความว่าไงคะ”

“พ่อเสนอให้วศินซื้อบริษัทเรา… โดยมีเงื่อนไขว่าเขาต้องแต่งงานกับหนู”

ลลิตารู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางอก เธอส่ายหน้าแรงๆ “พ่อ… พ่อเอาหนูไปเป็นเงื่อนไขทางธุรกิจเหรอ”

ประภาสหลับตาลง นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

“ใช่… เพราะพ่อไม่มีทางเลือกอื่น”

ลลิตาเม้มปากแน่น ความโกรธ ความสับสน ความผิดหวัง ตีกันยุ่งเหยิงในหัว

“แล้วเขาตกลงไหมคะ”

ประภาสมองลูกสาว ก่อนจะตอบคำถามที่เปลี่ยนโชคชะตาของเธอไปตลอดกาล

“ตกลง”

ลลิตาหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ไม่มีความขบขันเลยแม้แต่น้อย หัวใจของเธอร่วงหล่นสู่ห้วงแห่งความมืดมิด

เธอกำลังจะต้องแต่งงานกับ วศิน อัครวรากร—ชายที่มีเหตุผลทุกอย่างที่จะเกลียดเธอและครอบครัวของเธอ

และเธอรู้ดีว่าเขา… จะไม่มีวันอ่อนโยนกับเธอแน่นอน

“พ่อขอให้หนูเชื่อใจพ่อ” น้ำเสียงของเขาอ่อนล้า

ลลิตาหัวเราะเบาๆ แต่ไม่มีรอยยิ้ม “เชื่อใจงั้นเหรอคะ” ดวงตาของเธอแดงก่ำ “พ่อกำลังจะส่งหนูไปให้ผู้ชายที่เกลียดครอบครัวของเรา แล้วพ่ออยากให้หนูเชื่อใจ”

ประภาสถอนหายใจเฮือกใหญ่ “วศินไม่ได้เกลียดหนู”

“แต่เขาเกลียดพ่อ” ลลิตาตอกกลับเสียงแข็ง “เขาต้องการบริษัท ไม่ใช่หนู”

“ก็จริง” ประภาสยอมรับ “แต่เขาตกลงจะแต่งงานกับหนู”

ลลิตากัดริมฝีปากแน่น มือกำเข้าหากันจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ

“แล้วหนูมีสิทธิ์ปฏิเสธไหมคะ”

ประภาสหลบสายตาลูกสาว

ไม่มีคำตอบ—และนั่นหมายถึงเธอไม่มีทางเลือก

ลลิตาหัวเราะขื่น “พ่อขายหนูให้เขา”

“อย่าพูดแบบนั้น พ่อไม่ได้ขายหนู” ประภาสรีบพูด “พ่อแค่… หาทางออกที่ดีที่สุด”

“ดีที่สุด” ลลิตาตวัดสายตามองพ่อของเธอ “สำหรับพ่อ หรือสำหรับหนู”

ประภาสนิ่งเงียบอีกครั้ง ก่อนจะพูดช้าๆ

“พ่อรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับหนู… แต่พ่อขอให้หนูเชื่อใวศิน”

คืนนั้น

ภายในห้องนอนกว้างขวาง แสงไฟสลัวทอดเงาลงบนผนัง เงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของลลิตา

เธอนอนไม่หลับเลย...

ดวงตากลมโตจ้องมองเพดานราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่เธอสามารถยึดเหนี่ยวไว้ได้ในตอนนี้

หัวใจของเธอเต้นช้า แต่หนักหน่วง ราวกับแบกรับความเจ็บปวดที่ไม่อาจปลดปล่อยได้

"นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม..."

เธอถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ความเงียบในห้องเหมือนจะตอกย้ำให้เธอรู้ว่ามันคือความจริง... ความจริงที่โหดร้ายเหลือเกิน

เธอเกิดมาในครอบครัวที่มั่งคั่ง ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี เธอมีทุกอย่างที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพึงมี เสื้อผ้าสวยงาม เพชรพลอยหรูหรา บ้านหลังใหญ่โต ชีวิตที่ใครหลายคนใฝ่ฝัน

แต่ตอนนี้...

เธอกลับไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะเลือกคู่ชีวิตของตัวเอง

เธอรู้ว่าการแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญสำหรับผู้หญิงทุกคน ตั้งแต่เด็กเธอเคยวาดฝันถึงมัน...

เธอเคยคิดว่า วันหนึ่งเธอจะได้แต่งงานกับคนที่เธอรัก ใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ เดินเข้าสู่พิธีแต่งงานด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

แต่สิ่งที่พ่อบอกเธอในวันนี้ กลับทำลายทุกความฝันนั้นจนไม่เหลือซาก

เธอกำลังจะต้องแต่งงาน... กับผู้ชายที่เธอไม่เคยรู้จัก

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นคนแบบไหน

ใจดีหรือโหดร้าย อ่อนโยนหรือเย็นชา...

หรือบางทีเขาอาจจะเป็นเหมือนพ่อของเธอ... ผู้ชายที่มองว่าการแต่งงานเป็นแค่การทำธุรกิจ เป็นแค่เครื่องมือที่ใช้เพื่อผลประโยชน์ของตนเอง

น้ำตาไหลลงข้างแก้ม ลลิตาเม้มริมฝีปากแน่น พยายามไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมา

เธอเติบโตมาโดยยึดถือคำสอนของพ่อ เชื่อฟังทุกอย่างเพราะรู้ว่าพ่อหวังดีกับเธอเสมอ

แต่ครั้งนี้...

เธอรู้สึกเหมือนถูกทรยศ

เธอรู้ว่าพ่อรักเธอ... แต่การแต่งงานครั้งนี้ พ่อไม่ได้ถามเธอเลยว่าเธอต้องการมันหรือไม่

ไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเธอ ไม่มีใครแม้แต่จะถามว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหน

ในสายตาของพ่อ เธอคงเป็นเพียง "ลูกสาว" ที่ต้องทำตามหน้าที่ของตัวเอง

และในสายตาของวศิน...

เธอคงเป็นเพียง "ข้อตกลง" ที่เขาต้องรับไป แล้วในอนาคตล่ะ

เธอจะต้องใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ไม่ได้รักเธอ ต้องตื่นขึ้นมาเจอเขาทุกวัน ต้องแบกรับชีวิตแต่งงานที่ถูกกำหนดขึ้นเพราะธุรกิจ

เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตของเธอจะมาถึงจุดนี้

และที่เจ็บปวดยิ่งกว่านั้นคือ... เธอไม่สามารถปฏิเสธมันได้เลย

เธอค่อยๆ พลิกตัว หันหลังให้แสงไฟในห้อง ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวเองเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการซ่อนตัวจากโลกใบนี้

น้ำตายังคงไหลริน เปื้อนหมอนที่เธอซุกใบหน้าลงไป

เธอเคยคิดว่าตัวเองโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยแต่ตอนนี้

เธอเพิ่งรู้ว่า ความร่ำรวยไม่สามารถซื้ออิสรภาพของเธอได้เลย

คืนนั้น ลลิตานอนไม่หลับแม้แต่วินาทีเดียว หัวใจของเธอเหมือนจมดิ่งลงสู่มหาสมุทรลึก... และไม่มีใครช่วยเธอได้เลย