บบที่ 3 คำถามแรก

“งั้นมึงก็ได้มีสมใจแน่ แต่ไม่ใช่กับข้าแต่เป็นลูกน้องข้าต่างหาก เฮ้ย! มานี่หน่อย”

ไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นพูดขึ้นก่อนที่จะส่งเสียงเรียกอะไรบ้างอย่างให้ออกมาจัดการกับชายนิรนามที่ช่วยฉันไว้พอได้ยิงเสียงคนวิ่งเข้ามาฉันต้องเบิกตากว้างเป็นหลายเท่าก่อนที่จะกลืนน้ำลายตัวเองเพราะสิ่งที่เห็นเป็นลูกน้องของไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นวิ่งมาตรงหน้าถึงสามคน

แต่ละคนมีท่าทางที่น่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

“ครับเสี่ยมีอะไรให้พวกผมรับใช้ครับ”

“จัดการไอ้หน้าอ่อนนี่หน่อย มึงไม่ตายดีแน่ไอ้หนูเพราะลูกน้องข้าแต่ละคนเก่งด้านต่อสู้ทั้งนั้น ฮ่าๆ”

ไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นสั่งลูกน้องตัวเองก่อนที่จะหันมาแล้วยกมือชี้หน้ามาทางชายนิรนามที่ช่วยฉันไว้

ฉันเป็นคนทำให้เขาเดือนร้อนจริงๆ

ทำยังไงดีล่ะยัยเจนิส คิดสิ คิดๆ ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะตัดสินใจกระชากแขนชายนิรนามคนนั้นพร้อมกับพูดกับเขาทันที

“นาย แบบนี้ไม่ไหวหรอกหนีเถอะนะสู้ไปก็เจ็บตัวเปล่าๆ ยังไงก็ ขอบคุณมากนะที่ช่วยฉัน”

“เธอกลัวหรอ อยู่ข้างหลังไว้ก็แล้วกัน”

“…”

ชายนิรนามคนที่ช่วยฉันไว้หันหน้ามาตอบฉันก่อนที่จะกระชากแขนของฉันเบาๆ และบอกว่าให้อยู่ข้างหลังเขาไว้ก็แล้วกัน

ใบหน้าเขาไม่มีความกังวลเลยสักนิดเดียวมีแต่ฉันเท่านั้นแหละที่ตอนนี้น้ำตาคลอเบ้าตาอยู่แล้ว บอกได้เลยว่าตอนนี้ฉันกลัวมากที่สุด

“ได้ครับเสี่ย เฮ้ย! พวกเราลุย”

ไอ้พวกลูกน้องไอ้เฒ่าหัวงูสามคนนั้นต่างก็รับคำของเจ้านายตัวเองก่อนที่จะเดินตรงเข้ามาหาพวกฉันในตอนนี้

กรื๊ก!

“พวกมึงเข้ามาตาย”

เสียงของการสับไกปืนก่อนที่จะเดินเข้ามาเสมอกับชายนิรามที่ช่วยฉันและในตอนนี้มีผู้ชายอีกสี่คนเดินเข้ามายืนในระนาบเดียวกันกับชายนิรนามที่ช่วยฉันไว้

“เฮ้ยไอ้โซฟัสเอาจริงหรอกวะ?”

โซฟัส…

ชื่อใช่ไหม

ผู้ชายคนนั้น คนที่ช่วยฉันไว้เขาชื่อโซฟัส รู้เพราะเพื่อนของเขาถามขึ้นมาตอนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“เออเอาจริงวะไอ้เทล”

โซฟัสตอบแบบเต็มเสียงที่แสนจะเยือกเย็นแต่เด็ดขาดให้กับเพื่อนชื่อเทลที่ถามเขาขึ้นมาก่อน

“งั้นกูเอาด้วย” ชายที่ชื่อเทลตอบ

“น่าสนุกดีวะ”

“แบบนี่กูชอบ”

“เอาถึงขั้นตายไหมวะ”

กริ๊ก!

แต่ทั้งสามประโยคหลังนี้ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งสามคนนั้นมีชื่อว่าอะไรกันบ้างที่พูดขึ้นมา รู้เพียงแต่ว่าเขามากับผู้ชายที่ชื่อโซฟัสพวกเขาคงเป็นเพื่อนกันแน่ๆ เมื่อทั้งห้าคนนั้นถือปืนคนละกระบอกพร้อมกับเล็งไปยังไอ้เฒ่าหัวงูกับลูกน้องของมัน

ลูกน้องที่กำลังจะเข้ามามีเรื่องต่างก็ชะงักและก็ถอยกลับทันที

“ไอ้โซฟัสพาผู้หญิงไปก่อนเถอะวะเดี๋ยวทางนี้พวกกูเคลียร์เอง”

“เอางั้นหรอวะไอ้แวนเดอร์”

ผู้ชายที่ชื่อว่าแวนเดอร์หันหน้ามาบอกผู้ชายที่ชื่อโซฟัสคนที่ฉันยืนอยู่ข้างหลังเขาด้วยใบหน้าออกจะ Play boy หน่อยๆ คงจะเจ้าชู้ใช่เล่น

“เออ ไปเถอะพวกกูจัดการได้สบาย”

ผู้ชายที่ชื่อโซฟัสเอามืออีกข้างหนึ่งเข้ามาจับแขนฉันไว้ก่อนที่จะลากออกไปจากที่นี่ เขาลากฉันมาใกล้กับรถหรูคันหนึ่งสีดำซึ่งมันไกลพอสมควรกับร้านอาหารที่เกิดเหตุการณ์ขึ้น

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เสียงของคนตรงหน้าถามฉันขึ้นมาพร้อมกับใช้สายตาสำรวจทั่วตัวของฉันก่อนที่เขาจะค่อยๆ ปล่อยมือจากแขนที่จับฉันอยู่

“เอ่อ...ฉะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกว่าแต่นะ นายเก็บปืนก่อนดีไหม?”

เสียงของฉันบอกเขาพร้อมกับใช้นิ้วมือตัวเองชี้ไปทางปืนที่อยู่ในมือเขาอีกข้างหนึ่ง ก็ฉันกลัวนิ เกิดปืนลั่นขึ้นมาแล้วจะทำยังไง

ฉันไม่ตายก่อนหรอ

“กลัวหรอ?”

เขาถามฉันขึ้นมาอย่างขำๆ ก่อนที่จะนำปืนเก็บเข้าไปเหน็บไว้ตรงที่เอวพร้อมกับรอยยิ้มส่งมาให้ฉันเอง รอยยิ้มที่สดใสสวยฉันไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้มาเลย มันก็เลยทำให้หัวใจของฉันเต้นรัว

“กลัวสิใครจะไม่กลัวปืนบ้างล่ะ เอ่อ..ขอบใจนะที่ช่วยฉันจากเรื่องบ้าๆ พวกนั้น ถ้าเกิดไม่ได้นายฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไงเหมือนกัน ฉันชื่อเจนิสนะ”