บบที่ 2 ย้อนกลับไป

ห้าปีก่อน

ตอนนั้นฉันทำงานอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งเป็นร้านที่เปิดเป็นกึ่งคลับกึ่งร้านอาหารเล็กๆ ในช่วงดึกๆ จะผู้ชายวัยรุ่นและผู้ชายรุ่นพ่อที่ใครๆ ต่างเรียกพวกเขาว่าเสี่ยเข้ามาทานอาหารและดื่มที่ร้านเป็นจำนวนมาก

“เพล้ง!”

อ๊าก!

เมื่อฉันทำลังเสิร์ฟอาหารอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าเสี่ยใช้มือเข้ามาจับที่ก้นของฉันฉันตกใจสุดขีดหันกลับหลังแล้วนำถ้วยใบใหญ่ที่มีต้มยำร้อนๆ ทุบเข้ากลางศีรษะของเฒ่าหัวงูคนนั้นทันที

“นังนี่กล้าดียังไงถึงมาทำคนอย่างข้า!”

ร่างที่ทรุดลงใช่มือกุมศีรษะข้างหนึ่งที่มีเลือดออกเต็มไปหมดก่อนจะเข้ามากระชากแขนของฉันด้วยมือที่ว่างอีกข้างหนึ่ง

“ปล่อยฉันนะไอ้เฒ่าหัวงูปล่อย ช่วยด้วยคะ ช่วยที ใครก็ได้ช่วยด้วยผู้ชายคนนี้เขาลวนลามฉันคะเมื่อกี้เขาจับก้นฉันด้วย”

ฉันร้องบอกทุกๆ คนที่กำลังยืนมองดูเหตุการณ์อยู่เพื่อขอความช่วยเหลือแต่เมื่อมีคนจะเข้ามาช่วยไอ้เฒ่าหัวงูคนนั่นกลับตอบว่า

“อย่ามายุ่ง นังนี่มันเด็กของข้าดื้อจริงนะมันไม่รักดีแอบหนีมาเที่ยวกับผู้ชายคนอื่น ใช่ไหม?”

ฉันเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำพูดเหล่าออกจากปากไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นก่อนที่จะสะบัดแขนของตัวเองอย่างแรงเพื่อออกจากการจับกุมแต่มันก็ไม่ได้ผลเมื่อไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นกลับกระชากแขนฉันตอบพร้อมกับจะเดินออกจากร้าน

“ไม่จริงนะคะ ฉันไม่ได้เป็นเด็กเขาไม่รู้จักเขาเลยด้วยซ้ำไปอีกอย่างฉันทำงานอยู่ที่ร้านนี้ไม่ได้หนีออกมาเที่ยวอย่างที่เขาพูดค่ะ ช่วยฉันด้วยนะคะ ช่วยด้วย!”

น้ำตาของฉันหลั่งไหลออกมาเป็นสายจากเบ้าตาของตัวเองตอนนี้มันกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้วจริงๆ ไม่ไหวแล้วเพราะดูท่าทางจะไม่มีใครฟังที่ฉันพูดเลยทำไมพวกเขาถึงได้เชื่อไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นนะ ทั้งๆ ที่มันไม่เป็นความจริงเลย

“จะเอาเมียกูไปไหน!”

เสียงตะคอกหลุดออกมาจากปากผู้ชายคนหนึ่งเป็นเสียงการขู่คำรามอย่างแท้จริง ทุกๆ ราวกับถูกสะกดไว้ไม่ให้เกิดเคลื่อนไหว ไม่มีการเกิดเสียงพูดคุยสักนิด

เมื่อทุกคนได้สติก็ต่างหันไปทางเดียวกันที่เป็นต้นกำเนิดของเสียงรวมถึงตัวฉันด้วยก็ทำให้เห็นพวกผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่มีกันห้านั่งดื่มกันอยู่ ก่อนที่ผู้ชายที่นั่งหันหลังให้จะลุกขึ้นพร้อมหันหน้าแล้วเดินมาทางฉัน

“เมีย..”

ฉันบอกได้คำเดียวเลยว่าฉันไม่เคยรู้จักเขามาก่อนเลยแล้วเขามาพูดว่าฉันเป็นเมียเขาได้ยังไงนะแต่ชั่งเถอะเอาตัวรอดไว้ก่อนเป็นดี

เขาเป็นผู้ชายที่หล่อมากจมูกโด่งเป็นสันผิวขาวขับกับผมสีดำซอยตัวสูงไม่มีอะไรเลยที่ไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นจะเทียบติด

แม้แต่ส้นเท้าก็เถอะ

เห็นอย่างนั้นแล้วฉันจึงรีบสะบัดมือตัวเองให้หลุดจากการจับกุมของไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นอีกครั้งอย่างแล้วก่อนที่จะรีบวิ่งเข้ามายืนอยู่ข้างหลังผู้ชายนิรามที่ช่วยฉันไว้

“ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันไม่ได้เป็นเด็กเขานะ”

ฉันกระชากแขนชายนิรนามแล้วบอกเขาขึ้นมาเพื่อที่จะไม่ให้เขาได้เข้าใจผิดก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจไม่ช่วยฉันขึ้นมา

เขามองมาทางฉันแค่เพียงหางตาก่อนที่จะมองไปทางไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้น

“ยุ่งอะไรด้วยวะไอ้หนู!”

เสียงไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นถามขึ้นมาอย่างไม่พอใจทั้งๆ ที่ตัวเองแทบจะเอาตัวไม่รอด

มือก็ยังกุมหัวที่แตกอยู่เลือดไหลเลอะออกมาเต็มเสื้อ

“แล้วมึงยุ่งอะไรกับเมียกูวะ”

ชายนิรนามที่ช่วยฉันตอบกลับขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความจริงจังมาก

“ถ้าไม่อยากมีเรื่องส่งนังนั้นมาให้ข้า!”

ไอ้เฒ่าหัวงูนั้นตอบกลับมาอีกครั้งด้วยวาจาที่เปลี่ยนไปจากเดิมคือคุกกรุ่นกว่าเดิมและยังไม่ถอยหนี ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเป็นสามีฉันเนี่ยนะถึงจะแค่ในนามก็เถอะ

ทำไมไอ้เฒ่าหัวงูนี้ถึงหน้าด้านอย่างไร้เทียมทานแบบนี้นะ

“แต่กูอยากมี ถ้าไม่อยากเข้าโลงตอนนี้ก็รีบไสหัวไปซะ”

ชายนิรนามที่ช่วยฉันบอกขึ้นมาอีกครั้งด้วยแววตาและแรงโทสะที่เพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่าตัว

“งั้นมึงก็ได้มีสมใจแน่ แต่ไม่ใช่กับข้าแต่เป็นลูกน้องข้าต่างหาก เฮ้ย! มานี่หน่อย”