บทที่ 5 หวนนึกถึง

“ครั้งนี้แรงแสดงว่าโดนแกล้งหลายครั้งแล้วทำไมถึงไม่คิดโต้ตอบบ้าง อย่ามัวแต่ยอมสิเจนิส”

เปรี้ยง!

ว้าย!

ไม่ทันที่ฉันจะตอบโซฟัสเสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้นมาอย่างกังวาน ฉันจึงไม่รู้ตัวว่าตัวเองได้กระโดดตัวไปอยู่บนตักของโซฟัสแล้วเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นริมฝีปากก็เลยไปประทับกับริมฝีปากของโซฟัสที่กำลังจะก้มหน้ามองฉันพอดีริมฝีปากของเราสองคนค่อยๆ จูบกันอย่างดูดดื่มจนกระทั่งมันเลยเถิดออกไป

ในคืนนั้นเราสองคนต่างมีอะไรกันด้วนความสมยอมด้วยกันทั้งคู่

“เจนิส ผมรักคุณนะครับ”

ร่างกายของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีฉันแล้วนอนโอบกอดฉันอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ร่างกายเราสองคนต่างก็ไร้เสื้อผ้าด้วยกันทั้งคู่

“ฉันก็รักคุณโซฟัส”

ฉันหันตัวเองเข้าไปหาโซฟัสก่อนที่จะเอาศีรษะเข้าไปซุกไออุ่นจากแผงอกล้ำๆ สีขาวๆ ของเขาทันที ร่างกายเราสองคนต่างก็เบียดกันภายในห้องเล็กๆ เตียงเล็กๆ แต่ความสุขนั้นมันไม่เล็กเสมอไป

จนกระทั่งเวลาผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วโซฟัสก็ยังไปมาหาสู่ฉันเสมอเขามานอนที่ห้องฉันทุกวันคืนฉันยอมรับเลยว่าช่วงเวลานี้ฉันมีความสุขมากๆ ที่ได้อยู่กับเขา ได้อยู่กับคนที่ฉันรักและวันนี้ฉันก็มีเรื่องสำคัญมากที่จะบอกเขาเหมือนกัน

เรื่องนั้นก็คือฉัน..ท้อง

ฉันจึงอยากบอกเขาเร็วๆ จนอดที่จะกลั้นใจไว้ไม่อยู่แล้วจริงๆ ฉันจึงตัดสินใจที่จะโทรไปบอกเขาดีกว่า

Rr...

“ฮัลโหล โซฟัสคะ เจมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณค่ะ”

ฉันกรอกน้ำเสียงที่แสนจะสดใสและร่าเริงไปยังปลายสายทันที เมื่อเห็นว่ามีคนรับสายด้วยตื่นเต้นสุดๆ

[เธอเองสินะที่เป็นเด็กใหม่ของโซฟัส ชั้นชื่อนีหรือวิลาสินีเป็นภรรยาของโซฟัสเลิกยุ่งกับสามีของคนอื่นได้แล้วนังหน้าด้านถ้าชั้นเจอแกนะฉันจะฆ่าแกให้ดูนังคนไร้ยางอาย!]

ตุบ!

โทรศัพท์เครื่องนั้นหลุดจากมือของฉันตกลงพื้นแตกกระจายไปทันที น้ำตาทั้งสองข้างของฉันไหลพรั่งพรูออกมาจากสองดวงตาอย่างไม่ขาดสาย

โซฟัสเขาหลอกฉันงั้นหรอ

เขามีเมียอยู่แล้ว

ตอนนี้เหมือนกับว่าทุกอย่างในชีวิตของฉันมันพังทลายลงมาต่อหน้าต่อตาตัวเอง ฉันเจ็บ เจ็บที่หัวใจจังเจ็บเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิตเนี้ยหรอชีวิตคู่ครั้งแรกของฉัน ความรักครั้งแรกของฉันมันพังย่อยยับไปหมดแล้ว

ฮื่อๆ

หลังจากนั้นฉันก็ตัดสินใจเก็บข้าวของของตัวเองเพื่อย้ายห้องพักไปอยู่ที่อื่น ตัดขาดจากผู้ชายคนนั้นทันที โดยไม่มีการติดต่อไม่มีการสั่งเสีย ฉันยังมีคนที่สำคัญที่ต้องดูแล ต้องสู้เพื่อเขาสู้เพื่อตัวแทนของโซฟัสและตัวฉันเอง

นั่นก็คือซีเจน

ลูกสาวคนสวยและน่ารักของฉัน ซีเจนถอดแบบมาจากโซฟัสทั้งจมูกที่แสนโด่ง ใบหน้าที่เรียวสวย รอยยิ้มแม้กระทั้งตาของเธอที่มีสีทองแดงเหมือนกับโซฟัส

จบอดีตสามปีที่แล้ว

~ซ่า~ซ่า~ซ่า~

เสียงของฝนตกทำให้ฉันลบความคิดในอดีตออกและกลับเข้ามาในเวลาปัจจุบัน ฉันรีบลุกขึ้นไปปิดประตูหน้าต่างที่เปิดไว้ทันที เพราะกลัวว่าฝนจะสาดเข้ามาทำให้อากาศเย็นเพิ่มไปอีกห้องพักที่เช่าอยู่ตอนนี้

เป็นห้องพักเล็กๆ ที่สภาพค่อยข้างทรุดโทรมนิดหน่อยตามราคาของห้องพักแต่ฉันก็ทำความสะอาดจัดข้าวของให้เป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างดีทั้งเสื้อผ้ารองเท้าเครื่องครัวต่างๆ ทุกๆ อย่างสะอาดสะอ้านแน่นอนถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันค่อนข้างที่จะต้องประหยัดเงินเพื่อไว้ใช้ในการรักษาซีเจนก็เถอะ

ซีเจนก็ต้องอยู่ในที่ที่สะอาดเหมือนกันข้อนี้ฉันรู้ดี

ซีเจนค่อนข้างที่จะไม่ค่อยสบายอยู่บ่อยๆ จึงได้ไปโรงเรียนบ้างหยุดบ้าง ฉันก็ค่อนข้างที่จะสงสารลูกมากเหมือนกันที่ต้องพบเจอกับปัญหาแบบนี้

ฉันอยากให้ลูกได้ทานอะไรที่อยากทานบ้างอยากให้เขาได้แต่งตัวสวยๆ ตามเพื่อนๆ แต่สิ่งแบบนี้จะเป็นได้ก็คงฝันไปเท่านั้นเพราะฉันทำไม่ได้เลย ถึงแม้ว่าซีเจนจะถามว่าทำไมถึงไม่มีเสื้อผ้าสวยๆ ใส่ ฉันก็ตอบไปว่าเราต้องประหยัดเพื่ออนาคตของเราเองและซีเจนก็เข้าใจไม่เคยที่จะเรียกร้องอยากมีเสื้อผ้าสวยๆ เลย ทุกๆ ครั้งที่ลูกถามหาพ่อ ฉันก็ได้ตอบไปว่าพ่ออยู่ต่างประเทศเดี๋ยวก็มาหาเราเองแต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เคยปิดบังเลยนั่นก็คือชื่อของพ่อซีเจน ฉันบอกเขาไปว่าพ่อชื่อโซฟัส

ส่วนชื่อของซีเจนฉันก็ตั้งโดยการเอาอักษรตัวหน้าของชื่อโซฟัสมารวมกับอักษรตัวหน้าของฉันเจนิส ชื่อที่ได้ก็คือซีเจน

ถึงยังไงฉันก็ยอมรับได้เลยว่าในตอนนี้ฉันก็ยังรักโซฟัสมาก รักอยู่เสมอ รักไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยและฉันก็เชื่อว่าซีเจนก็คงจะรักพ่อของเขาไม่น้อยไปกว่าฉันเหมือนกัน นี่ก็คืออดีตของฉันที่มันยากจะลืม...