บบที่ 8 ชีวิตใหม่

8

ชีวิตใหม่

คฤหาสน์ฤกษ์ฤทธิชัย เวลา 07.00 น.

แสนรักนอนไม่หลับเลยตลอดหนึ่งคืนที่ผ่านมา ไม่ใช่แค่เพราะผิดที่แต่เป็นเพราะคำพูดของปราณนต์ที่ทำให้เธอนอนไม่ลง คำที่เขาบอกว่า ‘แล้วเธอคิดว่าผู้ชายซื้อผู้หญิงไปทำไมล่ะ?’ มันกวนใจเธอ เด็กสาวอดจะคิดไม่ได้ว่าเขาอาจจะซื้อเธอมาเป็นเมียน้อย เพราะคนที่มีอายุอย่างเขา หน้าตาดีและร่ำรวยระดับมหาเศรษฐีแบบนี้ เป็นไปได้สูงที่จะมีภรรยาอยู่แล้ว

แล้วถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะ? ถ้าหากว่าเธอจะต้องเป็นเมียน้อยเขาจริงๆ มันจะเป็นยังไง? เธอจะยอมรับเรื่องนี้ได้หรือไม่?

“ไม่ได้สิ! ต่อให้หมดหนทางยังไง เราจะต้องไม่เป็นเมียน้อยใคร!” เด็กสาวยืนหยัดกับตัวเอง ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิด แล้วพบว่าเป็นเบญจาที่เดินเข้ามาในห้องของเธอ

“ตื่นแล้วเหรอคะคุณหนู?”

“ป้าเบญใช่ไหมคะ?”

“ใช่ค่ะ ป้าเอาเสื้อผ้ามาให้ค่ะ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเชิญลงไปที่ห้องอาหารนะคะ ปกติคุณปราณและคุณผู้หญิงจะรับมื้อเช้าพร้อมกันเวลาเจ็ดโมงครึ่ง ก่อนที่คุณปราณจะออกไปทำงานค่ะ”

“ค่ะ” เด็กสาวรับคำ แต่ก็อดที่จะอยากรู้บางเรื่องไม่ได้ “ป้าเบญคะ หนูขอถามอะไรได้ไหม?”

“เชิญค่ะ”

“ภรรยาของนาย เธออยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วยไหมคะ?”

“ภรรยาคุณปราณเหรอคะ?” เบญจาขมวดคิ้ว “คุณปราณไม่มีภรรยาหรอกนะคะ” ตามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่มีภรรยา? เคยมีหรือไม่เคยมีเลยเหรอคะ?”

“ไม่เคยมีค่ะ คุณปราณโสดค่ะ”

เช่นนั้นก็แปลว่าเธอไม่ได้ถูกซื้อมาเป็นเมียน้อย อย่างนั้นมันเป็นไปได้ไหมว่า...เขาซื้อเธอมาเป็นนางบำเรอ โดยไม่มีสถานะเป็นภรรยา?

“ถ้าอย่างนั้น คุณปราณ...เอ่อ...หนูหมายถึงนาย เขามีนางบำเรอคนอื่นๆไหมคะ?”

“นางบำเรอ?” เบญจาอดที่จะนึกขำในความไร้เดียงสาของแสนรักไม่ได้ “คุณหนูคะ ที่นี่เราไม่มีนางบำเรอหรอกนะคะ และจะไม่มีใครปฏิบัติกับคุณเหมือนเป็นนางบำเรอ คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นแล้วนายซื้อหนูมาทำอะไรคะ?”

“เรื่องนั้นป้าไม่สามารถตอบได้หรอกค่ะ แต่คุณหนูรู้ไว้นะคะ ว่าคุณปราณเขาเป็นคนดีค่ะ ถึงจะดูดุและเงียบขรึม แต่เขาจะไม่ข่มเหงคุณหรอกค่ะ”

“จริงเหรอคะ?”

“จริงค่ะ แต่ที่สำคัญ อย่าขัดใจเขา อย่าทำให้เขาขุ่นเคือง อย่าทำให้เขาต้องรอ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะนะคะ วันนี้คุณหนูมีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก”

เวลา 07.35 น.

แสนรักเดินลงมาที่ห้องอาหารในชุดเดรสแสนน่ารัก ใบหน้าไร้เครื่องสำอางนั้นดูสดใส น่ารักสมกับวัยของเธอ แม้ว่าจะไม่ได้นอน...แต่เธอก็ยังดูสดชื่น เพียงได้เห็นในครั้งแรกของวัน รอยยิ้มบนใบหน้างามนั้นก็ทำให้คนที่มองมารู้สึกว่าอยากยิ้มตามไปด้วย

“ช้าไปห้านาที ไม่มีใครบอกหรือไงว่าฉันไม่ชอบรอ” รอยยิ้มของเด็กสาวหายไป เมื่อปราณนต์ดุเธอตั้งแต่ประโยคแรกของวันใหม่

“มีคนบอกแล้วค่ะ” แสนรักนั่งลงตรงข้ามเจ้าจันทร์ ที่กำลังจ้องมองเธอไม่วางตา

“รู้แล้วก็ยังจะช้าอย่างนั้นเหรอ?”

“หนูขอโทษค่ะ”

“อย่ามัวแต่ดุกันอยู่เลย กินสิจ๊ะ...แสนรัก” เจ้าจันทร์เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

“ค่ะ”

“แนะนำตัวกันก่อนดีกว่า ฉันชื่อเจ้าจันทร์นะ เป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้ พูดง่ายๆคือฉันเป็นแม่ของปราณนต์น่ะ” เจ้าจันทร์ชิงแนะนำตัวเอง ก่อนที่จะมีใครบางคนมาตัดหน้าเธอ

“สะ...สวัสดีค่ะ” แสนรักยกมือขึ้นไหว้ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่อ

“แม่เลี้ยง” ปราณนต์เสริมสั้นๆ

“จ่ะ! แม่เลี้ยง! แต่ฉันก็เลี้ยงดูปราณนต์มาตั้งแต่ยังเด็ก ดูแลอย่างดีจนตอนนี้เขากลายเป็นประธาน ของ KID Construction ไปแล้ว”

“KID Construction เหรอคะ?” เด็กสาววางช้อนในมือลงเมื่อได้ยินชื่อบริษัทอันแสนคุ้นเคยนี้

“คุณ!” ปราณนต์จ้องหน้าเจ้าจันทร์ด้วยสายตาไม่พอใจ

“แม่พูดอะไรผิดเหรอ?”

“นาย...เป็นเจ้าของ KID Construction เหรอคะ?” น้ำเสียงของแสนรักสั่นเครือเมื่อเอ่ยถาม

“แล้วมันสำคัญยังไง?”

“พ่อของหนู...เคยทำงานที่นั่นค่ะ ก่อนที่เขาจะเสีย...”

“ตายจริง! นี่มันเรื่องบังเอิญ...หรือมันคือความตั้งใจ?” เจ้าจันทร์หันหน้ามองลูกชาย

“ผมอิ่มแล้ว” ในตอนที่เขาไม่อยากจะตอบคำถามนั้น ร่างสูงหยัดกายลุกจากเก้าอี้ แล้วรีบเดินออกไปจากห้องอาหารในทันที

“นายคะ!” แสนรักเองก็กินต่อไม่ลง เวลานี้ในหัวเธอมีแต่คำถาม ร่างบางรีบลุกตามเขาไป วิ่งตามไปติดๆ ที่เพราะเขาเดินเร็วมาก จึงทำให้เธอตามไม่ทัน จนต้องออกมาถึงหน้าคฤหาสน์

“วันนี้มีประชุมผู้ถือหุ้นตอนสิบโมงเช้าครับนาย แล้วช่วงบ่ายมีประชุมกับทีมวิศวกรของโปรเจคเครือโรงแรมนาวา” นักรบเข้ามารายงานตารางงานในช่วงเช้าให้กับปราณนต์ที่กำลังเดินไปขึ้นรถซึ่งจอดรออยู่

“นายคะ หยุดก่อน! หนูมีเรื่องที่อยากรู้!” ร่างบางออกแรงวิ่งให้เร็วขึ้น เข้าไปขวางหน้าร่างสูงเอาไว้ เธอจ้องเขาไม่วางตา

“มีอะไร?”

“นายรู้จักพ่อหนูไหมคะ?” เด็กสาวถามออกไปเพราะความอยากรู้ “พ่อของหนูชื่ออิรา วศินากร เป็นวิศวกรที่บริษัทของนาย นายรู้จักพ่อของหนูไหม”

“ที่ KID Constuction มีวิศวกรไม่ต่ำกว่าห้าสิบคน นายไม่สามารถจำพวกเขาได้ทั้งหมดหรอก” นักรบเป็นคนตอบคำถามนั้น ทั้งๆที่รู้ดีว่าความจริงคืออะไร

“ฮึก! แต่พ่อของหนูบอกว่าเขาทำงานใกล้ชิดกับเจ้านาย...เขาบอกว่าเจ้านายใจดีมาก แล้วเจ้านายก็ยังเคยซื้อของเล่นจากฮ่องกงมาฝากหนูด้วย! ทำไมนายถึงไม่รู้จักพ่อหนูล่ะคะ?”

“พ่อเธออาจจะหมายถึงเจ้าสัวคิด เจ้านายของเขา แต่ไม่ใช่ฉัน”

“งั้นแล้วตกลงนายซื้อหนูไว้ทำไมคะ? ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อ ถ้าไม่เอามาเป็นนางบำเรอ ถ้าไม่ใช่เพื่อเอามาทำเมีย...แล้วเราที่ไม่รู้จักกันจะมาอยู่บ้านหลังเดียวกันทำไม?” แสนรักเอ่ยถามในสิ่งที่เธอสงสัยมาตลอดทั้งคืนออกไป

“แล้วใครบอกว่าฉันไม่ได้ซื้อเธอมาทำเมีย?”

“คะ?”

“ฉันซื้อเธอมาทำเมีย ด้วยเงินแสนสอง และฉันได้จัดการจ่ายเงินค่าเทอมไปแล้ว ถ้าคิดจะเปลี่ยนใจไม่ขาย...ก็เอาเงินแสนสองมาคืน” สิ้นคำนั้นปราณนต์ก็ขึ้นไปบนรถทันที ทิ้งให้แสนรักยืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น...พูดอะไรไม่ออกเพราะตอนนี้เธอได้คำตอบแล้วว่าเขาซื้อเธอมาทำเมียจริงๆ

“เราต้องเป็นเมียเขาอย่างนั้นเหรอ?”