บทที่ 7 ทำการซื้อขาย

7

ทำการซื้อขาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่ใครบางคนจะเดินเข้ามาด้านใน เธอคนนี้มีชื่อว่าแก้ว เป็นหลานสาวของเบญจา เข้ามาทำงานในบ้านหลังนี้ได้หลายปีแล้ว พอแสนรักได้เห็นว่าที่บ้านหลังนี้มีคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ เด็กสาวก็รู้สึกเหมือนมีเพื่อนขึ้นมา

“คุณหนูคะ แก้วเอาของใช้มาให้ค่ะ” แก้วนำตะกร้าใส่เครื่องนอนและเครื่องอาบน้ำมาวางลงบนเตียงที่แสนรักกำลังนั่งอยู่

“พี่ชื่อแก้วเหรอคะ? หนูชื่อแสนรักนะคะ” เด็กสาวฉีกยิ้มสดใส ตามนิสัยเป็นกันเอง

“เดี๋ยวคุณหนูอาบน้ำแล้วเชิญลงไปที่ชั้นล่างนะคะ นายกำลังรอทานข้าวอยู่”

“นาย?”

“คุณปราณนต์น่ะค่ะ เราทุกคนที่นี่ยกเว้นป้าเบญกับคุณผู้หญิงจะต้องเรียกท่านว่านาย”

“ค่ะ” แสนรักรับคำอย่างว่าง่าย ขณะที่แก้วนั้นลอบมองเธออย่างตั้งอกตั้งใจ เหมือนมีคำถามมากมาย ทว่าไม่กล้า

“เอ่อ...”

“มีอะไรเหรอคะพี่แก้ว?”

“แก้วสงสัยค่ะ แต่ไม่กล้าถาม”

“สงสัยอะไรเหรอคะ?”

“คุณหนูคบกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ? ทำไมแก้วไม่เคยเห็นเลย...แล้วนายเลิกกับคุณคริสตัลแล้วเหรอคะ?”

“หนูไม่ได้คบกับนายหรอกนะคะ” ในเมื่อแก้วบอกเอาไว้ว่าทุกคนที่นี่จะต้องเรียกปราณนต์ว่านาย เด็กสาวคนซื่อจึงเรียกเขาแบบนั้นด้วย

“เหรอคะ? อย่างนั้นแล้วทำไม...ไม่เอาดีกว่า คนใช้อย่างแก้วไม่ควรรู้เรื่องเจ้านาย” แก้วส่ายหน้าไปมา เพื่อไล่ความสงสัยให้ออกจากหัวสมอง

“พี่แก้วไม่ใช่คนใช้ของหนูนะคะ พี่แก้วถามได้ค่ะ หนูจะตอบทุกคำถามที่ตอบได้”

“งั้นแก้วไม่เกรงใจแล้วนะคะ” แก้วยกยิ้มอย่างชอบใจ “ถ้าคุณหนูไม่ได้เป็นแฟนของนาย แล้วเป็นอะไรกันเหรอคะ? ทำไมนายถึงพาคุณหนูมาอยู่ที่นี่?”

“ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยค่ะ แล้วหนูก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมนายถึงมาพาแสนรักมาที่นี่” เด็กสาวเอ่ยตอบตามความจริง

“น่าแปลกนะคะ ตั้งแต่ที่แก้วมาทำงานที่นี่ นายไม่เคยพาใครมาเลย แล้วที่ปีกขวานี่...ก็มีแค่คุณหนูคนเดียวที่มาได้”

“นายเขา...ใจดีไหมคะพี่แก้ว?”

“ถามแบบนี้ตอบยากนะคะ แหะๆ” แก้วยิ้มเจื่อนๆ “นายเป็นคนพูดน้อยค่ะ ค่อนข้าง...จริงจังแล้วก็ดุ แก้วเลยคิดว่านายไม่น่าจะใจดีหรอกค่ะ”

“ดุเหรอคะ?”

“ไม่มีใครที่นี่กล้าทำให้นายโกรธหรอกค่ะ แก้วเองก็ยังไม่เคยเห็นนายโกรธเลย พอไม่เคยเห็นก็เลยไม่กล้าทำให้โกรธ”

“แล้วอย่างนั้นพี่แก้วรู้ได้ยังไงคะว่านายดุ”

“รังสีความดุมันแผ่ออกมาไงคะ คุณหนูไม่รู้สึกเหรอ?”

“ก็...รู้สึกนิดนึงค่ะ” เมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาไร้ซึ่งรอยยิ้ม กับคำพูดห้วนๆของเขา แสนรักก็พอจะเดาออกว่าปราณนต์คงดุไม่น้อย

“คุณหนูไปอาบน้ำเถอะนะคะ นายไม่ชอบรอใครนานๆ เดี๋ยวจะโดนดุเอา”

“ค่ะ หนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ แก้วก็เข้ามาช่วยแสนรักแต่งตัว และชุดที่เธอได้ใส่ในคืนนี้ก็คือชุดนอนลูกไม้สีขาวแสนน่ารัก เด็กสาวยืนมองตัวเองในกระจก เกิดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก ตั้งแต่ที่ไม่มีพ่อ...เธอก็ไม่เคยได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆ ไม่เคยได้ไปเที่ยวหรือทำอะไรที่อยากทำเลยสักครั้ง และหากว่านี่คือโอกาส ถ้าหากว่าเธอจะได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง เธอจะทำมันให้ดี

แสนรักเดินตามแก้วลงมาที่ห้องอาหารชั้นล่าง เวลานี้ที่ห้องอาหารมีเพียงปราณนต์และเบญจาอยู่เพียงสองคน และเมื่อทั้งสองเห็นเด็กสาวในชุดนอน พวกเขาที่เหมือนจะคุยอะไรกันอยู่ก็เงียบลงทันที

“คุณหนูมาแล้วค่ะนาย” แก้วเอ่ยขึ้น ก่อนจะดึงเก้าอี้ให้แสนรักนั่ง แน่นอนว่าแสนรักทำตามทุกอย่างอย่างว่าง่าย

“ขอเวลาส่วนตัว” ปราณนต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เพียงเท่านั้นเบญจากับแก้วก็รีบเดินออกไปทันที แต่แทนที่แสนรักจะนั่งอยู่เฉยๆ เธอกลับคิดจะลุกตามไปด้วย พอปราณนต์เห็นแบบนั้นก็รู้สึกขัดใจขึ้นมา

“จะไปไหน?!” น้ำเสียงของเขาทั้งดังและแข็งทื่อ ทำเอาเด็กสาวเกิดความกลัวขึ้นมามากกว่าเดิม

“ก็นายบอกว่าขอเวลาส่วนตัว” เธอตอบกลับอย่างกล้าๆกลัวๆ

“นาย?” เขาทวนคำที่ทำให้ติดใจ

“ค่ะ พี่แก้วบอกว่าทุกคนที่นี่ต้องเรียกคุณว่านาย”

“นั่งลง”

“ค่ะ” สาวน้อยผู้ใสซื่อยอมนั่งลงแต่โดยดี

“กินซะ” สิ้นคำสั่งสั้นๆ เด็กสาวที่นั่งก้มหน้างุดก็เงยหน้ามองอาหารมากมายตรงหน้า มันน่ากินไปหมดทุกอย่าง และวันนี้เธอก็ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยง กลิ่นหอมๆของอาหารเหล่านี้มันทำให้ท้องของเธอร้องขึ้นมาจนคนหน้านิ่งยังได้ยิน

“ค่ะ” คนหิวยกยิ้ม รีบหยิบช้อนขึ้นมาตักอาหารมากมายมาวางในจานตัวเอง แล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีชายหนุ่มนั่งมองเธอกินพร้อมสายตายากที่จะหยั่งรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

ไม่นานนัก อาหารในจานของแสนรักก็หมดลง แม้แต่ข้าวก็ไม่เหลือสักเม็ด เด็กสาวหยิบแก้วน้ำมาขึ้นมาดื่ม ยังคงยิ้มออกมาเพราะรู้สึกดีที่อิ่มท้องด้วยอาหารรสชาติดีแบบที่ไม่ค่อยจะมีโอกาสได้กิน ทว่าคนที่มองอยู่...เขากลับไม่เข้าใจว่าเธอยิ้มอะไร

“ตกลงว่าเธอจะขายให้ฉันเท่าไหร่?”

“หนูยังไม่ได้คิดเลยค่ะ”

“ก็คิดซะตอนนี้”

“หนูมีคำถามค่ะ” เธอยังคงกล้าๆกลัวๆจะถามเขา “นายจะซื้อชีวิตของหนูไปทำอะไรเหรอคะ?”

“...” คำถามของเด็กสาวทำให้ชายหนุ่มนิ่งไป “มันเรื่องของฉัน”

“งั้นถ้าขายไปแล้ว...”

“ถ้าเธอรับเงินจากฉันไป เธอจะต้องมาอยู่ที่นี่ ทำตามทุกอย่างที่ฉันสั่ง ทุกอย่างที่เธอคิดฉันต้องได้รู้ เพราะชีวิตเธอจะไม่ใช่ของเธออีกต่อไป”

“อย่างนั้น หนูจะยังได้ไปเรียนไหมคะ? จะเรียนต่อมหาลัยหรือเปล่า?” นี่คือสิ่งสำคัญที่เธออยากจะรู้ที่สุด

“อืม” ไร้รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา ทว่าเขากำลังอยากจะทำให้เธอพอใจในข้อเสนอ “แล้วจะได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆที่เธอชอบ”

“จริงเหรอคะ?” เด็กสาวฉีกยิ้ม นั่นทำให้ปราณนต์ยิ่งชอบใจ แต่เขาก็ยังคงนิ่งตามสไตล์

“อยากกินอะไรก็ได้กิน มีคนขับรถให้ มีทุกอย่างที่เธอต้องการ เธอจะกลายเป็นผู้หญิงที่ใครๆก็อิจฉา ทุกคนจะอยากเป็นเธอ”

“หนูไม่ต้องการให้ใครมาอิจฉาหรอกนะคะ หนูแค่อยากมีบ้าน มีที่ให้นอนอย่างสบายใจ มีที่อ่านหนังสือ มีข้าวกินโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน ไม่ต้องกังวลว่าจะหาเงินค่าเทอมมาจากไหนก็เท่านั้นเอง”

“บอกแล้วว่าเธอจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ”

“แล้ว...นายจะไม่ทิ้งหนูใช่ไหมคะ?” นี่เป็นคำถามที่สำคัญที่สุด ทุกอย่างจะจบลงหากว่าเขาตอบคำถามนี้ไม่ถูกใจเธอ

“ขึ้นอยู่กับเธอ ถ้าทำตัวไม่ดี ฉันทิ้งเธอแน่”

“งั้น...” คำตอบของเขาไม่ได้ทำให้เธอพอใจไปเสียทั้งหมด ทว่าอย่างน้อยการไม่ดื้อ ทำตัวดีๆ เชื่อฟังเขา ก็ไม่ได้ยากจนเธอทำไม่ได้ “หนูจะขายชีวิตของหนูให้นายค่ะ เพื่อแลกกับบ้าน แลกกับการได้เรียนต่อ แลกกับอาหารสามมื้อและเสื้อผ้า หนูคิดแค่หนึ่งแสนสองหมื่นก็พอค่ะ”

“แสนสอง?” เขาทวนคำนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

“ค่ะ...ก็ถ้านายจะเลี้ยงหนูไว้ที่นี่ หนูก็ไม่ต้องการเงินมากมายอีกแล้ว แสนสองที่ได้มาหนูจะเอาไปจ่ายค่าเทอมค่ะ”

...เธอมักน้อยหรือโง่กันแน่...

ปราณนต์มองหน้าแสนรักอย่างไม่เข้าใจ เด็กสาวคนนี้ เขาติดตามเธอมาสองปี เขารู้ดีว่าเธอต้องการเงินมากกว่าอะไร แต่ทำไมในตอนที่เขาพร้อมจะมอบเงินมากมายให้กับเธอ เธอกลับต้องการเพียงเงินค่าเทอมเท่านั้น

“ฉันจะจัดการค่าเทอมให้เธอ และนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ชีวิตเธอเป็นของฉัน”

“แต่นายก็ยังไม่ได้บอกหนู ว่านายจะซื้อชีวิตหนูไปทำอะไร”

“แล้วเธอคิดว่าผู้ชายซื้อผู้หญิงไปทำไม?”

“คะ?!” ดวงตาคู่สวยเบิกโตเมื่อได้ยินคำตอบแสนกำกวมของปราณนต์ มันหมายความว่ายังไงกัน?

ที่ด้านนอกห้องอาหารนั้น เจ้าจันทร์กำลังแอบฟังปราณนต์คุยกับแสนรักอยู่ เธอได้ยินทุกอย่างอย่างชัดเจน ขณะที่เบญจาและแก้วก็พยายามดึงแขนคุณผู้หญิงให้ออกมาจากตรงนั้น เพราะถ้าหากว่าปราณนต์รู้เข้า เขาต้องไม่พอใจแน่ที่ถูกแอบฟัง

“ออกไปจากตรงนี้เถอะนะคะ เดี๋ยวคุณปราณมาเห็น บ้านได้แตกแน่ๆ”

“เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่รู้เลยว่าตกลงแล้ว ทำไมปราณถึงอยากจะซื้อตัวเด็กคนนั้น” เจ้าจันทร์พยายามยื่นหน้าเข้าไปแนบกับช่องประตู “หรือว่า...”

“หรือว่าอะไรคะ?” แก้วเองก็อยากรู้คำตอบนั้น

“หรือว่าเด็กนั่นเป็นลูกที่พลัดพรากของหุ้นส่วนใหญ่ของเรา? หรือเป็นลูกคู่แข่ง? หรือ...ไม่นะ! เป็นไปไม่ได้! เด็กนั่นคงไม่ใช่ลูกที่เจ้าสัวไปไข่ทิ้งไว้หรอกนะ?!”

“ไปกันใหญ่แล้วนะคะคุณผู้หญิง เจ้าสัวท่านรักคุณมากนะคะ จะไปทำแบบนั้นได้ยังไง อีกอย่าง...เจ้าสัวก็เคยบอกเอาไว้แล้วว่าท่านจะมีลูกคนเดียวเท่านั้น” เบญจาส่ายหน้าให้กับความคิดของเจ้าจันทร์

“หรือว่า...ที่จริงแล้ว ป้ารู้เหตุผลของปราณใช่ไหม?” เจ้าจันทร์หรี่ตามองเบญจา

“ป้าจะไปรู้เรื่องเจ้านายได้ยังไงล่ะคะ?”

“หึ! น้อยไปสิ! ปราณเขารักและเชื่อฟังป้านี่! เขาอาจจะเล่าให้ป้าฟังก็ได้ เพียงแต่ป้าไม่ยอมบอกฉัน”

“อย่าคิดมากเลยนะคะ รู้เพียงว่า...คุณหนูคนนี้จะเข้ามาเติมเต็มความสุขให้คุณปราณก็พอแล้วค่ะ”

“เข้ามาเติมเต็มความสุข? แล้วทุกวันนี้...ลูกชายของฉันขาดความสุขอย่างนั้นเหรอป้า?”

“คนเราทุกคนก็รู้สึกขาดอยู่ตลอดเวลานั่นแหละค่ะ คุณผู้หญิงเอง...ก็รู้สึกขาดตั้งแต่ที่ไม่มีเจ้าสัว ไม่ใช่เหรอคะ?”

“ถึงมีเขา ฉันก็รู้สึกขาด ใช่ป้า...เราทุกคนรู้สึกขาดอยู่ตลอดเวลา เหมือนที่ฉันขาดความรักจากลูกไง ลูกที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆด้วยซ้ำ!” ในตอนที่เจ้าจันทร์กำลังตัดพ้อ อยู่ๆเธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

“แต่คุณหนูคนนี้อายุยังน้อย ดูใสซื่อไร้เดียงสา หน้าตาก็น่ารักเอามากๆ คุณปราณจะเอาเธอมาทำเมียจริงๆเหรอป้า?” มันเป็นเวลาที่แก้วตั้งคำถามขึ้นมาพอดี

“นังแก้ว! ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามสงสัยเรื่องเจ้านาย!”

“จริงสิ...งั้นเด็กคนนี้ก็คืออาวุธลับของฉันสินะ” เจ้าจันทร์ยกยิ้มอย่างมีความหวัง

“คุณผู้หญิงกำลังคิดอะไรอยู่คะ?”

“ก็คิดว่า ถ้าฉันอยากจะเรียกร้องความสนใจ อยากให้ปราณนต์เรียกฉันว่าแม่ รักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา ฉันก็ต้องมีอาวุธลับ...ซึ่งเด็กคนนี้แหละที่จะเป็นอาวุธลับให้ฉันได้”

“แล้วคุณผู้หญิงไม่เชียร์คุณคริสตัลแล้วเหรอคะ?”

“ชิ! รายนั้นถึงจะสวย รวย เก่ง แต่นิสัยเสีย มองข้ามฉันมาตลอด ทั้งเย่อหยิ่งและจองหอง แถมปราณนต์ก็ไม่ได้แยแสเธอเลยสักนิด ฉันเลิกเชียร์แล้วย่ะ ต่อไป...ฉันจะสนับสนุนเด็กคนนี้เอง!”