บทที่ 07 เพราะผมชอบต้นรัก

"ทำไมนายถึงไม่บอกฉันก่อนว่าร้านที่ไปเป็นร้านพี่สาวนาย" ฉันหันขวับไปมองร่างสูงที่กำลังขับรถ หลังจากที่เราทานกันเสร็จก็มุ่งตรงจะกลับคอนโดของฉัน

"ก็ผมไม่เห็นว่ามันสำคัญอะไร"

"สำคัญสิถ้าพี่สาวนายไม่ชะ…" ฉันรีบชะงักแล้วเม้มปากเมื่อกำลังจะพลั้งปากพูดอะไรที่ไม่ควรพูด จนร่างสูงผละสายตาจากถนนแล้วหันมามองฉันชั่วครู่แล้วหันไปยิ้มมองถนนอีกครั้ง

"ต้นรักกลัวว่าเจ้ผมจะไม่ชอบต้นรักเหรอ?"

"ปะ เปล่า…" ฉันรีบตอบปฏิเสธ แต่ความจริงตอนแรกก็คิดแบบนั้นแหละ แต่พอนึกขึ้นได้ว่ามันไม่จำเป็น ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็รีบดึงสติเงียบปากลงในทันที

"หึ ไม่ต้องกลัวหรอกครับ เจ้ชอบต้นรักอยู่แล้ว เพราะผมเล่าเรื่องต้นรักให้เจ้ฟังหมดแล้ว"

"นายเล่าเรื่องฉันให้พี่สาวนายฟังหมดเลยเหรอ?"

"ใช่ครับ ก็ผมอยากอวดต้นรักกับที่บ้านหนิ" เรียวปากหนาพูดจบก็แวบมามองที่ฉัน ขณะที่ฉันรีบหลบสายตาเพราะเริ่มรู้สึกถึงอาการใจเต้นแรงและหน้าร้อนผ่าวของตัวเอง

"อะ เอาฉันไปขายต่างหากล่ะ"

"ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก ต้นรักสบายใจเถอะ"

"จะพูดอะไรก็เรื่องของนายสิ ปากของนาย" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะแอบหันไปยิ้มเพราะรู้สึกถึงการกระทำที่นับวันก็เริ่มเห็นมุมน่ารักของเขา เด็กคนนี้มีอะไรน่าทึ่งกว่าที่ฉันรู้เสียอีก

"แต่เมื่อกี้ฉันเห็นนะว่านายกลัวตอนที่พี่สาวนายจะพูดเรื่องนาย" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องโดยการยกประเด็นของเขาขึ้นมาบ้าง

"ถ้าผมกลัวแล้วผมจะพาต้นรักไปร้านพี่สาวผมทำไม?" แต่เหมือนยิ่งตอกย้ำให้ฉันไปไม่เป็นเหมือนเดิม เพราะฉันก็เห็นด้วยกับคำตอบของเขาเหมือนกัน

"นายไม่เคยจีบคนอื่นเกินหนึ่งอาทิตย์จริงเหรอ?"

"ผมไม่เคยจีบใครเลยต่างหาก"

"คนกะล่อนแบบนายน่ะเหรอไม่เคยจีบใคร" ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อคำตอบของเขาเลย

"ผมพูดจริง ๆ ที่ผ่านมาก็มีแต่ผู้หญิงเข้ามาหาผมเอง ผมเลยไม่เคยจีบใคร" ก็เข้าท่าอย่างที่บอก คนหน้าตาดีแถมยังมีฐานะแบบเขาคงมีคนให้มาเลือกถึงที่

"แล้วทำไมนายถึงเลือกมาจีบฉัน"

"เพราะผมชอบต้นรัก" ความพูดตรงไม่มีใครเกินเขาเลย แต่ที่ฉันอยากรู้มันมากกว่านี้น่ะสิ

"ฉันหมายถึงทำไมนายถึงชอบฉัน"

"ตอนแรกผมยอมรับว่าผมชอบต้นรักจากหน้าตา เห็นครั้งแรกก็ชอบเลย แต่พอนาน ๆ เข้า ผมชอบที่นิสัยของต้นรักมากกว่า ต้นรักเป็นคนชั้นเดียว ไม่ซับซ้อน โกหกไม่เก่ง แถมยังเป็นตัวเองตอนอยู่กับผม ทำให้ผมไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนเวลาอยู่กับคนอื่น"

"ที่ฉันเป็นตัวเองเพื่อให้นายเลิกชอบต่างหากล่ะ" ฉันเอ่ยตอบไปตามความจริง ที่ฉันเป็นตัวเองขนาดนี้เพราะคิดว่าเขาอาจจะรับไม่ได้ในความเป็นฉัน นิสัยฉันก็เหมือนผู้หญิงทั่วไป ที่มีความเรื่องมาก งี่เง่า และบางทีก็อ่อนแอ

"แต่ผิดคาดใช่ไหมล่ะครับ ผมกลับชอบต้นรักมากกว่าเดิมอีก"

"ชิ…" ฉันรีบเบือนหน้าหันหนี นิสัยของเขาก็ไม่ต่างไปจากฉัน เป็นคนชั้นเดียวที่คิดอะไรก็พูดออกมาอย่างนั้น ชอบก็บอกว่าชอบ จีบก็บอกว่าจีบ ไม่เหลือจังหวะให้ฉันหยุดเขินเลยสักนิด

"ถึงแล้วครับ" คุยไปคุยมารถหรูของร่างสูงก็เคลื่อนมาจอดหน้าคอนโดของฉัน มือบางที่ปลดสายรัดเข็มขัดหมายจะลงจากรถแต่กลับชะงักเมื่อมือหนาจับไว้เสียก่อน

"มีอะไร?" ฉันเลิกคิ้วถาม

"พรุ่งนี้ผมคงไปรอรับต้นรักไม่ได้"

"ฉันกลับเองได้หนา"

"ผมบอกไว้เผื่อต้นรักจะรอผม"

"ใครรอนายล่ะ คิดไปเองเหอะ ฉันไปละ" ว่าแล้วฉันก็เดินลงจากรถหรู ก่อนที่คนขับจะขับรถออกไปฉันจึงหมุนตัวกลับขึ้นคอนโด

เช้าวันต่อมา

คงจะเป็นครั้งแรกหลังจากที่ถูกสายธารตามจีบแล้วไม่ได้เห็นหน้าเขาทั้งวัน ปกติแล้วลงจากคอนโดหรือลงจากห้องเรียนฉันก็จะเห็นหน้าเขายืนดักรอ แต่วันนี้พอไม่มีก็รู้สึกแปลก ๆ ไปเหมือนกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีเขาเหมือนกัน แต่มันรู้สึกเหงาแปลก ๆ

"วันนี้สายธารไม่มารับแกเหรอ?" ยัยพราวถามหาเมื่อลงจากตึกเรียนแล้วไม่เหมือนทุกวัน

"ฉันก็มีรถนะ ไม่เห็นต้องให้เด็กนั้นมารับมาส่งตลอดหรอกหนา"

"ก็พักหลัง ๆ ฉันเห็นแกตัวติดกันตลอด ใคร ๆ ก็คิดว่าพวกแกเป็นแฟนกัน ฉันยังคิดเลย"

"แฟนเฟินอะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"

"แต่ก็ใจอ่อนแล้วใช่ไหมล่ะ~" เสียงยัยพราวดูเจ้าเล่ห์ขึ้นก่อนที่จะชี้หน้าเค้นความจริงจากฉัน ส่วนฉันก็รีบหลบสายตาอย่างมีพิรุธในทันที

"กะ ก็ฉันแค่รำคาญ ก็เลยไปด้วยให้จบ ๆ ไป"

"ใช่เหรอ…ปกติคนแบบแก ไม่ชอบก็คือไม่ยุ่งด้วยไม่ใช่เหรอ?"

"พอเลย ฉันจะกลับแล้ว"

"คิคิ โดนเด็กตกแล้วทำเป็นปากแข็ง"

"ยัยพราว…" ฉันหันไปมองยัยพราวที่แซวไม่หยุด จนเผลอไม่ทันระวังดันชนกับใครเข้า หนังสือในมือก็ร่วงหล่นคนละทิศคนละทาง

"ขะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันระวัง" ฉันรีบเก็บหนังสือทั้งของฉันและของเขา ก่อนที่จะรวบรวมแล้วรีบขอโทษขอโพยคนที่โดนชนยกใหญ่

"พี่ต้นรัก" ร่างสูงตรงหน้ายกยิ้มเมื่อมองหน้าฉัน ขณะที่ฉันขมวดคิ้วงงเพราะไม่รู้ว่าเขารู้จักชื่อฉันได้ยังไงทั้งที่ฉันไม่รู้จักเขาเลย

"ผมหมอกครับ ที่เจอกันที่คณะวิศวะวันนั้น" อ๋อ…หมอกที่เหมือนจะเป็นคนที่สายธารไม่ชอบหน้าด้วยวันนั้นที่เจอกัน พอจะนึกออกแล้ว

"หนังสือนาย ขอโทษนะฉันไม่ทันมอง" ฉันยื่นหนังสือที่ร่วงหล่นให้เขาอีกครั้ง เมื่อยื่นไปครั้งแรกเจ้าตัวมัวแต่ยืนนิ่งไม่ยอมรับ

"ไม่เป็นไรครับ บังเอิญจังเลยนะครับ"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะ" ว่าแล้วฉันก็เดินเลี่ยงหนีจากนายหมอกนั้น จากสายตาแล้วเขาดูไม่น่าเชื่อใจเลยสักนิด สายตาดูเจ้าเล่ห์พร้อมเอาชนะอย่างบอกไม่ถูก

"ใครเหรอแก เพื่อนน้องสายธารเหรอ เห็นใส่ช็อปวิศวะเหมือนกัน" พ้นสายตาของหมอนั้นได้ฉันก็ชะงักกลับไปมองให้แน่ใจอีกครั้ง จนยัยพราวที่เดินมาด้วยกันก็เอ่ยถามขึ้น

"ฉันก็ไม่แน่ใจ"

"งั้นฉันกลับก่อนนะ" ว่าแล้วยัยพราวก็เดินแยกออกไป ส่วนฉันที่จะกลับไปที่รถก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อในมือดันติดหนังสือของหมอนั้นมาอีกเล่มหนึ่งด้วย

"ไว้ค่อยคืนแล้วกัน…"