บทที่ 06 ถึงไม่ได้ขอแต่ผมตั้งใจทำ

"ต้นรัก…" ฉันทำเป็นหูทวนลมหลังจากที่ได้ยินชื่อของตัวเองดังขึ้นมาจากหน้าคอนโด แน่นอนว่าเป็นไอเด็กสายน้ำอีกเช่นเคยที่ยืนพิงรถรอฉันอยู่ข้างหน้าจนเห็นว่าฉันลงมาจากตึกก็รีบวิ่งมาดักในทันที

"เดี๋ยวสิครับต้นรัก ผมซื้อข้าวต้มกับน้ำเต้าหู้มาฝาก" มือหนาชูถุงขึ้นต่อหน้าฉันก่อนที่จะยิ้มออกมาตาหยี

ฉันว่าฉันลงมาแต่เช้าตรู่ในวันหยุดแล้วนะ กะจะลงมาหาอาหารเช้าง่าย ๆ แถวคอนโด แต่ไอเด็กนี่ไม่พักไม่ผ่อนในวันหยุดแบบคนอื่นหรือไง ถึงได้ตามฉันเช้าเย็นไม่มีวันหยุดแบบนี้

"ขอบคุณ แต่วันหลังไม่ต้อง" ฉันเดินเลี่ยงหมายจะหนีไปอีกทาง แต่ก็ถูกสายธารเดินมาดักอีกจนได้

"ผมอุตส่าห์ตื่นแต่เช้าตั้งใจซื้อมาให้ต้นรักเลยนะครับ จะไม่รับจริง ๆ เหรอ?"

"แล้วใครให้นายมาแต่เช้าล่ะ ฉันขอหรือไง?" ฉันเลิกคิ้วถามอย่างจริงจัง

"ต้นรักไม่ได้ขอ แต่ผมตั้งใจทำ"

"ถามจริง ๆ เถอะ นายไม่มีอะไรทำหรือไง หรือวันหยุดนายก็ควรนอนพักผ่อนอยู่บ้านแบบคนอื่นเขาบ้าง"

"ถ้าต้นรักไม่รับ ผมนอนไม่หลับ" เฮ้อ…เหนื่อยใจกับนายนี่จริง ๆ สุดท้ายฉันก็ไม่มีอะไรจะเถียงจึงรับข้าวของเขามา พร้อมกับเลิกคิ้วถามอีกครั้ง

"ฉันรับแล้ว นายจะกลับได้หรือยัง?"

"กลับได้ครับ แต่ว่าไปต้นรักแต่งตัวแบบนี้ก็น่ารักดีนะครับ" ร่างของคนที่สูงกว่าไล่มองการแต่งตัวของฉันยิ้ม ๆ เพราะเช้า ๆ แบบนี้ฉันแค่ตื่นมาล้างหน้าแล้วมัดผมดังโงะลวก ๆ หยิบแว่นมาใส่ก็รีบเดินลงมาเลย ตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพเสื้อยืดแขนสั้นกางเกงขาสั้นกับรองเท้าหนีบธรรมดาด้วยซ้ำ เอาอะไรมาน่ารัก ฉันว่าไอเด็กนี่ต้องหลอกด่าฉันอยู่แน่ ๆ

"นายไม่ต้องมาประชดฉัน รีบกลับไปได้แล้ว"

"ผมไม่ได้ประชดครับ ต้นรักน่ารักจริง ๆ"

"เด็กบ้า!" สิ้นเสียงที่เอ่ยกับเขาฉันก็รีบหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในคอนโดทันที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องมานั่งเขินเสียอาการกับคนที่เด็กกว่าแบบนี้ ทั้งที่ไม่ใช่สเปกฉันเลยสักนิด แถมยังกระล่อนเสียอีก

กลับมาถึงห้องได้ฉันก็จัดการแกะถุงข้าวต้มรวมถึงน้ำเต้าหู้ ก่อนที่จะนั่งทานอาหารในตอนเช้าทั้งที่พูดดิบดีว่าไม่ต้องการ แต่เมื่อครู่ก็ดันโดนไอเด็กนั้นก่อกวนจนลืมที่จะออกไปซื้อ สุดท้ายฉันก็ต้องหยิบมากินทิ้งไปก็เสียดายของ

ครืดดดดดด!

เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น มือบางหยิบขึ้นมาดูระหว่างทานข้าว ก่อนที่จะขมวดคิ้วกับข้อความที่น่าแปลกใจ

เบอร์ที่ไม่รู้จัก : ข้าวต้มอร่อยไหมครับ

ส่งข้อความมาในทำนองนี้ก็มีอยู่คนเดียวคือสายธาร แต่ที่น่าแปลกใจคือเขาไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน อยู่ ๆ ถึงส่งข้อความมาหาฉันได้ ฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยให้เขาไปแน่ ๆ

ฉัน : เอาเบอร์ฉันมาจากไหน

เบอร์ที่ไม่รู้จัก : ถ้าอร่อยพรุ่งนี้ผมซื้อมาให้อีกนะครับ

เขาไม่ได้สนใจจะตอบคำถามฉันเลยสักนิด ส่วนฉันได้แต่นั่งกัดฟันกรอด นิ้วที่กำลังเลื่อนเล่นโทรศัพท์ปัดซ้ายหมายจะบล็อกเบอร์ของเขาไว้ แต่สุดท้ายต้องกดออก แล้วปิดโทรศัพท์ลง

ฉันเห็นแก่ที่เขามีน้ำใจซื้อข้าวมารับมาส่งฉันหรอก ถ้าฉันไม่ใช่คนที่พอจะใจดีกับเขาบ้าง ป่านนี้สายธารคงโดนฉันบล็อกไปแล้ว

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปชีวิตฉันก็วนเวียนแบบเดิม ๆ เพิ่มเติมขึ้นมาคือสายธารเริ่มมีบทบาทในชีวิตของฉันมากขึ้นเพราะไล่ยังไงก็ไล่ไม่ไป แต่ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าฉันไม่ได้ชอบพออะไรในตัวเขา แค่อะไรที่ยอมได้ฉันก็จะไม่ต่อต้านเหมือนที่ผ่าน ๆ มา เช่นการที่เขาพาฉันมาทานข้าวในตอนนี้

"เห็นต้นรักบ่นว่าช่วงนี้อ้วนขึ้น วันนี้ผมเลยพามาร้านอาหารคลีนที่อร่อยสุด ๆ เลยล่ะครับ" เมื่อลองเปิดใจไม่ด่าเขาเด็กนี่นับว่าเป็นคนใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ มากคนหนึ่ง ไม่ว่าฉันจะพูดหรือทำอะไรก็อยู่ในสายตาของเขาไปหมด บางทียังรู้ดีกว่าเจ้าตัวแบบฉันเสียอีก

"ฉันอ้วนเพราะนายนั้นแหละ ชอบพากินนู้นกินนี่"

"ตอนต้นรักมีแก้มน่ารักดีหนิครับ" ไอหยอกเย้าให้ฉันเขินก็ยังคงมีตลอด กลัวว่าฉันจะไม่รู้ว่ากำลังตามจีบฉันอยู่ละมั้ง

"แต่ฉันไม่อยากมีแก้ม" ฉันก็จัดการตอบอย่างให้ความร่วมมือ ช็อตฟีลไปหนึ่งแล้วมองเขาด้วยสายตาดุ

"ผมแก้ตัวโดยการพามากินอาหารคลีนแล้วไงครับ"

"แล้วอาหารคลีนจะไปอร่อยได้ยังไง นายอวยเวอร์ไป หรือเปล่า?"

"ผมไม่ได้อวยนะครับ ไม่เชื่อต้นรักก็ลองชิมดู"

"ถ้าไม่อร่อยนายโดนแน่" สั่งอาหารแล้วรอไม่นานก็มีพนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟ ซึ่งฉันก็ไม่รอช้าที่จะหั่นปลาแซลม่อนแล้วรีบขึ้นมาชิม หวังจะต่อว่าไอคนที่มั่นอกมั่นใจตรงหน้า แต่ก็ต้องชะงักเพราะอาหารคลีนร้านนี้อร่อยจริง ๆ

"เป็นยังไงบ้างครับ" สายธารนั่งลุ้นทุกการตักขึ้นมากินของฉัน จนฉันเอ่ยตอบเจ้าตัวก็เผยยิ้มออกมา

"ก็อร่อยดี"

"เห็นไหมล่ะครับ ผมบอกแล้วไงว่าร้านนี้อร่อยจริง ๆ"

"ดูเหมือนนายจะรู้เรื่องร้านอร่อยไปทั่วเลยนะ" ตั้งแต่เขาพาฉันไปกินนู้นกินนี่ทุกร้านไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลย ฉันจึงต้องถามความแปลกใจของตัวเองเพื่อหวังจะได้คำตอบ

"พี่สาวผมเป็นคนชอบกิน เธอเลยอยากเปิดร้านอาหาร ผมก็เลยต้องไปตระเวนลองชิมร้านอาหารเพื่อหวังมาแก้ไขร้านเป็นเพื่อนพี่น่ะครับ" ถึงว่าล่ะถึงรู้จักร้านอาหารหลากหลายมาก พาฉันไปกินไม่ซ้ำร้านเลย อยู่ที่ว่าวันนี้ฉันอยากกินอาหารประเภทไหน เขาก็พาไปได้หมดทุกร้าน

"แล้วตกลงพี่สาวนายได้เปิดร้านหรือเปล่า?"

"เปิดครับ"

"ร้านอะไรเหรอ?"

"ร้านอาหารคลีนครับ"

"อย่าบอกนะว่า…"

"อ้าว…สายธารทำไมมาไม่บอกเจ้เลย" ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบเสียงหวานของอีกคนก็ดังขึ้นพร้อมกับเดินมาหาเราสองคน แล้วมันก็เฉลยให้ฉันรู้ในทันทีว่าร้านที่ฉันกำลังกินอยู่นี้เป็นร้านของพี่สาวสายธาร

"ผมไม่คิดว่าเจ้จะอยู่ร้าน" ร่างสูงตรงหน้าอมยิ้มตอบพี่สาว ก่อนที่พี่สาวของเขาจะหันมามองฉันแล้วหันไปเลิกคิ้วใส่น้องชายตัวเอง

"ต้นรักครับ"

"ต้นรักที่แกชอบเล่าให้ฟังเหรอ!?" พี่สาวของสายธารตาเบิกกว้าง ราวกับตื่นเต้นยกใหญ่ที่รู้ว่าฉันเป็นใคร

"ต้นรักนี่สายฝนพี่สาวผมครับ" ฉันยกมือไหว้พี่สาวสายธารที่เหมือนจะแก่กว่าฉันอยู่หลายปีด้วยท่าทีงุนงง เพราะยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวจึงส่งยิ้มแห้ง ๆ ในขณะที่พี่สายฝนมองฉันแล้วยิ้มกว้างเหมือนมีอะไรในใจ

"สวยเหมือนที่แกบอกจริง ๆ ด้วย" มือบางของหญิงสาวป้องปากแล้วหันไปคุยเบา ๆ กับน้องชายตัวเอง แต่ทุกคำดันเข้าหูฉันหมด ฉันจึงเหลือบไปมองสายธาร นายนี่ต้องเล่าเรื่องฉันให้พี่สาวตัวเองฟังแน่ ๆ

"ผมบอกพี่แล้วไงว่าผมมองคนไม่ผิด" สายธารพูดออกมาเต็มเสียง ก่อนที่จะยักคิ้วกวนใส่ฉันที่ทำอะไรไม่ถูก

"มื้อนี้กินกันเยอะ ๆ เลยนะ เจ้เลี้ยง ต้นรักก็ด้วย ถือว่าเลี้ยงว่าที่น้องสะใภ้ คิคิ" ทั้งสองคนยกยิ้มกันอย่างชอบใจโดยเฉพาะไอเด็กสายธาร ตั้งแต่พาฉันมาเจอพี่สาวโดยไม่บอกฉันสักคำ ออกจากร้านได้เจอดีกับฉันแน่

"เจ้อย่าออกตัวแรง ผมกับต้นรักยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย"

"จริงเหรอ ต้นรักสุดยอดมาก เจ้ยังไม่เคยเห็นมันจีบใครเกินหนึ่งอาทิตย์ได้สักที"

"เจ้…" ร่างสูงส่งซิกให้พี่สาวตัวเองยกใหญ่ คงไม่คาดคิดสินะว่าพี่สาวจะพูดแบบนี้ออกมาได้

"ฉันพูดความจริง น้องชายเจ้แต่ก่อนจะเจ้าชู้คบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าก็จริง แต่ถ้าลองมันได้รักใครแล้วมันรักจริงนะ ลองเปิดใจให้น้องเจ้บ้างนะ" ว่าจบพี่สาวของสายธารก็รีบเดินออกไป โดยไม่รอคำตอบของฉันเลย พี่น้องบ้านนี้คงมีนิสัยเหมือนกันหมด

"เรามีเรื่องต้องคุยกันไอสายน้ำ"

"แหะ…"