บทที่ 08 ระวังโดนหลอก

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ลงมาจากคอนโดแล้วไม่เห็นร่างสูงที่ยืนรอ ฉันได้แต่กวาดสายตามองหาเพราะวันนี้เขาไม่ได้บอกว่าจะไม่มา แถมข้อความก็ยังเงียบไม่ส่งอะไรมาอีก จะไม่มารับกันทำไมถึงไม่บอกกันก่อนนะ จะได้ไม่ต้องวนไปเอากุญแจรถให้เสียเวลา

ฉันได้แต่บ่นถึงเจ้าหมอนั้นในใจ ก่อนที่จะกลับไปเอากุญแจรถของตัวเองที่ห้องเพื่อวันนี้จะขับรถไปมหาวิทยาลัย

ว่าแล้วก่อนถึงคณะตัวเองฉันก็วนไปที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ไม่ใช่เพราะจะไปตามสายธารแต่เพราะฉันจะเอาหนังสือของเด็กที่ชื่อว่าหมอกไปคืนเจ้าของต่างหาก

ฉันได้แต่ยืนนิ่งตรงหน้าคณะเพราะไม่รู้จะไปทางไหนดี แล้วฉันต้องเริ่มหาเด็กนั้นจากตรงไหน

"เริ่มจากลานเกียร์ก่อนแล้วกัน" ได้ยินว่าที่นี่เป็นที่รวมตัวของคณะวิศวะ ถ้าเขามาเรียนก็คงจะอยู่ตรงนั้นแหละ

ฉันเดินไปถึงลานเกียร์ที่มีเด็กนักศึกษาเต็มไปด้วยเสื้อช็อป ในนั้นมีฉันอยู่แค่คนเดียวที่แต่งชุดนักศึกษาแปลกตาไปจากทุกคน ยิ่งแตกต่างก็ยิ่งตกเป็นเป้าสายตา หลาย ๆ คนมองมาที่ฉันเหมือนกับตัวประหลาด แต่ฉันก็เชิดหน้าทำเป็นไม่สนใจแล้วรีบมองหาร่างสูงของนายหมอก

จนกระทั่ง…

สายตาคู่คมของฉันก็เหลือบไปเห็น โต๊ะริมสุดที่มีคนนั่งไม่ต่ำกว่าห้าคน กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน และหนึ่งในนั้นมีนายหมอกที่กำลังร่วมหัวเราะด้วย

ฉันไม่รอช้ารีบตรงไปที่โต๊ะนั้นในทันที ก่อนที่จะวางหนังสือของเขาลงบนโต๊ะแล้วเรียกความสนใจให้คนในโต๊ะหันมามองฉันเป็นแถว

"ฉันเอาหนังสือนายมาคืน" ฉันเอ่ยจบแล้วหันไปมองนายบาสครู่หนึ่ง หมดธุระของฉันก็รีบหันหลังหมายจะเดินออกไป

แต่ทว่า…

"เดี๋ยวสิครับพี่…" ร่างสูงเจ้าของหนังสือรีบวิ่งมาดักฉันไว้ ส่วนฉันก็ทำหน้าเบื่อโลกใส่เพราะแค่เอาหนังสือมาคืนก็เสียเวลาฉันมากพอแล้ว

"มีอะไร?"

"ขอบคุณนะครับที่เอาหนังสือมาคืน"

"ฉันเป็นคนชนนายเอง เอาหนังสือนายมาคืนก็ถูกแล้ว"

"ความจริงผมก็ตั้งใจจะเอาที่คณะพี่อยู่แล้ว แต่ดีจังที่พี่มาคืนให้ถึงที่" ว่าจบรอยยิ้มหวานก็ยกขึ้นบนใบหน้า แต่ฉันกลับไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด เพราะระหว่างที่นายนั้นเอ่ยหางตาก็ดันเหลือบไปเห็นอีกคนที่เหมือนจะเป็นคนที่ฉันรู้จัก กำลังเดินหันหลังให้ฉันเพื่อขึ้นตึกเรียน แล้วจังหวะที่เลี้ยวเข้าไปในตึกทำให้เห็นมุมข้างของใบหน้านั้นจึงทำให้ฉันมั่นใจในทันทีว่าคน ๆ นั้นเป็น…สายธาร

"มองหาไอสายธารเหรอครับ?" นายหมอกพูดขึ้น จนฉันชะงักแล้วหันกลับมาสนใจที่เขาอีกครั้ง

"ฉันจะมองหาใครมันก็เรื่องของฉัน หมดธุระของฉันแล้ว" ฉันว่าพร้อมจะเดินผ่านนายนั้นไป แต่ประโยคถัดไปที่ดังขึ้นทำให้ขาที่กำลังจะก้าวนิ่งลง

"ระวังจะโดนมันหลอกเอานะครับ พี่คิดว่าคนแบบมันจะรักพี่คนเดียวเหรอ หึ…ไม่มีทาง" มุมปากหนายกขึ้นเหยียดยิ้มใส่ ก่อนที่จะเดินผ่านฉันกลับไปนั่งที่ตัวเองหลังจากที่ทิ้งระเบิดความอยากรู้ให้ฉันจบ

แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจจะหันกลับไปถาม หมอนี่เชื่อได้มากแค่ไหนยังไม่รู้เลย แถมหน้าตายังไม่เป็นมิตรด้วยซ้ำถามไปอาจจะได้แต่ความใส่ร้ายสายธาร

ฉันกลับมาที่รถตัวเองได้ก็รีบขับรถออกไป ตรงไปที่คณะเพราะมีเรียนต่อแต่ในใจก็ยังค้างคากับสิ่งที่นายหมอกบอกไม่หาย

ฉันตัดสินใจเปิดโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้น แล้วรีบกดแป้นพิมพ์ยุกยิก สุดท้ายก็ได้ใจความที่ฉันส่งไปหาสายธาร

ฉัน : วันนี้นายไม่มาเรียนเหรอ ไม่เห็นมารับฉัน

ผ่านไปห้านาทีข้อความที่ส่งไปก็ไม่ถูกอ่านจากคนรับ จนฉันปิดโทรศัพท์ลงแล้วรีบลงจากรถ ก่อนที่จะปล่อยใจให้เลิกฟุ้งซ่านแล้วเข้าไปเรียนในคาบของวันนี้

.

.

"เป็นอะไรหรือเปล่าแก ฉันเห็นแกไม่มีสมาธิเรียนเลย" จบคาบเรียนยัยพราวก็รีบเอ่ยถาม เพราะท่าทีเหม่อลอยทั้งคาบและรอข้อความจากใครบางคนทำให้ฉันเรียนไม่เข้าหัวเลยสักนิด

"เปล่าหรอก ยืมมาจดด้วยดิ วันนี้ไม่ได้อะไรเลย" ยัยพราวยื่นส่วนที่เรียนวันนี้อย่างไม่ลังเล แล้วเราสองคนก็เดินลงจากตึกพร้อมกันโดยที่ฉันก็ชะโงกคอพร้อมกับหันซ้ายหันขวาอยู่ตลอดเวลา คาดหวังว่าลงมาแล้วจะเจอกับร่างสูงเสียอีก แต่ในเมื่อเขาก็มามหาวิทยาลัยแต่ทำไมวันนี้ถึงไม่มาหาฉันเช่นทุกวัน

"ต้นรัก…เป็นอะไร?" ยัยพราวที่เดินข้าง ๆ เอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีแปลกไปของฉัน

"เปล่า ไม่ไมด้เป็นอะไร" ส่วนฉันก็ยิ้มตอบเพื่อนแห้ง ๆ จะคาดหวังให้เขามาหาได้อย่างไร ขนาดข้อความที่ฉันส่งไปหลายชั่วโมงยังไม่ได้รับการตอบจากเขาเลย

"เออจริงสิ…ตกลงแกได้ที่ฝึกงานเทอมหน้าหรือยัง"

"กำลังลังเลอยู่สองสามที่ แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจจะเอาที่ไหน" ฉันเอ่ย

"แกต้องคิดได้แล้วนะ อีกไม่กี่สัปดาห์อาจารย์จะเอาคำตอบแล้ว"

"เหลือแค่ตัดสินใจแล้วแหละ แล้วแกล่ะฝึกงานที่ไหน"

"ฉันได้ที่เรียบร้อยแล้วคงจะกลับไปฝึกงานแถวบ้านตัวเอง"

"แบบนี้เราก็ไม่ได้เจอกันแล้วสิ" คิดแล้วก็เศร้าอีกแค่ไม่กี่เดือนฉันก็จะเรียนจบแล้ว แถมต้องห่างกับเพื่อนเพื่อไปฝึกงานในเทอมที่กำลังจะถึงนี่อีก ชีวิตสนุกในรั้วมหาวิทยาลัยใกล้จะจบลง คงต้องเผชิญกับชีวิตแห่งความเป็นจริงเสียทีแล้ว

"ไว้นัดเจอกันก็ได้ ฉันจะขึ้นมาหาแกบ่อย ๆ"

"พูดแล้วนะ"

"จ้า ~" ตอนนี้เห็นทีก็คงจะมีแต่ฉันที่ยังไม่ได้ที่ฝึกงานจริง ๆ จัง ๆ เพราะบริษัทที่เล็งไว้สองสามที่ก็ยังไม่มีบริษัทไหนที่ตรงใจฉันเลยเสียทีเดียว หลังจากนี้ฉันคงต้องกลับไปหาข้อมูลเรื่องนี้อย่างจริงจังแล้ว

"งั้นฉันกลับก่อนนะ ไว้เจอกันต้นร้ก" ฉันเดินแยกกับยัยพราวมาที่ลานจอดรถเพื่อเตรียมจะกลับบ้าน

ครืดดดดดดด!

สายธารเด็กบ้า : วันนี้ผมไม่มีเรียนครับ เลยไม่ได้ไปมหาวิทยาลัย ขอโทษที่ไม่ได้บอกพี่ก่อน

มือเรียวที่กำลังจะคาดเข็มขัดก็ต้องชะงักเมื่อเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นให้ฉันก้มมาอ่าน เป็นข้อความในโทรศัพท์ที่ถูกส่งมาโดยสายธาร 'ไม่ได้ไปมหาวิทยาลัย' แล้วคนที่ฉันเห็นตอนเช้าเป็นใคร จะโกหกก็โกหกไม่เนียนเลยสักนิด

ฉันอ่านข้อความที่ถูกส่งแต่ไม่คิดที่จะตอบกลับ ก่อนที่จะปิดโทรศัพท์ลงแล้วรีบตรงกลับคอนโดในทันที