บทที่ 05 ผมจะบอกความลับ

"ต้นรัก..." เสียงไอเด็กบ้า...

ฉันหันขวับไปตามเสียงที่เอ่ยเรียก ใช่สายธารจริงด้วย แต่เขาไม่ได้สนใจฉัน ที่ฉันเห็นคืออีกสองคนที่เหลือกำลังจ้องหน้ากันนิ่งมากกว่า

"ไอหมอก" สายธารพูดขึ้นเบา ๆ คงจะเป็นชื่อของอีกคนที่เพิ่งจะคุยกับฉันเพราะตรงนี้ดันมีแค่เราสามคน

"อ๋อ...พี่ต้นรัก?" นายที่ถูกเรียกว่าหมอกผละสายตาออกจากสายธาร แล้วหันมากระตุกยิ้มใส่ฉันที่ยืนมองทั้งสองคนจ้องหน้าอย่างงง ๆ

"ต้นรักเราไปกันเถอะ" มือหนารีบคว้ามือฉันในทันทีโดยที่ทิ้งให้นายหมอกยังยืนงงอยู่ที่เดิม

"นี่...ทำอะไร ปล่อยฉัน"

"ต้นรักมาทำอะไรที่นี่" สุดท้ายมือฉันก็เป็นอิสระ สะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมแล้วจ้องหน้าสายธารตาเขม็ง

"ฉันจะมาทำอะไรแล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย"

"ผมไปหาสายนิดหน่อยถึงกับต้องมาตามเลยเหรอ?" ใบหน้าคมยักคิ้วกวนแล้วยิ้มเล่ห์ เข้าข้างตัวเองเก่งมาก คนอย่างฉันจะมาตามหาเขาทำไม

"ฉันมาเป็นเพื่อนเพื่อนของฉัน ไม่มีเหตุผลอะไรต้องมาหานาย"

"ผมก็นึกว่าคิดถึงผมจนทนไม่ไหว"

"หลงตัวเอง" ฉันส่ายหัวเบา ๆ พร้อมกับหมุนตัวหันหนี เจอหน้าก็กวนประสาทกันทุกวัน

"เดี๋ยวสิครับต้นรัก" สายธารวิ่งมายืนขวางอีกครั้ง ทำเอาฉันชะงักเท้าที่แค่อีกก้าวเดียวเราก็จะชนกันแล้ว

"อะไรของนายอีก!"

"จะไปไหน ผมไปเป็นเพื่อน"

"ไม่ต้องอะ นายไปรับน้องของนายเถอะ"

"ผมเสร็จแล้ว"

"??" ฉันเหลือบมองไปยังห้องประชุมอีกครั้ง แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของรุ่นน้องที่เดินออกมาแล้วจะเสร็จได้อย่างไร เป็นถึงพี่ระเบียบแต่ได้ออกก่อนรุ่นน้องจะเป็นไปได้อย่างไร

"หน้าที่ของผมเสร็จแล้วครับ ผมไปส่ง"

"ไม่เห็นจะเหมือนในห้องประชุมเมื่อกี้เลย นายมีสองบุคลิกหรือไง" คนเมื่อครู่ยังหน้าเข้มเสียงโหดอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับมายิ้มร่าแล้วเสียงหวานใส่ฉัน ถ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเองคงไม่เชื่อว่าเด็กสายธารจะมีอีกด้านแบบนี้

"ยอมรับก็ได้ครับ อีกด้านหนึ่งก็มีให้ต้นรักคนเดียวไงครับ"

"คิดว่าฉันจะเชื่อหรือไง" ฉันเดินเลี่ยงหนีคนที่หยอดคำหวานออกมาไม่หยุด เริ่มรู้สึกถึงหน้าที่ร้อนผ่าว ก็ไม่คิดจะเชื่อกับตัวเองเหมือนกันทำไมถึงหลงคารมของนายนี่ไปได้

"เดี๋ยวสิต้นรัก รอผมด้วย" ร่างสูงก็ไม่ละความพยายามรีบวิ่งมาเดินเสมอฉันแล้วเดินไปหน้าห้องพักอาจารย์ที่คาดว่ายัยพราวคงกำลังจะตามหาฉันแล้ว

"ตามมาทำไม"

"ที่นี่ผู้ชายเยอะ ผมไม่ยอมให้ใครมาจีบต้นรักหรอก"

"ไร้สาระ" ฉันทำเหมือนไม่สนใจแล้วเดินต่อไป อยากตามก็ตามไม่ไหวจะห้ามแล้ว เด็กอะไรหน้าด้านหน้าทนจริง ๆ เลย

"อ้าวแก ไปไหนมาเนี่ย..." เป็นไปอย่างที่คิดยัยพราวที่ยืนรออยู่หน้าห้องทันทีที่ฉันเดินมาก็รีบทำหน้าเตลิดแล้ววิ่งมาหาก่อนที่จะชะงักยิ้มกับผู้ชายที่ยืนข้างกายฉัน

"สวัสดีครับพี่พราว" นายสายน้ำรีบทักทาย โชว์ยิ้มหวานปากฉีกประหนึ่งว่าปากจะถึงหูอยู่แล้ว

"เอ่อ…น้องสายธาร"

"ครับ ผมสายธารเอง" ยิ้มแฉ่งเชียว

"แกเสร็จธุระแล้วใช่ไหม ไปกันเถอะ" ฉันเอื้อมไปคว้ามือยัยพราวหมายจะเดินออกไปแต่อีกคนที่ยังคงยุ่งไม่เข้าเรื่องก็ยังเดินตามไม่ห่าง

"จะตามมาทำไมอีก?" ฉันหันไปมองค้อนเด็กนั่น

"พี่พราวมาทำธุระอะไรเหรอครับ?" แต่สายธารกลับเมินใส่ฉันแล้วหันไปคุยกับยัยพราวแทน

ไอเด็กบ้า!

"พี่มาหาอาจารย์วินัยน่ะ"

"อ๋อ…เรื่องทุนใช่ไหมครับ พี่พราวคงเก่งน่าดูเลยนะเนี่ย" ไหนบอกว่าจีบฉันคนเดียว แต่การกระทำตอนนี้เหมือนกับกำลังจีบยัยพราวอีกคนเลย ผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละไม่มีใครจริงใจสักคน ยังไงฉันก็ไม่หลงกลนายนี่หรอก

"อะ เอ่อ…ขอบใจนะ" ส่วนยัยพราวกลับตอบตะกุกตะกักยิ้มแห้ง ๆ แล้วหันมามองฉันเพื่อที่จะบอกว่านางไม่รู้เรื่อง

"ไปกันเถอะครับ ผมไปส่งที่คณะ" แล้วสายธารก็หันมาพูดกับฉันอีกครั้ง พร้อมกับเดินนำหน้าเราไป ขณะที่ฉันกับพราวก็เดินตามหลังเพื่อกลับคณะตัวเอง

"แกงั้นฉันกลับก่อนนะ" พราวหันมาพูดใส่ก่อนที่จะโบกมือลาแล้วรีบเดินออกไปเมื่อเราเดินมาถึงคณะตัวเองแล้วทิ้งให้ฉันต้องยืนเผชิญหน้ากับไอเด็กบ้าที่เหลือนี่อยู่คนเดียว

ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ ไม่บอกลาใครทั้งนั้นรีบเดินไปที่รถของตัวเองเพื่อจะกลับห้อง

"เฮ้ย…ทำอะไร!?" ฉันร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ ๆ ไม่รู้ว่าเด็กบ้าเดินตามมาจากไหนเปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วลงมานั่งหน้าตาเฉย แถมสายธารยังหันมายิ้มตาปิดทั้งที่ฉันไม่ได้อนุญาตให้นั่งเลยสักนิด

"วันนี้ผมไม่ได้เอารถมา ขอติดรถกลับด้วยคนนะครับ"

"ไม่!" ฉันตอบเสียงแข็ง

"จอดระหว่างทางกลับคอนโดต้นรักก็ได้ ตรงนี้มันเรียกรถยากนะ ต้นรักไม่สงสารผมเหรอ?"

"ไม่ ลงไป"

"ไม่ลง ผมรู้ว่าต้นรักไม่ใจร้ายกับผมขนาดนั้นหรอก" คนดื้อก็ยังคงตื๊อไม่เลิก กอดอกแล้วนั่งลงในท่าเดิมไม่ยอมลงจากรถทั้งที่ฉันไล่จนคอแทบแตก

"ลงไปไอสายน้ำ ฉันไม่อนุญาต"

"ไม่ลงครับ"

"จิ๊…เด็กนี่!"

"ต้นรักอารมณ์เสียไปผมก็ไม่ลงหรอก จะบอกความลับให้นะว่าผมน่ะ เป็นคนหน้าด้าน" ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรกับเด็กบ้าคนนี้แล้ว ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปแถมยังยอมรับอีกว่าตัวเองเป็นคนหน้าด้าน ฉันคงทำอะไรไม่ได้แล้ว

"รออะไร ออกรถสิครับ" ฉันเกลียดรอยยิ้มกวนนี่ที่สุดเลย สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้แยกเขี้ยวใส่อย่างไม่พอใจแล้วรีบขับรถออกไปจากมหาวิทยาลัยโดยที่มีบุคคลที่ไม่ชอบใจนั่งยิ้มแป้นอยู่ข้าง ๆ

"ปกติขับรถไม่เปิดเพลงเหรอครับ"

"เปิด แต่เพราะอารมณ์เสียกับใครบางคนเลยไม่มีอารมณ์จะเปิด"

"แย่จริงนะครับคนนั้นน่ะ ทำให้ต้นรักหงุดหงิดขนาดนี้ได้ยังไง" ทำเป็นแกล้งไม่รู้ไปได้ คนที่ฉันหมายถึงจะเป็นใครไม่ได้หรอก ก็มีอยู่คนเดียวที่ทำให้ฉันหงุดหงิดได้มากขนาดนี้

"ถ้าจะนั่งก็นั่งเงียบ ๆ ฉันไม่มีสมาธิขับรถ"

"งั้นเปลี่ยนให้ผมไปขับแทนไหมครับ?"

"ไม่ต้อง รถฉันฉันขับเอง"

"งั้นก็ได้ เมื่อเช้าไอหมอกได้พูดอะไรกับต้นรักหรือเปล่า?" อยู่ ๆ น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปจริงจัง ก่อนที่จะหันมามองหน้าฉันเพื่อรอคำตอบ

"จะอยากรู้ไปทำไม?" ยิ่งทำหน้าอยากรู้ฉันก็ยิ่งอยากแกล้ง ถึงเวลาของฉันบ้างแล้ว

"ต้นรักมันพูดอะไร?"

"พูดอะไรก็ไม่เห็นเกี่ยวกับนายเลย ฉันไม่จำเป็นต้องบอก"

"เกี่ยวกับผมแน่นอน มีผู้ชายมาคุยกับผู้หญิงที่ผมกำลังตามจีบจะไม่เกี่ยวกับผมได้ยังไง"

"แล้วนายจีบกี่คนล่ะ ฉันก็เห็นนายหยอดใส่คนอื่นไปเรื่อย"

"ผมจีบต้นรักคนเดียวเหอะ"

"คิดว่าฉันจะเชื่อนายเหรอ เมื่อกี้ยังจีบเพื่อนฉันอยู่เลย"

"หึงผมเหรอ?" รอยยิ้มกวนยกมุมปากขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเคลื่อนหน้ามาใกล้ ๆ จนฉันเอนตัวหลบขณะที่มือก็จับพวงมาลัยขับรถไปด้วย

"หะ หึงบ้าอะไร ฉันไม่ได้ชอบนายจะหึงทำไม เอาหน้านายออกไป ฉันขับรถอยู่นะ" ใบหน้าสวยเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวพูดติดขัดไปหมดเพียงแค่มองด้วยหางตาก็เห็นเจ้าเด็กบ้ากำลังยิ้มในระยะประชิด

"กับพี่พราวน่ะผมไม่ได้จีบสักหน่อย ผมแค่อัธยาศัยดีด้วยเพราะเห็นเป็นเพื่อนต้นรัก ถ้าจะจีบต้องแบบนี้"

"ไอสายน้ำ!!" ฉันร้องเสียงหลงเมื่อคนนั่งข้าง ๆ ยื่นหน้าใกล้เข้ามาอีกจนจมูกโด่งดันมาถูกแก้มของฉันที่เหมือนจะไม่ได้ตั้งใจแต่ฉันรู้ว่าเด็กนี่ตั้งใจชัด ๆ เพราะเขากำลังยิ้มอย่างพอใจที่ได้แกล้งฉัน

"ที่หน้าแดงเพราะโกรธหรือเขิน?" ถ้าไม่ติดว่าฉันกำลังขับรถไอเด็กนี่ได้โดนกำปั้นของฉันแน่ ๆ ใครมันจะไปเขินบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ชอบเขา

"ถ้านายยังเล่นฉันจะจอดตรงนี้แล้วถีบนายลงจากรถ" ฉันเอ่ยเสียงแข็งอย่างจริงจัง ตรงนี้เป็นถนนหลักที่รถวิ่งกันให้ควั่ก ถ้าตรงนี้สามารถจอดรถได้ฉันบอกเลยว่านายนี่ได้ถูกฉันถีบออกจากรถแน่

"เขินแล้วชอบใช้ความรุนแรง"

"ไอสายน้ำ!"

"ครับ ๆ ผมจะอยู่เงียบ ๆ ครับ"