บทที่ 5

พอฉันได้สติอีกครั้ง ลืมตาขึ้นมาก็เห็นแม่กำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ

พอเห็นฉันตื่น แม่ก็รีบปาดน้ำตาแล้วจับมือฉันไว้ ถามด้วยความเป็นห่วง “อาริสา ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างลูก?”

ตอนรู้ว่านาวินดาท้องลูกชานน ฉันไม่ร้องไห้

ตอนนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดเย็นเฉียบ มองชีวิตเล็กๆ ในตัวค่อยๆ หายไป ฉันก็ไม่ร้องไห้

แต่ตอนเห็นสายตาแม่ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแทนฉัน ฉันกลับกลั้นความเศร้าไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมาดังลั่น

แม่รีบกอดฉันแน่น ลูบหลังปลอบเสียงสั่น

“แม่ไม่รู้เลยว่าลูกของแม่ต้องทนทุกข์ขนาดนี้ แม่มาช้าเกินไป”

“พอออกจากโรงพยาบาลก็หย่ากับชานนทันที!ลูกของแม่ไม่ใช่คนให้เขามารังแก!”

ฉันพยักหน้าแรงๆ ซบอกแม่แล้วร้องไห้จนสุดแรง

ตอนพ่อเข้ามา ฉันก็จัดการอารมณ์ตัวเองได้แล้ว

พ่อเห็นฉัน ก็เอื้อมมือมาลูบแก้มฉันอย่างสงสาร

“ลูกอาริสาของเรา ลำบากเหลือเกิน พ่อไม่น่าให้ลูกแต่งกับชานนเลยจริงๆ”

ฉันกลั้นน้ำตา แล้วส่ายหัวช้าๆ

ตอนนั้นฉันก็เป็นเพียงลูกสาวบ้านธรรมดา ส่วนชานนคือทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลภานุรัตน์

ความรักที่ไม่คู่ควรในสายตาคนอื่น ไม่มีใครเชื่อว่าจะไปได้รอด

แต่ชานนยอมใช้สิทธิ์ทายาทเป็นเดิมพัน ต่อต้านครอบครัว จนได้รับการยอมรับ

เขายังยืนเฝ้าประตูบ้านฉันสามวันสามคืน ไม่กินไม่ดื่ม จนแทบเป็นลม พ่อถึงยอมเปิดประตูรับเขาเข้าไป

ในห้องนั่งเล่น วันนั้นพ่อจึงยอมพยักหน้า

เราดีใจกอดกันแน่น ราวกับโลกนี้มีเพียงเรา

ตอนนั้นเราคิดว่าถ้าผ่านด่านนั้นได้ ก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไป

ไม่คิดเลยว่า “ตลอดไป” นั้น จะพังทลายลงภายในไม่ถึงห้าปี

ไม่รู้ชานนมายืนอยู่ที่ประตูตั้งแต่เมื่อไหร่

เขามองฉันนิ่ง ดวงตาแฝงทั้งความละอาย ความเสียใจ ความเจ็บปวด…

พ่อแม่พอเห็นเขา ก็ผลักไสออกไปทันที

“ออกไป! ที่นี่ไม่ต้อนรับแก!”

“พออาริสาออกจากโรงพยาบาล จะหย่ากับแกทันที! ลูกสาวเราไม่เอาผู้ชายใจร้ายแบบแก!”

ชานนสีหน้าเจ็บปวด น้ำเสียงขมขื่น

“อาริสา…ฉัน…ฉันไม่รู้ว่าเธอท้อง แล้วก็ไม่รู้ว่าเธอแท้ง วันนั้นผมแค่ใจร้อน…”

“พอแล้ว”

ฉันพูดตัดบท ส่งสายตาบอกพ่อแม่ให้ไปก่อน ฉันอยากคุยกับชานนตามลำพัง

พ่อแม่อยากอยู่เป็นเพื่อน แต่ฉันยืนกรานให้พวกเขาออกไป

ฉันรู้ว่าการแท้งลูกทำให้พ่อแม่เจ็บปวดมากแล้ว ฉันไม่อยากให้พวกเขารู้เรื่องนาวินดาอีก มันจะยิ่งบาดใจพวกเขามากกว่าเดิม

ชานนกลับเข้าใจผิด คิดว่าฉันให้เขาอยู่คนเดียวเพราะฉันจะยกโทษให้

เขารู้สึกตื่นเต้น มาพยายามจับมือฉัน

“อาริสา ผมรู้ว่าเธอจะ——”

ฉันชักมือออกโดยไม่ลังเล มองเขานิ่งๆ

“สัญญาหย่า ฉันเซ็นเรียบร้อยแล้ว คุณเองก็เซ็นด้วย”