บทที่ 4

แม่ของชานนได้ยินก็แปลกใจมองฉันแวบหนึ่ง พอเห็นว่าฉันไม่ได้มีท่าทีโกรธเคือง สีหน้าก็อ่อนลงเล็กน้อย

“เธอเข้าใจก็ดีแล้ว ยังไงตระกูลภานุรัตน์ก็ต้องมีทายาทต่อไป”

“โชคดีที่ชานนเป็นคนเห็นแก่ความสัมพันธ์ ไม่งั้นฉันคงไม่ได้อุ้มหลานตัวอ้วนในเร็วๆ นี้หรอก”

พูดไป แม่ของชานนก็ลูบท้องของนาวินดาอย่างแผ่วเบา ใบหน้าเต็มไปด้วยความปีติ

แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันช่างน่าขัน

เห็นแก่ความสัมพันธ์?

ถ้าธนพลรู้ว่าการดูแลเมียของตัวเองคือทำให้ท้องลูกของเพื่อนสนิท เขาคงลุกจากโลงมาตบหน้าให้ตายอีกรอบ

เห็นฉันเงียบ นาวินดาก็แอบมองฉันด้วยสายตาหวาดๆ

“อาริสา เธอยังโกรธฉันกับชานนอยู่หรือเปล่า?”

“ฉันแค่อยากมีลูกของตัวเองจริงๆ อยู่บ้านคนเดียวมันทั้งเหงา ทั้งกลัว…”

พูดไปเธอก็สะอื้นเหมือนโดนรังแกมาแสนสาหัส

แม่ของชานนรีบยื่นทิชชู่เช็ดน้ำตาให้เธอ ก่อนจะหันมามองฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“อาริสา เธอเป็นไก่ที่ไม่ออกไข่ ไม่มีสิทธิ์มาทำตัวงอแง เด็กในท้องนาวินดาคือทายาทของตระกูลภานุรัตน์ ต้องคลอดออกมาให้ได้”

ฉันมองสองคนตรงหน้าที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ก่อนพูดเสียงเย็นชา

“ก็ได้ พอดีฉันจะสละตำแหน่งให้นาวินดา เด็กที่เกิดมาก็จะได้เรียกเธอว่าแม่อย่างเต็มปากเต็มคำ ไม่ใช่เรียกฉันว่าแม่ใหญ่ แล้วเรียกนาวินดาว่าแม่เล็ก”

ฉันยังไม่ทันพูดต่อ นาวินดากลับทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าฉัน คว้ากางเกงฉันไว้ สะอื้นสะอื้น

“อาริสา ฉันรู้ว่าเธอยังโกรธ แต่เด็กมันไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ เธอจะทำร้ายชีวิตที่บริสุทธิ์ได้ยังไง”

ฉันไม่รู้ว่านาวินดาฟังภาษาเดียวกับเราหรือเปล่า ขมวดคิ้วแล้วกำลังจะดึงเธอขึ้น แต่เสียงตวาดก็ดังขึ้นมาก่อน

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ชานนเพิ่งเดินเข้ามา ก็เห็นนาวินดาคุกเข่าร้องไห้ แถมพูดว่าลูกบริสุทธิ์ เขาก็เข้าใจเอาเองทันทีว่าฉันบังคับให้ฆ่าเด็ก

เขาไม่ทันคิดอะไรทั้งนั้น กระโดดถีบเข้าที่ท้องของฉันทันที ฉันทั้งคนทั้งเก้าอี้ล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง

มดลูกที่เพิ่งแท้งมาไม่นานอ่อนแออยู่แล้ว ยิ่งทนการเตะครั้งนี้แทบไม่ไหว

ฉันรู้สึกเหมือนความเย็นบาดลึกเข้าไปถึงกระดูก เหมือนตกลงไปในน้ำแข็ง โลกตรงหน้ามืดมัว ปวดหน่วงแถวท้องชนิดแทบขาดใจ

ในหูเหมือนยังได้ยินเสียงชานนตะคอกใส่

“อาริสา เธอยังอยากให้นาวินดาเอาเด็กออกอีกเหรอ? ครั้งที่แล้วในโรงพยาบาลยังไม่สะใจใช่ไหม? เธอมันใจโหดเลือดเย็น!”

ฉันกัดฟันยันตัวลุกขึ้น หยิบสัญญาหย่าออกมาจากกระเป๋า ปาใส่หน้าชานนอย่างแรง

“ชานน เราหย่ากัน!”

ในแววตาที่ไม่อยากเชื่อของชานน ฉันพยายามเดินโซซัดโซเซไปทางประตู แต่ยังไม่ทันพ้นสองก้าว ภาพตรงหน้าก็มืดสนิทอีกครั้ง แล้วฉันก็ล้มลงไป

ก่อนสติจะดับวูบ ฉันได้ยินเสียงใครสักคนตะโกน

“คุณผู้หญิงเลือดออกเยอะมาก!”

“รีบเรียกรถพยาบาล!”

“อาริสา!”