บทที่ 3

ชานนชะงักไปทันที

นาวินดากุมท้องมองเขาหนึ่งแวบ แล้วกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูเขา

ชานนหันกลับมามองฉัน

“อาริสา เธอไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้มาหลอกฉัน”

“ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ไม่มีวันทิ้งนาวินดาแน่นอน”

พูดจบ ทั้งสองก็เดินเคียงกันไป ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองอีกครั้ง

วินาทีนั้น ฉันก็ได้ตายใจไปแล้ว

เด็กที่ไม่เคยถูกคาดหวัง ไม่ควรต้องมาอยู่ในโลกนี้

การแต่งงานที่มีรอยร้าว ก็ย่อมพังทลายในสักวัน

พอทำแท้งเสร็จกลับถึงบ้าน ห้องก็ยังมืดสนิท

หลายวันติดต่อกัน เขาไม่กลับบ้านเลย

ฉันก็ไม่ได้โทรตามถามว่าเขาอยู่ไหน แค่พักฟื้นอยู่บ้าน และปรึกษาทนายเรื่องหย่า

อีกครั้งที่เห็นชานน คือในโซเชียลของนาวินดา

ผู้ชายที่ไม่เคยชอบถ่ายรูป กลับยอมใส่ที่คาดผมการ์ตูน ถ่ายภาพคู่ตั้งท้องกับนาวินดา

ทั้งสองลูบท้องอย่างอ่อนโยน มองตากันด้วยความรัก ราวกับคู่สามีภรรยาที่กำลังรอคอยลูกน้อยอย่างมีความสุข

ครั้งนี้ฉันก็กดไลก์เงียบๆ ให้รูปนั้นไปหนึ่งที

ชานนที่หายเงียบไปหลายวันกลับโทรหาฉัน บอกให้ฉันไปกินข้าวที่บ้านเก่าในตอนเย็น

ช่วงนี้ฉันเก็บของของตัวเองไปเยอะแล้ว ทนายก็ร่างข้อตกลงหย่าเรียบร้อย การหย่าก็ควรบอกให้เขาและครอบครัวรู้ได้แล้ว ฉันจึงตอบตกลง

พอฉันไปถึงบ้านเก่าของตระกูลภานุรัตน์ ที่นั่งที่เคยเป็นของฉันกลับมีคนอื่นนั่งอยู่แล้ว นาวินดา!

แม่ของชานนกำลังจับมือนาวินดาคุยอย่างสนิทสนม รอยยิ้มที่ฉันไม่เคยได้รับตลอดห้าปีแต่งงาน กลับปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอไม่ขาดสาย

แม่ของเขาแต่แรกก็ไม่ชอบฉันอยู่แล้ว แถมแต่งงานห้าปีท้องก็ไม่ติด ยิ่งเพิ่มความไม่พอใจ

ตอนแรกฉันคิดว่าการตั้งครรภ์ครั้งนี้ จะช่วยปรับความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแม่เขาได้ แต่มาตอนนี้ก็ไม่มีความจำเป็นอีก

เห็นฉันมา นาวินดาก็ยิ้มอย่างเกรงใจใส่ฉัน

“อาริสา คุณป้ารู้ว่าฉันท้อง ก็เลยให้ฉันมาอยู่บ้านนี้ จะได้ดูแลฉันได้สะดวก เธออย่าคิดมากนะ…”

ฉันไม่สนใจการเสแสร้งของเธอ ดึงเก้าอี้มานั่งลงอย่างเฉยชา

แม่ของชานนมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า มืออีกข้างยังลูบหลังมือของนาวินดาพลางพูดเสียงจริงจัง

“อาริสา เธอแต่งกับชานนห้าปีแล้วยังไม่ท้อง ฉันอยากอุ้มหลานใจจะขาด”

“นาวินดาเองก็ทั้งน่าสงสาร สามีตาย ต้องอยู่ตัวคนเดียว โชคดีที่มีชานนคอยดูแล”

“ตอนนี้นาวินดาท้องหลานของตระกูลเรา ฉันให้เธอมาอยู่บ้านนี้ เธอไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

คำถามที่เหมือนถามแต่จริงๆ คือข่มขู่ ฉันชินแล้ว

แถมตอนนี้เรื่องของนาวินดากับครอบครัวภานุรัตน์ ฉันก็ไม่สนใจอีก

ฉันพยักหน้าเบาๆ

“ฉันไม่มีปัญหา”