ตอนที่สอง อดทน(NC)

ตอนที่สอง

อดทน

นางไร้ซึ่งมารดาคอยอบรมสั่งสอน อาศัยเพียงตำราเล่มบางในห้องหนังสือจึงเข้าใจเรื่องเช่นนี้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ถึงอย่างไรไป๋ชิวหลานก็พยายามคล้อยตามสามีอย่างว่าง่ายโดยกล้ำกลืนฝืนทนแรงเสียดสีที่ไม่ว่าจะเข้าหรือออกก็มีแต่เสียดแทงจนเจ็บแสบ

“อีกเดี๋ยวก็หาย” ซ่งหยวนปลอบอย่างขอไปทีก่อนจะโยกขยับเอวเพื่อส่งแท่งเนื้อคู่กายมุดเข้ามุดออกในร่องสวาทอันคับแคบของหญิงสาว

ไป๋ชิวหลานรออยู่นานความเจ็บก็ยังไม่คลาย ยิ่งร่างด้านบนกดส่วนปลายอันแข็งแรงจมลึกมุดแทรกเข้าไปในร่างของนางอีกครั้งและอีกครั้งอย่างหนักหน่วง

นางยิ่งรู้สึกเจ็บปวดจากการเคี่ยวกรำจนสมองพร่าเลือนทั้งกายยังคงสั่นระริกจากการรุกล้ำจนเกร็งสะท้าน

เหตุใดนางพบแต่ความเจ็บปวดไม่พบความสุขอย่างที่สามีบอกสักครา

อาจด้วยซ่งหยวนไม่ยอมเสียเวลาไปกับการเล้าโลมปลุกเร้าเรียกน้ำหล่อลื่นให้รินหลั่ง เมื่อของใหญ่สอดใส่ในช่องทางเล็กที่คับแคบและถูกบีบรัดจนปวดหน่วง

เขาจึงเร่งแรงกระหน่ำทิ่มแทงเข้าใส่ไม่ยั้งเพื่อพบความสุขสมอย่างรวดเร็วพาให้หญิงสาวปวดร้าวจนใบหน้าบิดเบี้ยวกำมือแน่น

สามีหนุ่มกระแทกตอกจนเสร็จสมเป็นที่พอใจจึงทิ้งตัวลงนอนกอดปลอบภรรยาสาวซึ่งเพิ่งร่วมเรียงเคียงหมอน

“อีกไม่กี่วันเจ้าก็คุ้นชินเอง”

ไป๋ชิวหลานไม่เคยสัมผัสการร่วมรักจึงหลงคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องเจ็บปวดจนแทบตายและต้องอดทนจนผ่านไป

แต่ผ่านไปหลายคืนนางก็ยังคงไม่คุ้นเคย ด้วยสามีไม่เคยปลุกเร้าลูบไล้ให้ฉ่ำนอง

ท่อนกายใหญ่กระหน่ำทิ่มแทงในร่องดอกไม้งามไม่ยั้งแรงเพื่อไปให้ถึงฝั่งฝันแต่เพียงผู้เดียวโดยไม่ใส่ใจร่างเล็กที่เกร็งค้าง

“เบาหน่อยเถิด ท่านพี่”

นางถูกเขากระแทกกระทั้นจนหัวสั่นหัวคลอนไม่อาจรับรู้ความซ่านเสียว

“เฮ้อ!...”

เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างไม่ใคร่พอใจแต่แรงโยกขย่มกลับไม่ลดลง

ซ่งหยวนเพียงเอาแต่ใจให้ตนเองสุขสมแล้วก็นอนหลับกอดก่ายบนเนื้อตัวที่เนียนนุ่มของภรรยาผู้งดงาม

ขณะที่หญิงสาวหลับหูหลับตานอนนิ่งเกร็งรับอย่างฝืนทนเพื่อให้พ้นผ่านในแต่ละค่ำคืน

ข้อดีเพียงอย่างเดียวที่ไป๋ชิวหลานได้พบจากการแต่งงานก็คือการจับจ่ายเงินทองในคลังของสกุลซ่งอย่างคล่องมือ