ตอนที่ 4 เมียที่ไร้ค่า [2]

เกือบเที่ยงคืนที่หญิงสาวนอนพลิกตัวไปมาเพราะเป็นห่วงที่เขายังไม่กลับบ้าน งานน่าจะเลิกไม่ดึก ทั้งที่ไม่อยากจะทำแบบนี้ แต่ความรู้สึกลึกๆ ในใจก็อดไม่ได้ทุกที กระทั่งความคิดหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอน

แกร๊ก

“หลับ?” แรงยวบข้างๆ เตียงพร้อมคำถามจากคนใจร้ายทำให้เธอต้องแกล้งหลับตานิ่ง

“...”

“ลุกขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้” เขาสั่งเสียงเข้มพร้อมกับกระชากไหล่มนขึ้นมาอย่างแรง

“คุณอิชย์ ทรายเจ็บ” เธอร้องเสียงหลงไม่ทันตั้งตัว

“เจ็บเป็นด้วยเหรอ เวลาคบชู้สู่ชายเธอยังไม่เห็นแคร์ใครเลย” อิชย์ว่า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย ถากถางและไม่พอใจ

“ทรายอธิบายไปคุณอิชย์ก็ไม่เชื่อ พี่ภูมิเป็นแค่พี่ชาย” เธอพยายามบอกว่าสิ่งที่เขาคิดไม่เป็นความจริงสักนิดเดียว

“พี่น้องคลานตามกันมาตั้งแต่ชาติไหน ญาติโกโหติกาก็ไม่ใช่” ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังเมื่อเห็นว่าเธอปฏิเสธ

“แต่พี่ภูมิกับทรายรู้จักกันมาก่อน”

“ตอนนี้เธอแต่งงานมีผัวแล้ว ควรเลิกติดต่อกับมัน ถ้ายังไม่เชื่อที่ฉันบอกอีกเราได้เห็นดีกัน!” ยิ่งพูดแรงอารมณ์ก็ยิ่งทวีคูณจนเผลอบีบไหล่เล็กเต็มแรง เขาเห็นตั้งแต่ในงานว่าเธอออกมากับมัน  แค่ไม่อยากจะเสียมารยาทให้แขกในงานนินทาเอาได้

“ปล่อยทรายนะคุณอิชย์”

“ไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะเชื่อที่ฉันสั่ง” ไม่รู้ผีห่าซาตานที่ไหนสั่งให้เขาใจร้ายกับเธอ ในเมื่อเป็นเมียแต่ไม่เชื่อฟังผัวก็ต้องโดนแบบนี้

“คุณมันบ้า ทรายไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด” เธอตะโกนกลับไป ความอดทนหมดลงชั่วขณะเพราะสิ่งที่เขาทำมันมากเกินไป เกินที่เธอจะรับได้

“ดี งั้นอย่ามาโทษฉันทีหลังแล้วกัน” สิ้นเสียงร่างบางก็ถูกผลักลงบนที่นอน เสียงหวีดร้องด้วยความตกใจดังตามมา แต่คนอย่างอิชย์ อิทธิประชากุลหาสนใจไม่ เธอไม่ให้ความสำคัญกับเขาเพียงแค่คนเดียว ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายถูกหยามจากเมียตัวเอง เป็นใครก็ทนไม่ได้ ชายหนุ่มพยายามคิดหักล้างว่าสิ่งที่เขาทำลงไปไม่ได้เกิดจากความหึงหวง แต่เป็นเพราะเธอคือภรรยา มีหน้าที่ต้องสนใจสามีอย่างเขามากกว่าไอ้หน้าไหนทั้งนั้น

“อย่า ทรายขอร้อง” เธออ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา ดิ้นหนีรอยจูบกักฬะจากซาตานร้ายตรงหน้าพัลวัน

“ฉันเป็นผัวเธอ มีสิทธิ์จะทำอะไรกับเธอก็ได้” ชายหนุ่มตะคอกใส่กับท่าทางเหมือนรังเกียจ ไหนบอกว่ารักกันนักหนา ที่ร้องไห้นี่แปลว่าเธอเปลี่ยนใจจากเขาแล้วงั้นเหรอ ไม่มีทาง!

“คนเลว ทรายเกลียดคุณ” ศรัญญาตะโกนใส่หน้าคนเลวที่ทั้งรักทั้งเสียใจกับการกระทำป่าเถื่อนของเขา เมื่อไหร่เขาจะเข้าใจซักทีว่าเธอยอมมาตลอด

“ห่างไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง บอกว่าเกลียด  ไอ้พี่ภูมิของเธอมันคงถึงใจมากสินะ” แรงหึงหวงทำให้คนปากเสียพูดในสิ่งที่คิด ไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไง

“ทุเรศ หัวสมองคุณคงคิดได้แค่นี้” เท่านั้นศรัญญาก็รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายสะบัดหลุดจากการเกาะกุมไปคว้าเอาหมอนข้างมาเป็นอาวุธจนคนมองหัวเราะครืน

“จะทำร้ายผัวมันไม่ง่ายหรอกนะน้อง” พูดจบอิชย์ก็ยังเดินตรงเข้าหา กระทั่งหมอนอาวุธร้ายถูกโยนใส่หน้าเต็มแรง แม่นเป้าราวจับวางจนเขาถึงกับมึน เห็นอีกทีแม่ตัวดีก็เปิดประตูวิ่งหนีออกไปแล้ว

“อย่าให้ฉันจับเธอได้นะศรัญญา เธอโดนหนักแน่”

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

“พี่ปุ๋ย เปิดประตูให้ทรายหน่อยค่ะ” เจ้าของมือเล็กเคาะรัวๆ บนประตูไม้ สายตามองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง กลัวว่าคนใจร้ายจะตามมาทัน

“คุณทราย” คนรับใช้สาวเดินงัวเงียมาเปิดประตูหลังถูกปลุกจากนิทรากลางดึก

“คืนนี้ทรายขอนอนด้วยนะคะพี่ปุ๋ย” พอดันประตูเข้ามาอยู่ด้านในหญิงสาวก็เอ่ยปากขอร้อง ขืนกลับไปตอนนี้เธอคงไม่รอดเงื้อมมือเขาแน่

“จะดีเหรอคะ ห้องพี่เล็ก เดี๋ยวคุณทรายอึดอัดแย่” ปุ๋ยร้องเสียงหลง จู่ๆ เจ้านายจะมาขอนอนกับคนใช้

“ไม่หรอกค่ะ ทรายนอนได้ นะคะพี่ปุ๋ย ทรายขอร้อง” ไม่พูดเปล่ามือเล็กยังยกขึ้นมากระพุ่มไหว้คนตรงหน้า

“อุ๊ย! ไม่ต้องไหว้พี่ค่ะ ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวคุณทรายไปนอนบนเตียง เดี๋ยวพี่นอนข้างล่างเอง” สาวใช้ชี้มือไปยังเตียงเหล็กที่ใช้สำหรับนอนคนเดียวของตนเอง

“พี่ปุ๋ยนอนข้างบนกับทรายก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณทรายนอนข้างบนดีแล้ว ว่าแต่นี่ทะเลาะกับคุณอิชย์มาหรือเปล่าคะ?” แม้จะรู้ดีว่าไม่ควรไปยุ่งเรื่องของเจ้านาย แต่มันก็อดไม่ได้

“ปะ..เปล่าค่ะ” ศรัญญาตอบน้ำเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าแดงก่ำเหมือนคนมีไข้เมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์สดๆร้อนๆ เมื่อกี้

“ฮั่นแน่ อย่าบอกนะคะ” ปุ๋ยแซวเจ้านายสาวพร้อมรอยยิ้มหวาน ขนาดไม่เห็นยังอินตามไปด้วย

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะพี่ปุ๋ย ทรายง่วง ขอนอนก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแข็งๆ และหันหน้าหนีด้วยกลัวจะถูกจับผิดอีก

“แหม...แล้วจะมีหลานให้คุณผู้หญิงอุ้มเมื่อไหร่ล่ะค้า” สาวใช้ยังคงแซวไม่เลิก ก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้างเนื่องจากวันพรุ่งนี้ต้องตื่นไปตลาดแต่เช้า