ตอนที่ 4 เมียที่ไร้ค่า [1]

ศรัญญาขมวดคิ้วด้วยความงุนงงกับสิ่งที่ถูกยื่นมาตรงหน้า วันนี้ผู้เป็นสามีจะมาไม้ไหนอีก ปกติก็ตามไม่ทันอยู่แล้ว ทางด้านเจ้าตัวเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวก็ส่งเสียงขัดใจ ถ้าไม่เพราะความจำเป็นเขาไม่มีวันทำแบบนี้เด็ดขาด

“รับไป แล้วลองดูว่าใส่ได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มพูดในที่สุด

“อะไรคะ?”

“ถ้าไม่เปิดดูเธอจะรู้ไหม” เขาว่าพลางจ้องมาตาเขม็ง

“ให้ทรายเหรอคะ?” เธอถามแบบงงๆ อีกครั้งหลังจากเห็นชุดราตรีเปิดไหล่สีขาวพร้อมด้วยรองเท้าเข้าชุดกัน

“ไปลองดูว่าใส่ได้หรือเปล่า พรุ่งนี้เธอต้องไปงานเปิดตัวพรีเซนเตอร์คนใหม่กับฉัน” เขาสั่งและปลดเนกไทที่คอออกเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าเนื่องจากทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน มิหนำซ้ำยังต้องลงทุนไปหาชุดมาให้ภรรยานอกหัวใจในงานวันพรุ่งนี้

“ทรายไม่ไปได้ไหมคะ?” หญิงสาวถามทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘พรีเซนเตอร์’ คนใหม่

“อย่าทำตัวเรื่องมาก ฉันไม่อยากพาเธอไปนักหรอกถ้าไม่จำเป็น” อิชย์ว่าใส่หน้าคนเรื่องมาก เอาใจขนาดนี้ยังทำเล่นตัว

“ถ้าไปเป็นตัวถ่วงใคร ทรายก็ไม่อยากไปค่ะ” ศรัญญาพ้อ ทำไมเขาต้องทำร้ายหัวใจกันตลอดเวลา

“อย่ามายั่วโมโห งานพรุ่งนี้มีแขกผู้ใหญ่ ฉันแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ขืนไม่พาเธอไปคนอื่นจะพูดลับหลังว่าฉันเก็บเธออยู่แต่ในบ้าน” เขาอธิบายเหตุผล

“ทรายเพิ่งรู้นะคะว่าคุณอิชย์คิดแบบนั้น” สายตาเธอเต็มไปด้วยคำถามยามพูดถึงสถานะของตน

“หยุดตั้งคำถาม แล้วทำตามที่ฉันบอกซะ” แทนที่จะทำให้อารมณ์ดีกลับทำเสียอารมณ์ขึ้นมาอีก อิชย์คิดก่อนจะเปิดประตูระเบียงห้องออกไปด้านนอก เห็นหน้าจืดชืดไร้เดียงสาแล้วมันน่าเบื่อสำหรับเขาจริงๆ

งานเปิดตัวพรีเซนเตอร์คนใหม่ของบริษัทเริ่มขึ้นในช่วงหัวค่ำ แขกส่วนใหญ่ที่เชิญมาเป็นผู้ใหญ่ที่นับหน้าถือตาและร่วมทำธุรกิจด้วยกัน ช่วงก่อนแต่งงานไม่กี่เดือนชายหนุ่มตั้งใจจะเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเลื่อนไปเนื่องจากยังหาคนที่เหมาะสมมาโปรโมทไม่ได้ จนกระทั่งได้ติดต่อกับดาราสาวหน้าใหม่ซึ่งกำลังมาแรงในขณะนี้ กว่าเธอจะเคลียร์คิวให้ว่างมาคุยกันได้ น่าเสียดายที่...อิชย์สลัดความคิดนั้นออก ยังไงสมองด้านความผิดชอบชั่วดีของเขาก็ยังมีอยู่ เขามีครอบครัวแล้ว

“คุณอิชย์ ขอโทษฮ่ะที่พวกเรามาช้า รถติดม๊ากมาก” ชายใจหญิงตรงเข้ามาทักทายผู้ว่าจ้างก่อนเป็นลำดับแรก หลังจากมาเลทไปเกือบครึ่งชั่วโมง

“ไม่เป็นไรครับ สำหรับคุณวิวผมรอได้” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มละลายหัวใจ ไม่ทันสนใจสีหน้าของคนที่ยืนหงอยอยู่ข้างๆ นับตั้งแต่ก้าวเข้ามาในงานพร้อมกับคนที่มีสถานะเป็นสามี

“แหม...พูดจาน่าตีจัง น่ารักที่สุด” ผู้จัดการของดาราสาวป้องปากหัวเราะคิกคัก

“ขอบคุณนะคะ” วรดายิ้มหวานตอบผู้ชายตรงหน้า

“เอ่อ ว่าแต่น้องคนนั้น” ตีน่าถามและเบนสายตาไปยังเจ้าของร่างบางที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้วยความสงสัย

“เธอเป็น...ภรรยาผมเองครับ” ชายหนุ่มพูดหลังจากนิ่งไปพักนึงก่อนจะบอกถึงสถานะของเธอ

“สวัสดีค่ะ” ดาราสาวเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายก่อน รู้สึกเสียดายเหลือเกินที่ผู้ชายคนนี้แต่งงานแล้ว ไม่งั้นเขาและเธอคงมีโอกาสได้รู้จักกันมากกว่านี้

“สวัสดีค่ะคุณวิว” ศรัญญาทักทายกลับไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน ความฮอตและดังของเธอในตอนนี้ใครไม่รู้จักก็คงแปลก

“เพิ่งเคยเห็นตัวจริงภรรยาคุณอิชย์วันนี้ หน้าตาน่ารักน่าหยิกนะฮะเนี่ย” ตีน่าพูดตามที่เห็น เด็กคนนี้หน้าตาสวยเทียบกับดาราได้สบาย

“ขอบคุณค่ะ เรียกทรายก็ได้ค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ เพราะหลังจากนั้นเธอก็เห็นว่าเขายืนเงียบอย่างเดียว คงจะนึกเสียดายที่เจอกับผู้หญิงคนนั้นช้าไปสินะ เธอคิดอย่างขมขื่น

“เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ” อิชย์พูดขึ้นก่อนจะเดินนำเข้าไปพร้อมๆ กับดาราสาวสวย ปล่อยให้หญิงสาวอีกคนมองตามไปด้วยความน้อยใจ พอเจอคนถูกใจเขาก็ทิ้งเธอ ทำเหมือนเธอเป็นตุ๊กตาที่จะจับไปตั้งวางหรือประดับไว้ตรงไหนก็ได้ตามต้องการ ไม่เคยแคร์ ไม่ใส่ใจความรู้สึกเลยสักนิด

“ทราย” เสียงเรียกจากทางด้านหลังสร้างความแปลกใจให้เจ้าตัวก่อนดวงตากลมจะเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังทักทายเธอเป็นใคร

“พี่ภูมิ มาได้ยังไงคะ?”

“พี่มาเป็นตัวแทนเจ้านายพี่น่ะ” ภูมิภัทรโกหกคำโต เขารู้มาตลอดว่าบริษัทที่ตนทำงานอยู่เกี่ยวข้องกับเจ้าของงานในวันนี้และรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องมา จึงขออาสาเจ้านายมางานนี้แทน

“ทรายเพิ่งรู้ว่าพี่ภูมิรู้จักกับคุณอิชย์มาก่อน” เธอพยักหน้ารับรู้

“ช่างเถอะ ทำไมมายืนตรงนี้คนเดียวล่ะ เข้าไปข้างในด้วยกันสิ” ชายหนุ่มชวนพลางถือวิสาสะแตะไหล่เนียนให้เดินเข้าไปด้านในด้วยกัน

“ใครเชิญ” อิชย์ตรงดิ่งเข้ามาถามทันทีที่เห็นร่างของไอ้พวกชอบเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน วันก่อนสั่งไม่มายุ่มย่ามกับคนมีเจ้าของ ไม่ฟังไม่ว่าแต่มันกล้าเกินไปที่เหยียบเข้ามาในถิ่นของตน

“ผมมีบัตรเชิญมา” พูดจบบัตรเชิญดังกล่าวก็ถูกยื่นไปตรงหน้าคนหวงเมียแต่กลับปากแข็ง

“หึ!” อิชย์ได้แต่สบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีบัตรเชิญอย่างที่ว่าจริงๆ

“ผมหวังว่าคุณจะไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องงานนะ” ภูมิภัทรยิ้มราวกับเป็นต่อเมื่อเห็นว่าเจ้าของงานปิดปากนิ่งสนิท

“บอกตัวเองไว้แล้วกันว่าอย่าจ้องจะตีท้ายครัวชาวบ้าน” อิชย์สวนกลับทันควัน

“พี่ภูมิคะ” ศรัญญาหันมาส่งสายตาเป็นเชิงขอร้องคนข้างๆ หลังเห็นท่าไม่ดี หารู้ไม่ว่ายิ่งเพิ่มความโกรธให้สามีเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

“พี่ขอตัวเข้าไปในงานก่อนนะทราย” ภูมิภัทรยอมทำตามคำขอร้องของเธอโดยการหลีกเลี่ยงเข้าไปภายในงาน

“ค่ะ”

“อยากตามมันไปหรือไง?” คนพาลถามคนข้างกายเสียงลอดไรฟันเมื่อเห็นภรรยามองตามหลังไอ้พี่ชายสุดที่รักไป

“ทรายไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นนะคะ” หญิงสาวปฏิเสธ ทีเขายังสนใจดาราสาวมากกว่าเธอ

“อยากจะไปหามันก็เชิญ ฉันไม่ว่าหรอก เดี๋ยววันนี้ฉันจะให้คนไปส่งเธอก่อน ฉันมีธุระต้องคุยกับวิวต่อ” คำพูดของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีทำเอาเธอนิ่งไป ศรัญญามองเขาด้วยแววตาเจ็บร้าว ทีตัวเขายังไม่เคยแคร์ความรู้สึกกันเลย

“ทรายกลับเองก็ได้ค่ะ” สิ้นเสียงหญิงสาวก็รีบเดินเลี่ยงออกมา ไม่อยากให้น้ำตาไหลรินต่อหน้าผู้ชายใจร้ายอีก เป็นเวลาเกือบชั่วโมงที่เธอหลบมุมอยู่เงียบๆ ด้านนอกงานตามลำพัง

“ทราย พี่ตามหาตั้งนาน ทำไมไม่เข้าไปในงาน” ภูมิภัทรตรงเข้ามาทักหญิงสาวในดวงใจ ใบหน้าสวยแสดงอาการเศร้าหมอง

“เอ่อ ทรายเบื่อเลยออกมานั่งเล่นค่ะ พี่ภูมิจะกลับแล้วเหรอคะ?”

“ครับ แล้วทรายล่ะ”

“ทรายขอกลับด้วยนะคะพี่ภูมิ” ศรัญญาบอกไปตามตรง

“ได้สิ” ภูมิภัทรรีบตกลงก่อนจะเดินนำไปที่รถ เธอคิดว่าตัวเองทำถูกแล้ว ขนาดคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามียังไม่คิดจะใส่ใจ ดังนั้นเธอก็ขอพึ่งตนเองดีกว่า ป่านนี้เขาอาจจะมีความสุขกับผู้หญิงในฝันของเขาอยู่ก็ได้

“ขอบคุณที่มาส่งทรายนะคะ” น้ำเสียงหวานหันไปกล่าวขอบคุณคนข้างๆ ที่พาเธอมาส่ง 

“ทรายมีอะไรในใจหรือเปล่า?” ภูมิภัทรถามตรงๆ เมื่อเห็นอาการของหญิงสาวตรงหน้า ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีทำร้ายจิตใจผู้หญิงที่ตนเรียกว่าภรรยาสารพัด

“ไม่มีอะไรค่ะพี่ภูมิ ไว้ถ้าทรายไม่ไหวจริงๆ ทรายจะบอกพี่ภูมิคนแรกเลยค่ะ” เธอตัดสินใจบอกกับชายหนุ่มที่เปรียบเสมือนพี่ชายที่แสนดีในที่สุด

“ดูแลตัวเองด้วยนะทราย พี่เป็นห่วง” แววตาและน้ำเสียงที่ได้ยินจริงจังจนหญิงสาวรู้สึกได้

“ค่ะ งั้นทรายเข้าบ้านก่อนนะคะ” ศรัญญายิ้มตอบก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป เธอจะลองดูอีกสักตั้ง ถ้าสุดท้ายมันไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เธอก็พร้อมที่จะไป อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็ยังได้อยู่ใกล้ๆ คนที่เรารัก แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นค่าในความรักของเราเลยก็ตาม