ตอนที่ 3 บทเรียนสำหรับผู้หญิงอวดดี [2]

เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกจ้องเมียนอกหัวใจที่กำลังลงจากรถด้วยใบหน้าถมึงทึง ชายหนุ่มไม่โวยวายออกไปและตัดสินใจกลับมาที่บ้าน อยากรู้ว่าผู้ร้ายปากแข็งจะแก้ตัวยังไง แต่เธอกลับท้าทายด้วยการให้ชายชู้มาส่งถึงหน้าประตูรั้ว วันนี้ได้เห็นดีกัน!

“ตีท้ายครัวชาวบ้านคงเป็นงานอดิเรกของมึงสินะ” อิชย์ตะคอกถามเสียงกร้าว

“คุณอิชย์” ศรัญญาหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าผู้เป็นสามียืนอยู่และเธอไม่ทันสังเกตตั้งแต่แรก

“พูดอะไรให้เกียรติทรายบ้าง” ภูมิภัทรแทบเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินคำทักทายของอีกฝ่าย

“คนนอกไม่ต้องเสือก นี่เรื่องผัวเมีย มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น” คนโมโหแบบไม่รู้ตัวสบถถ้อยคำไม่น่าฟังออกไป

“พี่ภูมิกลับไปก่อนนะคะ” หญิงสาวไม่ต้องการให้คนอื่นเดือดร้อนจึงเอ่ยแกมขอร้อง

“ที่กูยอมเพราะเห็นแก่ทราย ถ้าทำให้ทรายเสียน้ำตาอีก มึงจะไม่มีวันได้เจอหน้าเธอ” ภูมิภัทรเอ่ยเตือนและกลับออกไปท่ามกลางสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก

“คิดจะหนีความผิดงั้นเหรอ?” อิชย์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคนมีความผิดกำลังจะก้าวเข้าบ้าน คิดจะหนีในขณะที่ยังไม่ได้เคลียร์ อย่าฝันเลย

“ทรายไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องหนี” หญิงสาวหันกลับมาเผชิญหน้าเมื่อถูกกล่าวหา

“ไม่ผิด! แล้วที่นัดชู้ไปกอดนอกบ้านนี่เรียกว่าอะไร?” ชายหนุ่มยิ่งตะคอกถามเสียงดังเมื่อเห็นว่าเธอยังทำตัวเป็นผู้ร้ายปากแข็ง

“พี่ภูมิไม่ใช่ชู้ หรือถ้าใช่คุณอิชย์จะสนใจทำไม” ศรัญญาเริ่มเหลืออด อยากยัดเยียดข้อหาให้เธอก็จะยอมรับ เผื่อว่าเขาจะยอมลดทิฐิบ้าๆ ลงบ้าง

“ยอมรับออกมาแล้วใช่ไหมว่ามันเป็นชู้ ไม่คิดว่าจะ...” ยังไม่ทันพูดจบหยาดน้ำใสก็เอ่อล้นดวงตากลม แต่อิชย์กลับไม่สนใจ มือหนาบีบไหล่กลมกลึงแน่นก่อนจะกระชากเข้ามาประชิดกาย

“ไม่ว่ายังไงคุณอิชย์ก็ไม่เคยมองทรายในแง่ดีอยู่แล้ว” เธอบอกเสียงเครือ

“จะให้มองในแง่ดีทั้งๆ ที่ฉันเห็นเธอกอดกับมันเต็มสองตา พอดีว่าฉันไม่ใช่ควาย!” คนหยาบคายว่าตรงๆ ไม่รักษาน้ำใจ อารมณ์หวงไม่รู้ตัวแล่นพล่านทั่วทั้งร่าง

“คุณอิชย์เห็น?”

“ไม่ต้องเอาไปเพ้อเจ้อว่าฉันหึงล่ะ เห็นเงียบๆ หงิมๆ แบบนี้ร้ายไม่เบานี่ หรือที่ผ่านมาทำตัวเรียบร้อยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชาย” ถ้อยคำต่อว่าเสียๆ หายๆ ของผู้ชายใจร้ายยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่ ไม่ว่าทำอะไรก็ต้องอยู่ในสายตา แต่พออยากพูดคุยกลับแสดงท่าทางรังเกียจ ตกลงว่าจะเอายังไงกันแน่

“สิ่งที่คุณเห็นทรายไม่ขอปฏิเสธและก็จะไม่อธิบายเหมือนกัน พูดไปคุณอิชย์ก็กล่าวหาทรายอยู่ดี” น้ำตาแห่งความเสียใจไม่เท่าความเจ็บปวดที่ได้รับ

“ยอมรับง่ายๆ ก็ดี ถ้ารู้ว่า ‘ง่าย’ ขนาดนั้นฉันจะได้สนองให้” สิ้นเสียง ชายหนุ่มก็กระชากแขนเรียวให้เดินตามเข้าไปในบ้าน วันนี้เขาจะสอนให้เธอได้รู้ว่าการทรยศคนอย่างอิชย์ อิทธิประชากุล จะได้รับผลตอบแทนอย่างไร อยากให้ร้ายกว่านี้ก็จะทำให้ดู

“อะไรกันน่ะตาอิชย์” สุจินดาเอามือทาบอกเมื่อเห็นบุตรชายกำลังฉุดกระชากลากถูลูกสะใภ้ขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบนโดยมีสายตาของสาวใช้วัยรุ่นมองตามไปด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นเรื่องของเจ้านายสุดชีวิต “นี่! นังปุ๋ย เรื่องของเจ้านายแกไม่ต้องสอด”

“โอ๊ย!” ศรัญญาหวีดร้องเมื่อถูกเหวี่ยงลงบนพื้น เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ

“อยากรู้ไหมว่ารางวัลของเธอคืออะไร?” อิชย์หรี่ตาถามคนที่ยังนั่งอยู่บนพื้น

“ทรายไม่อยากรู้ คุณอิชย์จะเอายังไงก็ว่ามา หย่ากันก็ได้” นับเป็นครั้งแรกที่เธอกล้าพูดคำนี้ออกไป ในเมื่อไม่เคยรักกันฝืนต่อคงไม่มีประโยชน์

“กล้าท้าเหรอทราย” คนถูกท้าให้หย่าตาลุกวาว

“ไม่ใช่กล้าหรือไม่กล้า ถ้าคุณอิชย์เกลียดทรายขนาดนี้จะทนแต่งงานด้วยทำไมตั้งแต่แรกคะ?” ศรัญญาอธิบายและถามไปด้วย เคยคิดมาตลอดว่าคงไม่แต่งด้วยง่ายๆ พอได้รู้ว่าเจ้าตัวยินยอมก็ยังบังอาจหวังลึกๆ ว่าเขาจะรักเธอบ้าง แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่ใจคิด

“เธอเองไม่ใช่เหรอที่อยากแต่งกับฉันจนตัวสั่น” เขาว่าใส่หน้า

“ทรายแค่ทำตามคำขอร้องของคุณพ่อ” เธอเถียง ยอมรับว่าเพราะรักบวกกับเป็นความต้องการของผู้ให้กำเนิด

“ฮึ! ก็พ่อเธอยัดเยียดเธอมาให้ฉัน คงกลัวว่าลูกจะขายไม่ออก หรือไม่คงหวังสบายทางลัด” ชายหนุ่มเห็นหน้าตาที่แสดงออกถึงอารมณ์โกรธของเธอชัดเจน แต่เขาไม่คิดจะเอ่ยปากขอโทษเพราะนั่นเป็นความจริงที่เธอต้องจำใส่สมองเอาไว้

“คุณอิชย์ก็ดีแต่ว่าคนอื่น ไม่เคยมองตัวเอง” ความเหลืออดทำให้เธอกล้าเถียง ในเมื่อไม่ได้เป็นฝ่ายผิด

“ปากดีแบบนี้ เดี๋ยวเธอจะได้รู้จักฉันดีเลยล่ะ” พูดจบคนโกรธจัดก็ย่างสามขุมเข้าหาคนปากดีที่บัดนี้ถอยร่นไปจนชิดผนัง หนียังไงก็ไม่มีทางหนีเขาพ้น มือหนาบีบปลายคางเล็กเป็นการสั่งสอนก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงไปอย่างไร้ซึ่งความอ่อนหวาน มืออีกข้างกระชากเสื้อบนร่างบางจนหลุดติดมือมา

“กรี๊ดด ปล่อยทรายนะ” ศรัญญากรีดร้องพลางยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกพัลวัล ร่างกายถูกพันธนาการจากผู้ชายใจร้ายที่ไม่เคยมีคำว่ารักให้กันสักวินาทีเดียว

“ไม่ปล่อย ฉันเป็นผัว มีสิทธิ์ในร่างกายเธอทุกอย่าง” ดวงตาคมหลุบต่ำ กวาดสายตาไปทั่วเรือนร่างบางจนเจ้าตัวก้มหน้าซ่อนความอายจากสายตาที่แสดงออกถึงความต้องการชัดเจน

“แต่ทรายไม่ยอม”

“นั่นเป็นปัญหาของเธอ” คราวนี้ไหล่กลมถูกกระชากพร้อมกับแผ่นหลังที่สัมผัสได้ถึงความนุ่มบนเตียงขนาดคิงไซส์ กางเกงยีนส์ขายาวถูกรูดลงตามมาเป็นชิ้นที่สอง คนป่าเถื่อนจุ๊ปากด้วยความขัดใจเมื่อเจอกับความยากลำบากเนื่องจากมีขนาดพอดีกับตัวผู้สวมใส่

“โอ๊ย” ริมฝีปากเล็กส่งเสียงร้องเมื่อเรียวขาเสียดสีกับเนื้อผ้ายีนส์ที่โดนกระชากออกไป

“เจ็บเหรอ? แค่นี้ยังน้อยไป คนที่กล้าทรยศผัว ฉันจะทำให้ได้รู้เอาไว้ว่าทีหลังอย่าริอาจทำอีก!” หลังคำพูดสิ้นสุดลง ความใจร้ายที่แสดงออกด้วยการกระทำก็บ่งบอกให้หญิงสาวรับรู้ว่าต่อให้ต้องเจ็บปวดแค่ไหนหัวใจก็ยังเป็นของเขาเสมอ ถึงเขาเห็นเธอเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์