ตอนที่ 3 บทเรียนสำหรับผู้หญิงอวดดี [1]

ดวงตาของคนเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาทั้งคืนมองสะท้อนตัวเองในกระจกด้วยความรู้สึกหลากหลาย ชั่วชีวิตนี้สำหรับเขาเธอคงเป็นเพียงผู้หญิงนอกสายตา แม้ได้ชื่อว่าเป็นสามี-ภรรยาแล้วเขายังไม่เคยคิดใส่ใจ ศรัญญาสูดลมหายใจลึกๆ เข้าปอดเรียกกำลังใจกลับคืน ก่อนจะเอื้อมไปหยิบสมาร์ตโฟนเพื่อต่อสายหาที่พึ่งทางใจในเวลานี้

“พี่ภูมิ”

“ว่าไงทราย มีอะไรหรือเปล่า?” ภูมิภัทรเอ่ยถามหลังจับน้ำเสียงปลายสายได้ นับตั้งแต่แต่งงาน ทุกครั้งที่คุยกันอีกฝ่ายมักมีเสียงสะอื้นให้ได้ยินเสมอ

“พี่ภูมิว่างหรือเปล่าคะ ออกมาเจอทรายได้ไหม?”

“ว่างสิ พอดีพี่มีตรวจงานพรุ่งนี้ แต่ถึงไม่ว่างถ้าเป็นทรายพี่ว่างเสมอ” น้ำเสียงคล้ายจะปลอบโยน ทำให้คนฟังรู้สึกใจชื้นมาบ้าง

“งั้นเจอกันที่ห้างเดิมนะคะ ทรายขอไปอาบน้ำก่อน” หญิงสาวนัดแนะ

“โอเคครับผม” หลังวางสายศรัญญาก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เมื่อคืนผู้เป็นสามีไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว เหลือเพียงบาดแผลในจิตใจซึ่งยากจะลบเลือน หากสถานการณ์ระหว่างเขาและเธอยังเป็นแบบนี้

เท้าเรียวถึงกับชะงักกึกเมื่อเดินผ่านชายหนุ่มที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์บริเวณห้องโถงกว้าง เขาไม่ได้สนใจมอง มีเพียงแม่บ้านสูงวัยที่หันมาเห็นและเอ่ยทักทายกันด้วยรอยยิ้ม

“คุณทราย หิวหรือเปล่าคะ?”

“พอดีทรายนัดเพื่อนไว้ค่ะป้าพร” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธและเอ่ยถึงจุดประสงค์ของตน ซึ่งคำตอบดังกล่าวทำให้เจ้าของใบหน้าคมคายละสายตาจากหนังสือพิมพ์ขึ้นมามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มลงสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อ

“จะไปไหน?” กระทั่งกำลังจะก้าวเท้าออกไป คำถามที่ดังขึ้นก็ทำให้ศรัญญาหยุดนิ่งอยู่กับที่

“ไปทานข้าวกับเพื่อนค่ะ” เธอตอบไปตามตรง เนื่องจากตอนแรกไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจ

“ดีนะ ข้าวที่บ้านมีไม่กิน ออกไปกินข้าวนอกบ้าน” คนเป็นสามีทำเหมือนพูดลอยๆ แต่ฟังแล้วกระทบเธอเต็มๆ

“อยู่บ้านเฉยๆ ทรายไม่มีอะไรทำ ถ้าคุณอิชย์เห็นว่าการที่ทรายทำตัวแบบนี้แย่มากทรายก็ขอโทษด้วยค่ะ” สิ้นเสียงหญิงสาวก็คิดว่าจะเลิกต่อปากต่อคำ เนื่องจากรู้ดีว่าพูดอะไรออกไปก็ไร้ประโยชน์

“เดี๋ยว! ฉันอนุญาตตอนไหนว่าให้เธอไปได้” น้ำเสียงดังกล่าวเจือไปด้วยความไม่พอใจจนป้าพรต้องหลบเลี่ยงไปทางหลังบ้าน เรื่องของสามีภรรยาถึงไม่รู้ตื้นลึกหนาบางก็ไม่สมควรที่คนใช้จะเข้าไปสอดรู้สอดเห็น

“ทรายไม่จำเป็นต้องขออนุญาตนี่คะ” หญิงสาวสวนกลับไปอีกครั้ง เขาไม่ใช่ผู้ปกครองที่ไปไหนมาไหนต้องเอ่ยปากขออนุญาตก่อน

“แต่ฉันสั่งให้เธอกลับได้ไม่เกินหนึ่งทุ่ม ถ้าเกินนั้นคงไม่ต้องให้พูดนะว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

ศรัญญาไม่ได้อยู่ฟังให้จบ คิดว่าแค่จำกัดอิสรภาพก็มากพอแล้ว ดังนั้นกลับตอนไหนก็ไม่มีผลกระทบอะไรในชีวิต ที่สำคัญตลอดเวลาเขาต่างหากมองเธอไม่ต่างไปจากอากาศธาตุ ทำไมเธอจึงเลือกที่จะทำเหมือนต่างคนต่างอยู่กับเขาบ้างไม่ได้

“ทรายดูซูบๆ ไปนะ” คำทักทายแรกซึ่งเต็มไปด้วยความเป็นห่วงใยหลังจากร่างบางหย่อนกายลงนั่งตรงหน้า แววตาดำคล้ำ ใบหน้าเศร้าหมองบ่งบอกว่าไม่มีความสุข ยิ่งเห็นเขาก็ยิ่งรู้สึกสงสารเห็นใจหญิงผู้เป็นที่รัก ทว่ากลับไม่สามารถช่วยอะไรได้

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่ภูมิ ทรายคงนอนน้อย” หญิงสาวปฏิเสธ พยายามหลบสายตาคนตรงหน้า

“แน่ใจนะ ทรายอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้เรื่องที่ทรายแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น”

“ทรายรู้ค่ะ แต่พี่ภูมิน่าจะเข้าใจว่าทุกอย่างทรายทำไปเพราะอะไร” ศรัญญาตอบเสียงเบา

“พี่รู้ ทรายทำเพื่อพ่อ แต่อีกเรื่องที่พี่รู้มาคือเขาไม่ได้รักทรายเลย” ยิ่งได้ยินถ้อยคำตอกย้ำเธอก็ยิ่งเจ็บ

“ค่ะ”

“แต่ทรายรักเขาใช่ไหม?” ภูมิภัทรถามตรงๆ แม้ตัวเองก็รู้สึกเจ็บไม่แพ้เธอก็ตาม เจ็บที่ต้องทนได้ยินเสียงสะอื้นยามที่โทรหาด้วยความเป็นห่วง ปวดที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย

“พี่ภูมิ” ศรัญญาเรียกชื่อคนตรงหน้า ใบหน้าเศร้าอึ้งไปกับคำถามตรงๆ

“หน้าตาและคำพูดของทรายคือคำตอบของพี่” ชายหนุ่มเอื้อมมือมากุมสองมือเล็กและบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ เขารู้ดีว่าตนเองแพ้ผู้ชายคนนั้น เธอไม่เคยมองเขาในฐานะอื่น

“ทรายรู้ตัวดีค่ะว่าเป็นได้แค่ไหน เขาไม่เคยเห็นใจทรายเลย” ตอนแรกตั้งใจจะมานอกบ้านเผื่อจะลืมเรื่องแย่ๆ ไปบ้าง แต่เปล่าเลย ยิ่งได้พูดเหมือนยิ่งได้ระบายความรู้สึกออกมา เธอไม่อยากเอาเรื่องในครอบครัวมาเป็นปัญหาให้คนอื่น แต่เพราะไร้ที่พึ่งจึงทำได้แค่ร้องไห้คนเดียวเท่านั้น

“พี่ขอโทษนะทราย ขอโทษที่ช่วยอะไรทรายไม่ได้” ทันทีที่ภูมิภัทรพูดจบ เจ้าของร่างบางก็ลุกขึ้นมานั่งบริเวณเก้าอี้ด้านพร้อมเอาหน้าซบลงบนไหล่กว้างราวกับต้องการไออุ่น ชายหนุ่มจึงดึงเธอเข้ามากอดปลอบใจ โดยทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเข้ามาด้วยอารมณ์โกรธจัด ศรัญญาไม่อาจรู้ว่าผู้เป็นสามีแอบขับรถตามมาเงียบๆ ตั้งแต่เห็นเธอเรียกแท็กซี่จากหน้าบ้าน และอย่าว่าแต่ใครจะคาดไม่ถึง เขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าตัวเองเป็นบ้าอะไรถึงทำแบบนี้ลงไป อิชย์ย้ำเตือนว่าทุกอย่างเพราะหน้าตาและศักดิ์ที่จะไม่มีวันยอมถูกหยามจากผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น