ตอนที่ 2 เมียนอกหัวใจ [1]

ตอนที่ 2 เมียนอกหัวใจ

“เป็นยังไงบ้างคะ? ดิฉันได้ข่าวมาว่าลูกสะใภ้คุณสุจินดาน่ารักเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้” สุจินดานิ่งไปกับคำถามของเหล่าบรรดาเพื่อนๆ ในวงสังคม อาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเสมือนถูกสะกิดแผลใจที่เพิ่งตกสะเก็ด หญิงสูงวัยมีสีหน้าตึง จะให้พูดเต็มปากได้อย่างไรว่าลูกสะใภ้คนนี้เป็นคนที่หมายตาไว้ทั้งที่ความจริงเรื่องราวมันซับซ้อนกว่านั้น เรียกว่าถูกยัดเยียดมาเป็นสะใภ้เสียมากกว่า

‘ลองคิดดูดีๆ นะครับคุณสุจินดา คุณได้หลานไปเลี้ยงสมใจ ส่วนผมก็ขอแค่ค่าจ้างเท่านั้น’ ชายสูงวัยยื่นข้อเสนอ

‘แกจะให้ฉันเอาลูกสาวไอ้บ้าพนันอย่างแกมาเชิดหน้าชูตาเป็นสะใภ้งั้นเหรอ เฮอะ!ฉันทำใจไม่ได้หรอก’ สุจินดาไม่เห็นเหตุผลจำเป็นที่ต้องรับอีกฝ่ายมาเป็นสะใภ้

‘ลูกสาวผมไม่ได้แย่อย่างที่คุณคิด ผมรับรอง’

‘ฉันไม่เชื่อ พ่อยังติดพนันจนแทบล้มละลาย ลูกสาวก็คงเป็นพวกหัวหมอหวังจับผู้ชาย’ หญิงสูงวัยเย้ยหยัน แต่นั่นก็ไม่ทำให้ชายที่ผีพนันเข้าสิงสะทกสะท้าน

‘ก็แล้วแต่ ผมจะได้แฉให้โลกรู้ว่าเมื่อก่อนคุณมันก็ผีพนันตัวยง’ คนเห็นแก่เงินไม่ยอมแพ้เช่นกัน ให้มันรู้ไปว่าจะยอมเห็นหน้าตาของตนดีกว่าอย่างอื่น

‘แกขู่ฉันเหรอไอ้ศรัญ’

‘ผมไม่เคยขู่ใคร แต่อย่าลืมว่าหลักฐานยังอยู่ที่ผม’ รอยยิ้มที่สะใจปรากฏบนใบหน้าเหี่ยวย่น แม้ตอนนี้เจ้าตัวจะเลิกไปนานหลายปีเพราะต้องรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ ถึงจะเพียงครั้งเดียว แต่นับเป็นความผิดพลาดมหันต์ชนิดโทษใครไม่ได้จริงๆ

‘ฉันขอเวลาคุยกับตาอิชย์ก่อน’ สุจินดายอมจำนนในที่สุดก่อนจะก้าวออกมาจากบริเวณนั้นท่ามกลางความแค้นใจจนแทบกระอัก

‘ผมไม่แต่ง’ อิชย์โวยวายเสียงดังกับคำบอกเล่าของผู้ให้กำเนิด ไม่เข้าใจว่าท่านกำลังคิดอะไรถึงสั่งให้เขาแต่งงานกับลูกสาวของนักธุรกิจบ้าพนันที่ล้มละลายหมดตัวจนต้องยอมขายหุ้นและทรัพย์สินที่มีเพื่อใช้หนี้ทั้งหมดที่แทบไม่พอ คงหวังเกาะผู้ชายรวยๆ เพื่อให้ตนเองกับพ่อสบายไปทั้งชาติ

‘ทำเพื่อแม่ได้ไหมอิชย์ ถือว่าแม่ขอร้อง’

‘แม่ต้องการให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รักเนี่ยนะครับ?’ ชายหนุ่มถามพลางนึกไปถึงใบหน้าหวานเศร้าซึ่งเต็มไปด้วยไฟพิศวาสยามใช้มองตนช่วงเวลาที่พบกันแค่ไม่กี่ครั้งตามงานสังคม

‘ไม่จำเป็นต้องรักนี่ลูก แค่มีหลานให้แม่ก็พอ’ หญิงสูงวัยเสนอ แม้จะไม่อยากได้แต่ก็ถือเป็นเลือดเนื้อของบุตรชาย

‘แม่หมายความว่ายังไงครับ?’

‘แม่ก็หมายความว่าถ้าอิชย์ไม่ได้รักเด็กนั่นก็ไม่เห็นเป็นไร แค่มีหลานให้แม่’

‘แล้วทำไมแม่ถึงอยากให้ผมแต่งงานกับเธอ’ อิชย์ถามด้วยความไม่เข้าใจ ดูเหมือนท่านเองก็ไม่ได้ต้องการให้งานแต่งงานเกิดขึ้นเท่าไหร่นัก

‘แม่บอกได้แค่ว่าแม่มีเหตุผล ทำตามความต้องการแม่สักครั้งนะ ต่อไปแม่จะไม่ห้ามหรือขอร้องอะไรอิชย์อีกเลย’ นั่นคือคำขอสุดท้ายของผู้ให้กำเนิด ชายหนุ่มจึงจำยอมตกลงทำตามความต้องการในที่สุด แม้จะไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่อาจทำร้ายจิตใจท่านได้ลง

ในขณะที่อีกครอบครัวที่พยายามเกลี้ยกล่อมบุตรสาวเพียงคนเดียวให้ยอมตกลงแต่งงานเพื่อพ่อและเพื่อความเป็นอยู่ที่สะดวกสบายไปตลอดชีวิต

‘พ่ออยากให้ทรายได้สิ่งที่ดีที่สุด อีกอย่างพ่อรู้ว่าทรายรักคุณอิชย์ ใช่ไหมลูก?’

‘คุณพ่อ’ ศรัญญานิ่งงันกับคำถามยิงตรงของผู้ให้กำเนิด

ท่านรู้ว่าเธอแอบหลงรักพี่อิชย์

‘ทรายปิดพ่อไม่ได้หรอก’ ชายสูงวัยมั่นใจว่าความดีของลูกสาวสามารถมัดใจว่าที่ลูกเขยได้

‘คุณพ่อก็รู้ว่าพี่อิชย์ไม่ได้รักทราย หน้าทรายเขาก็ไม่เคยมองสักครั้ง’ หญิงสาวแย้งออกไปอย่างคนเจียมตัว ใครๆ ก็ดีใจที่จะได้แต่งงานกับคนที่ตนเองหลงรัก ติดตรงที่อีกฝ่ายไม่เคยรักเธอ อย่าว่าแต่รักเลย ทำความรู้จักกันยังแทบไม่เคยด้วยซ้ำ

‘คิดอะไรอยู่ลูก?’ ศรัญถามเมื่อเห็นลูกสาวเงียบไป

‘เปล่าค่ะคุณพ่อ ทรายแค่ไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่เต็มใจ’

‘ทรายไม่ต้องคิดมากนะลูก คิดซะว่าช่วยพ่อ เราจะได้มีเงินมาใช้หนี้บ้าง’

‘ทรายกลัวว่าเขาจะมองว่าเราเห็นแก่เงิน ทรายยอมจนดีกว่าให้ใครมาดูถูก’ รักแค่ไหนถ้าต้องโดนดูถูกจากคนที่รักเธอคงทนไม่ได้

‘แต่ทรายก็คงไม่อยากเห็นพ่อตายไปต่อหน้าใช่ไหมลูก’ ศรัญยื่นคำขาด

‘คุณพ่อ’ ศรัญญาอุทานออกมาเสียงหลง เธอรู้ดีว่าความกตัญญูมันสำคัญยิ่งสิ่งใด

‘ช่วยพ่อนะทราย พ่อมั่นใจว่าคุณอิชย์จะต้องยอมรับลูก’ หญิงสาวใช้ความคิดทบทวน ยอมรับว่าหนักใจกับสิ่งที่ผู้ให้กำเนิดบอกและมั่นใจว่าจะต้องถูกสายตาหรือไม่ก็ถ้อยคำถากถาง แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อคือความจำเป็นบวกกับความรักหมดทั้งหัวใจที่มี

‘ค่ะ ทรายตกลงแต่งงานกับพี่อิชย์’

“คุณสุจินดา ได้ยินดิฉันหรือเปล่า” คุณหญิงพิมประไพปลุกให้คนกำลังจมกับความคิดตื่นจากภวังค์ สุจินดารีบเชิดหน้าตอบในสิ่งที่คนตรงหน้าอยากรู้อยากเห็น

“เรียบร้อยอะไรกันคะคุณพิม เมื่อวานดิฉันเพิ่งต่อว่าเรื่องตื่นสายไป มีอย่างที่ไหนตื่นนอนหลังสามี”

“อุ๊ย! แล้วอย่างนี้จะรอดเหรอคะคุณสุจินดา” คนฟังยกมือทาบอก

“ก็หวังว่าตาอิชย์จะจัดการได้ ดิฉันคงอบรมในส่วนที่เห็นว่ามันไม่ถูกต้อง” หญิงสูงวัยตอบ ในใจยังไม่ยอมรับสะใภ้ไร้ศักดิ์ศรีคนนี้เช่นเดิม ลองยอมแต่งงานกับผู้ชายที่แทบจะไม่รู้จักคงไม่พ้นแค่เรื่องเดียวคือ ‘เงิน’

“ดิฉันว่าเราลองไปดูเครื่องเพชรชุดนั้นกันดีกว่าค่ะ” หลังเห็นว่าคุยกันเรื่องนี้มีแต่จะทำให้เสียบรรยากาศ คุณหญิงพิมประไพจึงชี้ชวนให้ผู้ที่เห็นแก่หน้าตายิ่งกว่าอะไรตรงไปยังเครื่องเพชรชุดใหญ่ซึ่งเรียงรายอยู่ในตู้โชว์ราวกับรู้งาน

“คุณผู้หญิง” ป้าพรร้องเสียงหลงเมื่อเห็นคุณผู้หญิงของบ้านกำลังหยิบตะกร้าผ้าใบใหญ่เดินไปบริเวณด้านหลังบ้าน ร้อนจนสาวใช้สูงวัยต้องรีบเดินตามไปห้าม

“ป้าพร ให้ทรายช่วยนะคะ” ศรัญญายื้อแย่งตะกร้าใบใหญ่ในมือเอาไว้

“อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวเกิดคุณอิชย์รู้เข้าป้าจะโดนดุ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ป้าดีกว่า” นางเตือนถึงสถานะของหญิงสาวตรงหน้า ขืนเจ้านายรู้ว่าคุณผู้หญิงของบ้านต้องมาทำงานราวกับคนใช้มีหวังโดนตำหนิเอาแน่

“คุณอิชย์ไม่กล้าดุป้าพรหรอกค่ะ” พูดจบเจ้าของใบหน้าสวยก็เศร้าหมองลง เธอจะไปทำอะไรที่ไหนเขาคงไม่สนใจ

“อย่าเลยค่ะ คุณผู้หญิงเข้าไปอยู่ในบ้านดีกว่า” ป้าพรบอกพลางแย่งตะกร้าในมือมาได้สำเร็จ

“ทรายบอกแล้วไงคะอย่าเรียกทรายว่าคุณผู้หญิง”

“ป้าลืมค่ะ คุณทรายไปนั่งข้างในดีกว่าค่ะ อากาศข้างนอกมันร้อน” สิ้นเสียงแม่บ้านสูงวัยก็รีบเดินจ้ำไปทางเครื่องซักผ้าด้านหลังบ้านทันที