ตอนที่ 4 งานเลี้ยง

เมื่องานเลี้ยงเริ่มขึ้นเหล่าบรรดานักธุรกิจทุกภาคส่วนเดินทางมาร่วมงานอย่างพร้อมเพรียง เสียงเพลงบรรเลงช้าๆ ให้เข้ากับตรีมที่จัด งานนี้เป็นงานที่จัดขึ้นเฉพาะภายใน เพราะงั้นทุกคนต่างก็คุ้นหน้ากันดี

ไม่นานร่างสูงอย่างโอคาซากิก้าวเท้ามาในงาน ความเด่นตามบารมีผู้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าซากูซ่าทำให้ทุกคนในงานต้องหลบเลี่ยงทางให้ที่สำคัญ สาวๆที่เป็นลูกนักธุรกิจต่างก็หมายตาอยากเป็นเป็นคู่ควงเคียงข้างชายหนุ่มกันทั้งนั้น

ทว่ามีหญิงสาวคนนึงที่มองโอคาซากิอยู่ก่อนแล้ว เธอแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์แววตาสื่อความหมายหมุนตัวเดินกลับไปที่ของเธอ

ตึกตึก...

“ไหนน้องชายแก” คาโยชิถามลูกชายคนโต

“ไม่มา”

“ตลอดเลย สอนน้องบ้างให้หัดเข้าสังคม...”

“...ต่อไปพวกแกก็ต้องทำงานด้วยกัน” เพราะลูกชายคนเล็กอย่างฮิซาซิเป็นสายลุยมากกว่า เขาไม่ชอบงานที่ออกหน้าให้สังคมรู้จัก

“ครับ” โอคาซากิพยักหน้ารับ

“อ้าว มาแล้วเหรอครับคุณคาโยชิ” ชายวัยกลางคนอีกคนเดินเข้ามาทักทายสองพ่อลูก

“...นี่ลูกชายผมโอคาซากิ” เขาแนะนำเจ้าสัวสมบูรณ์ทันที

“แหม่ ทำไมผมจะไม่รู้จัก จะมาเป็นลูกเขยผมทั้งที...” เพราะพวกเขาตกลงที่จะร่วมธุรกิจกันแล้วร่วมถึงการเป็นดองกันด้วย

“...ยัยหนู มานี่สิลูก”

“ค่ะ” ร่างผอมบางเดินเข้ามา แววตาใสซื่อ มองชายหนุ่มเพียงเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาไปยืนข้างพ่อ

“อิงฟ้า ลูกสาวผม ไหว้คุณลุงคาโยชิสิ”

“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ยิ้มแย้มอย่างน่าเอ็นดู

“แล้วนี่ลูกคุณคาโยชิ พี่เขาชื่อ...” ยังไม่ทันเจ้าสัวจะแนะนำจบลูกสาวเขาก็พูดขัดขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้ารู้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณโอคาซากิ” พร้อมยื่นมือหาชายหนุ่ม

“...” โอคาซากิเหลือบมองเพียงหางตาเท่านั้นไม่ได้คิดจะสนใจเลยสักนิด หญิงสาวชักมือกลับอย่างเสียหน้า

“ทำความรู้จักกันสิ ไหนๆจะต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว” คาโยชิหันไปบอกลูกชาย

“ไม่ครับ”

“อะไร!?”

“ผมไม่แต่ง” โอคาซากิเอ่ยเสียงราบเรียบ

“ว่าไงนะ!!” เจ้าสัวสมบูรณ์ตกใจไม่น้อยที่โดนหักหน้ากลางงาน

“...” อิงฟ้าเงยหน้ามองไม่สมอารมณ์ทันที ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะกล้าหักหน้าลูกสาวมหาเศรษฐีอย่างเธอถึงสองครั้ง

“โอคาซากิ!!” คาโยชิตะคอกลูกชาย

“ผมมีผู้หญิงของผมอยู่แล้ว” ทว่าโอคาซากิเอ่ยออกมานิ่งเงียบตามสไตล์เขาเหมือนเดิม

“ไหนล่ะ ผู้หญิงที่บอก”

หมับ!

“นี่นิก้า ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหลังลูกน้องที่มีคนตัวเล็กยืนแอบฟังเรื่องทั้งหมดอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มประกาศเสียงแข็งให้ทุกรับรู้พร้อมกัน

“0_0!!” นิก้าได้แต่ตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่มันอะไรกัน เธอกำลังฝันไปใช่ไหม เธอทำได้เพียงหันมองรอบๆ ที่มีทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว พยายามหดตัวให้เล็กที่สุด

“คุณพ่อ!!” อิงฟ้ากัดฟันเขย่าแขนผู้เป็นพ่อ ไม่พอใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“หมายความว่าไง” เจ้าสัวสมบูรณ์เอ่ยขึ้นด้วยความโกรธถึงแม้เขาจะหักห้ามใจไม่ให้แสดงออกมามากเกินไปเพราะรู้ดีว่าทุกคนที่ยืนตรงหน้าโหดเหี้ยมแค่ไหน

“คงต้องเป็นไปตามที่ลูกชายผมบอก...” คาโยชิพูดต่อ ถึงในใจไม่ได้ต้องการเด็กคนนี้มาเป็นลูกสะใภ้ก็ตาม แต่เขาไม่มีทางหักหน้าลูกชายตัวเอง คนที่เป็นใหญ่ตอนนี้เด็ดขาด

“...เรื่องธุรกิจยังเหมือนเดิม” ก่อนจะย้ำสิ่งที่คู่ค้ากลัวจะล้มเหมือนงานเเต่ง

“ไม่มีไรแล้ว ขอตัว” ว่าแล้วโอคาซากิก็โอบไหล่บางให้เดินออกไปพร้อมกัน ตามด้วยบอดี้การ์ดที่ตามมาติดๆ

.

.

“ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ คุณโอคาซากิ” เธอพยายามสะบัดมือของชายหนุ่มให้หลุดออกจากบ่ามนตัวเอง

“ขึ้นไปห้องฉัน”

“ห๊ะ!!” นิก้าลืมตัวขมวดคิ้วเสียงดัง

“หมายถึง ไปคุยเรื่องแต่ง” ร่างสูงที่รู้ทันทีว่าคนตัวเล็กคิดไปไกล

“หนูไม่แต่ง!!”

“พ่อเธออยู่ด้านบน รู้ใช่ไหม ว่าต้องทำตัวยังไง” พูดจบเขาก้าวเท้าเข้าลิฟท์ มองร่างเล็กที่ยืนหน้าลิฟท์จ้องเขาอย่างเอาเรื่อง

ตึก!

ตึก!

สุดท้ายนิก้าจำใจเดินตามเข้าไปเหลือบมองโอคาซากิเล็กน้อยก่อนจะย่นหน้าไปทางอื่น ทุกการกระทำอยู่ในสายตาชายหนุ่มทั้งหมด

ตื้ง!

เมื่อลิฟท์เปิดออกก็เป็นห้องของโอคาซากิทันที ไม่ต้องเดินให้เสียเวลา ความรวยสามารถเสกอะไรก็ได้ เขาเดินนำร่างเล็กเข้าไปภายในห้อง

“ยัยนิก้า”

หมับ!

“คุณพ่อ หนูไม่แต่งนะคะ” นิก้าวิ่งเข้าไปกอดแขนพ่อพร้อมทั้งฟ้องสิ่งที่คาใจตั้งแต่ในงาน

“รู้เรื่องแล้ว!?” ชินตะมองไปยังอดีตเจ้านาย

“อืม ผมเป็นบอกเอง”

“คุณพ่อ...” นิก้ายังคงอยากพูดต่อตามประสาเด็กแต่..

“เงียบ!!” ชินตะตะคอกสั่งลูกสาวเพราะกลัวเจ้านายโกรธ

“งานจะจัดขึ้นเมื่อไหร่ครับ” ก่อนจะหันหน้าเอ่ยถามเจ้านาย

พรึ่บ!

“เร็วที่สุด” โอคาซากิหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟากลางห้อง เอ่ยออกมาทั้งๆที่ยังจับจ้องนิก้าที่ยืนหน้ามุ่ย นี่เธอไม่อยากแต่งกับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ ทั้งๆที่เขามีทุกอย่างที่พร้อมจะให้เธอแต่ทำไมเธอถึงได้ดูทำท่ารังเกียจเขาตลอดเวลา

“ว่างแล้วไปเลือกชุดกัน”

“...” นิก้ายืนก้มมองพื้นนิ่ง

“นิก้าว่างทุกวัน คุณซากินัดมาได้เลยครับ” ชินตะพูดเองเมื่อหันไปมองลูกสาวที่นิ่งเฉย

“ไม่ไปค่ะ” สุดท้ายนิก้ายอมปริปากออกมา

“นิก้า!!” ชินตะตะคอกลูกสาวอีกครั้งเพราะไม่คิดว่าเธอยังกล้าปฏิเสธงานแต่ง

“หนูหมายถึงให้คุณโอคาซากิเลือกมาให้เลยต่างหาก” คนตัวเล็กรู้ดีว่าไม่สามารถปฏิเสธงานแต่งได้ และที่ยอมเพราะไม่อยากให้คนที่รักเดือดร้อน

“แต่งทั้งที ทำไมไม่เลือกเอง” ร่างสูงหันไปมองถามว่าที่เจ้าสาว

“ใส่ได้เหมือนกันนี่ค่ะ” นิก้าตอบแบบไม่ใส่ใจ ไร้ความรู้สึก จนคนฟังเจ็บจี๊ดในอก

“แต่มันเป็นงานแต่งแค่ครั้งเดียวในชีวิตเธอนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ออกไป!!” โอคาซากิตวาดเสียงดังทำให้ทุกคนโค้งคำนับหมุนตัวเดินออกไปร่วมถึงนิก้าด้วยที่กำลังเดินออกไปพร้อมพ่อ

ทว่า...

“ใครใช้ให้เธอไป” ร่างสูงถามขึ้น

“คุณสั่งเองเมื่อกี้” นิก้าหมุนตัวมาตอบ

“มานั่ง!!” โอคาซากิตบโซฟาข้างๆเบาๆสั่งให้ร่างเล็กมานั่งข้างๆ นิก้ายอมทำตามอย่างว่าง่ายเพราะเธอเป็นเพียงลูกสาวลูกน้องเขาเท่านั้นใครจะกล้าขัดใจคนอย่างเขา

“ไม่อยากแต่งเหรอ”

“ไม่แต่งได้เหรอคะ!?” นิก้าเงยหน้ามองเข้าด้วยแววตาดีใจ

“ทำใจหน่อยนะ ฉันจำเป็น” เขาหันหน้ามองไปทางอื่นเพราะยิ่งคุยกับคนตัวเล็กเขายิ่งเสียเซลฟ์

“เปลี่ยนเจ้าสาวไม่ได้เหรอคะ” คนตัวเล็กหาทางออกให้ร่างสูง

“ไม่ได้ ต้องเป็นเธอเท่านั้น” จนคนฟังต้องรีบตอบอย่างหัวเสีย

“...” นิก้าเงียบทันทีที่ได้ยินชายหนุ่มตรงหน้าพูดออกมา

“เอ่อ..ฉันหมายถึงเธอเป็นลูกสาวคนที่ฉันไว้ใจที่สุดต่างหาก!!”

“อ้อค่ะ” นิก้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ ต่างกับชายหนุ่มที่หันหน้ามองไปทางอื่นเพราะไม่อยากมองคนตัวเล็กให้ใจสั่นไปกว่านี้...