ตอนที่ 5 งานแต่ง

@ประเทศญี่ปุ่น

อึก!

อึก!

อึก!

เสียงคู่บ่าวสาวยกถ้วยสาเกดื่มพร้อมกันสามจอกเพื่อเป็นคำมั่นสัญญาต่อกัน ถ้วยแรกหมายถึงการแสดงความขอบคุณต่อบรรพบุรุษของคู่บ่าวสาว ถ้วยที่สองหมายถึงแผ่นดินและคำมั่นสัญญาของทั้งสองฝ่ายในการดูแลกันและกันชั่วชีวิต ส่วนถ้วยสุดท้ายหมายถึงคำอธิษฐานเพื่อชีวิตคู่ที่ยั่งยืน ซึ่งภายในพิธีมีเพียงสมาชิกในครอบครัวทั้งสองฝ่ายเท่านั้นและบรรดาเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนเรียงรายกันเป็นแถวตามธรรมเนียมยากูซ่า

หลังจบพิธีนิก้าลุกขึ้นเดินออกไปในห้องรับรองเจ้าสาว เธอก้มหน้าก้มตาตลอดเวลาเพราะไม่กล้าสบตากับเจ้าบ่าวต่างกับอีกฝ่ายที่เหลือบมองเป็นระยะยิ่งคนตัวเล็กอยู่ในชุดแต่งงานแบบญี่ปุ่นที่เขาเลือกแล้วยิ่งทำนิก้าเด่นสง่าอย่างที่เขาคาดเดา ถึงแม้นิก้าหน้าตาจะยังอ่อนเยาว์อยู่แต่เมื่อแต่งเติมเครื่องสำอางเข้าไปหญิงสาวก็ดูสวยโตเต็มวัยจนโอคาซากิอดที่จะหวงไม่อยากให้ใครได้เห็น

.

.

ตึกตึก...

แอดดด~

“ออกไปด้านนอกได้แล้ว” หว่าหวาเข้ามาตามนิก้าให้ออกไปร่วมงานกลางคืนที่ตอนนี้แขกผู้ใหญ่เริ่มมากันเยอะแล้ว ยิ่งเป็นงานใหญ่ของตระกูลยากูซ่าเพราะงั้นแขกที่มามักเป็นพวกมีอิทธิพลทั้งนั้น

“...” เธอได้แต่นั่งหน้าหงอย

“แต่งไปแล้ว ยังไงก็แก้ไขอะไรไม่ได้...”

“...สู้มาคิดแผนทำให้เขาเป็นของเราคนเดียวไม่ดีกว่าเหรอ” เพราะเธอไม่อยากเห็นน้องสาวเสียใจหากเจ้าบ่าวนิก้ามีหญิงอื่นอีกมากมาย

“แต่นิก้ากลัวเขานี่ค่ะ เขาน่ากลัวเกินไป” นิก้ายอมรับว่าเธอกังวลไม่น้อยกับการใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายคนนั่น

“เพราะเขาต้องคุมคนมากมายไง แต่กับเราพี่เชื่อว่าเขาไม่โหดร้ายอย่างที่เราคิด”

“ไม่จริง นิก้ายังจำหน้าดุๆของเขาได้เลย”

“ตอนนั้นเรายังเด็ก เขาเองก็เด็กอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้”

“ไม่พูดกับพี่หวาแล้ว นิก้าจะอดทนเหมือนกับที่แม่อดทน” เมื่อนิก้าพูดออกมาทำให้หว่าหวาได้แต่ลูบหัวน้องสาวอย่างเห็นใจ เธอเข้าใจความหมายของนิก้าดีเพราะเธอเองก็เห็นชีวิตของแม่มาตลอดการเป็นเมียยากูซ่ามันไม่ง่ายเลยและยิ่งนิก้ายังเด็กเกินไปที่จะต้องมาทนกับชีวิตคู่แบบนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องผู้หญิงแต่ยังภัยอันตรายมากมายที่เกิดขึ้น ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสารโชคชะตาของน้องสาวตัวเอง

.

.

.

-ภายในงาน-

“อ่ะนี่ของขวัญแต่งงาน” ฮิซาซิยื่นของขวัญให้โอคาซากิ

“อะไร!?” เขาก้มมองในมือคนตรงหน้า

“ยาปลุกเซ็กส์...” ทว่าฮิซาซิเอ่ยออกมาอย่างชิลๆ

“...ตัวใหม่เหมาะกับเข้าหอ”

“หึ ถึงกับต้องใช้ตัวช่วยเลยเหรอวะ” เรย์อาร์เพื่อนสนิทเจ้าบ่าวเอ่ยต่อ

“จำเป็นมากเฮีย เพราะไอ้ซากิมันไม่กล้า”

“มึงรู้ได้ไง” เมื่อโดนน้องชายหยามหน้าเขาจึงมองฮิซาซิตาเขียว

“เอาไปเหอะ ถ้าไม่อยากให้เด็กนั่นตกใจกลัวไปก่อน”

“พูดดีๆ นิก้าเป็นนายหญิงที่นี่แล้ว”

“กับมึงกูยังไม่พูดดีด้วยเลย...” เพราะความสนิทและไม่ถือสากันเขากับพี่ชายจึงสามารถพูดได้อย่างเพื่อน

“...แต่เอาเถอะเว้นเมียมึงสักคน” ทว่ากับนายหญิงคนใหม่เขายอมพี่ชายสักอย่างก็ได้

“เคยเห็นแต่ตอนเด็กไม่คิดว่าโตมาจะน่ารักขนาดนี้” เรย์อาร์เอ่ยชมพร้อมมองไปยังร่างบางที่ยืนคุยกับพี่สาวฝั่งตรงข้าม

“ไอ้เรย์!!” โอคาซากิตะคอกใส่เพื่อนทันที อาการหึงห่วงเริ่มทำงาน

“เออหน่า แค่ชมไหมวะ” แต่เรย์อาร์ก็ลอบยิ้มออกมากับท่าทีของเจ้าบ่าว

“ชมก็ไม่ได้” โอคาซากิย้ำอีกครั้ง

“ตกลงไม่เอาจริงเหรอวะ ดูท่าน้องเขาไม่เป็นงานหรอก”

“ใช่ ลองดู” ฮิซาซิพยักหน้าเห็นด้วยกับเรย์อาร์

“ไม่อ่ะ กูจะรอให้เธอพร้อม” เขาไม่อยากบังคับหญิงสาวไปมากกว่านี้แค่บังคับแต่งงานก็เกินพอแล้ว

“โธ่! เสียเชิงเจ้าพ่อหมด” เรย์อาร์พูดต่อ

“เออ!! โหดกับทุกคนแต่พอกับเมียดันรอให้เขาพร้อม” ฮิซาซิส่ายหน้าเหนื่อยใจ

“เรื่องงานกับเรื่องบนเตียงมันไม่เหมือนกัน”

“มึงก็ทำให้เหมือนกันสิวะ”

“พอๆ เป็นคนอื่นกูไม่ว่าแต่นิก้าคงกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้กูอีก” เพราะเขามีความหลังที่ไม่ดีกับคนตัวเล็กเลยไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก ถ้าเธอกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้แล้วแผนที่ได้แต่งงานกับเธอมันจะมีประโยชน์อะไร

“ไม่เอา!? งั้นกูเอาเอง” ว่าแล้วเรย์อาร์ก็รับซองยายัดใส่กระเป๋ากางเกงทันที

“มึงจะเอาไปใช้กับใคร” โอคาซากิหันหน้ามาถามอย่างสงสัย

“ยังไม่รู้ แต่อยู่กับกูได้ใช้แน่นอน” เรย์อาร์ยักคิ้วตอบตามสไตล์เสือผู้หญิง

“ตกลงจะเอาไหม” ฮิซาซิถามย้ำอีกครั้ง

“ไม่!! กูไม่จำเป็นต้องพึ่งของพวกนี้”

“เหรอวะ”

“เออ!!”

“นายครับ นายท่านให้มาตาม” บอดี้การ์ดหนุ่มเดินเข้ามากระซิบเจ้านาย

“อืม” เขาหันไปตอบลูกน้อง

“จะเข้าหอแล้วเหรอ” เรย์อาร์จึงเอ่ยถาม

“อืม”

“ขอให้สนุกนะมึง” เรย์อาร์ตบบ่าเพื่อนก่อนจะมองหน้าฮิซาซิ

“เออ!! ขอให้สนุก” ส่วนฮิซาซิเอ่ยเสร็จก็หันไปแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์กับเพื่อนพี่ชาย

.

.

-ก่อนหน้านี้-

“คุณฮิซาซิ” นิก้าหยุดนิ่งทันทีที่เดินชนเข้ากับร่างสูงของฮิซาซิระหว่างทางเข้ามาในงาน

“ไม่ต้องคำนับฉันหรอก” เขาบอกคนตัวเล็ก

“ไม่ได้ค่ะ” นิก้าได้แต่ก้มหน้าเพราะคนตรงหน้ายังไงก็เป็นเจ้านายของพ่อเขาเหมือนเดิม

“บอกว่าไม่ต้องไง แค่ดื่มไอ้นี้ก็พอ”

“อะไรเหรอคะ” เธอเงยหน้ามือแก้วน้ำสีใส

“จะมาเป็นพี่สะใภ้ฉัน ต้องดื่มก่อน” เขาบอกต่อ

“ทำไมต้องดื่มด้วยล่ะคะ” แต่นิก้ายังเป็นนิก้าอยู่วันยังค่ำ เด็กขี้สงสัยเอ่ยถามต่อ

“มันเป็นธรรมเนียม เธอไม่รู้เหรอ” ฮิซาซิมองคนตัวเล็กพร้อมทำหน้าจริงจัง

“ไม่เคยรู้มาก่อนค่ะ” เธอทำหน้างุนงงพยายามนึกถึงธรรมเนียมต่างๆ ที่เคยโดนโอคาซากิบังคับให้เรียนรู้ตอนเด็กๆ

“อ่ะ รู้แล้วก็ดื่มสิ” เขายื่นให้นิก้าทันที

“...” นิก้าพยักหน้าส่งยิ้มหวานแบบที่เธอชอบทำก่อนจะเอื้อมมือรับแก้วน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย

“ดีมาก” ฮิซาซิยิ้มตอบหญิงสาวอย่างเป็นมิตร

“ต้องดื่มอะไรอีกไหมคะ” เธอถามต่อเพราะกลัวยังมีธรรมเนียมที่เธอไม่รู้

“ไม่แล้วล่ะ ตอนนี้เธอเป็นพี่สะใภ้และนายหญิงเต็มตัวแล้ว...”

“...จะเข้างานไม่ใช่เหรอ ไปสิ” ฮิซาซิหลบออกด้านข้างผ่ายมือให้คนตัวเล็กได้เดิน

“ค่ะ” ว่าแล้วนิก้าก็น้อมตัวก้มหน้าเดินผ่านฮิซาซิด้วยความชินอย่างที่เคยทำ

ตึก!

แปะ!!

ฮิซาซิยื่นมือไปเตะกับฝ่ามือเรย์อาร์ที่หลบหลังเสาอยู่ก่อนหน้านี้ทั้งนานแล้วพร้อมส่งยิ้มรู้ความหมายกันดี...