ตอนที่ 2 หัวหน้าแก๊ง

@สนามบินเมืองไทย

หญิงสาวร่างเล็กกำลังลากกระเป๋าก้าวเท้าออกมายืนรอผู้เป็นแม่ในจุดนัดพบ ทว่ากลับไร้วี่แววคนที่มารับ

จนกระทั่ง...

“โทรไปไม่รับอีก” เสียงใสๆ พึมพำออกมาคนเดียว

“กลับเองก็ได้...” ระหว่างที่เธอกำลังลากกระเป๋าออกไปหาแท็กซี่จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกจากด้านข้าง

“นิก้า!!”

“พี่หวา!!”

หมับ!

“กลับมาทำไมไม่บอกพี่ก่อนห๊ะ” หว่าหวาโผกอดด้วยความคิดถึงน้องสาว

“นิก้าเพิ่งรู้เมื่อคืนเนี่ยว่าแม่มีธุระจะคุยด่วน” เธอเอ่ยบอกพี่สาวออกไป

“งั้นเหรอ” หว่าหวาได้แต่งุนงงแต่ก็พยายามทำเป็นปกติทุกอย่าง

“ธุระไรเหรอ พี่หวารู้ป่ะ” เพราะพ่อของเธอไม่ได้บอกอะไรเลย เมื่อพ่อกลับมาจากด้านนอกก็บอกนิก้าเตรียมกระเป๋าเพื่อกลับเมืองไทยโดยมีแม่ที่โทรมาบอกเหตุผลเพียงแค่ธุระด่วน

“ฮ่าๆ กลับไปคงรู้เอง...” หว่าหวาหัวเราะกลบเกลื่อน

“...ว่าแต่ลุงชินตะล่ะ” เธอจึงเปลี่ยนเรื่องถามหาพ่อเลี้ยงแทน

“อ๋อ พ่อให้นิก้ามาก่อน”

“งั้นเหรอ” เป็นอีกครั้งที่หว่าหวาอดที่จะสงสัยไม่ได้ไม่รู้พ่อเลี้ยงกับแม่ของเธอกำลังวางแผนจะทำอะไรกันแน่ การที่ปล่อยให้นิก้าเดินทางมาไทยทั้งๆที่ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว

“มีไรรึเปล่า” นิก้าที่เห็นสีหน้าพี่สาวต่างพ่อจึงเอ่ยถาม

“อ๋อ กลับบ้านดีกว่าเนอะ”

“แล้วนี่พี่ไบร์ทได้เลื่อนสถานะแล้วเหรอคะ” นิก้าเหลือบเห็นร่างชายหนุ่มเพื่อนสนิทพี่สาวกำลังสาวเท้าเข้ามา

“รู้เรื่อง!?”

“แม่เล่าให้นิก้าฟังหมดแล้ว รวมถึงเรื่องเมื่อสามเดือนที่แล้วด้วย...”

“...ตอนแรกนิก้าจะกลับมาหาแต่ก็เป็นช่วงกำลังจะจบมอปลายพอดี” เธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพี่สาวกับเพื่อนสนิทเป็นอย่างดีเพราะมีแม่ค่อยรายการความคืบหน้าตลอด

“ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแหละ เดินทางมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนเถอะ”

“อือๆ”

ตึกตึก...ไบร์ทเดินเข้าไปลากกระเป๋านิก้า ส่วนพี่น้องก็เดินจูงมือคุยกันไปตามประสาพี่น้องที่ไม่ได้เจอกันนาน

.

.

“พี่หวา...เราแวะบ้านพี่ไบร์ทก่อนเหรอ” เมื่อเห็นว่าไม่ใช่ทางกลับบ้านตัวเองจึงเอ่ยถามทันที

“เอ่อ...คือว่า” หว่าหวานึกคำแก้ตัวไม่ถูกเลยหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากคนข้างๆ

“อ๋อ แม่พี่คิดถึงเราอ่ะเลยให้พี่แวะพาเราไปหาก่อน” ไบร์ทเอ่ยขึ้น

“เหรอคะ...”

“...แต่แม่มีธุระด่วนไม่ใช่เหรอ” เธอยังคงสงสัยตามประสาเด็กชั่งถาม

“ก็เดี๋ยวแม่จะตามมาเองไง”

“...” นิก้าพยักหน้าอย่างงงๆ แต่ไม่ได้คิดอะไรไปไกลเข้าใจตามที่พี่สาวพูด

.

.

.

@บ้านแม่นิก้า

“ห๊ะ!?” หญิงสาววัยกลางคนมีสีหน้าและท่าทีตกใจขึ้นมาทันทีหลังจากรับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากสามี

“นภา!!” ชินตะตะคอกให้ภรรยาลดเสียงลง

“ฉันตกใจนี่ค่ะ ลูกเรายังเด็กเกินไปที่จะแต่งงาน” เธอไม่คิดว่าเรื่องด่วนที่ให้เธอโทรไปตามนิก้ากลับมาจะเป็นเรื่องที่ทำให้เธอทำใจลำบากอย่างนี้

“ไม่เด็กหรอก สิบเก้าปีเต็ม แถมยังเข้ามหา’ลัยแล้ว”

“ถึงอยากนั่นก็เหอะ ฉันไม่ยอม”

“คุณไม่ยอม แต่ผมจำเป็น” ชินตะเถียงต่อ

“ตั้งแต่ฉันเกิดยัยนิก้า คุณก็เอาลูกไปจากฉัน แล้วมาตอนนี้จะให้แต่งงานกับเจ้านายคุณอีก มันมากไปค่ะ” ใช่ เธอไม่ยอมอีกแล้วชีวิตที่ต้องหลบๆซ่อนๆ ห่างจากสามีก็พอทำใจได้แต่ไม่คิดว่าจะต้องห่างจากลูกสาวด้วย ถึงนิก้าจะกลับมาหาบ่อยๆ แต่ก็ไม่เหมือนกับการได้ใช้ชีวิตด้วยกัน

“แต่งกับใครไม่แต่ง ดันเเต่งกับหัวหน้าแก๊ง ขนาดฉันที่แต่งแค่ลูกน้องยากูซ่าอย่างคุณ ฉันยังไม่เคยได้ใช้ชีวิตครอบครัวเหมือนคนอื่นๆเลย ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมีครอบครัวแบบเรา คุณเข้าใจไหมชินตะ!!” นภาระบายสิ่งที่อัดอั้นทั้งหมดออกมา

“ผมไม่มีทางเลือก ที่บอกคุณเพราะคุณเป็นแม่...”

“...แต่ผมไม่ได้ต้องการให้คุณออกความเห็น”

“เห้อ!! คุณมันเห็นแก่ตัว” นภาถอนหายใจออกมาพร้อมมองหน้าสามีอย่างเอาเรื่อง

“ผมเชื่อว่าโอคาซากิต้องดูแลนิก้าอย่างดี” เขารู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มนิสัยยังไง ถึงลูกเขาไม่เป็นหนึ่งแต่คงไม่ลำบากแน่นอน

พรึ่บ!

“คุณจะเชื่ออะไรก็เรื่องของคุณ แต่ฉันไม่เชื่อ!!” พูดจบหญิงสาววัยกลางคนก็ลุกออกจากโซฟาไปหาลูกสาวทันที ไม่อยากอยู่คุยกับสามีต่อเพราะยิ่งพูดก็ยิ่งอารมณ์เสียกว่าเดิมแถมไม่ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นด้วยซ้ำ