ตอนที่ 1 เมียเด็ก

หลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์ส่วนตัวโอคาซากิพาร่างเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้ผ่อนคลาย เปิดน้ำรินรดศีรษะจนเปียกชุ่ม เขาใช้เวลาในห้องน้ำใหญ่สักพักก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่าง เผยให้เห็นรอยสักบนแผ่นหลังของตระกูลอย่างสวยงาม

โอคาซากิแต่งตัวด้วยชุดลำลองสบายๆ เดินออกจากห้องไปยังห้องรับแขกที่มีใครบางคนรออยู่ก่อนแล้ว

ตึกตึก...

“รอนานไหม” เสียงเอ่ยขึ้นทางด้านหลังชินตะ เขารีบลุกขึ้นโค้งคำนับชายหนุ่มทันที

“ไม่เป็นไรครับคุณซากิ” ด้วยความที่ชินตะเป็นลูกน้องเก่าแก่ของตระกูลมายาวนาน จึงสนิทและสามารถพูดจาแบบสบายๆเป็นกันเองได้กับเจ้านายหนุ่ม และที่สำคัญชินตะเขาเป็นคนถ่ายทอดวิชาป้องกันตัวทุกอย่างให้กับโอคาซากิ เมื่อชินตะเข้าสู่วัยกลางคนถึงขอถอนตัวออกจากหน้าที่เพื่อไปใช้ชีวิตเรียบง่ายในบั้นปลาย

หากเป็นลูกน้องคนอื่นไม่มีทางออกจากแก๊งได้นอกจากความตายเท่านั้น ทว่าชินตะเป็นเพียงคนเดียวที่โอคาซากิให้ความเคารพนับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่งจึงง่ายต่อการออกจากแก๊งยากูซ่า

พรึ่บ!

“คุณซากิเรียกผมมา มีงานด่วนอะไรรึเปล่าครับ” เพราะตั้งแต่ออกไปโอคาซากิไม่เคยเรียกใช้เขาอีกเลยนอกจากแวะเยี่ยมเยือนตามภาษาเจ้านายลูกน้องเก่า

“ลูกสาวลุงอายุเท่าไหร่แล้ว” เมื่อเห็นชินตะเอ่ยตามเขาถึงตัดสินใจที่จะถามสิ่งที่อยากรู้ทันที

“ยัยนิก้าหรอครับ” สิ่งที่เจ้านายถามกลับทำให้เขาตกใจไม่น้อย ทว่ายังคงพูดต่อตามปกติ

“...” โอคาซากิพยักหน้ารับ

“สิบเก้าเต็มเมื่อเดือนที่แล้วครับ”

“ดี”

“ครับ!?”

“ผมต้องการแต่งงานกับลูกสาวลุงชินตะ”

“ห๊ะ!?” แต่ครั้งนี้ชินตะไม่สามารถเก็บอาการตกใจได้อีกต่อไป

“ลุงชินตะ มีไรขัดข้องรึเปล่า”

“มา..ไม่ๆ ไม่ครับ” ถึงอยากขัดแต่ใครจะกล้าขัดมากกว่า

“งั้นตามนี้” โอคาซากิยังคงพูดคุยด้วยท่าทีสบายๆ ต่างกับลูกน้องที่ดูอยู่ไม่เป็นสุขเอาซะเลย

“แต่ยัยนิก้ากำลังจะเข้ามหา’ลัย” ใช่ หากลูกสาวเขาเรียนจบ ชินตะไม่ขัดข้องอย่างแน่นอนถึงแม้ลูกสาวจะเป็นได้แค่ของเล่นก็ตาม

“ผมบอกตอนไหนว่าให้ออกจากเรียน...”

“...แต่งแล้วก็เรียนได้”

“...” ชินตะนั่งฟังอย่างเงียบๆ

“พรุ่งนี้ให้ลูกสาวลุงชินตะเดินทางไปรอผมที่เมืองไทย”

“ทำไมล่ะครับ”

“ผมมีเรื่องต้องจัดการที่นั้น” เขาต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้เพราะขืนทำอะไรช้าไปเขาคงต้องแต่งกับผู้หญิงที่เขาไม่อยากได้อย่างแน่นอน

.

.

.

ปัง!

ปัง!

ปัง!

โอคาซากิวางปืนและถอดที่ครอบหูออกก่อนจะหันไปตามเสียงปรบมือที่ดังเข้ามาเรื่อยๆ

“อู้ววว จะมีเมียเด็กทั้งทีต้องรีบมาซ้อมยิงปืนเลยหรอวะ”

“พูดไร ของมึง” โอคาซากิมองค้อนน้องชายแท้ๆ ทันที

“หึ” ฮิซาซิขำออกมาพร้อมเดินไปหยิบปืนขึ้นมาจับเล่น

“มึงรู้เรื่องได้ไง” เขาถามน้องชายต่อ

“มีไรที่กูไม่รู้บ้าง” ฮิซาซิยังคงสนใจปืนต่อและถึงแม้เขาทั้งสองจะเป็นพี่น้องกันแต่ก็ห่างกันแค่สองปีเพราะงั้นไม่จำเป็นที่จะพูดจาเหมือนพี่น้องบ้านอื่น

“...” โอคาซาซิมองท่าทีสบายๆ ของฮิซาซิก็อดที่จะเอื้อมมือไปตบศีรษะอีกฝ่าย

เพี๊ยะ!!

“โอ๊ยยย อะไรวะ เห็นไหมถืออะไรอยู่” ก่อนจะหันปลายกระบอกปืนเข้าหาพี่ชาย แต่อีกฝ่ายไม่ได้คิดจะหลบ

“มึงรู้จากใคร” เขายังคงสงสัยเพราะชินตะไม่มีทางหลุดปากแน่นอนเรื่องที่เขาจะแต่งงานกับนิก้า

“ยังสนใจเรื่องนี้อีก” ฮิซาซิเอ่ยต่อ

“...” เขาไม่พูดอะไรแต่ยืนจ้องรอคำตอบ

“ไม่ต้องรู้หรอกว่าผมรู้จากไหน...”

“...เเต่ยัยนั่น เด็กไปเปล่าวะ”

“แล้วไง” ถึงนิก้าจะเด็กแต่อย่างน้อยก็เรียนจบมอปลายและสามารถสร้างครอบครัวได้แล้ว

“ทำไมไม่รอให้เธอโตกว่านี้ก่อน”

“ไม่ได้ พ่อไม่มีทางรอ”

“แต่ถึงแต่งไปก็ต้องรอครบสี่ปี กว่าจะได้หลาน”

“เออๆ ก็ยังดีกว่าให้กูไปเอาคนที่ไม่อยากเอา”

“หึ” คำพูดตรงๆของพี่ชายที่เขารอมาตลอด ไม่คิดว่าพี่ชายจะกล้าพูดมันออกมาในวันนี้

“...” โอคาซากิได้แต่ยืนนิ่งนึกถึงเรื่องทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นเขาก็อดที่จะคิดถึงเด็กน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มไม่ได้ เด็กน้อยผิวขาวอมชมพู จมูกเชิดโด่งเล็กน้อย แววตาที่ดูไร้เดียงสา เห็นทีไรเขาก็ต้องเก็บกั้นความรู้สึกไว้ตลอดและไม่มีทางที่จะเเสดงให้อีกฝ่ายรับรู้ให้เสียเชิงชายอย่างเด็ดขาด