บทที่สอง (ต่อ)

แพรวาค่อย ๆ ชิมโจ๊กช้า ๆ เธอป่วยจนขยับตัวไม่ได้ ด้านล่างปวดไปหมด ธีระยืนมองหญิงสาวอิ่มเอมกับอาหาร ไม่ลืมจัดแจงปาท่องโก๋ให้

เมื่อแน่ใจว่าเธอดูแลตัวเองได้หลังจากกินข้าวแล้ว เขาก็ขอตัวกลับ แพรวาจึงมีเวลาได้อยู่กับตัวเอง...ร่างบางกินยาแล้วนอนพักทันที

ธีระเลี้ยวรถเข้ามาในโรงพยาบาล เห็นพี่ชายตนยืนสูบบุหรี่อยู่ก็รู้สึกฉุน เป็นถึงอาจารย์หมอแท้ ๆ ไฉนเลยกลับไม่ใส่ใจสุขภาพของตนเอง

ยืนสูบบุหรี่ลอยชาย ทำเหมือนชีวิตไม่ได้สลักสำคัญอะไร ชายหนุ่มลงจากรถ ทำเป็นมองไม่เห็นอีกคน แต่เสียงทุ้มดังขัดขึ้นก่อน

“เมื่อวานไปไหนกับแพรวา”

ธีระหยุดยืน ใบหน้าคมหันไปมองอีกฝ่ายก่อนพูดเสียงเรียบ “คนที่ทิ้งเขาไว้ที่โรงแรมมีสิทธิ์ถามคำถามนี้?”

“แล้วนายรับแพรไปดูแลแทนฉันงั้นหรือ”

“...”

“ดูขั้นไหนถึงมียาคุมวางไว้บนหัวเตียง” นัยน์ตานั้นดูชิงชังพฤติกรรมของผู้เป็นน้อง

ธีระอยากจะหัวเราะร่วนในใจ ญาติผู้พี่ทำเหมือนไม่เคยนอนกับผู้หญิงไปได้ แทบจะนับจำนวนขาคนที่ขึ้นเตียงด้วยไม่ได้ แต่มีหน้ามาปรามน้องชายที่เพิ่งเคยขึ้นเตียงกับผู้หญิง เขาลอบหัวเราะ

เหมือนคนเป็นพี่จะรู้ว่าคนเป็นน้องคิดอย่างไร

“ถ้าแกอยากมีอะไรกับใครฉันก็ไม่ว่า แต่...มีอะไรกันหนึ่งคืนก่อนงานหมั้นแถมคนที่นอนด้วยยังเป็นพี่สาวของคู่หมั้น ไม่คิดว่ามันเกินไปงั้นหรือ” เขาพูดเตือนสติ

ธีระมีสีหน้าเรียบเฉย พูดออกมาก่อนจะเดินจากไป

“ถ้าคนแถวนี้ยังรุ่มร่ามใส่คู่หมั้นของผมได้ ก็คิดว่าไม่มีสิทธิ์จะมาห้ามนะ”

ตฤณถึงกับส่ายหัว

เชื่อเขาเลย

ธีระไม่เคยออกนอกลู่ออกนอกทางมาก่อน กับผู้หญิงสักคนก็ยังไม่เคยนอนด้วย แล้วเหตุใดจึงจับพลัดจับผลูมานอนกับแพรวาได้

เขารู้ว่าน้องชายของเขาเป็นเทพบุตร ไม่คิดจะสานต่อกับผู้หญิงคนไหนหากไม่ใช่ภรรยา แต่การกระทำของอีกฝ่ายกลับเป็นไปคนละทิศคนละทาง

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แค่ชั่วคืนเท่านั้น เหตุการณ์พรรคนี้กลับเกิดขึ้น แปลว่ายังมีเรื่องบางส่วนที่เขาไม่รู้..และคงจะต้องถามจากปากสองคนนั้นเอง

อาจารย์หมอดับบุหรี่ในมือก่อนจะเดินกลับเข้าไปในตึกโรงพยาบาลเพื่อทำหน้าที่ของตนตามปกติ

ธีระนั่งทำงานอยู่ในห้องตรวจจนถึงค่ำ

ติ๊ง เสียงประตูใหญ่หน้าโรงพยาบาลเลื่อนออก ก่อนร่างเล็กจะเดินเข้ามา พราวลดาหอบอาหารมาให้

ใบหน้าของชายหนุ่มเปื้อนยิ้ม เมื่อเห็นว่าที่คู่หมั้นทำอาหารมาให้ ใครจะไม่อยากชิม ใคร ๆ ล้วนก็อยากชิมอาหารของพราวลดากันทั้งนั้น

“ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีพราวติดดูแลพี่แพรน่ะค่ะ พี่แพรป่วย”

ชื่อที่ออกมาจากปากคนรัก ทำให้หมอหนุ่มถึงกับหยุดเขียน นัยน์ตาคมดูสับสนชั่วครู่ก่อนปากจะถาม “พี่สาวพราวหายหรือยัง”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ เพิ่งกินยาไป ไม่รู้ทำไมถึงปฏิเสธการมาโรงพยาบาล พอพราวไปดูเห็นห่มผ้าห่มซะถึงคอเลย คงหนาวล่ะมั้ง”

ชายหนุ่มรู้เหตุผลดีว่าทำไมอีกฝ่ายถึงคลุมผ้า รอยดูดกับรอยเม้มเต็มตัวเสียขนาดนั้น หากเลิกผ้าให้ดูน้องสาวต้องรู้แน่ว่าเจออะไรมา ที่สำคัญคนทำก็คือเขา มันจึงกระดากที่จะพูดออกไป

“เอาอะไรมาให้พี่ชิม” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง

“มีสเต็กริบอายค่ะ พราวทำเองด้วยนะ”

“คู่หมั้นพี่เก่งที่สุด” ธีระร้องบอก กุมมือของหญิงสาวไว้ พราวลดาเป็นผู้หญิงเรียบร้อย ทำกับข้าวเป็น ใครเห็นก็รู้สึกรักและเอ็นดู

“พราวเก่งขนาดนี้ พี่ธีร์ไม่เคยให้รางวัลเลยนะ”

“แล้วอยากได้อะไรล่ะ หืม”

“หอมแก้มหน่อย” สาวเจ้าร้องบอก ธีระยีหัวอีกฝ่าย “หลังแต่งงานไม่ดีกว่าหรือ” เขาบอก หญิงสาวยู่ปาก

“เอางั้นก็ได้ค่ะ”

ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อเห็นอีกคนงอน เขาถือคติไม่แตะต้องตัวหญิงสาวจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน...ในใจรู้ดีว่าได้แตะต้องผู้หญิงอีกคนไปแล้ว แถมยังเป็นผู้หญิงที่มีสายเลือดชิดใกล้กับพราวลดาถึงที่สุดอีกด้วย